Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Η καλή μου διάθεση για κάτι, η καλή μου επιθυμία και πρόθεση δεν είναι αρκετά. Είναι μια καλή αρχή, ένα καλό σημάδι. Γιατί καθένας μας θέλει η καλή διάθεση, η καλή πρόθεση να επιβεβαιωθεί και με αντίστοιχες πράξεις που θα αποδεικνύουν ότι δεν μείναμε στην ιδέα και στις προθέσεις, αλλά πληρώσαμε το κόστος σε χρόνο, κούραση και χρήμα και τελικά κάναμε το έργο που είχαμε την επιθυμία να κάνουμε. Η καλή μου διάθεση να γίνω γιατρός όταν ήμουν μικρός δεν σημαίνει ότι έγινα και γιατρός, αν την καλή μου διάθεση δεν συμπληρώσουν τα είκοσι χρόνια σπουδών για να μάθω την επιστήμη και στη συνέχεια να εξασκήσω το επάγγελμα και να ολοκληρωθεί ο κύκλος επιθυμία – σπουδές – επιτυχή αποτελέσματα. Όταν όμως ερχόμαστε στα ζητήματα της ζωντανής πίστης στον ζωντανό θεό, κατά κανόνα μένουμε στο νηπιαγωγείο, στις προθέσεις και τις καλές διαθέσεις, στα συναισθήματα και όχι στην ακριβή γνώση και πρακτική εφαρμογή των Λόγων. Μαθαίνουμε ίσως να συλλαβίζουμε, αλλά είμαστε πολύ μακριά από το να κατανοούμε τα νοήματα που μεταμορφώνουν την ζωή μας. Μένουμε παιδιά στο μυαλό και ώριμοι στην απάτη, παιδιά στα θρησκευτικά συναισθήματα αλλά επαγγελματίες στην πλεονεξία και την διαστροφή. Και ύστερα φταίνε όλοι οι άλλοι και ποτέ εμείς για τη μιζέρια και τη φτώχεια της ζωής μας.

Δεν υπάρχει σύγχρονος Έλληνας που να μην κατανοεί την έννοια του κέρδους και της ζημίας, ανεξάρτητα από το επάγγελμα που ασκεί. Το κέρδος είναι μετρήσιμη παράμετρος και κατά κανόνα εννοούμε το οικονομικό κέρδος που μεταφράζεται σε ευρώ. Αντίστοιχη είναι και η έννοια της ζημίας, της απώλειας υφισταμένων κερδών. Όμως δεν είναι μόνον τα υφιστάμενα κέρδη και αγαθά που υφίστανται ζημία. Υπάρχει και το προσδοκώμενο κέρδος, αυτό που θα μπορούσα να αποκτήσω και δεν το απέκτησα. Τότε η απώλεια δεν είναι μόνον χρήματα, αλλά είναι απώλεια θάρρους, αφού η προσπάθειά μου απέτυχε. Αυτό το τελευταίο στοιχείο, η απώλεια του θάρρους και της εμπιστοσύνης, γνωρίζουμε όλοι ότι είναι ολέθριος παράγοντας, διότι οδηγεί σε απογοήτευση, καταδικάζει  σε απραξία, σταδιακά αφαιρεί την αισιοδοξία από τη ζωή μας, η νωθρότητα αντικαθιστά την δραστηριότητα, και τελικά όχι μόνον κέρδη δεν υπάρχουν, αλλά καλλιεργείται και το έδαφος για μακροχρόνια ερήμωση και συμφορά. Στη ζωή της πίστης, αυτές οι παράμετροι όχι μόνον ισχύουν όπως και στην περίπτωση των εμπορικών κερδών ή ζημιών, αλλά επειδή το διακύβευμα δεν είναι μόνον εφήμερα αλλά και αιώνια και αναντικατάστατα αγαθά, η στέρησή τους προικοδοτεί τις επόμενες γενεές με αρνητικό πρόσημο και χαμηλό σημείο εκκίνησης. Και αυτό που ζει ο λαός μας σήμερα είναι η ακτινογραφία αυτής της αλήθειας.

