Αρχεία για:2025

Οι προσωπικές μας κατακτήσεις είναι τα όνειρα που καθένας έχει για την ατομική του ζωή. Και αυτή η κατάκτηση των ονείρων ενισχύει την ελπίδα μας για το μέλλον, και η ελπίδα είναι η κινητήρια δύναμη που ενορχηστρωνει τις προσωπικές μας ικανότητες με σκοπό την κατάκτηση. Όπου δεν υπάρχουν στόχοι και ελπίδα για την κατάκτησή τους, το άτομο είναι ήδη νεκρό, διότι δεν έχει ενδιαφέροντα για την ζωή, αφού η ζωή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την νέα κατάκτηση κάθε στιγμή που βιώνουμε την καθημερινότητά μας.

Και μπορεί στην προσωπική μας ζωή να μην αντιλαμβανόμαστε τις εσωτερικές λειτουργίες που συντελούνται μέσα στο σώμα μας και στην συνείδησή μας, ωστόσο αυτό είναι η αδυναμία μας: η άγνοια. Προσκολλάται η επιθυμία μας για κατάκτηση με το αντικείμενο της κατάκτησης, και τελικά χάνουμε τον βηματισμό μας, διότι συγχέουμε την πορεία με την αξία του στόχου, για τον οποίο ταξιδεύουμε καθημερινά στην προσωπική μας καθημερινότητα.

Και ενώ η πίστη μας και η ελπίδα μας παραμένουν ενεργά στοιχεία μέσα στην συνείδησή μας, εμείς αποπροσανατολιζομαστε με την κάθε επιμέρους ικανοποίηση, και εγκαταλείπουμε τον στόχο για τον οποίο είχαμε ξεκινήσει. Και αυτή η αλλαγή προσανατολισμού από τον αρχικό στόχο στην ευκαιριακή ικανοποίηση είναι το στοιχείο που ωθεί τις πεποιθήσεις μας σε απαισιοδοξία, θλίψη και απογοήτευση. Και ενώ το φυσιολογικό είναι η κάθε μικρή κατάκτηση να αποτελεί ένα σκαλοπάτι για την επόμενη κατάκτηση, εμείς ξεχνάμε – συνήθως – τους στόχους, και παραμένουμε ανενεργοί στην προσωπική μας ελπίδα.

Διότι η καλλιέργεια είναι αυτή που διατηρεί την ελπίδα και την πίστη ζωντανή. Όταν πάψει η καλλιέργεια, τότε το μικρό απόθεμα που υφίσταται μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο, απομειώνεται και συρρικνώνεται σταδιακά, για να καταλήξει στην φτώχεια και την εσωτερική μιζέρια, χωρίς όνειρα για το μέλλον της προσωπικής μας ζωής. Και αυτό είναι ο αργός και πρόωρος θάνατος.

Διότι ο φυσικός θάνατος είναι απόλυτα βέβαιος. Εκείνο που μπορούμε με βεβαιότητα να αποφύγουμε, είναι ο πρόωρος θάνατος, η εγκατάλειψη των ονείρων, και η ισοπέδωση μέσα στην προσωπική μας καθημερινότητα. Και αυτός είναι ο οδυνηρός θάνατος, διότι τον φυσικό θάνατο δεν τον “βιώνουμε” αφού θα έχουμε χάσει τις αισθήσεις μας όταν πεθάνουμε, ενώ ο πρόωρος θάνατος είναι συνεχής και οδυνηρός για το άτομο που τον βιώνει στην δική του απόλυτα προσωπική καθημερινότητα.

Και εδώ βρίσκεται το μυστικό της διδασκαλίας του Χριστού. Διότι ο Χριστός ένωσε την παρούσα απλή καθημερινότητα της επιβίωσης, με το αιώνιο παρόν και την προοπτική της αιωνιότητας, κατά τα μέτρα του αιώνιου δημιουργού, ο οποίος δημιούργησε τον κόσμο και όλα όσα μπορούμε να περιγράψουμε με τις πέντε αισθήσεις και με την πίστη που καθένας διαθέτει. Το μυστικό της κατάκτησης δεν βρίσκεται μόνο στις προσωπικές μας δυνάμεις και δυνατότητες, αλλά βρίσκεται – κυρίως – στην ανανέωση της ελπίδας και της πίστης, όπως την καθόρισε ο ίδιος ο Χριστός και όχι η ανθρώπινη μόνο μονάδα μέτρησης.

Τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια, ο Χριστός εξήγησε – και εμείς μπορούμε να καταλάβουμε σήμερα καλύτερα – ότι η ζωή δεν είναι μόνο το προσωπικό βίωμα κάθε ατόμου, αλλά επεκτείνεται με τα μέτρα της πίστης και της ελπίδας στους ορίζοντες του δημιουργού, ο οποίος δεν γνωρίζει όρια στον χώρο και τον χρόνο, αλλά υφίσταται πριν δημιουργηθεί ο κόσμος που εμείς βιώνουμε την προσωπική μας εμπειρία κάθε μέρα. 

Οι κατακτήσεις μας κατά την διάρκεια του επίγειου βίου μας είναι απαραίτητες για την προσωπική μας καθημερινότητα, ή το πολύ και των ανθρώπων που συνδέονται μαζί μας. Καμιά κατάκτηση δεν περνά τα όρια του επίγειου βίου μας, εκτός εάν πιστεύουμε σε όσα δίδαξε ο Χριστός, ότι δηλαδή η ζωή δεν ολοκληρώνεται με τον επίγειο θάνατο, αλλά συνεχίζεται με άλλη μορφή σε μια νέα πραγματικότητα, για την οποία όμως έκανε μόνο νύξεις και όχι ασφαλή περιγραφή, που να είναι κατανοητή από τα ανθρώπινα μέτρα.

Και εδώ βρίσκεται το ουσιαστικό πρόβλημα της δικής μας καθημερινότητας. Διότι από την μια προσδοκούμε ανάσταση νεκρών, και από την άλλη δεν ξέρουμε τί είναι όλα αυτά που μπορεί να συμβούν μετά τον προσωπικό μας θάνατο. Άρα, η προσδοκία παραμένει ως προσδοκία, ή έχει και κάποιο πρακτικό νόημα για την δική μας καθημερινότητα; Το γεγονός ότι ο Χριστός δεν μίλησε πολύ για την επέκεινα του τάφου ζωή, αλλά εξήγησε αναλυτικά τον τρόπο του επίγειου βίου μας, με τις προοπτικές όμως της αιωνιότητας παράλληλα με αυτές της καθημερινότητας, αποτελεί και το κέντρο της δικής μας ευθύνης.

Διότι, ο χριστός δεν διαχώρισε την παρούσα από την μέλλουσα ζωή, αλλά τις συνέδεσε με τον εαυτό του και την δική του παρουσία, σύμφωνα με τις Γραφές, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Άρα, κατά την δική του διδασκαλία, κάθε καλή κατάκτηση στην παρούσα καθημερινότητα, έχει την αξία της και για την επέκεινα του τάφου ζωή, όπως ο ίδιος εξήγησε αναλυτικά με παραβολές. Κατακτήσεις τώρα, σημαίνει μια καλή παρακαταθήκη και για το μέλλον.

Και εάν μεν πρόκειται για το προβλέψιμο μέλλον, τότε ίσως τα πράγματα είναι κατανοητά. Όταν όμως ξεφεύγουμε από το εγγύς και το απώτερο μέλλον, εκεί, στις διαστάσεις που δεν έχουν ορίζοντα χώρου και χρόνου, απαιτείται το εφόδιο της πίστης, για να γίνει αποδεκτή και κατανοητή η διδασκαλία του Χριστού σε ό,τι αφορά την προσωπική μας καθημερινότητα. Διότι, χάνοντας και υποτιμώντας την αξία των καθημερινών πραγμάτων που καθένας διαχειρίζεται, αθετούμε και φαυλίζουμε το μέλλον εν αγνοία μας, και αυτό μακροπρόθεσμα παρασύρει την πίστη μας σε αβεβαιότητα.

