Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Χρόνος και χρήμα είναι δυο έννοιες πολύ οικείες σε όλους μας και τη φράση “ο χρόνος είναι χρήμα” την ακούμε συχνά. Όχι βέβαια ότι ο χρόνος είναι αφ’ εαυτού χρήμα [κανείς δεν πρόκειται να πλουτίσει επειδή μεγάλωσε στην ηλικία και πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που γεννήθηκε! ] αλλά η ορθή αξιοποίηση του χρόνου, καλύτερα η ορθή και σοφή αξιοποίηση του 24ώρου, αποφέρει αναμφίβολα καλύτερα κέρδη στον εργαζόμενο, σε εκείνον που κοπιάζει σε αντίθεση με τον αδρανή, τον ανενεργό πολίτη, ο οποίος το ίδιο 24ωρο δεν έχει κερδίσει απολύτως τίποτα ή μάλλον έχασε κιόλας, διότι αναγκάστηκε να δαπανήσει από τα υπάρχοντα αποθέματά του. Η έννοια λοιπόν της αξιοποίησης του χρόνου μας δεν έχει μόνο εμπορική σημασία, αλλά έχει τη σημασία της και στα ζητήματα της ενεργού πίστης στον ζωντανό θεό, στοιχεία που οι πρώτοι εκείνοι χριστιανοί είχαν ανακαλύψει και μας άφησαν παρακαταθήκη στα Ιερά Κείμενα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.

Κάθε έργο για να εκτελεστεί απαιτείται όχι μόνον ένας επαρκής σχεδιασμός και μια καλή διάθεση, αλλά απαιτούνται και τα κατάλληλα μέσα και τα κατάλληλα εργαλεία. Χωρίς αυτά τα εργαλεία, το έργο δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Ωστόσο το κυρίαρχο θέμα σε κάθε καλό ανθρώπινο έργο είναι το γεγονός ότι κανένα έργο δεν αναπαράγεται, δεν πολλαπλασιάζεται μόνο του. Ενώ δηλαδή εμείς ολοκληρώνουμε το έργο μας, αυτό παραμένει στην κατάσταση που εμείς το αφήσαμε και μάλιστα με την πάροδο του χρόνου, το έργο μας αρχίζει να παλιώνει, αρχίζει να χαλάει και σε λίγα χρόνια έχει ανάγκη επισκευών, διαφορετικά καταστρέφεται και εξαφανίζεται. Το έργο μας δεν έχει την ικανότητα να αυτο-αναπαράγεται, να γεννά νέα όμοια έργα. Σε αντίθεση, τα έργα του Δημιουργού μας έχουν αυτό το χαρακτηριστικό. Τα έργα του Θεού αυτο-αναπαράγονται, πολλαπλασιάζονται, και τα χρόνια όχι μόνον δεν φθείρουν το έργο του Δημιουργού, αλλά έχει δώσει και την ικανότητα της ανανέωσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την καθημερινότητά μας. Τα ανθρώπινα έργα είναι στατικά, παλιώνουν και ο θάνατος τα κυριεύει. Τα έργα του Δημιουργού μας είναι δυναμικά, δεν παλιώνουν, ανανεώνονται και ο θάνατος δεν μπορεί να τα εξαφανίσει, αν και μπορεί προσωρινά να φαίνεται ότι ο θάνατος είναι εκεί.

Αν και η καθημερινή αυτή έκφραση στη γλώσσα μας έχει επίθετο με αντίθετη έννοια, ωστόσο επέλεξα τον τίτλο αυτό διότι ο καιρός είναι ένας ουδέτερος παράγοντας. Ο χρόνος, ο καιρός, η περίσταση, μπορεί να είναι και καλός και κακός, ανάλογα πώς θέλει κάποιος να ερμηνεύσει την καθημερινότητά του. Ενώ δηλαδή είναι κατά κανόνα στο χέρι μας να εστιάσουμε στα θετικά και ωφέλιμα, συνήθως όλοι αρχίζουμε την γκρίνια διότι δεν πετύχαμε αυτό που είχαμε οραματιστεί και πάντοτε φταίνε οι άλλοι για την αποτυχία μας. Διότι ενώ κάθε περίπτωση μπορεί να έχει εξ ίσου καλές και κακές πλευρές, συνήθως αναδεικνύουμε την κακή πλευρά, με αποτέλεσμα ο ψυχικός μας κόσμος να στερείται τη χαρά που προσφέρει έστω και μια μικρή επιτυχία. Αν μάλιστα αποδεχθεί κάποιος τον χρυσό κανόνα ότι κανένα κακό δεν είναι αμιγές καλού, δηλαδή μέσα στις κακές πλευρές μπορεί κάποιος να δει και θετικά στοιχεία, τότε είναι προφανές ότι η προβολή των κακών και γκρίζων και η αποσιώπηση των θετικών, ζημιώνει τη δική μας εικόνα. Αποτέλεσμα; Επειδή δεν εστιάζουμε και δεν αναπαράγουμε την καλή πλευρά αλλά την κακή, εμείς οι ίδιοι παραχωρούμε το δικαίωμα στον εχθρό να γεμίζει την εικόνα της ζωής μας με άρνηση και καταστροφικό δηλητήριο, και αυτό είναι ισχυρό στοιχείο της προσωπικής μας αποτυχίας, δηλαδή άλλοι να έχουν τον πρώτο λόγο στη ζωή μας και όχι εμείς.