Η εξοικείωση είναι δίκοπο μαχαίρι. Από την μια μπορεί να διευκολύνει, και από την άλλη μπορεί να καταστρέψει. Διευκολύνει αν θέλουμε να γνωρίσουμε κάτι βαθύτερα, καταστρέφει αν θεωρήσουμε την οικειότητα ως μέσον επαρκούς γνωριμίας και δεν θελήσουμε να προχωρήσουμε βαθύτερα. Και στα ζητήματα της πίστης αυτό έχει εξαιρετική σημασία, διότι η γνωριμία, η εξοικείωση με κάτι, πρέπει να συνοδευτεί από βαθύτερο ενδιαφέρον και αναζήτηση. Σε διαφορετική περίπτωση η γνωριμία μένει στην επιφάνεια, δεν υπάρχει καλλιέργεια ενδιαφερόντων και, ενώ η ορθή πορεία είναι από το καλό στο καλύτερο και από το μέγα στο μείζον, εμείς ικανοποιούμαστε με την υφιστάμενη γνωριμία και σύντομα κάθε πρόοδος, κάθε πρόκληση για νέα βήματα, πέφτει στο κενό με την ικανοποίηση ότι εγώ τα ξέρω και δεν χρειάζεται να μάθω κάτι νέο. Οι Έλληνες γνωρίζουμε το Χριστό ως όνομα και ως μορφή από τις απεικονίσεις της Εκκλησίας. Δεν γνωρίζουμε όμως επαρκώς την διδασκαλία του Χριστού και κυρίως δεν ενδιαφερόμαστε να εκπαιδευτούμε στην ακοή και εφαρμογή της διδασκαλίας, με αποτέλεσμα να χάνουμε μεγάλο κεφάλαιο από τις δωρεές του Θεού. Στην τελευταία μάλιστα περίπτωση όχι μόνο χάνουμε, αλλά σταδιακά βυθίζουμε τους εαυτούς μας στην κολυμβήθρα της ολιγοπιστίας και τελικά της απιστίας με ατομική στέρηση και απώλειες όχι μόνο υλικών αλλά και άφθαρτων αγαθών.

Το βέλος ήταν πάντοτε επιθετικό όπλο και είχε το πλεονέκτημα της απόστασης ανάμεσα στους δυο αντιπάλους. Ενώ δηλαδή το ξίφος απαιτούσε τη σωματική επαφή των αντιπάλων, ο τοξότης με το βέλος είχε την άνεση να παρακολουθεί τις κινήσεις του αντιπάλου και να κτυπά εκ του ασφαλούς. Αυτή η διαφορά ανάμεσα στο ξίφος και στο βέλος δίνει και ένα νόημα στην πάλη μας κατά την καθημερινότητα, διότι υπάρχουν επιθέσεις που ο αντίπαλος είναι ορατός και γνωστός, αλλά υπάρχουν και επιθέσεις που ο αντίπαλος είναι αόρατος και άγνωστος. Και είναι προφανές ότι ο αντίπαλος στα ζητήματα της ζωντανής πίστης δεν είναι κατά κανόνα ούτε ορατός ούτε γνωστός, αφού χρησιμοποιεί βέλη που φτάνουν σε μας από άγνωστες πηγές και κατευθύνσεις. Καλείται λοιπόν ο άνθρωπος που ενδιαφέρεται να διατηρήσει ζωντανή την πίστη και ενεργό τον Λόγο, να εκπαιδευτεί στην ανορθόδοξη αυτή πάλη, όχι μόνο ως προς την απόκρουση των βελών αλλά και στην θεραπεία των τραυματισμένων μελών, ώστε η προσβολή του αντιπάλου να μην έχει μόνιμα και καταστροφικά αποτελέσματα, αλλά να λειτουργεί ως εκπαιδευτικό τμήμα της καθημερινότητά μας.

Το εκκρεμές είναι το όργανο, του οποίου ο δείκτης φτάνει από το άκρον αριστερά στο άκρον δεξιά. Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτή η κίνηση, από το ένα άκρο στο άλλο άκρο είναι και η φυσική ροή που διατηρεί σε ζωή την κίνηση και βοηθά την μηχανική λειτουργία. Χωρίς την άφιξη στην ακραία θέση, δεν είναι δυνατή η επαναφορά, η επιστροφή και συνεχής λειτουργία του εκκρεμούς. Το ίδιο ισχύει και στην προσωπική μας συμπεριφορά όταν φτάνουμε στα άκρα. Μπορεί τα άκρα να ενοχλούν, αλλά μόνον έτσι δοκιμάζονται οι αντοχές, μόνον έτσι οι σκέψεις και οι απόψεις μας εκδηλώνονται, κρίνονται και εμείς παίρνουμε το μάθημά μας. Από τα παραδείγματα της Βίβλου μαθαίνουμε όχι μόνον για την επιτυχία των ανθρώπων που έζησαν σε ακρότητα, αλλά και για την συγκαταβατική στάση του θεού απέναντι στην ανθρώπινη, ακραία, αλλά ειλικρινή συμπεριφορά [πάλη του Ιακώβ, ο Πέτρος πάνω στα κύματα]. Με ένα όμως χαρακτηριστικό: Όταν έπαιρναν το μάθημα, οι άνθρωποι επέστρεφαν στην κανονικότητα. Μεγάλες επιτυχίες υπάρχουν κατά κανόνα μόνον μέσα από μεγάλες δοκιμασίες, οι οποίες όμως δεν παραβλέπουν, αλλά λαμβάνουν υπόψη τους τις αντοχές του ανθρώπου με τις αδυναμίες, τον φόβο, την αμφιβολία, την αναζήτηση για κάτι καλύτερο.