Διότι, κάθε κατάκτηση σήμερα, ενώ φαίνεται ότι αφορά το σήμερα, ταυτόχρονα εγγυοδοτεί και το μέλλον με μεγαλύτερη ασφάλεια και καλύτερες προοπτικές, και αυτό το κατανοούμε μέσα από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της προσωπικής μας καθημερινότητας. Από την άλλη, κάθε αποτυχία, ενώ φαίνεται ότι αφορά μόνο την συγκεκριμένη περίπτωση, στην πραγματικότητα επηρεάζει την ψυχολογία μας και επιβαρύνει το ατομικό μας φορτίο με αρνητικό πρόσημο. Και τελικά, ενώ θεωρούμε ότι εργαζόμαστε μόνο για το σήμερα, στην πραγματικότητα στρώνουμε το χαλί και για το μέλλον.

Και προφανώς όσο ασφαλέστερο είναι το υπέδαφος των μελλοντικών μας θεμάτων, τόσο καλύτερες επιδόσεις προκύπτουν για την ατομική μας καθημερινότητα, αλλά αυτή η θετική εξέλιξη, τροφοδοτεί με αισιοδοξία και το προσωπικό μας μέλλον. Ο Χριστός δεν ήρθε να κάνει ένα κήρυγμα για να γίνουμε μόνο καλύτεροι άνθρωποι, αλλά στόχευσε και στις προοπτικές του μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου και αιώνιου, σφραγίζοντας την διδασκαλία του με το δικό του αίμα για εξασφάλιση και βεβαιότητα της αλήθειας των δικών του λόγων. 

Οι κατακτήσεις μας ωφελούν πρώτα το άτομο που πετυχαίνει την κατάκτηση και στην συνέχεια, εάν είναι σοβαρή υπόθεση, μπορεί να ωφελήσει και τους άλλους. Σε καμιά περίπτωση κάποια επιτυχία δεν ωφελεί μόνο τους άλλους, διότι αυτό είναι ουτοπικό και ανυπόστατο.

Κάθε προσωπική κατάκτηση και επιτυχία έχει τις καλές συνέπειες στο άτομο που κατέβαλε τους κόπους και όχι μόνον. Διότι κάθε κατάκτηση νέων πραγμάτων σημαίνει πλούτο, και ο πλούτος πάντα διαχέεται από τον ένα στον άλλον, και κανείς δεν μπορεί να παρακρατήσει τον πλούτο μόνο για τον εαυτό του. Εάν γίνει παρακράτηση του πλούτου, τότε το άτομο αυτό γίνεται εξωπραγματικό και δεν ωφελείται ούτε το ίδιο, και φυσικά, και κανένας άλλος.

Αντίθετα, η κοινοποίηση και η διάχυση του πλούτου που αποκτήθηκε μέσα από την ατομική προσπάθεια, φέρνει νέο πλούτο κατά την έννοια της αύξησης δια της διανομής. Διότι αυτοί που θα λάβουν από τον υφιστάμενο πλούτο ενός επιτυχημένου ατόμου, και αυτοί στην συνέχεια δεν μπορούν να τον κρατήσουν κλεισμένο μέσα σε σεντούκι, διότι δεν θα πρόκειται για πλούτο αλλά για κατάρα στην ατομική ζωή του προσώπου που δεν μοιράζεται τα αγαθά που διαθέτει. Και αυτός είναι νόμος παγκόσμιος και αιώνιος. Όποιος δίνει, θα λάβει. Όποιος κλείνεται στον εαυτό του και στον υφιστάμενο πλούτο του είναι φτωχός στον εσωτερικό του κόσμο, άρα δεν απολαμβάνει τις κατακτήσεις του, και εάν συνεχίσει, τότε ο πλούτος του θα γίνει βάρος και εμπόδιο στην συνέχεια της ζωής του.

Επομένως, κάθε κατακτητής που φέρνει κάτι καινούριο στην ζωή του, γίνεται αρχικά ο ίδιος πρώτα πλουσιότερος με την νέα του κατάκτηση, αλλά αυτός ο πλούτος θα πολλαπλασιαστεί στο μέλλον για μεγαλύτερο αριθμό ατόμων, που θα θελήσουν να αξιοποιήσουν τον πλούτο που έφτασε στα δικά τους όρια. Και αυτό είναι η ευλογία: η διάχυση του πλούτου.

