Όλοι γνωρίζουμε ότι οι δυνάμεις μας, σωματικές και ψυχικές, δεν είναι απεριόριστες. Έχουν μέγεθος και διάρκεια χρόνου. Και οι δυο αυτοί παράγοντες οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι δυνάμεις μας μπορεί να μην επαρκούν σε μια μεγαλύτερη ανάγκη, αλλά και σε βάθος χρόνου μειώνονται. Σωματικά γιατί η ηλικία συνδέεται αποφασιστικά με την δύναμη. Ψυχικά γιατί αν δεν καλλιεργείται ο εσωτερικός μας κόσμος, η στασιμότητα δημιουργεί αναστολές, αδράνεια, δημιουργεί παθογένειες και τελικά σκλήρυνση, πώρωση, ακινησία και θάνατο. Και ενώ για τη σωματική αδυναμία λαμβάνουμε όλα τα αναγκαία μέτρα μέσω των τροφών και των σωματικών ασκήσεων, όταν φτάνουμε στον ψυχικό μας κόσμο, αρνούμαστε τα αυτονόητα. Τόσο η γνώση, όσο και η άσκηση αποτελούν ξένο στοιχείο στην καθημερινότητά μας. Θεωρούμε ότι η προγονική μας γνώση είναι αρκετή, η πρακτική της γιαγιάς μας είναι ικανοποιητική, το κεράκι στην Παναγιά είναι αρκετό, η ιδέα για την πίστη μου φτάνει και περισσεύει. Και όλα αυτά ως δικαιολογίες για την αδιαφορία μας, για την άρνηση να διαλέξουμε την δύσκολη αλήθεια από το εύκολο ψέμα. Έτσι φτάνουμε στην εσωτερική αδυναμία, τον εσωτερικό μαρασμό, την άμβλυνση της συνειδήσεως, την υποκρισία, την πλεονεξία χωρίς όρια και τελικά είμαστε ράκη έτοιμα για την ταφή χωρίς ελπίδα ανάστασης. Ξεκινήσαμε καλά, πορευτήκαμε ανεύθυνα, καταντήσαμε πτώματα προς ταφήν χωρίς ελπίδα, όντα αδύναμα, με δυνατό σώμα αλλά μελλοθάνατο εσωτερικό κόσμο. Η δύναμή μου βρίσκεται στη γνώση της αλήθειας, στην εφαρμογή της αλήθειας και στην αποφυγή του ψεύδους.

Η ανακάλυψη είναι μια απόλυτα προσωπική υπόθεση. Υπάρχουν ανακαλύψεις που έχουν συνέπειες στο περιβάλλον μας, στην οικογένεια και την κοινωνία, αλλά υπάρχουν και ανακαλύψεις που αφορούν το άτομο προσωπικά. Και αυτές οι μικρές προσωπικές ανακαλύψεις έχουν ιδιαίτερη αξία, ακριβώς γιατί αφορούν την προσωπική και ατομική μας ζωή. Όλοι, από την μικρή μας ηλικία, καλούμαστε να ανακαλύψουμε τον κόσμο γύρω μας, να ανακαλύψουμε τον κόσμο μέσα μας, να επικοινωνήσουμε με τους άλλους τις προσωπικές μας επιτυχίες, να διαχειριστούμε τις μικρές μας ανακαλύψεις, ανακαλύψεις που αφορούν τα συναισθήματα, τις ορμές, τις προθέσεις, τα σχέδιά μας για το μέλλον και όχι μόνον. Υπάρχει δηλαδή μέσα μας ένας μηχανισμός εγκατεστημένος από την γέννησή μας, και αυτός ο μηχανισμός μας οδηγεί και μας ενθαρρύνει να προχωρήσουμε στις ανακαλύψεις μας: πρώτα του εαυτού μας και αργότερα να ανακαλύψουμε τον κόσμο, να ερμηνεύσουμε τη συμπεριφορά του κόσμου, να ανακαλύψουμε τρόπους αντιμετώπισης των καθημερινών προβλημάτων μας. Και αυτός ο εκ γενετής μηχανισμός είναι ισχυρός, έχει διάρκεια όση και ο επίγειος βίος μας, και όσο τον καλλιεργούμε και τον κρατούμε σε καλή λειτουργική κατάσταση, τόσο αποδίδει καρπούς, πρώτα τριάντα, μετά εξήντα, εκατό και τέλος δεν έχει. Και φυσικά αυτός ο μηχανισμός δεν λειτουργεί μόνο για την ανακάλυψη του κόσμου και των λύσεων των καθημερινών προβλημάτων, αλλά λειτουργεί και στην υπέρβαση, αναζήτηση, προσέγγιση, κατανόηση και γνώση του δημιουργού μας.