Η ικανότητά μας να πετύχουμε κάτι στην καθημερινότητα εξαρτάται από δύο παράγοντες. Την ατομική μας γνώση και τις προσωπικές μας ικανότητες. Εάν αυτοί οι παράγοντες δεν είναι σε επάρκεια, τότε κινδυνεύουμε να ναυαγήσουμε και να χάσουμε και όσα διαθέτουμε έως τώρα. Εάν δεν ξέρουμε, δηλαδή δεν έχουμε χαρτογραφήσει σωστά και με πληρότητα τις δύο αυτές παραμέτρους, την γνώση και την ατομική μας ικανότητα, τότε ο χάρτης μας είναι ελλιπής και μπορεί να μάς οδηγήσει σε αδιέξοδα ή και στην απώλεια.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν άφησε πολλά περιθώρια στο έργο του θεού σε σχέση με το ατομικό μας έργο. Δεν παρεμβαίνει ο θεός, εάν εμείς, το κάθε φυσικό πρόσωπο δεν έχει εξαντλήσει όλες του τις διαθέσιμες δυνάμεις. Διότι ο θεός ποτέ δεν αντικαθιστά το άτομο, όταν το άτομο πρέπει και μπορεί να κάνει το δικό του μέρος, αλλά αδιαφορεί ή αγνοεί την ατομική του πραγματικότητα, θεωρώντας ότι όλα θα τα κάνει ο θεός.
Ο θεός παρεμβαίνει και κάνει θαύματα, όταν ο άνθρωπος έχει εξαντλήσει το δικό του μέρος. Σε καμιά περίπτωση ο Χριστός στην εδώ παροικία του δεν αντικατέστησε τους ανθρώπους στα θέματα που μπορούσαν οι ίδιοι να κάνουν. Έκανε το δικό του έργο, αφού οι άνθρωποι που τον ακολουθούσαν και ήθελαν να ακούν την διδασκαλία του, – η οποία πρόσφερε όχι μόνο λύσεις και πληροφορίες εμπλουτισμού των υπαρχόντων κατά τον καιρό της παροικίας κάθε ενδιαφερόμενου, αλλά και προοπτικές αιωνιότητας -, ήταν αποφασισμένοι να πράξουν το δικό τους μέρος.
Και αυτό, διότι η εξουσία επί γης δεν ανήκει στον θεό, αλλά στον άνθρωπο, ο οποίος καλείται να αξιοποιεί καθημερινά όσα ήδη διαθέτει, προκειμένου ο θεός να συμπληρώσει το δικό του μερίδιο. Και μπορεί αυτό να ακούγεται λίγο παράξενο για τα ανθρώπινα δεδομένα, αλλά η προσφορά του θεού δεν αφορά μόνο την εξωτερική εικόνα και το εξωτερικό αποτέλεσμα, αλλά αφορά κυρίως την εσωτερική πληρότητα του ατόμου, προκειμένου τα νέα αποκτήματα από τον εμπλουτισμό των ήδη υπαρχόντων του ατόμου, να μην αποβούν προς ζημία, αλλά προς όφελος αιώνιο.
Διότι η γη και ο κόσμος έχει δημιουργηθεί με πληρότητα, αλλά εμείς βασανιζόμαστε με την ατομική μας μιζέρια πεποιθήσεων και ιδεών, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην βλέπουμε το κόσμημα, αλλά το παλιό ύφασμα, πάνω στο οποίο είναι τοποθετημένο το κόσμημα. Το κόσμημα είναι η αλήθεια, η οποία έχει την αξία. Τα ρούχα είναι φθαρτά και προσωρινά και χρειάζονται μόνο για να στηρίζουν και όχι να αντικαθιστούν το κόσμημα της δημιουργίας.