Τα ιστορικά πρόσωπα έχουν θεμελιακή αξία στο προσωπικό μας στερέωμα, όχι μόνον γιατί προϋπήρξαν από την δική μας εποχή, αλλά γιατί ο ρόλος τους την εποχή της ζωής τους ήταν σημαντικός και για μας σήμερα. Δηλαδή, οι δικές τους πράξεις έχουν βεληνεκές μέχρι σήμερα, επηρεάζουν μέχρι σήμερα τα δικά μας γεγονότα.
Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να είναι μονόδρομος. Δεν μπορεί τα ιστορικά πρόσωπα να αντικαθιστούν την προσωπική μας καθημερινότητα, γιατί τότε δεν θα ζούμε στον παρόντα κόσμο, αλλά θα ζούμε σε ένα πλασματικό κόσμο, άσχετο με την σκληρή πραγματικότητα και τις πραγματικές μας ανάγκες.
Επομένως, από την μια η γνώση των ιστορικών προσώπων και γεγονότων είναι πολύτιμη, από την άλλη δεν είναι το αποκλειστικό θέμα της ζωής μας. Το αποκλειστικό θέμα της ζωής μας είναι τα δικά μας έργα, είναι οι δικές μας προσωπικές αποφάσεις και ευθύνες, και όχι των ανθρώπων του παρελθόντος. Το δικό τους παράδειγμα είναι πάντοτε παράδειγμα, και ποτέ δεν μπορεί να αντικαταστήσουν την προσωπική και ατομική μας ευθύνη για τις δικές μας πράξεις ή παραλείψεις.
Η επίγνωση των δικών τους θετικών ή αρνητικών γεγονότων, δεν μπορεί να αντικαταστήσει την δική μας ευθύνη για τις ορθές ή λανθασμένες επιλογές. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός ξεκαθάρισε τα πράγματα, μεταξύ της ιστορίας και της καθημερινής, κάθε μέρα ζωής του κάθε φυσικού προσώπου επί γης. Δεν ήθελε ο Χριστός οι άνθρωποι να επαναλαμβάνουν τις πράξεις του παρελθόντος ως υποχρεωτικές πράξεις, αλλά ήθελε να αναγνωρίζουν πίσω από τις πράξεις των ιστορικών προσώπων, την παρουσία και λειτουργία του ίδιου του δημιουργού.
Δεν ήθελε επαναλήψεις, αλλά ήθελε επίγνωση της καθημερινής πραγματικότητας και λύσεις μέσα από την επίγνωση του θελήματος του δημιουργού. Και στον σκοπό αυτό συμβάλλει η διήγηση των Ευαγγελίων, όπου δηλαδή περιγράφονται τα πρόσωπα, τα γεγονότα και η διδασκαλία του Χριστού, αλλά και ο τρόπος που οι πρώτοι εκείνοι άνθρωποι βίωσαν την εμπειρία της εφαρμογής της διδασκαλίας. Όχι ως ιστορικό βίωμα, αλλά ως επιλογές της προσωπικής τους ζωής, με την ευθύνη την δική τους και όχι των άλλων.
Και, φυσικά, για να δει κάποιος την διαφορά μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος, της ιστορίας και των δικών του κάθε μέρα προβλημάτων, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η λειτουργία της πίστης, του εφοδίου που βρίσκεται μέσα μας και μπορεί από μικρό σποράκι να γίνει δένδρο και να αποφέρει καρπούς. Διότι η πίστη δεν αναφέρεται στο παρελθόν, αλλά είναι υπόθεση του μέλλοντος.
Η πίστη δεν αναπαράγει το παρελθόν, αλλά αναζητά τα μονοπάτια που οδηγούν στο αύριο, που οδηγούν σε λύσεις και όχι σε μυστήρια επτασφράγιστα. Η πίστη λειτουργεί μέσα στον άνθρωπο. Η πίστη δοκιμάζεται μέσα στον άνθρωπο. Η πίστη αποδίδει καρπούς πρώτα μέσα στον άνθρωπο. Η πίστη έχει τους δικούς της κανόνες λειτουργίας και αποτελεσματικότητας. Η πίστη αναγνωρίζει το παρελθόν, αλλά διαβλέπει το μέλλον, τροφοδοτεί την ελπίδα και την υπομονή, στερεώνει τα βήματα από το καλό σήμερα στο καλύτερο αύριο και το αιώνιο παρόν.
Η πίστη που δίδαξε ο Χριστός είναι το πολύτιμο εφόδιο του δημιουργού, που μπορεί να μεταφέρει το μέλλον στο σήμερα, αφήνοντας το παρελθόν στην δική του αυτοκριτική. Η βελτίωση της προοπτικής της ζωής μας είναι το θεϊκό δώρο και κίνητρο του κάθε φυσικού προσώπου που βιώνει το μέτρο της καθημερινής συνέπειας από το ιστορικό μας παρελθόν.