Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Για την κατανόηση της αλήθειας, είναι ανάγκη πολλές φορές, να λαμβάνουμε υπόψη μας και τις συνθήκες και το περιβάλλον μέσα στο οποίο ένα γεγονός εξελίσσεται, ώστε τα λόγια που περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη να έχουν πρακτικό νόημα και να μπορούν να βρουν απήχηση και εφαρμογή στην εκάστοτε σύγχρονη ζωή και πραγματικότητα.

Κύριο στοιχείο είναι η κατανόηση του ακροατηρίου προς το οποίο απευθύνονται και το οποίο αφορούν τα όσα γράφουν οι συγγραφείς των κειμένων της Καινής και της Παλαιάς Διαθήκης. Διότι αν γίνει λάθος εκτίμηση για το ακροατήριο, τότε υπάρχει κίνδυνος να ζητήσουμε να εφαρμόσουμε σήμερα πράγματα, τα οποία δεν έχουν κανένα νόημα και δεν προάγουν τη γνώση μας για τον δρόμο της αλήθειας και την πορεία προς την επίγνωση του δημιουργού μας.

Αν δηλαδή συσσωρεύουμε γνώσεις ιστορικές χωρίς όμως πρακτική αξία εφαρμογής σήμερα, τότε υπάρχει κίνδυνος να εφαρμόζουμε πράγματα αναχρονιστικά και να δίνουμε αξίες σε πράγματα που δεν αξίζουν σήμερα προς την κατεύθυνση της επίγνωσης του δημιουργού μας.

Για τον λόγο αυτό, τόσο ο ίδιος ο Χριστός όσο και οι μαθητές του που εφάρμοσαν πρώτοι την διδασκαλία του, πάντοτε αναφέρονταν στο παρελθόν, αλλά με κύριο στόχο την πρακτική εφαρμογή των λόγων στο εκάστοτε σήμερα. Δηλαδή έκαναν μάθημα καθημερινής πρακτικής ζωής και όχι μάθημα αρχαιολογίας και ιστορίας.

Και μέσα σε αυτό το σκεπτικό, η κατανόηση των γεγονότων της Καινής Διαθήκης παίρνει πρακτικό νόημα και για μας σήμερα, άσχετα αν απέχουμε είκοσι αιώνες από την εποχή που συνέβησαν.

Διότι το ζητούμενο είναι το θέλημα του θεού σήμερα και όχι χθες και στο παρελθόν, και μάλιστα το θέλημα του θεού για μένα και όχι για κάποιους άλλους που ζουν ή που έζησαν πριν εκατοντάδες χρόνια και κρίθηκαν ήδη για τις πράξεις τους. Μπορεί βεβαίως να είναι παράδειγμα προς αποφυγή ή προς μίμηση ένα ιστορικό γεγονός, αλλά αυτό δεν πρέπει να ανατρέπει την βασική αρχή:

ότι δηλαδή ο θεός σήμερα είναι ζωντανός, σήμερα διδάσκει εμένα προσωπικά ως προσωπικός μου διδάσκαλος, σήμερα απευθύνεται σε μένα και όχι σε άλλους.

Η συντροφικότητα, η παρέα, οι σχέσεις είναι στοιχεία απαραίτητα στην καθημερινότητά μας και χωρίς αυτά δεν υπάρχει ζωή. Και αν υπάρχει είναι κακή και ελλειπής.

Και ενώ το γνωρίζουμε καλά αυτό, σε σχέση με την καθημερινή μας συμπεριφορά και ζωή, όταν ερχόμαστε στα θέματα της πίστης και του εσωτερικού μας κόσμου, της περιοχής δηλαδή της προσωπικότητάς μας όπου λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις της ζωής μας, μικρές και μεγάλες, σημαντικές και ασήμαντες, εκεί η γνώση και ο προβληματισμός είναι ανύπαρκτος ή διαστρεβλωμένος.

Όπως δηλαδή στην καθημερινή ζωή η παρουσία και η συνεργασία με άλλους είναι βασικό στοιχείο της λειτουργίας μας, έτσι και στον εσωτερικό μας κόσμο, προκειμένου να λαμβάνουμε αποφάσεις με γνώση και αποτελεσματικότητα, θα πρέπει να υπάρχουν στοιχεία που θα συνεργάζονται με το βασικό εφόδιο, την πίστη μας, προκειμένου οι αποφάσεις και η γνώμη μας να είναι πολλαπλά εξαρτημένες και όχι μονομερείς, εγωιστικές και εκτός πραγματικότητας.

Ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία αυτής της απαραίτητης συντροφιάς και συνεργασίας είναι η συνείδηση, και μάλιστα η αγαθή συνείδηση. Δηλαδή η συνείδηση εκείνη που επιλέγει μέσα από τις απέραντα διαθέσιμες επιλογές την καλύτερη για το παρόν και το μέλλον, το προσωρινό αλλά και το αιώνιο.

