Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Είναι βασικό χαρακτηριστικό της εποχής μας η ικανότητα του συνόλου σχεδόν του πληθυσμού να γνωρίζει ανάγνωση και γραφή. Και αυτό το χαρακτηριστικό δεν υπήρχε πάντα. Στις παλαιότερες γενιές ελάχιστοι άνθρωποι ήξεραν να γράφουν και να διαβάζουν. Είναι και αυτό μια κατάκτηση όχι ασήμαντη, η οποία έχει μεγάλη πρακτική αξία στην καθημερινότητά μας, διότι μας επιτρέπει να μην επικοινωνούμε μόνο δια της φωνής αλλά και δια του γραπτού λόγου, ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις σήμερα είναι πιο ασφαλής ως μέσον επικοινωνίας, αφού έχουμε τη δυνατότητα οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας, να διαβάσουμε = να ακούσουμε στον απόλυτα προσωπικό εσωτερικό μας κόσμο – πράγματα, στα οποία κανείς άλλος δεν συμμετέχει εκείνη τη στιγμή. Έτσι ο γραπτός λόγος γίνεται μια φωνή που την ακούει μόνο ο αναγνώστης και κανείς άλλος, και μέσα από την ανάγνωση του γραπτού λόγου φτάνουν στην συνείδησή μας μηνύματα που μπορούν να επηρεάσουν και να μεταμορφώσουν πρώτα τον εσωτερικό μας κόσμο και μετά και την πρακτική ζωή μας ολόκληρη. Η ανάγνωση των Ιερών Γραμμάτων έγινε προσωπική υπόθεση, η ανταλλαγή μηνυμάτων γραπτών έγινε καθημερινότητα, ο άνθρωπος καλείται να αξιοποιήσει την ανάγνωση και την γραφή για να ανακαλύψει τον κόσμο της πίστης, τον νέο κόσμο που δεν έχει σύνορα ούτε χρονικά ούτε τοπικά.

Η λέξη επιχείρημα δηλώνει τα στοιχεία με τα οποία υποστηρίζω κάτι. Και η αξία των επιχειρημάτων εκτιμάται με βάση την προσωπική εμπειρία, αφού η λέξη επιχείρημα προέρχεται από το επί – χείρα, δηλαδή κάτι που έχω ακουμπήσει προσωπικά με το χέρι μου. Και είναι γνωστό ότι όπου έχουμε βάλλει το χέρι μας, ξέρουμε καλά και είμαστε βέβαιοι για αυτό που λέμε και υποστηρίζουμε. Ο Θωμάς μετά την Ανάσταση ζήτησε να βάλει το χέρι του πάνω στα σημάδια που είχαν προέλθει από τα καρφιά του σταυρού και της λόγχης, ακριβώς γιατί αυτή η επί – χείρηση  θα αποτελούσε την προσωπική του εμπειρία. Τα επιχειρήματα των άλλων είναι καλά, αλλά δεν υποκαθιστούν στις δύσκολες στιγμές την αξία των προσωπικών και ατομικών επιχειρημάτων που αποκτάς μέσα από την δική σου εμπειρία. Στα ζητήματα της ζωντανής πίστης, οι εμπειρίες των άλλων, τα επιχειρήματα των άλλων είναι διδακτικά αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την προσωπική μας ευθύνη. Μόνο η προσωπική εμπειρία, το σημάδι που άφησε πάνω στο σώμα και την ψυχή σου ένα γεγονός, μόνο αυτό το σημάδι μπορεί να σε γεμίσει με ουσιαστικά και αδιάσειστα επιχειρήματα στην καθημερινή σου πάλη, στον αγώνα όχι μόνο να πράξεις το ορθό αλλά και να διατηρήσεις την πίστη σου ενεργή, τον λόγο σου ζωντανό και τα χρόνια της ζωής σου προσανατολισμένα στην αναζήτηση της αλήθειας αλλά και καρποφόρα.

Το άπαξ σημαίνει μια φορά. Ότι και αν είναι αυτό, είναι μια φορά. Αυτό που δεν είναι μια φορά μπορεί να είναι πολλάκις, δηλαδή πολλές φορές ή να είναι αδιάκοπα, να γίνεται και να επαναλαμβάνεται συνεχώς, πάντοτε, ασταμάτητα. Αυτή η προφανής διαφοροποίηση των ουσιαστικών αυτών εννοιών στην καθημερινότητά μας, έχει μεγάλη αξία αν κατανοήσουμε την λειτουργία τους στη ζωή μας. Μια φορά γεννιόμαστε, αλλά πολλές φορές πίνουμε νερό, συνεχώς και ασταμάτητα αναπνέουμε. Και είναι προφανές ότι λειτουργίες που γίνονται άπαξ έχουν εξαιρετική σημασία, αφού δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Αντίστοιχη αξία έχουν και οι λειτουργίες που γίνονται πολλάκις, αλλά δεν έχουν την αμεσότητα που έχει η άπαξ = μια φορά λειτουργία. Όσο για τις συνεχόμενες λειτουργίες, εκείνες που δεν μπορεί να διακοπούν γιατί σημαίνει άμεσος ή έμμεσος θάνατος, είναι προφανές ότι έχουν επίσης μεγάλη αξία. Με την οπτική αυτή γωνία πρέπει να πλησιάζουμε και τα θέματα της ζωντανής πίστης, μιας ζωντανής λειτουργίας που μετατρέπει την καθημερινότητα σε αιωνιότητα, που μεταλλάσσει το σήμερα σε μέλλον, το αδιέξοδο σε εμπειρία πάλης για νίκη. Και όσο βαθύτερα γίνεται κατανοητή η άπαξ ή η πολλάκις ή η αδιάλειπτος έννοια στα ζητήματα της ζωντανής πίστης, τόσο καλύτερα ριζώνει το δένδρο, τόσο περισσότερους καρπούς παράγει, τόσο η πηγή του νερού δεν στερεύει.

