Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Η επωνυμία και η αναγνωρισιμότητα είναι απαραίτητα στη ζωή μας, όχι για να ανεβαίνει ο εγωισμός μας – αυτό το έχουμε έμφυτο και δεν χρειάζεται καλλιέργεια από άλλους -, αλλά για να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που κάνουμε είναι αρμόζον, δηλαδή το έχει ανάγκη η κοινωνία των ανθρώπων. Σε διαφορετική περίπτωση, εάν δηλαδή αγνοήσουμε την κοινή γνώμη, τότε κινδυνεύουμε με πλάνη, και η επιστροφή θα είναι δύσκολη, διότι κάθε τι που κάνουμε – ιδιαίτερα εάν είναι αρνητικό – έχει και συνέπειες στον ψυχικό μας κόσμο, δηλαδή αφήνει αποτυπώματα ανεξίτηλα, τα οποία μπορεί να μας ταλαιπωρήσουν στο μέλλον.

Για τον λόγο αυτό και καθένας ζωντανός άνθρωπος καλείται να σταθμίζει κάθε στιγμή τις επιδιώξεις του, προκειμένου να είναι σε γραμμή θετικής και παραγωγικής διαδικασίας, και όχι σε αδιέξοδη γραμμή, η οποία θα φέρει στασιμότητα και, εάν συνεχιστεί, θα καταλήξει σε ατομική δυστυχία. Διότι, η υπερβολή είναι υπέρβαση ορίων, και κάθε υπέρβαση έχει κόστος στην καθημερινότητα. Και αυτό σημαίνει ότι το άτομο καλείται να σταθμίζει τις δυνάμεις του, και ανάλογα να ενεργεί προς τον στόχο, που ο ίδιος έχει θέσει ή έχει αποδεχθεί ως δικό του.

Το μυστικό, δηλαδή, δεν είναι στο πολύ ή το λίγο, στην ποσότητα και στην ποιότητα μόνο, αλλά το μυστικό της επιτυχίας βρίσκεται στην ορθή εκτίμηση των αναγκών, ανάλογα με τον στόχο που θέτει καθένας στην ατομική του ζωή. Και καθώς πάντα πρέπει να  υπάρχει αντιστοίχηση στόχου και δυνατοτήτων άφιξης στον στόχο, είναι προφανές ότι απαιτείται επαγρύπνηση κατά την πορεία προς τον στόχο και όχι επανάπαυση μόνο στα χειροκροτήματα και στην αναγνώριση από την κοινωνία. Διότι, η κοινωνία παρουσιάζει διάφορα φαινόμενα, τα οποία δεν μπορεί να ξέρει κάποιος εάν είναι πραγματικά ή στιγμιαία και συναισθηματικά, χωρίς να έχει ληφθεί ο παράγων κέρδος και ζημία.

Άρα, η αναγνώριση και το χειροκρότημα δεν πρέπει να μας παρασύρουν, αλλά πρέπει μαζί με αυτά, να συμφωνεί και η κοινή λογική μεταξύ στόχου, δαπάνης, ζημίας ή κέρδους, και αυτό να δίνει τον τελικό προβληματισμό όταν πρόκειται για θετική σκοπιμότητα και όχι για παραλογισμούς. Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν έδωσε γραπτές εντολές, “ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώστε”, αλλά ανέθεσε στον καθένα να διευθετεί τα του οίκου του, διότι μόνο ο ιδιοκτήτης ξέρει σε βάθος – όσο μπορεί – την αλήθεια των πραγμάτων. Και από την άλλη, ο ιδιοκτήτης θα κερδίσει ή θα ζημιωθεί και αυτό είναι κρίσιμος παράγοντας, αφού το κέρδος και η ζημία δεν είναι έννοιες αφηρημένες, αλλά έχουν πρακτικές συνέπειες στην ατομική μας καθημερινότητα, και το κέρδος είναι κέρδος για το άτομο, και η ζημία επίσης, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές συνέπειες στο μέλλον. 