Τότε η διάχυση δεν είναι στέρηση για το άτομο που έχει κατακτήσει ένα πλούτο, αλλά είναι εμπλουτισμός των υπαρχόντων. Διότι, ο πλούτος που έφτασε στους άλλους, με κάποιον “μυστηριώδη” τρόπο, επιστρέφει και πάλι στον αρχικό κατακτητή, και μάλιστα σε πολλαπλάσια ποσότητα. Αυτός είναι ο παγκόσμιος νόμος της “οικονομίας”, δηλαδή η καλή διαχείριση των θεμάτων του ατομικού μας “οίκου”, άρα το κέντρο είναι πάντα η οικία, το σπίτι, και όχι το χάος της απεραντοσύνης του μέλλοντος ή του παρελθόντος.

Πρέπει πρώτα να δώσεις, για να λάβεις στην συνέχεια. Εάν περιμένεις πρώτα να πάρεις για να δώσεις στην συνέχεια, είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν έχεις “χώρο” για να βάλεις κάτι καινούριο, εάν πρώτα δεν έχεις αποβάλει κάτι που συμπληρώνει τον υφιστάμενο χώρο του εσωτερικού – αλλά και του φυσικού μας – κόσμου. Δίνω, όχι γιατί ο άλλος δεν έχει, αλλά γιατί εγώ πρέπει να κάνω χώρο, ώστε να έρθει κάποια νέα κατάκτηση, ένας νέος ορίζοντας, ένας νέος κόσμος που δεν φαίνεται σήμερα, αλλά είναι σίγουρο ότι υπάρχει, αφού γνωρίζουμε – κατά τους ειδικούς επιστήμονες – μόνο του 5% του φυσικού κόσμου, άρα έχουμε απεριόριστα ύψη, πλάτη, βάθη και μήκη να κατακτήσουμε στην ζωή μας, εάν βεβαίως δεν είμαστε τσιγκούνηδες.

Διότι, η διδασκαλία του Χριστού δεν αφορά τους τσιγκούνηδες, αλλά αφορά όσους ενδιαφέρονται με πτωχό πνεύμα, δηλαδή με αίσθηση της έλλειψης πληρότητας, να κατακτήσουν τους νέους κόσμους μέσα από την καλλιέργεια της πίστης στην Ανάσταση του Χριστού, όπως ο ίδιος εγγυήθηκε με τον δικό του σταυρό. 

Κάθε κατάκτηση φέρνει αισιοδοξία και ικανοποίηση. Κάθε αποτυχία φέρνει περισυλλογή και προβληματισμούς για το τί δεν πήγε καλά, και αποτύχαμε στην προσπάθεια να κατακτήσουμε κάτι ή να  πετύχουμε ένα στόχο. Και εάν ο στόχος ήταν μικρός και ασήμαντος, ξέρουμε ότι την επόμενη φορά θα αποφύγουμε τα λάθη και θα πετύχουμε. Εάν όμως ο στόχος ήταν μεγάλος, τότε η αποτυχία φέρνει επανασχεδιασμό της ζωής μας, και προβληματισμούς για το μέλλον.

Διότι έχουμε ξοδέψει, προφανώς, δυνάμεις για την κατάκτηση αυτή, και τώρα, μετά την αποτυχία, πρέπει να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας, και να σχεδιάσουμε νέους δρόμους και τρόπους, για να φτάσουμε στον στόχο την επόμενη φορά ή στον επόμενο στόχο, εάν έχουμε αλλάξει σχέδια για την προσωπική μας ζωή. Σε κάθε περίπτωση, κάθε επιτυχία φέρνει ελευθερία, κάθε αποτυχία φέρνει προβληματισμούς για το μέλλον.

