Ό,τι δεν φυλάγεται και δεν προστατεύεται χάνεται, είτε άμεσα είτε σταδιακά. Αυτός είναι κανόνας ζωής και κανείς δεν ξεφεύγει από αυτόν. Όσο καλύτερα προστατεύουμε κάτι, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να το κρατήσουμε στην κυριότητα και την κατοχή μας.
Και αν μεν πρόκειται για απλά καθημερινά πράγματα, αυτό είναι φυσικό και όλοι κάνουμε το αυτονόητο, ακριβώς γιατί κατανοούμε αυτή την πραγματικότητα. Όταν όμως πρόκειται για μη ορατά πράγματα, και κυρίως όταν πρόκειται για θέματα προσωπικά, του ατομικού εσωτερικού μας κόσμου, τότε θεωρούμε ότι αυτό δεν είναι στην δική μας υποχρέωση, προφανώς γιατί δεν υποπτευόμαστε τον κίνδυνο που καιροφυλακτεί και μπορεί να προκαλέσει την φθορά ή και την απώλεια πολυτίμων πραγμάτων.
Διότι η πίστη, ένα ιδιαίτερα προσωπικό στοιχείο της ατομικής μας ύπαρξης, υπάρχει μεν στο εσωτερικό του μη ορατού οργανισμού μας, ωστόσο από άγνοια το παραμελούμε και αφήνουμε κάθε είδους “καλικάντζαρους” να καραδοκούν και να ροκανίζουν αυτό το πολύτιμο εφόδιο ζωής που βρίσκεται μέσα μας και συγκροτεί σε προσωπικότητα όλα τα στοιχεία του καθημερινού υπαρξιακού μας γίγνεσθαι.
Και φυσικά, κανείς άλλος δεν μπορεί να προστατεύσει αυτό το προσωπικό μας εφόδιο εκτός από εμάς τους ίδιους. Φύλακες της προσωπικής μας ζωής και του μη ορατού κόσμου που λειτουργεί όλο το εικοσιτετράωρο της ζωής μέσα μας, είμαστε εμείς και κανένας άλλος. Οι γενικότητες και οι κοινωνικές ιχνηλασίες δεν μπορούν να φέρουν ουσιαστικά αποτελέσματα, αν εμείς οι ίδιοι και με προσωπικό ενδιαφέρον και κόστος δεν διασφαλίζουμε σε καθημερινή βάση την τροφοδοσία του εσωτερικού μας κόσμου με το νερό της πηγής, που δεν είναι καμιά άλλη εκτός από τα λόγια του Χριστού.
Λόγια ζωής, που μόνον αυτά αν βρουν κατάλληλο έδαφος και καθημερινή καλλιέργεια, θα μπορέσουν να διατηρήσουν και να αυξήσουν το δένδρο της πίστης μας, για να φέρνει καρπούς που προοιωνίζουν ένα καλύτερο αύριο και ένα αιώνιο παρόν. Η φύλαξη των δικών μας πολυτίμων αγαθών είναι απόλυτα προσωπική μας ευθύνη και για αυτό κρινόμαστε κάθε στιγμή της ζωής και απολαμβάνουμε τον καρπό των πράξεών μας.
Η απορία του Χριστού κατά την διδασκαλία του για την ύπαρξη της πίστης στο μέλλον της ανθρωπότητας, αποτελεί το μέτρο του κινδύνου που διατρέχει ο εσωτερικός μας κόσμος από την αφθονία των αγαθών και την άγνοια των κινδύνων, οι οποίοι μπορεί να ροκανίζουν το κλαδί της ζωής μας, πάνω στο οποίο καθόμαστε με αδιάφορη μακαριότητα.
