Όλοι βλέπουμε τις εξωτερικές κατακτήσεις ενός ατόμου ή μιας κοινωνίας, αλλά αγνοούμε τον κόπο και τον τρόπο με τον οποίο κατακτήθηκαν, όσα εμείς βλέπουμε και εκτιμούμε ως θετικά ή αρνητικά. Διότι, το αποτέλεσμα βέβαια, μετράει, αλλά το μάθημα δεν είναι μόνο στην κατανόηση της αξίας ή της απαξίας ενός γεγονότος, αλλά το μάθημα βρίσκεται στα σημεία εκείνα και στις διαδικασίες εκείνες, που το άτομο ή η κοινωνία βρέθηκε στην δύσκολη θέση και τα κατάφερε.
Και αυτό είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε, διότι μετράμε μόνο με τις πέντε αισθήσεις που διαθέτουμε ως ύπαρξη πάνω στην γη, αλλά αυτό δεν είναι όλη η αλήθεια. Διότι δεν λαμβάνουμε υπόψη μας και τα εσωτερικά δεδομένα: τις σκέψεις, τους προβληματισμούς, τις επιλογές, τις φιλοδοξίες και χιλιάδες άλλα πράγματα που καλλιεργούνται μέσα μας, για να καταλήξουν σε μια πράξη, που μπορεί να αξιολογηθεί από τους άλλους. Ο κόπος, δηλαδή, και η ταλαιπωρία, δεν αποτυπώνονται στο αποτέλεσμα με τρόπο που να είναι εύκολα κατανοητός, αλλά απαιτείται και η σκέψη του θεατή, προκειμένου να συν-εκτιμήσει και τα μη ορατά ζητήματα, τα οποία έπαιξαν τον ρόλο τους, ώστε να προκύψει το προκείμενο αποτέλεσμα.
Ωστόσο, ενώ αυτό είναι εύκολα κατανοητό στην καθημερινή μας πρακτική, είναι από την άλλη δύσκολο να το βάλουμε να λειτουργήσει στην διάρκεια της κρίσης μας και των απόψεών μας για ένα γεγονός, διότι απαιτείται η κρίση και η εμπλοκή της γνώσης και γνώμης μας, προκειμένου να έχουμε μια άποψη για το θέμα που κρίνουμε ως καλή κατάκτηση ή κακή κατάληξη, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την ατομική μας άποψη για την καθημερινή μας ζωή. Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι η δυσκολία βρίσκεται στον κόπο τον δικό μας και όχι στον κόπο που έχει καταβάλλει ο κατακτητής, διότι αυτό απαιτεί την δική μας ενασχόληση με την ουσία και όχι μόνο με τον εξωτερικό τύπο μιας πράξης κατάκτησης ή αποτυχίας.
Όμως η δική μας πλευρά ως θεατή και όχι ως δράστη, συνήθως εκτείνεται μόνο στα τετριμμένα και όχι στην αναζήτηση των αιτιών, οι οποίες οδήγησαν στην μια ή στην άλλη κατάληξη. Και αυτή η πρακτική μας οδηγεί την ζωή μας στην επιφάνεια και όχι στο βάθος της αναζήτησης, δηλαδή να πάρουμε το μάθημα για τον εαυτό μας μέσα στην ατομική μας πρακτική καθημερινότητα. Και ο Χριστός σε αυτό ακριβώς το σημείο έδειξε τον ρόλο της προσωπικής μας αδράνειας. Διότι, η γνώση είναι πολύτιμη, αλλά πρέπει να συνοδεύεται και από πρακτική εφαρμογή. Διότι εάν λείψει η πρακτική εφαρμογή, τόσο εμείς που ξέρουμε αλλά δεν πράξαμε, όσο και αυτός που δεν είδε τα δικά μας πρακτικά αποτελέσματα, μένουμε και οι δύο χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, και αυτό αναπαράγει το κακό μας παρελθόν, χωρίς να ανοίγει νέους δρόμους για νέες κατακτήσεις, τις οποίες έχουμε όλοι ανάγκη για την προσωπική μας ζωή.
Ο Χριστός δεν ήρθε να μάς μάθει αυτά που ήδη γνωρίζαμε, αλλά ήρθε να μάς ανοίξει τα μάτια στο μέλλον και στις ατομικές μας κατακτήσεις, οι οποίες μπορεί να γίνουν και κοινωνικά δεδομένα, όταν αυτό θα είναι αναγκαίο. Η πίστη στον Χριστό δεν αναπαράγει τα παλιά, αλλά στηρίζεται στην παλαιότερη πείρα των κατακτήσεων ή των αποτυχιών, για να κατακτήσει το δικό της κάθε μέρα μέλλον, χωρίς επανάληψη των παλαιών λαθών μας.