Διότι η καθημερινή μας  ζωή δεν είναι παιχνίδι ανέμελο, αλλά είναι μια σκληρή πραγματικότητα, όπου υπάρχουν αμοιβές και τιμωρίες, αποτυχίες και επιτυχίες, και στην προσπάθεια αυτή ξοδεύουμε τις προσωπικές μας δυνάμεις σε κόπο και δαπάνες. Και όλοι ξέρουμε ότι κάθε επιτυχία φέρνει ευτυχία, ενώ η αποτυχία οδηγεί σε στασιμότητα, ή ακόμη και υποχώρηση από την προηγούμενη κατάσταση. Άρα η κάθε κατάκτηση μετράει και φέρνει πλούτο, ενώ η αποτυχία μάς βυθίζει σε απελπισία.

Και αυτή η αλήθεια στην προσωπική μας ζωή έχει σημαντική αξία. Διότι, εκείνος που πετυχαίνει και νικά τις δυσκολίες της κατάκτησης, γίνεται πλούσιος, με ό,τι μπορεί να σημαίνει για τον καθένα μας η λέξη “πλούτος” και “ελευθερία”. Κάθε νέα κατάκτηση, φέρνει οικοδομή. Κάθε αποτυχία φέρνει στασιμότητα ή και αποδομή. Και είναι απολύτως βέβαιο ότι η προσωπική μας ζωή χτίζεται πάνω στις επιτυχίες και στις επιμέρους κατακτήσεις της ατομικής μας καθημερινότητας.

Και όσο περισσότερες επιτυχίες και κατακτήσεις διαθέτουμε, τόσο η απόσταση από την επόμενη κατάκτηση γίνεται πιο σύντομη, γιατί αποκτούμε εμπειρία και παίρνουμε μαθήματα. Και όσοι θέλουν να περάσουν σε επόμενες κατακτήσεις, ξέρουν ότι σε κάθε κατάκτηση καιροφυλακτεί και ένας κίνδυνος: ο κίνδυνος του εφησυχασμού και της αδράνειας, ενώ θα έπρεπε να παραμείνουμε σε εγρήγορση για την επόμενη κατάκτηση.

Για τον λόγο αυτό και στην διδασκαλία του Χριστού, από την μια δίνεται η ευκαιρία να θέσουμε τους προσωπικούς μας στόχους, και από την άλλη να αφήσουμε ανοιχτούς τους ορίζοντες για το προσωπικό μας μέλλον. Ποτέ ο Χριστός δεν έκλεισε τον κύκλο της τελειότητας, όπως πολλοί από εμάς νομίζουμε. Αντίθετα, έθεσε όρια πέραν των ανθρωπίνων ορίων, προκειμένου να αποφεύγουμε την αδράνεια και τον εφησυχασμό, που αναπόφευκτα οδηγούν σε στέρηση ή και απώλεια των υπαρχόντων.

Ο πήχυς που έθεσε ο Χριστός δεν είναι στα ανθρώπινα μέτρα μόνο – αυτό είναι απολύτως σαφές -, αλλά έθεσε τους ορίζοντες στο επίπεδο και στο στάδιο του ίδιου του δημιουργού. Και όσο καλύτερα κατανοούμε την τελειότητα της δημιουργίας με τους νόμους της ζωής και της κίνησης που λειτουργούν μέσα στην αιωνιότητα, τόσο το πνεύμα μας γίνεται ταπεινό και αναγνωρίζει τον δρόμο για νέες κατακτήσεις, οι οποίες θα φέρουν ατομικό, αλλά και συλλογικό πλούτο ζωής και ευημερίας. 

Οι κατακτήσεις έχουν μέγεθος, βάθος και αξία. Όλα μεγέθη απροσδιόριστα. Και καθένας θέτει τα δικά του όρια, ανάλογα με τις ικανότητες και τα εφόδια τα οποία διαθέτει, ή μπορεί να αποκτήσει. Σε κάθε περίπτωση, τα όρια εξαρτώνται από την προσωπική μας επιλογή, και εμείς σταθμίζουμε τον στόχο και τον σκοπό της κάθε κατάκτησης που θέτουμε στην προσωπική μας καθημερινότητα.

