Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Σε ένα ταξίδι η διαδρομή δεν διαρκεί μόνον μια στιγμή, αλλά μπορεί να διαρκεί μέρες, χρόνια ή και επ’ αόριστον. Εξαρτάται λοιπόν πού θέλει κάποιος να πάει, και ανάλογα γίνονται και οι προετοιμασίες. Και, αν μεν πρόκειται για ταξίδι πάνω στη γη, τότε τα στοιχεία της προετοιμασίας είναι κατανοητά.

Δεν είναι όμως κατανοητή η προετοιμασία για ένα ταξίδι, στο οποίο δεν γνωρίζεις ούτε τον στόχο ούτε τις απαραίτητες προετοιμασίες, προκειμένου να φτάσεις με ασφάλεια και με περίσσευμα αποθεμάτων. Και αυτό όλοι καταλαβαίνουμε ότι είναι το άριστον.

Διότι ένα κακό ταξίδι με στερήσεις και αμφιβολίες δεν μπορεί να είναι το πιο καλό μας ταξίδι. Αντίθετα, όταν κάποιος έχει αποθέματα, τότε και το ταξίδι δεν είναι δυσάρεστο και η επίτευξη του στόχου έχει πιθανότητες να μην αποτύχει.

Αυτό ακριβώς ήθελε ο Χριστός με την μακρά περίοδο της διδασκαλίας του να καταθέσει ως απόθεμα στην φαρέτρα των επιλογών μας καθημερινά.

Όπως, δηλαδή, κάνουμε τα πάντα που μπορούμε να κάνουμε, προκειμένου να πετύχουμε ένα στόχο μας στην καθημερινότητα, αντίστοιχα πρέπει να κάνουμε τα πάντα για ένα στόχο, ο οποίος δεν έχει σχέση μόνον με την καθημερινότητα, αλλά περιλαμβάνει και την προοπτική της αιωνιότητας.

Μάλιστα, ο Χριστός θέλησε να εξηγήσει την ανάγκη της απαγκίστρωσης από την λανθασμένη – πολλές φορές – εκτίμησή μας για την αξία και των τυπικών της παραδόσεως, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε εμείς την πραγματικότητα των καθημερινών μας επιλογών με βάση την δική του διδασκαλία και προοπτική της ανάστασης και της αιωνιότητας.

Θέτοντας ως προϋπόθεση την υπερνίκηση της αδράνειας που μας διακατέχει όλους, καθώς επαναπαυόμαστε στις νίκες των λαμπρών – κατά τα άλλα – παραδειγμάτων του παρελθόντος, μας υποβάλλει την αίσθηση της προσωπικής ευθύνης των δικών μας επιλογών και αποφάσεων με βάση την κοινή λογική αλλά και την δική του διδασκαλία.

Η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι αποκομμένη από την λογική και την σύγχρονη κάθε φορά επικαιρότητα, αλλά μας τροφοδοτεί με την αναγκαία σοφία και σύνεση, προκειμένου καθένας να μην εθελοτυφλεί, αλλά να εργάζεται την αλήθεια.

Όλοι γνωρίζουμε ότι στο ξεκίνημα, δηλαδή για να αρχίσουμε ένα ταξίδι είτε με το αυτοκίνητο, είτε με το αεροπλάνο, πρέπει πρώτα να υπερνικήσουμε την αδράνεια, την φυσική αυτή δύναμη που μας κρατά δέσμιους στο παρόν και δυσκολεύει την μετακίνησή μας. Αυτό είναι μια φυσική κατάσταση και, όποιος την αρνείται δεν ζει στην πραγματικότητα αλλά ονειροβατεί. Και είναι γνωστό ότι η κατανάλωση ενέργειας είναι κατά πολύ περισσότερη, από εκείνη που απαιτείται στη συνέχεια.