Στην συνείδησή μας η επωνυμία είναι συνδυασμένη με το κέρδος και τον πλούτο, ενώ η ανωνυμία έχει συνδυαστεί με την μοναξιά και την απλότητα. Και αυτό προκαλεί μεγάλη ένταση στους ανθρώπους που επιλέγουν να αυξήσουν την επωνυμία τους, φεύγοντας από την συνηθισμένη ανωνυμία, δηλαδή εκείνη την κατάσταση που μάς κάνει γνωστούς μόνο στο οικείο περιβάλλον χωρίς άλλες προεκτάσεις.

Μάλιστα στις μέρες μας η προβολή και η επωνυμία είναι συνδυασμένη με την πολιτική και την τέχνη, τομείς που απαιτούν μεγάλη προσπάθεια κατάκτησης τίτλων αναγνώρισης, αλλά και μεγάλη προσπάθεια διατήρησης των νέων τίτλων. Διότι, κάθε προσπάθεια προβολής ή διατήρησης της προβολής, έχει ανάγκη από υποστήριξη καθημερινή, άρα το άτομο δεσμεύεται με υποχρεώσεις οι οποίες τον κρατούν “δέσμιο” σε μια κατεύθυνση. Μάλιστα, εάν η προβολή και η επωνυμία είναι συνδυασμένη και με αμοιβές οικονομικές, τότε το θέμα γίνεται πιο πολύπλοκο, διότι η ατομική οικονομία δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο σχολιασμού, αφού κανένας άλλος δεν ξέρει την πραγματική οικονομική κατάσταση του άλλου. Και αυτό σημαίνει ότι η κριτική μας για την προβολή ενός φυσικού προσώπου δεν μπορεί να είναι δίκαιη, διότι κανείς άλλος δεν μπορεί να ξέρει τις πραγματικές ανάγκες του άλλου.

Άρα, ο όρος “αυτάρκεια” και “πληρότητα” παραμένει στην αποκλειστική ευθύνη του ατόμου, προκειμένου να προφυλάξει τον εαυτό του από την πλεονεξία και την φιλαργυρία, πλευρές επικίνδυνες από κάθε άποψη μέσα στην πρακτική μας καθημερινότητα. Μάλιστα ο Χριστός έθεσε την πλεονεξία σε υψηλότερη κλίμακα από πολλές άλλες “αμαρτίες”, διότι η κλοπή – για παράδειγμα – γίνεται μια στιγμή, ενώ η πλεονεξία δεσμεύει και χειραγωγεί το άτομο προς την απληστία και το ανικανοποίητο, και εάν συνεχιστεί, μπορεί να φέρει το άτομο στην αδιαλλαξία και την ψυχρότητα, μη αντιλαμβανόμενο τον κίνδυνο για την ισορροπία της ατομικής του ζωής.

Η απληστία είναι μητέρα κάθε παγίδας, απάτης, και εξαπάτησης των άλλων ανθρώπων, η οποία με διάφορα αληθοφανή καλύμματα φέρνει το άτομο σε απελπισία και υποχώρηση των αξιών της πραγματικής ζωής. Και αυτό σημαίνει ότι καθένας που αναζητά την προβολή και την επωνυμία, καλό είναι να ζυγίζει τί δίνει και τί θα πάρει για την ατομική του ζωή. Διότι τα χρήματα είναι καλά και βοηθούν στην αντιμετώπιση της καθημερινότητας. Ωστόσο, εάν αποκοπούν από την κοινή λογική και την αυτάρκεια, μπορεί να οδηγήσουν το άτομο σε απελπισία και απώλεια της ψυχικής του ισορροπίας. Και η προβολή μπορεί να μην είναι μόνο για χειροκροτήματα και χρήματα, αλλά μπορεί να είναι και ιδεολογική προβολή, η οποία όμως πρέπει να βρίσκεται μέσα στα πλαίσια της ατομικής αρετής και καλύτερης προοπτικής ζωής, και όχι σε προοπτικές θανάτου και αποκοπής από την αληθινή ζωή. 

Η ατομική μας ευθύνη ως προς την διαχείριση των προσωπικών μας υποθέσεων δεν παραγράφεται ούτε πρέπει να παραβλέπεται. Διότι, μπορεί εμείς “να κάνουμε ότι δεν ξέρουμε”, αλλά αυτό δεν αλλάζει την αλήθεια, ότι δηλαδή είχαμε την ευθύνη, αν όχι για όλα, τουλάχιστον κατά ένα μέρος. Και συνήθως, το δικό μας μέρος είναι και το κρίσιμο, διότι κανείς δεν μπορεί να μπει στην σκέψη και την θέλησή μας.

