Η ζωή μέσα στην παρουσία του θεού είναι μια εμπειρία διαφορετική από την δική μας καθημερινότητα της μιζέριας και του αδιέξοδου.
Η επανάληψη μπορεί να προσφέρει ασφάλεια και λιγότερο κόπο, αλλά το ζητούμενο δεν είναι πάντα αυτό. Διότι με την στείρα επανάληψη αδρανοποιούμε τον εσωτερικό μας άνθρωπο, αδρανοποιούμε τις προσωπικές μας δυνάμεις και ικανότητες και αυτό αδικεί εμάς και όχι κανέναν άλλον.
Ενώ δηλαδή ο θεός έχει προβλέψει την ανανέωση, την συνεχή ανανέωση ως δομικό χαρακτηριστικό του σώματος αλλά και της ζωής μας γενικότερα, εμείς επιλέγουμε τον συντομότερο δρόμο, τον δρόμο της αδράνειας του εσωτερικού μας προβληματισμού και αρκούμαστε στην τυπική αλλά όχι στην ουσιαστική επανάληψη.
Ενώ δηλαδή ο δημιουργός μας έχει προβλέψει για τον καθένα από μας μια πορεία δράσης και κατανόησης του κόσμου και των συνθηκών της καθημερινότητας, εμείς σφραγίζουμε το εσωτερικό μας αισθητήριο, το αφήνουμε στην αδράνεια και μόνον όταν κτυπήσει μια ασθένεια ή ένα προσωπικό διέξοδο την πόρτα μας τρέχουμε να αναζητήσουμε τον δημιουργό και να ζητήσουμε την παρέμβασή του για την θεραπεία.
Ωστόσο όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι ανώριμο, χωρίς ουσιαστικές προοπτικές. Διότι το ζητούμενο δεν είναι μια φορά να λύσω το πρόβλημά μου, αλλά να μάθω πως να λύνω τα προβλήματά μου και αυτό είναι ένα μάθημα με το οποίο καθημερινά γίνομαι πιο σοφός.
Η επανάληψη μπορεί να είναι μητέρα της μάθησης, αλλά το ζητούμενο είναι η αξιοποίηση της μάθησης, του μαθήματος, ώστε να πάω ένα βήμα παραπέρα και όχι απλά να επαναλαμβάνω τον ίδιο τύπο χωρίς ωφέλεια.
