Συνήθως όλοι θέλουμε να γίνουμε εκατομμυριούχοι με την μια ή την άλλη έννοια, δηλαδή να αποκτήσουμε κυριότητα σε κάτι που κατά την γνώμη μας θα φέρει την ευλογία και την μακαριότητα, δηλαδή την καλοτυχία στην ατομική μας ζωή και όχι μόνον. Διότι όλοι καταλαβαίνουμε ότι το πολύ δεν χαλάει το λίγο – άσχετα από τις παροιμίες που κυκλοφορούν – και το πολύ είναι ασφαλέστερο από το λίγο, εφόσον βέβαια μιλάμε για ανθρώπους που διαθέτουν την απλή λογική.

Διότι, όταν έχεις κατακτήσει και αποκτήσει πολλά, οι μικρές ανάγκες καλύπτονται εύκολα. Και αν και η μετριοφροσύνη υπαγορεύει την αυτάρκεια, ωστόσο αυτό είναι πάντα υποκειμενικό, και κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι τα μεγέθη των κατακτήσεών του θα επαρκέσουν και στο μέλλον. Και εάν μεν πρόκειται για επίγεια μόνο αγαθά και εξουσίες, το πράγμα είναι – ας πούμε – εύκολα κατανοητό. Όταν όμως ερχόμαστε σε θέματα μη ορατά, δηλαδή σε ζητήματα του εσωτερικού μας κόσμου, από τα οποία εξαρτώνται και τα θέματα της απλής μας καθημερινότητας, εκεί το πεδίον είναι άγνωστο, διότι δεν διαθέτουμε την εμπειρία από την δοκιμή και την επιλογή των θετικών και την απόρριψη των πονηρών που οδηγούν σε στασιμότητα ή ακόμη και υποχώρηση και καταστροφή.

Με λίγα λόγια, προηγείται η κατανόηση των αξιών που  θέλουμε να κατακτήσουμε και να αποκτήσουμε, για να ακολουθήσει η διαχείριση των κατακτημένων. Και ό,τι ισχύει για τα θέματα της καθημερινότητας, ισχύει και για τα θέματα του μη ορατού κόσμου, ο οποίος λειτουργεί μέσα μας, στις σκέψεις και τα συναισθήματα, αλλά καλλιεργεί και τις προσδοκίες των κατακτήσεων του μέλλοντος. Διότι κανείς δεν υπάρχει που να εργάζεται μόνο για το σήμερα ή το τώρα. Αντίθετα, είναι γνωστό ότι όλοι αποθηκεύουμε πράγματα για το μέλλον, που μπορεί να είναι το αύριο ή το εγγύς, αλλά μπορεί να είναι και το απώτατο και το αιώνιο.

Άρα, όσοι διαθέτουμε την κοινή λογική και ζούμε μέσα στον σύγχρονο κόσμο, θα είναι λογικό να καλλιεργήσουμε και τις προοπτικές αυτών των προσδοκιών, αυτές, δηλαδή, που κάνουν την καθημερινότητά μας πιο εύκολη. Διότι η καλή προοπτική αναπτερώνει το αίσθημα της αισιοδοξίας και κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται πιο ελεύθερος από τα δεσμά των ατομικών υποχρεώσεων της καθημερινότητας. Και εάν σε αυτή την κατάσταση προστεθεί και η καλλιέργεια της πίστης με την υγιαίνουσα διδασκαλία του Χριστού, τότε ανοίγεται ένας νέος ορίζοντας, με νέες προσδοκίες και προκλήσεις που φτάνουν μέχρι την μετά θάνατο διαδικασία ζωής, όπως το εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός.

Και αυτό είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση. Διότι, όπως εξήγησε ο Χριστός, η παρούσα επιτυχία στην καθημερινότητα εγγυάται και τις καλύτερες προοπτικές του ατομικού μας μέλλοντος. Η επέκταση του ορίζοντα της ατομικής μας ζωής εξαρτάται από την καθημερινή διαχείριση των θεμάτων της προσωπικής καθημερινότητας, και όχι μόνο από το άναμμα του κεριού στην Παναγία. 

Για να έχει πρακτικό νόημα και αποτέλεσμα η άσκηση εξουσίας επί ενός κατακτημένου θέματος ή πράγματος, προαπαιτείται η κατάκτηση του. Πριν από αυτή την πράξη της κατάκτησης, όλα τα δικαιώματα ανήκουν σε εκείνον που έχει ήδη την εξουσία, επομένως η δήθεν δική μας θέση εξουσίας είναι θεωρητική μέχρι την κατάκτηση.