Έτσι, ενώ εμείς προσποιούμαστε ότι δεν ξέρουμε και για όλα φταίνε οι άλλοι, στην πραγματικότητα θα μπορούσαμε να μάθουμε και θα μπορούσαμε να ξέρουμε, άρα είμαστε συμμέτοχοι στην ευθύνη χωρίς καμιά αμφιβολία. Ωστόσο, αυτό δεν λύνει και όλα τα ζητήματα, διότι η ζωή δεν είναι μόνο μια στιγμιαία απόφαση και τελειώσαμε, αλλά διαρκεί σε μήκος χρόνου και ποικιλία γεγονότων, τα οποία πάντοτε γίνονται με την δική μας συμμετοχή, εφόσον, βέβαια, μάς αφορούν και δεν πρόκειται για ξένες υποθέσεις που δεν έχουν σχέση με μάς.

Η συμμετοχή μας στα δρώμενα της καθημερινότητας δεν είναι παρωνυχίδα, αλλά αποτελεί τον κορμό της ατομικής ζωής καθώς εξελίσσεται καθημερινά, και μεις παρακολουθούμε και παρεμβαίνουμε κάθε στιγμή με δική μας ευθύνη. Και αυτή η ευθύνη δεν είναι ασήμαντη, αλλά καθορίζει και τις εξελίξεις, από τις οποίες θα προκύψει το όφελος ή η ατομική μας ζημία. Και μπορεί η ατομική ευθύνη να είναι μία μόνο παράμετρος, όμως δεν παύει να αποκαλύπτει τον εσωτερικό μας κόσμο, την διάθεση ή την αδιαφορία σε κάτι που θα κάναμε καλύτερα με κέρδος και όχι ζημία.

Αυτό το στοιχείο, δηλαδή τον υπολογισμό του ατομικού μας κέρδους και ωφέλειας σε ένα γεγονός που μάς αφορά, είναι και στο κέντρο της διδασκαλίας του Χριστού. Διότι, όσοι ενδιαφέρονται για την εφαρμογή της διδασκαλίας αυτής στην ατομική τους καθημερινότητα, πρέπει να ξέρουν ότι ο δημιουργός γνωρίζει όχι μόνο τις επιφανειακές μας σκέψεις και προτιμήσεις, αλλά και το βάθος της δικής μας συνείδησης, μια περιοχή που κανείς  άλλος δεν έχει πρόσβαση εκτός από εμάς τους ίδιους και το πνεύμα του δημιουργού. Και αυτό σημαίνει ότι μπορεί εμείς να παραβλέπουμε κάποια στοιχεία, ωστόσο αυτή η στάση δεν συνιστά πάντα και την πλήρη αλήθεια, η οποία επειδή δεν καλύπτει τα δικά μας πρόχειρα συμφέροντα, προσποιούμαστε ότι δεν ξέρουμε και για όλα φταίνε οι άλλοι. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την απομάκρυνσή μας από την πραγματικότητα, στάση επικίνδυνη για την πρόοδο και την προκοπή μας.

Διότι ο δημιουργός έχει δώσει όλα όσα χρειαζόμαστε στην καθημερινότητα, όχι μόνο για την επιβίωση, αλλά και για τους μελλοντικούς μας προορισμούς, οι οποίοι δεν περιβάλλονται από ξένα “συρματοπλέγματα”, αλλά πολλές φορές είναι οι δικοί μας φόβοι, και οι δικές μας αναστολές που προέρχονται από ηθελημένη άγνοια ή αδικαιολόγητη αδιαφορία, με συνέπεια όλα τα εφόδια να είναι στην διάθεσή μας, αλλά εμείς να επιμένουμε στην στασιμότητα με επίκληση ευθύνες άλλων, ενώ στην πραγματικότητα εμείς δεν πιστέψαμε στους στόχους της επωνυμίας, που εμείς θα θέλαμε να κατακτήσουμε. 

