Εκτός από την βαθιά θλίψη που αισθάνεται καθένας που ακούει την είδηση του τραγικού θανάτου μιας παγκόσμιας πρωταθλήτριας σε ηλικία μόλις 23 ετών, είναι προφανή και τα ερωτηματικά που δημιουργούνται.
Διότι και καταξιωμένη ήταν η εκλειπούσα σε όλους τους κοινωνικούς τομείς στην ηλικία της, αλλά παράλληλα και η αυτοχειρία είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να δεχθεί αδιαμαρτύρητα.
Διότι ένα ατύχημα που μπορεί να οδηγήσει στον θάνατο έχουμε τρόπο να το δικαιολογήσουμε. Αλλά μια αυτοκτονία μιας νέας ηρωίδας και μάλιστα με παγκόσμια προβολή, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από κανέναν λογικό και ισορροπημένο άνθρωπο.
Και είναι προφανές ότι οι προβληματισμοί δεν μπορεί να είναι επιπόλαιοι. Διότι η απελπισία, που μπορεί να οδηγήσει κάποιον σε αυτοχειρία είναι κάτι που συνήθως συμβαίνει σε ανθρώπινα αδιέξοδα, οικονομικά, συναισθηματικά ή κοινωνικά.
Η λύση της αυτοκτονίας σε ένα καταξιωμένο κοινωνικά άτομο δηλώνει ουσιαστικά κενά στον εσωτερικό κόσμο, κενά που δεν μπόρεσε να συμπληρώσει καμιά επιτυχία, όσο μεγάλη και αν ήταν αυτή.
Και είναι προφανές ότι η λύση της αυτοκτονίας δηλώνει έλλειψη γνώσης και αγάπης της ζωής, ή τουλάχιστον των θεμάτων που σχετίζονται με βαθύτερες αναζητήσεις, απαραίτητες για μια πιο σφαιρική αντίληψη της ζωής και του περιεχομένου της ζωής.
Διότι πολλές φορές όλοι μας περιορίζουμε την έννοια της ζωής στον ορισμό των εξωτερικών μόνον επαφών και δραστηριοτήτων μας, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν και βαθύτερα ζητήματα και ερωτήματα για την ίδια την ζωή και όχι για τις εκδηλώσεις της ζωής.
Οι επιτυχίες στις εκδηλώσεις της καθημερινής ζωής, αν και δεν αμφισβητείται η αξία τους, είναι προφανές ότι δεν μπορούν να καλύψουν το σύνολο των ανθρώπινων επιδιώξεων, όσο υψηλές και αν κρίνονται από τον σύγχρονο κάθε φορά κόσμο.
Κάθε άνθρωπος, εκτός από τα εφόδια για να πετυχαίνει – ακόμη και παγκόσμιες διακρίσεις, είναι εφοδιασμένος και με ένα εσωτερικό εφόδιο που τον οδηγεί να αναζητά και να γνωρίζει τον δημιουργό του, όπως αναζητά και τους φυσικούς γονείς του, όταν τυχαίνει να μην τους γνωρίζει.
Και μπορεί οι φυσικοί μας γονείς να παίζουν καθοριστικό ρόλο, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν υποκαθιστούν τον ρόλο του δημιουργού, τον οποίο καθένας μας καλείται να ανακαλύψει και να γνωρίζει, προκειμένου τα εσωτερικά του κενά να περιορίζονται στην θλίψη της αδυναμίας και της άγνοιας, και όχι στην απελπισία του θανάτου.
