Με τον όρο εργαστήριο εννοούμε το μέρος, τον χώρο, όπου γίνεται η επεξεργασία όλων των θεμάτων, δοκιμάζονται πράγματα και βγαίνουν συμπεράσματα και αποφάσεις, τις οποίες και εφαρμόζουμε στη συνέχεια.

Είναι το μέρος όπου όλα έρχονται στην κρίση μας και εμείς επιλέγουμε εκείνο που κατά τη γνώμη μας είναι το καλύτερο. Με λίγα λόγια, το εσωτερικό μας εργαστήριο, όπως και τα φυσικά εργαστήρια που υπάρχουν σε όλο το σύγχρονο κόσμο, από το μικροβιολογικό εργαστήριο της γειτονιάς σας έως τα εργαστήρια των πυρηνικών και του CERN, δεν είναι τίποτα άλλο από χώροι μέσα στους οποίους γίνονται οι δοκιμές, για ό,τι στη συνέχεια θα εφαρμοστεί. Εδώ, όπως τονίζει το Ευαγγέλιο, δοκιμάζονται τα πάντα και τελικά παρακρατούμε το καλύτερο, επιλέγουμε αυτό που έχει τα καλύτερα αποτελέσματα.

Άρα είναι προφανές ότι στον χώρο αυτό και στις διεργασίες που γίνονται εκεί πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας και να μην αγνοούμε την σκληρή αυτή πραγματικότητα. Δεν πρέπει δηλαδή να μας διαφεύγει ότι πριν δούμε μια εξωτερική συμπεριφορά, ένα εξωτερικό γεγονός, αυτό έχει ήδη αποφασιστεί σε κάποιο χώρο από κάποιους παράγοντες. Άρα δεν θα πρέπει να βλέπω μόνο το γεγονός, αλλά να κατανοώ και τον τρόπο και τον χώρο στον οποίο αποφασίστηκε αυτό το γεγονός.

Και είναι προφανές ότι για να λειτουργεί σωστά το εργαστήριο αυτό θα πρέπει και τον κατάλληλο εξοπλισμό να διαθέτει, και τους κατάλληλους κανόνες να τηρεί, αλλά και να τροφοδοτείται με καλής ποιότητας πρώτες ύλες, ώστε και τα συμπεράσματα που θα βγάζει να είναι ορθά και ωφέλιμα και όχι ψευδή και αλλοιωμένα. Διότι τότε θα έχουμε δηλητηριασμένα, παραποιημένα, θανάσιμα συμπεράσματα για την ζωή μας.

Στην εποχή μας η γνώση είναι το κύριο εργαλείο της καθημερινότητάς μας.

Βλέπω μικρά παιδιά, ακόμη και προσχολικής ηλικίας, να διαχειρίζονται ηλεκτρονικούς υπολογιστές και κινητά τηλέφωνα με εξαιρετική επιτυχία. Και είναι μεν προφανές ότι τα παιδιά δεν γνωρίζουν την εσωτερική λειτουργία αυτών των συσκευών, ωστόσο είναι απολύτως βέβαιο ότι αργότερα θα μάθουν όχι μόνο την λειτουργία και το περιεχόμενο αυτών των συσκευών, αλλά οι ίδιοι θα αναπτύξουν ακόμη πιο αποτελεσματικά εργαλεία για να κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη.

Και αν μεν ο στόχος είναι η καλύτερη ποιότητα ζωής με την έννοια των ανέσεων και της γρήγορης λύσης καθημερινών προβλημάτων, αυτό είναι ένα καλό στοιχείο. Αν όμως ο στόχος αυτός με απομακρύνει από τους ανθρώπινους προβληματισμούς μου, πχ ποιός είμαι, από πού έρχομαι, γιατί υπάρχω, τότε είναι προφανές ότι σύντομα ο εσωτερικός μου άνθρωπος που θέτει αυτά τα ερωτήματα και ζητά απαντήσεις, θα περάσει σε δεύτερη αξία και εγώ, αποξενωμένος από τις ανθρώπινες ευαισθησίες και αρετές, θα είμαι “χαλκός ηχών”, ή όπως λέμε, άδειος τενεκές.

Η σωστή στάση δεν είναι να στέκομαι φοβισμένος μπροστά στις τεχνικές ανακαλύψεις, αλλά να αναζητώ την ύψιστη γνώση, όχι δηλαδή μόνο τη γνώση των τεχνικών δεδομένων, αλλά και των δεδομένων που θέτει η ανθρώπινη ψυχή μου. Και προς αυτή την κατεύθυνση η μόνη λύση είναι να θέτω στόχους που οδηγούν από το καλό στο καλύτερο και από το ψηλότερο στο ύψιστο.

Διότι αν λύσω τα βιοποριστικά αλλά χάσω τα μελλοντικά και τα αιώνια, αδίκησα τον εαυτό μου, έχασα πολύτιμες αξίες, διότι δεν εφάρμοσα το “τούτο να πράττω και εκείνο να μην αφήνω”, που είναι ο χρυσός κανόνας για μια ασφαλέστερη καθημερινότητα.

Οι θυσίες των ζώων ήταν μια αρχαία θρησκευτική πρακτική σε όλους τους λαούς της γης. Η θυσία είχε πάντοτε σχέση με τον θεό και την επαφή του ανθρώπου μαζί του.

Μάλιστα στον Μωσαϊκό Νόμο οι θυσίες ήταν αυστηρά καθορισμένες, τόσο ως προς τον χρόνο, όσο και ως προς τον σκοπό και την πρακτική που θα έπρεπε να εφαρμόζεται. Αυτό ίσχυε μέχρι την εποχή του Χριστού, οπότε το αίμα του Χριστού αντικατέστησε το αίμα των θυσιών με την διευκρίνιση ότι το αίμα των ζώων δεν μπορούσε να εξαγνίσει κατά τη συνείδηση τον λατρευτή, κάτι που έγινε δυνατόν με το αίμα του Χριστού ο οποίος προσέφερε τον εαυτό του, προκειμένου οι άνθρωποι να μην θεωρούν ότι ο θεός εξευμενίζεται με το αίμα των ζώων.

Και ο σημερινός ακροατής των λόγων του Χριστού πρέπει να λαμβάνει υπόψη του την εικόνα που είχε ο Χριστός και οι μαθητές του όταν μιλούσαν και έκαναν την διδασκαλία για την ανάσταση. Η απόσταση ανάμεσα στις κοινωνίες που πρόσφεραν θυσίες ζώων ως λατρευτική πράξη στον θεό και στις σημερινές αποστασιοποιημένες από την θρησκεία κοινωνίες, οφείλεται στην καλλιέργεια που έχει μεσολαβήσει τα δυο χιλιάδες χρόνια μέσα στις χριστιανικές κοινωνίες όλων των εποχών.

Εκείνο που δεν άλλαξε είναι η ανάγκη των ανθρώπων να λύσουν τα προβλήματά τους και κυρίως να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Γιατί μπορεί μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας σήμερα να έχουν λύσει τα βιοποριστικά ζητήματα, παραμένει όμως το ερώτημα αν ο κόσμος και η σχέση μας μαζί του ολοκληρώνεται με την ληξιαρχική πράξη θανάτου ή όχι.