Και αυτό δεν είναι θεωρία, αλλά είναι η πρακτική πραγματικότητα για όποιον δεν θέλει να εθελοτυφλεί μπροστά στην αλήθεια. Διότι αργά ή γρήγορα η αλήθεια θα δώσει την θέση της στην ατομική μας ουτοπία, και τίποτα ουσιαστικό δεν θα έχει συμβεί παρά την δική μας θεωρητική άποψη. Για τον λόγο αυτό η επιβεβαίωση της αλήθειας είναι ο καθρέφτης της επιτυχίας. Όλα τα άλλα είναι θεωρία χωρίς αποτέλεσμα και όφελος.

Και η διδασκαλία του Χριστού είναι σαφής. Μην μένετε μόνο στα λόγια, αλλά προσπαθήστε να  επιβεβαιώνονται τα λόγια από πράξεις περιγραπτές και αληθείς. Η αλήθεια στην καθημερινή μας πραγματικότητα είναι ο καθρέφτης, μέσα από τον οποίο βλέπουμε τις ατομικές μας κατακτήσεις και όχι μόνο τα λόγια, τα οποία μπορεί να είναι απαραίτητα, αλλά δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την αλήθεια.

Άλλωστε, η λέξη κατάκτηση περιέχει την λέξη κτήμα, δηλαδή απόκτημα, ιδιοκτησία, με πλήρη δικαιώματα. Διαφορετικά η κυριότητα ανήκει σε άλλον και εμείς απλά είμαστε δούλοι και υπηρέτες ενός άλλου κυρίου και όχι του εαυτού μας και των ατομικών μας συμφερόντων. Και ενώ ο Χριστός εξήγησε ότι αυτό δεν είναι το θέλημα του θεού, εμείς το αγνοούμε ή, άν δεν το αγνοούμε ως αντικείμενο, το βλέπουμε από μακριά και δεν βάζουμε το μυαλό μας να δουλέψει, ώστε από δούλοι να γίνουμε κυρίαρχοι και ελεύθεροι από την δουλεία.

Και αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα. Βολευόμαστε με την μετριότητα και την απλή καθημερινή ικανοποίηση, χωρίς αντίληψη στόχων που πρέπει να κατακτηθούν για να υπάρξει αλλαγή ζωής σήμερα με προοπτικές του μέλλοντος. Διότι η διδασκαλία του Χριστού δεν αφορούσε προφανώς μόνο την εποχή εκείνη, αλλά το μήνυμα είναι διαχρονικής αξίας για εφαρμογή στην ατομική μας ζωή. Διότι η ζωή έχει μήκος και βάθος, αλλά και οι δύο αυτές διαστάσεις είναι επεκτάσιμες σε άπειρες κατευθύνσεις. Και το άτομο καλείται να εγκαταλείψει την ευαρέσκεια και την αυταρέσκεια, και να προχωρήσει σε νέους κάθε μέρα δρόμους αντίληψης και αξιοποίησης των στόχων που θα αλλάξουν την ζωή του.

Το παρελθόν διδάσκει. Αλλά δεν επανέρχεται. Το παρόν υπάρχει και το διαμορφώνουμε σήμερα. Το μέλλον δεν υπάρχει και καλούμαστε να το διαμορφώσουμε μέσα από τις ατομικές μας κατακτήσεις στην καθημερινότητά μας. Εάν τα αφήσουμε όλα για το μέλλον χωρίς σημερινή μέριμνα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι λαμπάδες μας δεν θα έχουν λάδι μέχρι το τέλος. Και η πρόσκληση στους γάμους της χαράς θα μείνουν όνειρα με υψηλό κόστος. Διότι και θα έχουμε στερηθεί, και τον στόχο δεν θα έχουμε πετύχει. Και αυτό θα είναι τραγικό. 

Αν η χαρτογράφηση του φυσικού κόσμου δεν έχει όρια σε βάθος και σε πληροφορίες, είναι φυσικό η χαρτογράφηση του μη ορατού κόσμου να είναι αχανής. Διότι, εκτός από την πληροφορία, απαιτείται και η αναζήτηση του άγνωστου αντικειμένου που θα περάσει στον χάρτη που καθένας συντάσσει για την δική του χρήση, και αυτό προφανώς είναι εκτός των ανθρωπίνων ορίων τουλάχιστον μέχρι σήμερα.

Ακόμη, δηλαδή δεν έχει ερευνηθεί και δεν έχει χαρτογραφηθεί το 95% του αισθητού σύμπαντος κατά τους ειδικούς – και για μας τους μη ειδικούς κάπως έτσι φαίνεται ότι είναι η αλήθεια, και αυτό βεβαιώνει το έργο που έχει να κάνει καθένας, εάν θελήσει να χαρτογραφήσει την ατομική του συμπεριφορά, τις αιτίες των επιτυχιών και αποτυχιών του. Και είναι φυσικό να περπατάμε στο άγνωστο με βάρκα μόνο την ελπίδα, αφού οι ατομικές μας εμπειρίες είναι περιορισμένες – άσχετα αν εμείς τις θεωρούμε τερατώδεις – και καθένας πορεύεται με τις πληροφορίες από τις εμπειρίες των άλλων.