Όπως κάθε καλός επαγγελματίας, έτσι και ο κλέπτης έχει και αυτός τα καθήκοντά του, τον τρόπο που τα εφαρμόζει και τους στόχους του για καλύτερα αποτελέσματα. Πρώτα εντοπίζει το θύμα του, εξετάζει τα ευαίσθητα σημεία του, μελετά τις κινήσεις του και τελικά, την κατάλληλη στιγμή κάνει την επίθεσή του, αρπάζει το μεμονωμένο πρόβατο, το σφάζει και του αφαιρεί τη ζωή. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του κλέπτη. Δεν λυπάται, δεν ντρέπεται, δεν εκτιμά τη ζωή. Για εκείνον, το καλύτερο είναι η σφαγή, ο θάνατος και όχι η ζωή. Σε αντίθεση με τον άσπλαχνο κλέπτη, ο Χριστός δίδαξε με την ίδια ακρίβεια και με κάθε λεπτομέρεια, τα δικά του καθήκοντα, τον τρόπο που ο ίδιος τα εφαρμόζει, αλλά και τους στόχους του για καλύτερα αποτελέσματα. Στόχος του Χριστού είναι η perpetua vitae, δηλαδή η συνεχόμενη και συνεχιζόμενη ζωή, χωρίς κενά και αδιέξοδα, χωρίς τραύματα στο χαμένο πρόβατο, αλλά με ασφάλεια να το οδηγήσει στον δικό του ασφαλή πύργο και, όταν συνέλθει από την ταλαιπωρία που του είχε προξενήσει ο κλέπτης, να βγαίνει έξω, να βρίσκει τροφή και να επιστρέφει στην ασφάλεια του κυρίου του. Αυτό είναι το έργο του Χριστού και το έργο του κλέπτη.

Η λέξη καλλιέργεια εκφράζει το καλό έργο που επιτελεί κάποιος στον κήπο, στον αγρό του ή σε κάθε καλό ή κακό αντικείμενο. Αν δηλαδή αποφασίσεις να αυξήσεις το κακό και την αμφιβολία στην ζωή σου, τότε χρειάζεται υποχωρητικότητα, συμβιβασμός, άγνοια και τελικά παραίτηση από κάθε διεκδίκηση. Αν όμως αποφασίσεις να αυξήσεις τον καρπό του μόχθου σου, να καλλιεργήσεις καλύτερα τον αγρό σου, να αυξήσεις τα επίπεδα της πίστης σου, τότε χρειάζεται αγωνιστικότητα, σοφία για την καθημερινότητα και τελικά διεκδίκηση κάθε καλού που κάποιος θέλει να σου στερήσει ή η κατάκτησή του προβλέπει ανταγωνισμό, συναγωνισμό, σκληρό αγώνα τον οποίο εσύ προσωπικά πρέπει να αρχίσεις και να τελειώσεις. Κανείς δεν θα αγωνιστεί και δεν θα διεκδικήσει το καλό εκ μέρους σου! Κανείς δεν μπορεί να σε αντικαταστήσει στον αγώνα του ανταγωνισμού. Ακόμη και αν κάποιος θέλει, απαγορεύεται ρητά από το νόμο. Κανείς δεν μπορεί να δώσει εξετάσεις εκ μέρους σου. Είναι προσωπική υπόθεση και αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Το ίδιο ισχύει και στα ζητήματα της ζωντανής πίστης. Η αύξηση και η κατάκτηση είναι απόλυτα προσωπική σου υπόθεση και η ιδέα ότι άλλοι θα φροντίσουν για σένα είναι απατηλό ψεύδος και αρρωστημένη φαντασία.