Συνεπώς και η πίστη, για να έχει τα αποτελέσματα που περιμένουμε να έχει, πρέπει να συνοδεύεται από ορθές επιλογές πορείας και προτιμήσεων. Διότι η δύναμη είναι στοιχείο ουδέτερο και εξαρτάται από τις δικές μας επιλογές για το που θα κατευθυνθεί. Και είναι προφανές ότι κάθε καλή και θετική απόφαση της αγαθής μας συνείδησης, όταν υλοποιείται, προάγει και ενισχύει την πίστη μας και την ικανότητά μας να αναγνωρίζουμε το καλό από το κακό πριν αυτά έλθουν στην πραγματικότητα.

Αυτό άλλωστε είναι το αποκαλυπτικό έργο της πίστης στον αναστημένο και ζωντανό Χριστό. Δεν περιορίζει, αλλά διευρύνει, δεν νεκρώνει αλλά ζωοποιεί, δεν αποστερεί αλλά ενισχύει, δεν συσκοτίζει αλλά φωτίζει το μέλλον, το άμεσο αλλά και το μακρινό.

Το κεφάλαιο είναι το ζητούμενο και το κρίσιμο θέμα σε κάθε δραστηριότητα. Το κεφάλαιο είναι αυτό που απέμεινε σε μένα μετά τις οποιεσδήποτε δραστηριότητές μου. Το κεφάλαιο είναι το απόσταγμα κάθε ενέργειάς μας και σε αυτό συνοψίζονται όλα.

Και η εμπειρία που είχα όταν έκανα την δραστηριότητα, αλλά και η εμπειρία που έχω σήμερα, μετά την ανακεφαλαίωση των γεγονότων. Με λίγα λόγια το κέντρο της προσοχής του εμπόρου – όπως και του κάθε σύγχρονου ανθρώπου – είναι το τελικό αποτέλεσμα, δηλαδή αυτό που θα προστεθεί στα υφιστάμενα κεφάλαιά του. Και φυσικά όλοι καταλαβαίνουμε την αξία αυτής της δεξιότητας που έχουμε από τον δημιουργό μας για την ποιότητα αλλά και τον σκοπό της καθημερινότητάς μας.

Μόνον ο άνθρωπος είναι σε θέση να λειτουργήσει αποτελεσματικά σε έργα έμπνευσης και ποικιλίας, ακριβώς γιατί έχει αυτό το εφόδιο, την ικανότητα από τον ίδιο τον δημιουργό του. Μόνο ο άνθρωπος μπορεί να συνθέτει γεγονότα και να αποταμιεύει σε κεφάλαιο την εμπειρία και τα κέρδη του. Μόνον ο άνθρωπος μπορεί να γράφει και να διαβάζει τα γραπτά άλλων και να επικοινωνεί με αυτούς και με τις ιδέες, τις αντιλήψεις, τις πεποιθήσεις, τους φόβους, τα κέρδη και τις ζημιές τους.

Μόνον ο άνθρωπος έχει αυτά τα τεράστια εφόδια, έχει αυτήν την τρομακτική ικανότητα να προσεγγίζει θέματα αόρατα, θέματα που θα γίνουν, θέματα που θα έλθουν στην πραγματικότητα αργότερα και μπορεί να λάβει τα μέτρα του, μπορεί να σχεδιάσει την αντίδραση ή την συμπόρευση με αυτά που θα έλθουν, σύμφωνα πάντα με το δικό του το συμφέρον.

Και αυτό ακριβώς είναι το κεντρικό θέμα της διδασκαλίας του Χριστού. Η αύξηση της ικανότητας του ατόμου να βλέπει πέρα από τα ορατά γεγονότα, να λαμβάνει τα μέτρα του για εκείνα που θα έλθουν, τόσο στο εγγύς όσο και στο απώτερο μέλλον. Η αύξηση της πίστης που καθένας μας διαθέτει σήμερα, είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την κατανόηση και κατάκτηση των πραγμάτων που έρχονται, είτε με την δική μας θέληση είτε χωρίς αυτήν.

Οι αναζητήσεις και οι προσωπικοί προβληματισμοί μας δεν είναι ασήμαντα πράγματα, αλλά είναι τα κύρια θέματα της καθημερινότητάς μας, άσχετα αν εμείς, ισοπεδωμένοι από τις δυσκολίες της καθημερινότητας, έχουμε χάσει το μέτρο των αξιών και δεν αναγνωρίζουμε την κοινή συνισταμένη.

Δεν κατανοούμε δηλαδή ότι όλα εξαρτώνται από τον ατομικό μας προγραμματισμό, καθημερινό και μακροπρόθεσμο. Διότι όλοι βαδίζουμε – κατά κανόνα – πάνω σε όσα έχουμε ήδη σχεδιάσει και έχουμε προβληματιστεί ενωρίτερα. Ορθοί και προσγειωμένοι προβληματισμοί, εγγυώνται καλύτερα πρακτικά αποτελέσματα κατά την εφαρμογή τους. Κακοί και υπερφίαλοι προγραμματισμοί και αναζητήσεις ουτοπίας, εγγυώνται ανέμους και θύελλες χωρίς σωσίβια.