Αρκεί κάποιος να παρατηρήσει τα σύγχρονα όργανα ενός αυτοκινήτου, προκειμένου να κατανοήσει αυτή την αλήθεια, ότι, δηλαδή, απαιτείται ισχυρότερη δύναμη στο ξεκίνημα, ενώ στη συνέχεια του ταξιδιού η ανάγκη της ενέργειας μειώνεται στα φυσιολογικά επίπεδα. Και ενώ αυτό είναι ευρέως γνωστό, όταν ερχόμαστε στα θέματα του εσωτερικού μας κόσμου, εκεί δεν κατανοούμε αυτή την αρχή, δηλαδή την αρχή της αδράνειας.

Διότι, εκεί που βρισκόμαστε είναι κάποιο σημείο, ωστόσο, εμείς θέλουμε να προχωρήσουμε. Θέλουμε να κάνουμε μια κίνηση, ένα βήμα, προς την κατεύθυνση που έχουμε αποφασίσει. Όμως, οι δυνάμεις της αδράνειας, της στατικής παράδοσης, είναι ισχυρές και απαιτείται έξτρα δύναμη για να γίνει το πρώτο βήμα, όπως συμβαίνει και με την κίνηση του αυτοκινήτου μας.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός ξεκαθάρισε ότι, αν θέλει κάποιος να ακολουθήσει την δική του πορεία προς την αιωνιότητα, θα πρέπει να κάνει τα πρώτα βήματα, τα δύσκολα βήματα, στηριγμένος αποκλειστικά στην διδασκαλία του Χριστού και όχι κάποιων άλλων.

Διότι μόνον η δική του διδασκαλία μπορεί να εφοδιάσει το ενδιαφερόμενο πρόσωπο με εσωτερική δύναμη και ενέργεια, η οποία θα είναι ικανή να δώσει τον πρώτο βηματισμό, την πρώτη εκκίνηση, την αναίρεση της αδράνειας.

Η απελευθέρωση που φέρνει η επίγνωση της αλήθειας, είναι το πρώτο βήμα για την απαλλαγή από τα δεσμά του παρελθόντος και η προκαταβολή για την πορεία του μέλλοντος.

Ο δρόμος που καθένας πορεύεται στην καθημερινότητά του είναι σε απόλυτη σχέση με την αφετηρία και τον στόχο του. Και, φυσικά, καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Διότι, οι συνέπειες των επιλογών μας είναι προσωπική μας υπόθεση, και κανένας άλλος δεν έχει την ευθύνη για τις επολογές μας.

Άρα, όλοι καταλαβαίνουμε ότι όσο πιό στέρεες είναι οι βάσεις των αποφάσεών μας και οι επιλογές μας, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να αποφύγουμε το λάθος, δηλαδή την αμαρτία, την μη επίτευξη του στόχου μου.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν θεμελίωσε την διδασκαλία του στις εποχικές μας αντιλήψεις, αλλά στο βαθύτερο σημείο της συνείδησής μας. Διότι, όταν παρομοιάζει τον αιώνιο λόγο με τον σπόρο του σίτου και ταυτίζει τον αγρό και το χώμα με την καρδιά του ατόμου, δείχνει ότι η επιφάνεια δεν είναι σίγουρο ότι θα επιφέρει την αναμενόμενη για τον σπόρο κατάλληλη συνθήκη, προκειμένου να μεταμορφωθεί σε νέα ζωή.

Διότι η ζωή ξεκινά πολύ πριν εμείς δούμε το φυτό του σπόρου, και πολύ πριν θερίσουμε τον ώριμο καρπό, δηλαδή πολύ πριν την εποχή που ο καρπός θα έχει γίνει τέλειος και ικανός να καλύψει τις ανάγκες μας. Έχει προηγηθεί η εσωτερική – στο χώμα και στο σκοτάδι – προετοιμασία, προκειμένου να εμφανιστεί στα δικά μας αισθητήρια το αναμενόμενο αποτετέλεσμα.

Αυτό δηλώνει ότι πριν εμείς μπορέσουμε να περιγράψουμε το νέο φυτό, έχει προηγηθεί το έργο του δημιουργού της ζωής, και όσο και αν εμείς πασχίζουμε να το παραβλέπουμε ή να το υποτιμούμε, αυτό είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την μελλοντική εξέλιξη.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι εμείς καταβάλλουμε τον δικό μας κόπο, αλλά υπάρχει και το μη ορατό, το μη αισθητό έργο του δημιουργού, και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο για την ομαλή εξέλιξη των πραγμάτων στην πορεία της καθημερινότητας.

