Η προσπάθεια του Χριστού αλλά αργότερα και των πρώτων μαθητών του ήταν να εξασφαλίσουν σε όλους τους πιστούς τον ασφαλέστερο δρόμο για την πορεία της πίστης κατά την διάρκεια του βίου, ή ακόμη καλύτερα, για την πορεία του βίου με εφόδιο καθημερινότητας την πίστη.
Δηλαδή όλοι οι πιστοί να ακολουθούν τον ίδιο σύντομο και ασφαλή δρόμο, τον δρόμο που η κεντρική εξουσία έχει προβλέψει για την πορεία αυτή. Δεν άφησαν δηλαδή κενά στην περιγραφή της πορείας, αλλά αντίθετα οριοθέτησαν με σαφή τρόπο, τόσο το πιστεύω όσο και τις πρακτικές διαδικασίες που πρέπει να ακολουθούμε, ώστε να φτάσουμε στον στόχο μας χωρίς απώλειες. Φυσικά αν κάποιος θέλει να δοκιμάσει και άλλους δρόμους δεν τον εμποδίζει κανείς. Ωστόσο τα αποτελέσματα και η ευθύνη βαρύνουν προσωπικά και ατομικά τον παραβάτη και όχι κάποιον άλλον.
Από την κεντρική εξουσία εξαρτώνται όλα. Εκείνη αποφασίζει για τους άλλους, εκείνοι καθορίζει τους κανόνες της καθημερινότητας αλλά και της αιωνιότητας, εκείνη κρίνει τα αποτελέσματα των προσπαθειών των άλλων και τους επιβραβεύει ή τους απορρίπτει. Και αυτή η κεντρική εξουσία είναι προφανές ότι ανήκει στον ίδιο τον δημιουργό. Εκείνον που συνέλαβε το σχέδιο, οργάνωσε την εφαρμογή του και παρακολουθεί τις εξελίξεις στον “κόσμο”, το κόσμημα, τον οποίο εκείνος έκτισε και εμείς κατοικούμε και διαχειριζόμαστε καθημερινά.
