Η παραβολή των δούλων και των ταλάντων, δηλαδή η διαχείριση μιας περιουσίας που κάποιος τους εμπιστεύτηκε, είναι ο καθρέπτης της ζωής μας διαχρονικά. Φόβος θεού, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Διαφύλαξη αξιών, αλλά χωρίς επαύξηση.
Όμως η κρίση του κυρίου που έδωσε τα τάλαντα είναι σαφής και ακριβής προς όλες τις διαστάσεις. Πρώτον, καθένας κατά την δύναμή του ζυγίστηκε, αξιολογήθηκε και αξιοποιήθηκε. Δεύτερον, καθένας είχε ένα έργο να κάνει και αυτό ήταν έργο απόλυτης προτεραιότητας, ήταν έργο καθημερινής διαχείρισης αξιών και πολυτίμων πραγμάτων. Τρίτον, όπως κάθε διαχείριση έχει κινδύνους, έτσι και εδώ οι κίνδυνοι ήταν κίνδυνοι απώλειας των πάντων, άρα απαιτούσε η περίσταση υψηλή φροντίδα και σύνεση, ώστε να προέλθει κέρδος και όχι ζημία. Τέταρτον, δεν υπήρχαν εγγυήσεις για την απόδοση των αξιών και των ενεργειών. Τις εγγυήσεις έπρεπε καθένας να τις έχει προβλέψει προσωπικά, αναλαμβάνοντας την πλήρη ευθύνη των πράξεών του. Και τέλος, μια καλύτερη εμπορική απόδοση των αξιών θα είχε ως αποτέλεσμα την προαγωγή του συνεργάτη σε ανώτερη θέση ευθύνης. Και το μήνυμα είναι σαφές.
Η απραξία τιμωρείται, με το ίδιο νόμισμα όπως και η απώλεια των πολυτίμων πραγμάτων.
Μπορεί ο τρίτος συνεργάτης να ήταν συνετός και να μερίμνησε με ασφάλεια για την διαφύλαξη της κληρονομιάς, ωστόσο η σύνεση που επέδειξε ήταν προς λάθος κατεύθυνση, όπως και μεις πολλές φορές νομίζουμε ότι η απραξία είναι το ορθό.
Ο κριτής έκρινε ότι η διαφύλαξη του αρχικού πλούτου που εμπιστεύθηκε στον τρίτο συνεργάτη, ήταν λανθασμένη, όχι διότι κινδύνευε το κεφάλαιό του, αλλά γιατί ο συνεργάτης δεν αξιοποίησε τις προσωπικές του ικανότητες, τα ατομικά του εφόδια, ώστε να διαχειριστεί τα υπάρχοντα που του εμπιστεύτηκαν για την δική του προσωπική εμπειρία και εξέλιξη.
Η αξία των πραγμάτων που του εμπιστεύτηκαν δεν μπορούσε να χαθεί, γιατί ήταν αξία ισχυρής προνοητικότητας. Το μόνο που μπορούσε να χαθεί ήταν η ευκαιρία: ο συγκεκριμένος συνεργάτης να γίνει πιο άξιος, πιο έμπειρος, πιο αποτελεσματικός στην διαχείριση πολυτίμων αξιών.
Τελικός χαμένος δεν μπορούσε να ήταν ο κύριος που έδειξε την εμπιστοσύνη, αλλά κερδισμένος ή χαμένος θα ήταν ο διαχειριστής. Και η απραξία του όχι μόνον δεν αμείφθηκε, αλλά τον οδήγησε μακριά από κάθε φωτεινή πραγματικότητα.