Εκτός, δηλαδή, από την προσωπική μας κρίση και άποψη είναι απαραίτητο να αναζητούμε και την παράμετρο του δημιουργού, διότι εκείνος τα δημιούργησε όλα, και όσο εμείς θα κατανοούμε το δικό του το έργο, τόσο θα μειώνεται η πιθανότητα δικών μας λαθών.

Ο Χριστός με την διδασκαλία του μετέθεσε τα κριτήρια των ορθών επιλογών μας, από τον κοινωνικό μας περίγυρο στον δημιουργό του κόσμου και της ύλης.

Ο στόχος και η αφετηρία είναι καθοριστικοί παράγοντες ενός ταξιδιού, μιας οποιασδήποτε μετακίνησης. Διότι, από πού ξεκινά κάποιος και πού θέλει να φτάσει, είναι τα δυο κυρίαρχα θέματα σε κάθε μετακίνηση, είτε αυτή είναι μέσα στον φυσικό χώρο, είτε αφορά μετακίνηση στον εσωτερικό μας κόσμο, στους υπολογισμούς και τα σχέδιά μας για το αύριο και το μέλλον γενικά. Και, προφανώς, οι ορθοί υπολογισμοί που αφορούν την προσωπική μας ζωή και τα πιστεύω μας, είναι μακράν πιό σημαντικοί από τους υπολογισμούς που κάνουμε για την κάλυψη των καθημερινών αναγκών σε υλικά θέματα.

Αυτό δηλώνει ότι η βάση των πεποιθήσεών μας πρέπει να είναι στερεή και να εκτείνεται σε όλο το φάσμα των προβληματισμών μας για τα μεγάλα θέματα της ζωής και του θανάτου, θέματα τα οποία θα έπρεπε να μας απασχολούν στο μεγαλύτερο τμήμα της ζωής μας και όχι το αντίθετο. Διότι, οι εποχικές μας ανάγκες είναι απαραίτητο να καλύπτονται, ωστόσο, το μέλλον έχει μεγαλύτερη αξία στην προοπτική της ζωής μας. Διότι το σήμερα παρέρχεται, και αυτό που καθορίζει την συμπεριφορά μας είναι η προοπτική του μέλλοντος, εγγύς και απώτερου.

Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού δεν επικεντρώθηκε μόνον στην βελτίωση της καθημερινής μας ζωής, αλλά άνοιξε και άλλον διάλογο, για την προοπτική του μέλλοντος, προσβλέποντας όχι μόνον σε ένα καλύτερο άνθρωπο, αλλά στον άνθρωπο που είναι ώριμος, μπορεί να διακρίνει τα διαφέροντα, και έχει την δύναμη να πράττει το καλό και να αποφεύγει το κακό, όχι μηχανικά και με τον φόβο, αλλά με ανανεούμενη δύναμη, στοχεύοντας στην κατανόηση της αιωνιότητας.

Και, επειδή τα πιό σοβαρά ερωτήματα της ζωής απαιτούν και βαθύτερες αναζητήσεις και μετακινήσεις από την θέση που είμαστε σήμερα, είναι φυσικό να θεμελιώσει την διδασκαλία του όχι στην επιφάνεια, αλλά στο βάθος της ύπαρξής μας, στο βάθος της συνείδησής μας. Διότι, όταν η άγκυρα έχει στερεωθεί στον ασφαλή βράχο, οι μετακινήσεις είναι πιό ασφαλείς και οι υπολογισμοί μας πιό κοντά στην αλήθεια και την καθημερινή πραγματικότητα.

Ο άνθρωπος του Χριστού ξέρει ότι η ζωή δεν είναι στατική, αλλά είναι δυναμική και μεταμορφώνεται, προσβλέποντας όχι μόνον στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αλλά και στο θέλημα του δημιουργού της ζωής.