Αναζητώντας άλλους ανθρώπους σε άλλους πλανήτες, έχουμε διασχίσει τεράστιες αποστάσεις μέσα στο ηλιακό μας σύστημα, χωρίς κανένα ίχνος ζωής εκτός της γης, τουλάχιστον με την μορφή που εμείς το γνωρίζουμε και μπορούμε να το αναγνωρίσουμε, αν και όταν το συναντήσουμε.
Μάλιστα, αν αναλογιστούμε ότι είναι μια σταγόνα στον ωκεανό το τμήμα του σύμπαντος που έχουν διασχίσει τα διαστημόπλοια μας Βόγιατζερ (voyager), ταξιδεύοντας εδώ και περισσότερο από σαράντα χρόνια με ασύλληπτα μεγάλες ταχύτητες, τότε το αίσθημα της μοναξιάς μέσα στο σύμπαν είναι τραγικό.
Δεν το χωρά ο νους μας ότι μπορεί να είμαστε μόνοι μας. Δεν το δεχόμαστε, δεν το θεωρούμε λογικό. Δεν αποδεχόμαστε ότι εμείς είμαστε οι μόνοι μέσα σε ένα απέραντο σύμπαν, με τρισεκατομμύρια πλανήτες και για τον λόγο αυτό κάνουμε τρομερές αποστολές στο διάστημα, προκειμένου να συναντήσουμε άλλους ανθρώπους. Όμως μέχρι σήμερα δεν έχουμε καμιά ένδειξη ζωής αλλού εκτός της γης.
Το μόνο που μας απομένει για σύνδεσμος ζωής εκτός του πλανήτη γη είναι η φωνή του δημιουργού μας. Μια φωνή ζωής που ταξιδεύει εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια με την ίδια ένταση και τα ίδια αποτελέσματα. Μια φωνή ζωής και επαφής αγάπης που φτάνει σε όλα τα αυτιά και σε όλες τις καρδιές. Μια φωνή που ψάχνει τρόπους επαφής με κάθε άνθρωπο. Μια φωνή που μας συνδέει, όχι μόνον με κάποιον που μπορεί να μας ακούσει, αλλά και με την πηγή της ζωής, μιας ζωής που δεν έχει όριο χρόνου, ούτε λειτουργεί με όρους πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Μιας φωνής που μας καλεί να κυριεύσουμε την γη, αλλά με εκτίμηση στα πρόσωπα των άλλων, με εκτίμηση στα αγαθά που υπάρχουν και απολαμβάνουμε στην καθημερινότητά μας. Μια φωνή που είναι παρηγορητική, διδακτική, επανορθωτική, φωνή δυνάμεως, αγάπης και σωφρονισμού. Μια φωνή που λέει “πεποιήκαμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”, αλλά εκείνος δεν αναζητά εμάς. Τροφοδοτεί μόνον την ματαιοδοξία του.
