Τα όρια των προσωπικών μας κατακτήσεων στην καθημερινή μας ζωή τα καθορίζουμε – κατά κανόνα – εμείς προσωπικά, ανάλογα με τις δυνάμεις και τις ικανότητες, αλλά και τις ευκαιρίες των καιρών που το επιτρέπουν. Κανείς άλλος δεν μπορεί να ξέρει τί ακριβώς κουβαλάμε μέσα μας, και τί ικανότητες έχουμε, μέχρι να βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες, μέσα στις οποίες θα προβληθεί η κατάκτησή μας.
Διότι, την κατάκτηση στην πρακτική της πλευρά την αντιλαμβάνονται και την κατανοούν όλοι οι γύρω άνθρωποι. Μέχρι όμως την ολοκλήρωση της κατάκτησης αυτής, όλοι παρακολουθούν χωρίς να ξέρουν τι θα απογίνει. Εκ των υστέρων, βέβαια, όλοι σπεύδουν να βεβαιώσουν ότι ήξεραν τι θα γίνει στην δική μας περίπτωση, στα πλαίσια της νοοτροπίας μας ότι τα ξέρουμε όλα.
Ωστόσο, αυτό δεν είναι το ζητούμενο, δηλαδή η γνώμη μόνο των άλλων. Διότι κάθε κατάκτηση σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής, οικονομικό, κοινωνικό, συναισθηματικό, κλπ, το πρώτο πρόσωπο που επηρεάζεται δεν είναι οι άλλοι έξωθεν, αλλά είναι το άτομο που κατέκτησε τον στόχο του, και έλαβε το βραβείο με τις προβλεπόμενες συνέπειες. Το άτομο που υποβλήθηκε στην ταλαιπωρία της κατάκτησης, αυτό το άτομο παίρνει το βραβείο, και όχι βέβαια όσοι παρακολουθούσαν μεν με ενδιαφέρον, αλλά ήταν αμέτοχοι στην διαδικασία και τους κόπους μέχρι την κατάκτηση.
Και αυτό είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όλοι. Κάθε προσωπική κατάκτηση ενός ατόμου, συνήθως νομίζουμε ότι είμαστε – κατά κάποιο τρόπο – και εμείς κατακτητές, και παρασυρόμαστε σε ανοησίες χωρίς όρια και αντίληψη της πραγματικότητας. Διότι, αυτός που κοπίασε παίρνει το βραβείο της κατάκτησης. Οι άλλοι χαίρονται – αν και συμβαίνει πολλές φορές και το αντίθετο – ή αδιαφορούν, και μερικές φορές στέκονται αμήχανοι μπροστά στην κατάκτηση ενός άλλου ατόμου και όχι του εαυτού τους.
Και αυτό ζημιώνει τους πάντες. Διότι το καλό παράδειγμα, που θα μπορούσε να γίνει και μάθημα, χάνεται μέσα στον ορυμαγδό των αντιθέσεων ή της πλήρους αδιαφορίας. Για τον λόγο αυτό και στην διδασκαλία του Χριστού, αλλά και σύμφωνα με όσα ο ίδιος βίωσε εδώ μεταξύ των ανθρώπων του τότε, το κέντρο δεν πρέπει να είναι μόνο το χειροκρότημα και η αναγνώριση της δικής μας κατάκτησης από τους άλλους ανθρώπους, αλλά πρέπει το κέντρο να είναι στην ανταμοιβή, στο κέρδος του ατόμου από τον δημιουργό του, διότι αυτός μόνο ξέρει το μήκος και το πλάτος και όλες τις διαστάσεις της ζωής μας, και ανταποδίδει κατά το δικό του μέτρο, αλλά και κατά τα δικά μας μέτρα αντοχής των εσωτερικών μας δυνάμεων.
Κάθε ανθρώπινη κατάκτηση φέρνει κέρδος σε πολλούς τομείς της ζωής μας και είναι πολύτιμο στοιχείο ζωής. Ωστόσο, η αποκοπή του κέρδους από το κέρδος/μισθό του δημιουργού, για όσους πιστεύουν στην ύπαρξη και λειτουργία του μέσα στην δική τους καθημερινή προσπάθεια για τις νέες κατακτήσεις, είναι φτωχή και μίζερη, διότι σε λίγο όλα χάνονται, ακόμη και οι μεγάλες κατακτήσεις. Το μυστικό βρίσκεται στον συνδυασμό που επέλεξε ο Χριστός.
Δεν απέκλεισε από την ζωή του τον έπαινο των ανθρώπων, αλλά δεν άλλαξε την πορεία της δικής του κατάκτησης, χάρη μόνο στο χειροκρότημα των τότε ανθρώπων. Δέχθηκε τις τιμές των ανθρώπων, αλλά τελικά προτίμησε την τιμή του δημιουργού, διότι αυτή διαρκεί και δεν φθείρεται, όπως αποδείχθηκε εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια από τότε που ανέβηκε στον σταυρό του Γολγοθά. Η δική του κατάκτηση ήταν τέλεια, χωρίς τους ανθρώπινους υπολογισμούς των καθημερινών μας συμφερόντων.