Όλα, βέβαια, περνούν σε τελική ανάλυση από το δικό μας κόσκινο, διότι τελικός στόχος είναι πάντα η ατομική ευτυχία ως κέντρο, άσχετα από τις προεκτάσεις που μπορεί αυτή η κατάκτηση να φέρει και σε μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες. Για τον λόγο αυτό και οι στόχοι για κατακτήσεις πάντα περνούν μέσα από την σύγχρονη κάθε φορά πραγματικότητα, διαφορετικά θα πρόκειται για άσχετη υπόθεση χωρίς ενδιαφέρον.

Κάθε άτομο όταν εντάσσεται μέσα στην σύγχρονή του κοινωνία, αναζητά τον δικό του ρόλο, μαθαίνοντας από την οικογένεια, το σχολείο, και το μικρό κοινωνικό περιβάλλον τις τρέχουσες αλήθειες, και μέσα σε αυτή την πραγματικότητα κτίζει τον δικό του στόχο για να τον κατακτήσει. Κανείς δεν θέτει στόχους ανέφικτους, διότι ξέρει ότι θα κουραστεί μάταια και χωρίς κανένα προσωπικό κέρδος.

Άρα, οι κατακτήσεις περνούν μέσα από τις ατομικές μας αναζητήσεις για ευτυχία και επιτυχία, και εδώ φιλτράρονται όλα τα δεδομένα, τόσο του εσωτερικού μας κόσμου, δηλαδή των σκέψεων και των συναισθημάτων, αλλά και του κοινωνικού μας περίγυρου. Διότι, τα πενήντα ή τα εκατό χρόνια που θα ζήσει κάποιος πάνω στην γη δεν είναι απεριόριστα, αλλά έχουν σταθμούς και διάρκεια, και τελικά έχουν και ένα – μοναδικό για τον καθένα – τέλος και κατάληξη. Άρα, όλα πρέπει να γίνουν μέσα σε αυτά τα πλαίσια του εαυτού μας και των κοινωνικών δεδομένων, κάθε φορά, και σε κάθε περιοχή του κόσμου.

Διότι μπορεί να ζούμε σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη και με διαφορετικές αφετηρίες, αλλά όλοι στο τέλος ξέρουμε ότι θα καταλήξουμε στον ίδιο χώρο, χωρίς πλέον τότε να μάς ενδιαφέρει το τί γίνεται πίσω μας. Και επειδή αυτή είναι μια παγκόσμια αλήθεια διαχρονικά για όλους του ανθρώπους που βιώνουν το σήμερα, βίωσαν το παρελθόν ή θα βιώσουν το μέλλον, η διδασκαλία του Χριστού δίνει απαντήσεις.

Διότι δεν διδάσκει μόνο το μέλλον, απώτερο και αιώνιο, αλλά διδάσκει και για το τώρα, με ότι αυτό σημαίνει για το άτομο κάθε στιγμή πάνω στον πλανήτη. Η παρουσία του Χριστού, για όσους εμπιστεύονται την δική του διδασκαλία, είναι συνεχής σε όλη την διάρκεια της καθημερινότητας και διδάσκει την αλήθεια, όχι θεωρητικά, αλλά πρακτικά και κατανοητά, ώστε το άτομο να λαμβάνει υπόψη του την αλήθεια και όχι την πλάνη ή την πλεκτάνη που μπορεί να έχει στηθεί γύρω του και ο ίδιος το αγνοεί.

Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού και στην διδασκαλία του, μεταφέρει το άτομο από το χάος του σύγχρονου κάθε μέρα κόσμου, στην ατομική του ευθύνη για την κατάκτηση του δικού του στόχου, ο οποίος θα φέρει και την προσωπική του ευτυχία. Η πλεκτάνη που στήθηκε εναντίον του με ψεύδη για να τον οδηγήσουν στον σταυρό, είναι το μεγάλο μάθημα, για όποιον επιθυμεί να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της βολεμένης κοινωνίας και να φέρει ένα νέο μήνυμα με την δική του κατάκτηση. Μήνυμα ελευθερίας από το νοσηρό παρελθόν, αλλά και μετακίνηση προς ένα καλύτερο μέλλον. Μάλιστα, ο ίδιος δοκίμασε και την Ανάσταση, αποκαλύπτοντας νέους ορίζοντες ζωής για κατάκτηση.