Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Το άπαξ σημαίνει μια φορά. Ότι και αν είναι αυτό, είναι μια φορά. Αυτό που δεν είναι μια φορά μπορεί να είναι πολλάκις, δηλαδή πολλές φορές ή να είναι αδιάκοπα, να γίνεται και να επαναλαμβάνεται συνεχώς, πάντοτε, ασταμάτητα. Αυτή η προφανής διαφοροποίηση των ουσιαστικών αυτών εννοιών στην καθημερινότητά μας, έχει μεγάλη αξία αν κατανοήσουμε την λειτουργία τους στη ζωή μας. Μια φορά γεννιόμαστε, αλλά πολλές φορές πίνουμε νερό, συνεχώς και ασταμάτητα αναπνέουμε. Και είναι προφανές ότι λειτουργίες που γίνονται άπαξ έχουν εξαιρετική σημασία, αφού δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Αντίστοιχη αξία έχουν και οι λειτουργίες που γίνονται πολλάκις, αλλά δεν έχουν την αμεσότητα που έχει η άπαξ = μια φορά λειτουργία. Όσο για τις συνεχόμενες λειτουργίες, εκείνες που δεν μπορεί να διακοπούν γιατί σημαίνει άμεσος ή έμμεσος θάνατος, είναι προφανές ότι έχουν επίσης μεγάλη αξία. Με την οπτική αυτή γωνία πρέπει να πλησιάζουμε και τα θέματα της ζωντανής πίστης, μιας ζωντανής λειτουργίας που μετατρέπει την καθημερινότητα σε αιωνιότητα, που μεταλλάσσει το σήμερα σε μέλλον, το αδιέξοδο σε εμπειρία πάλης για νίκη. Και όσο βαθύτερα γίνεται κατανοητή η άπαξ ή η πολλάκις ή η αδιάλειπτος έννοια στα ζητήματα της ζωντανής πίστης, τόσο καλύτερα ριζώνει το δένδρο, τόσο περισσότερους καρπούς παράγει, τόσο η πηγή του νερού δεν στερεύει.

Ανάλογα με την ηλικία του σώματός μας είναι και τα βάρη που μπορούμε να σηκώσουμε. Και ενώ με την αύξηση της ηλικίας αυτό είναι κατανοητό, όταν ερχόμαστε στην κάμψη της ηλικίας, δηλαδή την ηλικία που ο άνθρωπος αρχίζει να μπαίνει στην τρίτη ηλικία, τότε τα βάρη αρχίζουν και πάλι να μειώνονται, και όσο περνούν τα χρόνια οι σωματικές μας δυνάμεις μειώνονται σταδιακά για να καταλήξουν στο μηδέν. Αυτή είναι η φύση μας, αυτή είναι η λειτουργία της ζωής συνολικά, στα δένδρα, στα ζώα, κλπ. Αντίθετα με την φύση λοιπόν, η ζωή της ζωντανής πίστης ακολουθεί άλλη πορεία, μέσα στην οποία δεν προβλέπεται τρίτη ηλικία και δεν προβλέπεται κάμψη των ζωτικών λειτουργιών του εσωτερικού μας κόσμου. Ενώ δηλαδή άνθρωποι, ζώα και δένδρα φτάνουν στην πλήρη παραγωγικής τους ηλικία και στη συνέχεια όλα αρχίζουν να μειώνονται για να καταλήξουν στον θάνατο, στη ζωή της πίστης, στο σώμα της πίστης, προβλέπεται μόνον ανοδική πορεία και αυξανόμενη παραγωγή καρπών πίστεως, δηλαδή ένας άλλος νόμος, πίστεως και όχι φύσεως. Στο νόμο της πίστεως η παραγωγή καρπών πίστεως παραμένει αυξητική, δεν υπάρχει μειωτική διαδικασία και η απόφαση του ανθρώπου πρέπει να είναι συνυφασμένη και προσαρμοσμένη σε αυτό που είπε ο Χριστός: κάποια πράγματα τα καταλαβαίνεται και τα σηκώνετε σήμερα, στο μέλλον θα καταλάβετε και θα σηκώνετε περισσότερα. Η κάμψη της παραγωγής που βλέπετε στη φύση, είναι διδακτική αλλά όχι μιμητική.

