Στην δική μας εποχή είναι γνωστό ότι η μοναξιά κατά κανόνα συνοδεύεται από κατάθλιψη.

Και αυτό συμβαίνει διότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να ζει με άλλους ανθρώπους και φυσικά να επικοινωνεί μαζί τους, να μοιράζεται και να μοιράζει πράγματα σε άλλους και όχι κρατώντας τα πάντα για τον εαυτό του. Η μοναξιά είναι μια ανωμαλία, είναι μια ατομική εσωτερική ασθένεια, η οποία ενώ αντιβαίνει στην κοινή λογική και εμπειρία, ωστόσο για πολλούς είναι μονόδρομος.

Ξεκινώντας από το γεγονός ότι όλοι έχουμε μάνα και πατέρα, άρα ανήκουμε και είμαστε μέλος μιας τουλάχιστον μικρής ομάδας, της οικογένειας, και ενώ κατανοούμε ότι όσο καλύτερη σχέση έχω με τα άλλα μέλη της οικογένειας, όσο καλύτερα επικοινωνώ μαζί τους, τόσο καλύτερη είναι η δική μου ζωή και φυσικά και των άλλων, πολλές φορές χάνουμε την κοινή λογική και αποφασίζουμε να βιώσουμε δρόμους μοναξιάς, προσωπικές επιλογές που δεν αντιστοιχούν στις πραγματικές μας ανάγκες.

Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι ορατό, διότι εμείς πρώτοι βιώνουμε τις συνέπειες των αποφάσεών μας. Αυτό φυσικά ισχύει και στην περίπτωση των ζητημάτων της πίστης και της επικοινωνίας με τον ίδιο τον δημιουργό μας.

Ενώ εκείνος δηλώνει ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να επικοινωνεί, να έρχεται σε επαφή και να κατανοεί τον άλλον, να αναγνωρίζει προσωπικότητες και να διακρίνει την ωφέλεια από μια ανθρώπινη σχέση, το συνηθέστερο ελάττωμά του είναι ότι αποφεύγει να έχει επαφή με τον δημιουργό του.

Διότι αν η ωφέλεια από μια ανθρώπινη σχέση είναι κατά κανόνα πολύτιμη, προφανώς η επαφή και γνώση και κατανόηση του δημιουργού δεν είναι απλά πολύτιμη, αλλά εξασφαλίζει καλύτερη αντίληψη της δημιουργίας, εξασφαλίζει καλύτερη κατανόηση του ανθρώπινου και φυσικού περιβάλλοντος κάθε εποχής και κυρίως μας κάνει μετόχους της δικής του εικόνας, μιας εικόνας που δεν αλλάζει ποτέ, όπως και ο ουρανός που ενώ μένει κάθε μέρα ο ίδιος, ωστόσο το φως και τα άλλα πολύτιμα για την ζωή εφόδια έρχονται χωρίς διακοπή πάντοτε από εκεί.