Και επειδή αυτό είναι κοινός τόπος για όλους μας, για όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών πάνω στη γη, για τον λόγο αυτό και ο ίδιος ο Χριστός έθεσε τις προτεραιότητες, ώστε να μην χανόμαστε μέσα στα γεγονότα, αλλά πρώτα να διατηρούμε ζωντανή την επαφή με τις πηγές της ζωής καθημερινά, χωρίς παρεκκλίσεις από τον δρόμο της επιτυχίας, προσωρινής, αλλά και μακροχρόνιας και τελικής.

Η πίστη, τόνισε ο Χριστός, είναι το εφόδιο, είναι το εργαλείο, όχι μόνον για την υπέρβαση της καθημερινότητας, αλλά και για την οργάνωση της ζωής σας σε βάθος χρόνου, ανάλογα με τις προσωπικές σας ανησυχίες και προβληματισμούς.

Και η πίστη, ακόμη και αυτή μεγέθους σπόρου σιναπιού, έχει την δύναμη, έχει την ιδιότητα, να ενεργοποιεί την εσωτερική σας ικανότητα για τα πάντα, ακόμη και για ακραία και αχρείαστα.

Για τον λόγο αυτό πρέπει, είπε ο Χριστός, αυτό το αγαθό με το οποίο όλοι είστε εφοδιασμένοι, η πίστη σας, να είναι το πρώτο καθημερινό μέλημά σας. Από αυτήν εξαρτάται η επιτυχία σας, από αυτήν εξαρτάται η αποτελεσματικότητα στο σήμερα και στο μέλλον, από αυτήν εξαρτάται η πρόσβαση στη δύναμη του ίδιου του δημιουργού σας, από αυτήν εξαρτάται η υπέρβαση των εμποδίων που η ζωή φέρνει και πρέπει να αντιμετωπίζετε με επιτυχία και όχι να ζείτε σαν φοβισμένοι δούλοι του φόβου και των εντολών του.

Στα ζητήματα που αφορούν την ύπαρξη και αύξηση της πίστης έχει επικεντρώσει μεγάλο τμήμα της διδασκαλίας του ο ίδιος ο Χριστός, προφανώς γιατί αυτό αποτελεί θεμελιακό ζήτημα για κάθε άνθρωπο πάνω στον πλανήτη διαχρονικά.

Βασική θέση του Χριστού είναι ότι οι άνθρωποι που τον άκουγαν τότε, νόμιζαν και θεωρούσαν τους εαυτούς τους πιστούς, προφανώς λόγω εθνικής καταγωγής και κάποιας γνώσης των Γραφών.

Ο ίδιος ωστόσο δεν συμφωνούσε με την εικόνα που οι ίδιοι είχαν για τους εαυτούς τους και προχώρησε σε ουσιαστική ανατροπή των απόψεών τους, φέρνοντας νέα δεδομένα για την σημασία και λειτουργία της πίστης μέσα στην καθημερινότητα.

Και φυσικά πρώτο θέμα ήταν η απόδειξη της πίστης μέσα από τα έργα τους. Παρομοιάζοντας το μέγεθος της πίστης που διέθεταν με τον μικρότερο σπόρο του σιναπιού, καθόρισε ότι αν είχατε έστω και την ελάχιστη αυτή ποσότητα και ποιότητα, θα είχατε υπερφυσικές δυνάμεις και θα κάνατε θαύματα, παραπέμποντας έμμεσα στην ανυπαρξία ουσιαστικής πίστης.

Διότι είναι άλλο πράγμα η πίστη όπως ο ίδιος την καθόρισε, και άλλο πράγμα τα συναισθήματα και η γνώμη μου για πίστη. Αν υπάρχει πίστη μέσα μας, αυτό αποδεικνύεται από την καθημερινότητά μας και τα έργα που περιλαμβάνει αυτή.

Και με την ευκαιρία αυτή καθόρισε και το βασικό καρκίνωμα που προκαλεί την ελάττωση και αδυναμία λειτουργίας της πίστης: η υπερηφάνεια. Τα “νομίζω” και τα “θεωρώ” δεν αποδεικνύουν ότι μέσα μου υπάρχει και λειτουργεί το εφόδιο της πίστης.

Η παρουσία και αύξηση της εσωτερικής μας πίστης αποδεικνύεται από τα έργα μας στην καθημερινότητα και όχι μόνον από την εκκλησιαστική μου συμπεριφορά την Κυριακή το πρωί.

Και επειδή αυτό είναι απόλυτα κατανοητό, καλύπτουμε με ιδέες την ανυπαρξία ή νέκρωση της πίστης, για να επαναπαύουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, συγκρίνοντας τους εαυτούς μας με τα ακραία αρνητικά δεδομένα της κοινωνίας.

Κάθε φορά που πετυχαίνουμε κάτι εντυπωσιακό με την δύναμη του θεού, ακολουθεί ο κανόνας της υπερηφάνειας, δηλαδή η νέκρωση της λειτουργίας που απέφερε τον θαυμάσιο καρπό ενωρίτερα. Και αυτό είναι η διδασκαλία και πρακτική του εχθρού, ο οποίος έρχεται για να “κλέψει, να σφάξει και να καταστρέψει” κάθε δυνατότητα επαφής με την πηγή της ζωής, της καθημερινής και της αιώνιας.