Και οι τρεις αυτές λέξεις περιέχουν την έννοια του έχω και αναφέρονται σε εμπράγματη και όχι θεωρητική κατάσταση. Έχω ανοχή στις πράξεις του άλλου εναντίον μου, έχω αντοχή στις προσβολές και τις δυσκολίες, αλλά σε κάθε αποτυχία μου έχω ενοχή γιατί δεν κατάφερα αυτό που ήθελα. Ξεκίνησα καλά, αλλά απέτυχα και η ενοχή διακατέχει τον εσωτερικό μου άνθρωπο, την συνείδησή μου, και φέρνει την απογοήτευση, φέρνει την οπισθοδρόμηση και την λύπη. Και ενώ θα έπρεπε να έχω ανοχή και αντοχή στην υγιαίνουσα διδασκαλία, ώστε καθημερινά να αυξάνομαι κατά τον έσω άνθρωπο, και ενώ θα έπρεπε να είμαι δραστήριος και όχι νωθρός, αξιοποιώντας την εξουσία που μου προσφέρει η μέχρι σήμερα γνώση των δικαιωμάτων μου, στην πραγματικότητα έχω παραδοθεί άνευ όρων και το μόνο που έχει απομείνει μέσα μου είναι το αίσθημα της αποτυχίας, η ενοχή της ακαρπίας, η ενοχή της απώλειας των μεγάλων χάριν των ευτελών και ασήμαντων πραγμάτων που επέλεξα ως πρώτη προτεραιότητα της καθημερινής μου ζωής. Πόσο αντέχω, φαίνεται στην καθημερινή μου ζωή από τις αντιδράσεις μου στην πράξη. Πόσο ενισχύεται ο εσωτερικός μου άνθρωπος φαίνεται από τις αλήθειες που λέω και από τα ψέματα που δεν λέω. Πόσο η πίστη μου στον ζωντανό θεό είναι υγιής και ακμαία φαίνεται και αποδεικνύεται από τα καλά μου έργα που δεν αφορούν μόνο εμένα, αλλά και τους άλλους που δέχονται την ευεργετική παρουσία του αναστημένου και ζωντανού θεού.
