Οι παιδικές αναμνήσεις είναι πολύτιμες για κάθε λογικό άνθρωπο, διότι αυτή η περίοδος της παιδικής ηλικίας είναι αυτή που τροφοδότησε με αγάπη ολόκληρη την ζωή μας. Και αυτό είναι ένα σταθερό υπόβαθρο για την επόμενη περίοδο της ωριμότητας. Η παιδική ανάμνηση στηρίζει την αγάπη για την οικογένεια και τους φίλους, και αυτό είναι χωρίς αμφιβολία πολύτιμο.
Ωστόσο αυτή η αξία, δεν μπορεί να υπερισχύει στην ώριμη ηλικία του ατόμου, το οποίο καλείται, εκτός από την αγάπη, να διαθετει και κρίση και διάκριση αξιών της καθημερινότητας, απλούστατα διότι στην ώριμη πλέον ηλικία, το κοινωνικό μας περιβάλλον δεν είναι μόνο το οικογενειακό, αλλά είναι και το ευρύτερο κοινωνικό, του σχολείου, της εργασίας, της ατομικής δημιουργίας, και αυτό σημαίνει ένα νέο περιβάλλον με υψηλές απαιτήσεις, οι οποίες μάς κατακλύζουν καθημερινά, και απαιτούν την δική μας συμμετοχή στις λύσεις που αναζητούνται.
Τότε, στην ώριμη πλέον ηλικία, η παιδική αφέλεια υποχωρεί – δεν εξαλείφεται – και παραδίδει τις προτεραιότητες στην κρίση και στην διάκριση, αλλά και στην εκτίμηση και υποστήριξη των σπουδαιότερων αξιών που εισέρχονται κατά την διάρκεια της συγκεκριμένης ώριμης περιόδου. Και οι άνθρωποι της πίστεως καλούνται να ενώσουν την παιδική αγάπη και αφέλεια, στην νέα πραγματικότητα, με γνώμονα την διδασκαλία αλλά και την καθημερινότητα, όπως την διαχειρίστηκε εδώ στην γη ο ίδιος ο Χριστός και κατόπιν οι μαθητές του, και περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη.
Μάλιστα, περιγράφεται μια σκηνή, κατά την οποία οι μαθητές ήθελαν να απομακρύνουν τα παιδιά από τον δάσκαλο, αλλά ο Χριστός βρήκε την ευκαιρία να δηλώσει ότι των τοιούτων είναι η βασιλεία του θεού, προφανώς σε αντίθεση με τους μαθητές του, οι οποίοι περίμεναν τα σοφά λόγια του δασκάλου και όχι τα παιχνίδια με τα παιδιά.
Ο Χριστός έδειξε τον δρόμο. Αγάπησε και φρόντισε τα παιδιά, αλλά από τους ώριμους επαγγελματίες μαθητές του – ξέρουμε ότι πολλοί από αυτούς είχαν σύγχρονα επαγγέλματα – απαιτούσε ωριμότητα και διάκριση αξιών ζωής, ώστε σε αυτή την στάθμη να θέσει τον πήχη της δικής του διδασκαλίας, και όχι μόνο στην παιδική αγάπη και αφέλεια. Κάλεσε με όλους τους τότε δυνατούς τρόπους τους ώριμους ακροατές του να θέσουν σε κίνηση την λογική και την κρίση τους, απέναντι στα θέματα της ζωής, μιλώντας με όρους ουρανού για την καθημερινότητα επί της γης. Κάτι που ήταν πρωτάκουστο.
Διότι, όποιος ζει πάνω στην γη ξέρει ότι η καθημερινότητα στην ώριμη ηλικία έχει ευθύνη για κάθε τι που προκύπτει και πρέπει να το επεξεργαστεί με βάση όχι μόνο το συμφέρον – συνήθως το οικονομικό – αλλά και με βάση τις ανώτερες αξίες της ζωής, η οποία δεν τελειώνει για τους μαθητές του στον τάφο, αλλά αρχίζει η αναστάσιμη περίοδος, για την εξήγηση της οποίας πλήρωσε με το αίμα του.