Η προβολή και γνωστοποίηση του ονόματός μας παίζει καθοριστικό ρόλο στις διαπροσωπικές και στις προσωπικές μας σχέσεις, εφόσον διαθέτουμε κάτι για γνωστοποίηση, είτε αυτό είναι ταλέντο, είτε κατάκτηση κάθε είδους, θέματα που θα προκαλούσαν ενδιαφέρον και για άλλους ανθρώπους, τώρα ή στο μέλλον. Το κρίσιμο στοιχείο, δηλαδή, δεν είναι η προβολή και η γνωστοποίηση, αλλά το θέμα το οποίο θέλουμε να προβάλλουμε εμείς για να αναγνωριστεί από τους άλλους, δηλαδή η δική μας εμφάνιση παίζει δευτερεύοντα ρόλο στην προβολή και την επωνυμία.

Εάν αυτό που θέλουμε να προβάλλουμε είναι αξιόλογο και ωφέλιμο και για άλλους, τότε η προβολή έχει νόημα και θα έχει και αποτέλεσμα θετικό και για το κοινωνικό μας σύνολο. Εάν πρόκειται μόνο για ένα χειροκρότημα χωρίς αντικείμενο, τότε πρόκειται για ματαιότητα χωρίς νόημα, συνεπώς δεν συζητείται. Η σπουδαιότητα δηλαδή παίζει τον καθοριστικό ρόλο και όχι το όνομα και η ατομική προβολή, θέματα τα οποία θα συνοδέψουν ούτως ή άλλως την τυχόν σπουδαία είδηση που θα εκτιμηθεί.

Και αυτό είναι κρίσιμο θέμα, διότι στις μέρες μας, μέσω της τεχνολογίας, καθένας μπορεί χωρίς κόστος να δημοσιεύει και να προβάλλει τις απόψεις και τις ατομικές του πεποιθήσεις, άρα η ατομική μας διάκριση μεταξύ καλού – κακού και καλού – καλύτερου είναι σπουδαίος παράγοντας, προκειμένου ό,τι μαθαίνουμε να αποβαίνει ωφέλιμο και όχι μάταιο ή ακόμη και αρνητικό για τις δικές μας ανάγκες, αφού το πρωταρχικό κρίσιμο στοιχείο είναι πάντα η ατομική μας ωφέλεια για οτιδήποτε θεωρούμε ως σπουδαίο και ωφέλιμο γενικότερα.

Όλα είναι στην διάθεσή μας, αλλά όλα δεν μας συμφέρουν. Όλα είναι στην εξουσία μας, αλλά το ζήτημα είναι να μην βρεθούμε κάτω από την εξουσία του αντικειμένου της επιθυμίας μας, το οποίο μπορεί να φαίνεται ή και να είναι πολύτιμο για άλλους ή και για μένα σε άλλη περίπτωση, ωστόσο, την κρίσιμη στιγμή της απόφασης, το αντικείμενο πρέπει να φανερώνεται ότι κατέχει κάτι ουσιαστικό και πολύτιμο για τις δικές μου ανάγκες τώρα ή στο μέλλον.

Στην διδασκαλία του Χριστού ο παράγοντας ωφέλεια και ανταπόδοση είναι κρίσιμο στοιχείο για τον καθένα που θέλει να εργαστεί πάνω στην ατομική του προβολή και επωνυμία. Το υπόβαθρο που στηρίζεται η προβολή πρέπει να προσφέρει και τα εχέγγυα μας ωφέλιμης διαδικασίας, στην οποία θα συμμετέχει πρώτα το ατομικό και κατόπιν το κοινωνικό όφελος. Διαφορετικά, η προβολή και η επωνυμία θα αποβεί εφήμερη και δεν θα φέρει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Και στην περίπτωση αυτή όχι μόνο δεν θα υπάρξει ωφέλεια, αλλά υπάρχει και ο κίνδυνος υποτίμησης των ατομικών μας αξιών, και ιδιαίτερα σε ότι αφορά την θεμελιακή πίστη στην ύπαρξη και την μισθαποδοσία εκ μέρους του δημιουργού. 