Ανάλογα με την ηλικία του σώματός μας είναι και τα βάρη που μπορούμε να σηκώσουμε. Και ενώ με την αύξηση της ηλικίας αυτό είναι κατανοητό, όταν ερχόμαστε στην κάμψη της ηλικίας, δηλαδή την ηλικία που ο άνθρωπος αρχίζει να μπαίνει στην τρίτη ηλικία, τότε τα βάρη αρχίζουν και πάλι να μειώνονται, και όσο περνούν τα χρόνια οι σωματικές μας δυνάμεις μειώνονται σταδιακά για να καταλήξουν στο μηδέν. Αυτή είναι η φύση μας, αυτή είναι η λειτουργία της ζωής συνολικά, στα δένδρα, στα ζώα, κλπ. Αντίθετα με την φύση λοιπόν, η ζωή της ζωντανής πίστης ακολουθεί άλλη πορεία, μέσα στην οποία δεν προβλέπεται τρίτη ηλικία και δεν προβλέπεται κάμψη των ζωτικών λειτουργιών του εσωτερικού μας κόσμου. Ενώ δηλαδή άνθρωποι, ζώα και δένδρα φτάνουν στην πλήρη παραγωγικής τους ηλικία και στη συνέχεια όλα αρχίζουν να μειώνονται για να καταλήξουν στον θάνατο, στη ζωή της πίστης, στο σώμα της πίστης, προβλέπεται μόνον ανοδική πορεία και αυξανόμενη παραγωγή καρπών πίστεως, δηλαδή ένας άλλος νόμος, πίστεως και όχι φύσεως. Στο νόμο της πίστεως η παραγωγή καρπών πίστεως παραμένει αυξητική, δεν υπάρχει μειωτική διαδικασία και η απόφαση του ανθρώπου πρέπει να είναι συνυφασμένη και προσαρμοσμένη σε αυτό που είπε ο Χριστός: κάποια πράγματα τα καταλαβαίνεται και τα σηκώνετε σήμερα, στο μέλλον θα καταλάβετε και θα σηκώνετε περισσότερα. Η κάμψη της παραγωγής που βλέπετε στη φύση, είναι διδακτική αλλά όχι μιμητική.

Ένας νέος πλησιάζει τον Χριστό και τον ρωτά τι να κάνει για να κληρονομήσει αιώνια ζωή. Είναι πλούσιος, έχει κληρονομήσει κτήματα πολλά, είναι ευσεβής και πλησιάζει γονατιστός τον Χριστό, αλλά δεν έχει αντιληφθεί ότι δεν κληρονομούνται τα πάντα. Μπορεί να έχει κληρονομήσει ακίνητες περιουσίες και κινητές αξίες, μπορεί να έχει κληρονομήσει οικογενειακές αρετές, μπορεί να πηγαίνει τακτικά στην Συναγωγή του, αλλά ξέρει ότι κάτι του λείπει και αυτό δεν είναι ο Μωσαϊκός Νόμος τον οποίο γνωρίζει καλά και τηρεί ανέκαθεν. Αυτό που του λείπει ξέρει ότι δεν είναι ανάμεσα σε όσα έχει ήδη κληρονομήσει ή έχει ήδη κατακτήσει. Διαισθάνεται ότι το μυστικό το κατέχει μόνο ο Χριστός και σπεύδει σε αναζήτηση απάντησης στα ερωτήματά του. Όμως η απάντηση του Δασκάλου μακράν απέχει από την μέχρι τότε κληρονομιά του. Του ζητά να αφήσει τις περιουσίες στους φτωχούς και να ακολουθήσει τον Χριστό, όχι ξυπόλυτος, αλλά σηκώνοντας στον σταυρό του. Και ο νέος φεύγει απογοητευμένος γιατί κάθε σκέψη που περιλαμβάνει απώλεια περιουσίας και κοινωνικής καταξίωσης, είναι πέραν των δυνάμεών του. Ξαφνικά τα εφόδια που κληρονόμησε από τους γονείς του, περιουσίες και αρετές, δεν είναι πλέον εφόδια αλλά γίνονται εμπόδια στον δρόμο που του συνιστά ο Χριστός για να ανακαλύψει όσα αναζητά η ψυχή του.