Ένας νέος πλησιάζει τον Χριστό και τον ρωτά τι να κάνει για να κληρονομήσει αιώνια ζωή. Είναι πλούσιος, έχει κληρονομήσει κτήματα πολλά, είναι ευσεβής και πλησιάζει γονατιστός τον Χριστό, αλλά δεν έχει αντιληφθεί ότι δεν κληρονομούνται τα πάντα. Μπορεί να έχει κληρονομήσει ακίνητες περιουσίες και κινητές αξίες, μπορεί να έχει κληρονομήσει οικογενειακές αρετές, μπορεί να πηγαίνει τακτικά στην Συναγωγή του, αλλά ξέρει ότι κάτι του λείπει και αυτό δεν είναι ο Μωσαϊκός Νόμος τον οποίο γνωρίζει καλά και τηρεί ανέκαθεν. Αυτό που του λείπει ξέρει ότι δεν είναι ανάμεσα σε όσα έχει ήδη κληρονομήσει ή έχει ήδη κατακτήσει. Διαισθάνεται ότι το μυστικό το κατέχει μόνο ο Χριστός και σπεύδει σε αναζήτηση απάντησης στα ερωτήματά του. Όμως η απάντηση του Δασκάλου μακράν απέχει από την μέχρι τότε κληρονομιά του. Του ζητά να αφήσει τις περιουσίες στους φτωχούς και να ακολουθήσει τον Χριστό, όχι ξυπόλυτος, αλλά σηκώνοντας στον σταυρό του. Και ο νέος φεύγει απογοητευμένος γιατί κάθε σκέψη που περιλαμβάνει απώλεια περιουσίας και κοινωνικής καταξίωσης, είναι πέραν των δυνάμεών του. Ξαφνικά τα εφόδια που κληρονόμησε από τους γονείς του, περιουσίες και αρετές, δεν είναι πλέον εφόδια αλλά γίνονται εμπόδια στον δρόμο που του συνιστά ο Χριστός για να ανακαλύψει όσα αναζητά η ψυχή του.

Πείραμα ονομάζεται η προσπάθεια να αποδείξω ότι κάτι πράγματι συμβαίνει και το αποδεικνύω μέσα από επανειλημμένες επιβεβαιώσεις. Η πείρα δηλαδή που αποκτώ καθώς δοκιμάζω κάτι, οδηγεί ένα πείραμα από τις τυχόν αρχικές αποτυχίες στην τελική επιτυχία. Και όλοι γνωρίζουμε ότι η καθημερινότητά μας πλέον, όλο και περισσότερο πλαισιώνεται από δεδομένα που έχουν τύχει όχι μόνο μακράς πειραματικής διαδικασίας, όπως είναι τα θέματα υγείας, ασφαλείας, κλπ, αλλά ακόμη και μετά από επιτυχή πειράματα, υπάρχουν βελτιωτικές προσπάθειες μέσα από την συνεχή παρατήρηση και την δοκιμή νέων δεδομένων. Έτσι πορεύεται η ανθρωπότητα κυρίως από τον 20 αιώνα και μετά. Κάθε μέρα εμείς οι ίδιοι χωρίς να το καταλαβαίνουμε, πειραματιζόμαστε χιλιάδες πράγματα και στο τέλος ακολουθούμε εκείνο το συμπέρασμα που κρίνουμε ότι ικανοποιεί τις απαιτήσεις μας. Αυτό συμβαίνει στην οδήγηση του αυτοκινήτου μας, και σε χιλιάδες άλλες συνήθειες που απαιτούν όμως την δική μας απολύτως προσωπική ευθύνη. Είναι λοιπόν απορίας άξιον, γιατί όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης στον ζωντανό θεό, ξαφνικά το πείραμα, η δοκιμή, κάθε προσπάθεια για εξαγωγή σύγχρονων ασφαλών συμπερασμάτων, όχι μόνον δεν περιλαμβάνεται στο ατομικό και προσωπικό πνευματικό μας σύστημα, αλλά σπεύδουμε να ρίξουμε στον καιάδα και την γέεννα του πυρός, κάθε προσπάθεια βελτίωσης των εργαλείων και μεθόδων άσκησης της πίστης μας.

Η λέξη πείρα βρίσκεται πίσω από τις έννοιες πειρασμός, πείραμα, πειράγματα κλπ και όλοι καταλαβαίνουμε πόσο σημαντική είναι η έννοια της πείρας. Μάλιστα είναι προφανές ότι η πείρα των άλλων δεν έχει την ίδια ένταση και την ίδια αξία με την προσωπική πείρα και εμπειρία. Αυτό το οποίο εσύ βιώνεις δεν μεταφέρεται. Μεταφέρονται εικόνες και λόγια, όχι όμως η εμπειρία που παραμένει πάντοτε απόλυτα προσωπική και αναντικατάστατη αξία. Για τον λόγο αυτό καθένας μας έχει τις προσωπικές του εμπειρίες και πάνω σε αυτές στηρίζεται κατά κύριο λόγο. Η ατομική μου εμπειρία αφήνει τα ίχνη της στη ζωή μου, από αυτήν διδάσκομαι, και η πείρα είναι το βασικό στοιχείο σε κάθε πείραμα. Δοκιμάζουμε κάτι και από την θετική ή αρνητική πείρα συνεχίζουμε ή διακόπτουμε το πείραμα. Δεν υπάρχει εξέλιξη χωρίς πείραμα και αυτό δηλώνει την αξία της έννοιας του πειράζω, δοκιμάζω. Στην ζωή της πίστης κανείς δεν θέλει τα πειράματα και τα πειράγματα. Όλοι θέλουμε ασφάλεια και βεβαιότητα. Χωρίς προσωπική πείρα όμως, χωρίς προσωπικούς πειραματισμούς και προσωπική αξιολόγηση των αποτελεσμάτων, ούτε ασφάλεια υπάρχει ούτε βεβαιότητα για την πορεία που ακολουθώ. Αδράνεια και απραξία είναι το αντίθετο της πείρας και του πειράματος. Το ένα σκοτώνει, το άλλο προάγει και πλουτίζει.