Ο τρόπος διαχείρισης των πραγμάτων της ατομικής μας καθημερινότητας είναι και ο καθρέφτης της ατομικής μας συνειδήσεως. Διότι, ό,τι κάνουμε είναι απόρροια της δικής μας συνειδήσεως και των δικών μας αναγκών, αφού αυτές καθορίζουν και την ατομική μας δραστηριότητα ζωής. Και μπορεί οι άλλοι να μην βλέπουν την λειτουργία της δικής μου συνείδησης, αλλά μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα από τις δικές μου πράξεις, “μαντεύοντας” τις μη ορατές λειτουργίες που έλαβαν χώρα, ώσπου να καταλήξω στην συγκεκριμένη πράξη που τίθεται στο μικροσκόπιο της παρατήρησης των έξω από μένα ανθρώπων.

Άλλωστε, κάθε πράξη μας έχει αφετηρία την δική μας συνείδηση, είτε πρόκειται για πράξη ατομικής σκοπιμότητας, είτε πρόκειται για πράξη αντίδρασης στην πρόκληση άλλων. Όλες οι πράξεις της ατομικής μας ζωής αντανακλούν την εσωτερική μας πληρότητα και το δικό μας περιεχόμενο. Άρα, εκ του αποτελέσματος μπορεί να αναπαραχθεί – ως ένα βαθμό – και η εσωτερική διεργασία, από την οποία προήλθε και η συγκεκριμένη πράξη. Και αυτό μπορεί να είναι κατανοητό για πράξεις μεγάλες με συνέπειες σοβαρές, ωστόσο, η ίδια διαδικασία παράγει και τις μικρότερης σημασίας πράξεις μας, ώστε να είναι δυνατόν μέσα από την σύνθεση των διαφόρων πράξεων, να προκύψει και ένα γενικότερο συμπέρασμα για τον ατομικό μας μη ορατό εσωτερικό κόσμο.

Αυτό δηλώνει ότι όλα εξαρτώνται από τον εσωτερικό μας κόσμο, το “εργοστάσιο” των σκέψεων και των υπολογισμών μας, και τίποτα δεν γίνεται από εμάς χωρίς εμάς, δηλαδή χωρίς την ατομική μας συμμετοχή και την ατομική μας ευθύνη, κατά το τμήμα, βέβαια, που μάς αναλογεί. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος, για τον οποίο ο Χριστός δίδαξε τους μαθητές του πώς να αντιμετωπίζουν τις εξωτερικές προκλήσεις που επηρεάζουν την ατομική μας καθημερινότητα. Δεν αρκεί, δηλαδή, η διαπίστωση ότι οι άλλοι με αδικούν, αλλά θα πρέπει να γνωρίζω και το αντίδοτο, την διαφορετική δηλαδή σκέψη που θα έπρεπε να έχουν κάνει, και με βάση αυτή να αντιδρώ στην συγκεκριμένη κάθε φορά πρόκληση.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, εάν δηλαδή δεν διαθέτω εναλλακτική της στάσης των άλλων επιλογή, θα πρέπει να σιωπήσω, διότι και εγώ στην δική μου περίπτωση θα είχα κάνει το ίδιο. Άρα, το να κρίνω τον άλλο είναι η εύκολη απόκρυψη και αποβολή των εσωτερικών μου σκέψεων, όχι γιατί το έκαναν οι άλλοι, αλλά γιατί, εάν και εγώ ήμουν στην δική τους θέση, θα είχα πράξει το ίδιο. Άρα η κρίση και η άποψή μου δεν στηρίζονται στην αλήθεια, αλλά στην στιγμιαία άποψη, που βολεύει την δική μου αδράνεια σκέψης και συλλογισμού.

Και ο Χριστός εξήγησε ότι εάν κάνετε τα ίδια με τους άλλους, δηλαδή δεν βελτιώνετε την δική σας επίγνωση στην αλήθεια, τότε δεν μπορείτε να έχετε ανταπόδοση πίστεως από τον δημιουργό σας. Διότι για να λάβεις, πρέπει να κάνεις χώρο σε όσα ήδη διαθέτεις. Εάν αρκείσαι σε όσα έχεις ήδη, τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί και η πορεία σου θα μείνει στην κατεύθυνση που εσύ αποφάσισες.