Υπάρχει, δηλαδή, ένας απέραντος κόσμος ανεξερεύνητος και αχαρτογράφητος κάτω από τα πόδια της ατομικής μας καθημερινότητας, και όσο περισσότερο τον αγνοούμε, τόσο περισσότερο μας κουράζουν τα αδιέξοδα και οι παλινδρομήσεις. Διότι αυτό είναι το αποτέλεσμα της άγνοιας. Δεν προχωρούμε, αλλά μένουμε στάσιμοι ή ελάχιστα και κουραστικά μετακινούμενοι, και αυτό μας απελπίζει στην καθημερινή μας ζωή.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός απευθύνθηκε και σε όσους έχουν αυτή την εμπειρία της απογοήτευσης και της κούρασης από τα καθημερινά τους δεδομένα. Κάλεσε όσους κοπιάζουν με αντίστροφη ανταπόδοση, δηλαδή κουράζονται πολύ και κερδίζουν λίγα στην καθημερινότητά τους, να στραφούν στην δική του διδασκαλία και να βάλουν τα πράγματα σε άλλη βάση. Να αφήσουν δηλαδή την ατομική τους απομόνωση, και να πλησιάσουν στον ίδιο και την δική του διδασκαλία, βάζοντας ως προτεραιότητα την εφαρμογή της δικής του διδασκαλίας στην ατομική τους καθημερινότητα.

Αυτό σημαίνει ότι καθένας που θέλει να είναι σοβαρός με τον εαυτό του δεν πρέπει να εμπιστεύεται μόνο τις εμπειρίες των άλλων, είτε ιστορικά είτε συγκυριακά, αλλά θα πρέπει να αρχίζει να εξετάζει όσα είπε ο ίδιος ο Χριστός και όχι όπως τα θυμούνται κάποιοι άλλοι ή τα εφάρμοσαν στην ατομική τους ζωή κάποιοι άλλοι. Διότι η ζωή είναι μία, η ατομική μας εμπειρία από την καθημερινότητα, και σε αυτή την καθημερινότητα της ατομικής μας ζωής πρέπει να παρατηρήσουμε και να εφαρμόσουμε με την πρέπουσα σοβαρότητα όσα δίδαξε ο Χριστός και είναι γραμμένα στην Καινή Διαθήκη.

Οι γνώμες των άλλων είναι πολύτιμες. Μεγαλύτερη όμως αξία έχει η ατομική μας ζωή και γι αυτήν είναι καθένας αποκλειστικά υπεύθυνος. 

Η χαρτογράφηση σε ένα περιεχόμενο δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα, και δεν πρέπει να θεωρείται ισάξιο με την εξωτερική περιγραφή, δηλαδή τους τίτλους και τους υπότιτλους. Απαιτείται προσήλωση και εξάντληση δυνάμεων, προκειμένου να καταστεί δυνατή η χαρτογράφηση ενός περιεχομένου, δηλαδή όταν κάτι δεν είναι μόνο ο τίτλος, αλλά διαθέτει και περιεχόμενο.

Όπως δηλαδή η εικόνα της Αφρικής δεν είναι το περιεχόμενο της Αφρικής, αλλά κανείς ακόμη δεν μπορεί να περιγράψει με πληρότητα το περιεχόμενο της ηπείρου, έτσι και σε όλα τα πράγματα της φυσικής καθημερινότητας. Καλούμαστε να υπεισέλθουμε σε τομείς και θέματα, τα οποία μας απασχολούν καθημερινά, και πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο για να μάθουμε την σωστή τους χρήση, διαβάζοντας όσο γίνεται περισσότερα από τις οδηγίες του κατασκευαστή, πχ ενός κινητού τηλεφώνου.

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι είναι ένα κινητό τηλέφωνο εάν δεν το πάρει στα χέρια του και δεν δοκιμάσει ο ίδιος/α να το χρησιμοποιήσει. Μάλιστα, προκειμένου για θέματα και πράγματα της σύγχρονης τεχνολογίας, χωρίς οδηγούς και εγχειρίδια δεν μπορεί κανείς να μάθει να τα χρησιμοποιεί στην πληρότητα που εκείνα διαθέτουν, και το ενδιαφερόμενο άτομο είναι πρόθυμο να πληρώσει σε χρόνο και κόπο, προκειμένου να φτάσει σε καλό επίπεδο αξιοποίησης του εν λόγω προϊόντος.

Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση που κάποιος θέλει να αξιοποιήσει το δώρο του θεού στον άνθρωπο, δηλαδή να γνωρίζει την δύναμη της δημιουργίας και πώς να την αξιοποιεί στην ατομική του καθημερινότητα. Από την στιγμή που κάποιος ζει και κινείται στην δική του καθημερινότητα χρειάζεται δύναμη στο σώμα και στον ψυχικό του κόσμο. Το μυστικό βρίσκεται στην προστασία των δυνάμεων που ήδη διαθέτει το άτομο, αλλά και στις πηγές μέσα από τις οποίες αντλεί τις δυνάμεις αυτές.

Και όπως τα καλά σκευάσματα διατροφής τα προφυλάσσουμε από τις αρνητικές επιδράσεις, έτσι και τα καλά σκευάσματα του εσωτερικού μας κόσμου, οι θετικές σκέψεις, και οι ορθές επιλογές, έχουν ανάγκη από προστασία των δηλητηρίων που κυκλοφορούν στο περιβάλλον και επιδρούν και στον εσωτερικό μας κόσμο. Και η διδασκαλία του Χριστού προσφέρει όλο το πακέτο. Από την μια την χαρτογράφηση των καλών σκευασμάτων που έχουν θησαυριστεί μέσα μας, και από την άλλη την δύναμη και την γνώση να αποφεύγουμε τα δηλητήρια που μπορεί να επιτεθούν στον εσωτερικό μας κόσμο και να μας ζημιώσουν. 

Τελικά ο έπαινος και η προβολή είναι καλύτερη από την ανωνυμία, διότι αυτή μάς βοηθά να αναγνωρίσουμε πτυχές του εαυτού μας και μάλιστα του εσωτερικού μας ανθρώπου, της περιοχής της προσωπικότητάς μας που κανείς άλλος δεν έχει πρόσβαση εκτός από μας τους ίδιους. Το θέμα και το πρόβλημα, δηλαδή, δεν προκύπτει από την επωνυμία και την προβολή εκ μέρους της κοινωνίας και των άλλων, αλλά το πρόβλημα μπορεί να προκύψει από την δική μας αποδοχή αυτής της αναγνώρισης. Να νομίζουμε δηλαδή ότι είμαστε εμείς σπουδαίοι, ξεχνώντας ότι όλοι έχουμε ότι μάς έχει δοθεί και κανείς δεν είναι αυτόφωτος.

Όλοι κουβαλάμε την οικογενειακή μας ιστορία και όλοι επιδρούμε πάνω στους άλλους, καθένας με τον τρόπο του. Όσο ισχυρότερος είναι κάποιος, τόσο λιγότερο κινδυνεύει από την υπερηφάνεια. Και όσο λιγότερο επιδιώκει ο ίδιος την προβολή του, τόσο η δική του ταπεινή συμπεριφορά τον προβάλλει στους γύρω και εκτιμάται μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής αποδοχής.

Συνεπώς, το θέμα δεν είναι το μεγάλο χειροκρότημα και οι έπαινοι εκ μέρους των άλλων, αλλά το πρόβλημα δημιουργείται μέσα μας από την ατομική μας αδυναμία να αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας και τις αδυναμίες και τα λάθη του. Διότι κανείς δεν ζει μόνος του πάνω στην γη. Όλοι μοιραζόμαστε τον ίδιο κόσμο, τις ίδιες συνήθειες, τα ίδια ήθη και έθιμα, και όλοι πίνουμε από το νερό της φωτεινής αλήθειας ή του σκοτεινού ψεύδους. Και το θέμα δεν είναι το φως ή το σκοτάδι που κυκλοφορεί γύρω, αλλά το θέμα είναι κατά πόσο αυτό το σκοτάδι συσκοτίζει την αδύναμη συνείδησή μας, ή το φως της αλήθειας φωτίζει τις αδυναμίες μας και μας μεταφέρει στο κλίμα της αυτογνωσίας και της μετάνοιας.

Χωρίς αυτή την πραγματικότητα, της αυτογνωσίας και της μετάνοιας, πράξεις που είναι στην ατομική μας σφαίρα και ευχέρεια, το σκοτάδι αυξάνεται και η ζωή γίνεται δύσκολη. Εάν όμως υπάρξει η φυσική αναγνώριση της μετριότητας, τότε μπορεί το φως να φωτίσει τους καθημερινούς μας δρόμους προς το περισσότερο φως, καθώς όσο φωτίζεται ο δρόμος και το δωμάτιο του εσωτερικού μας κόσμου, της ψυχής μας δηλαδή, τόσο περισσότερο ανοίγει η οπτική γωνία των εσωτερικών μας οφθαλμών, για να βλέπουμε τις λεπτομέρειες που παρεμβάλλονται και δεν αφήνουν το φως να προχωρήσει βαθύτερα.

Η ζωή, κατά την διδασκαλία του Χριστού δεν είναι τίποτα άλλο από την απόλαυση της ανακάλυψης της αλήθειας μέσα στην πρακτική μας καθημερινότητα, και όσο αυτή η αποκάλυψη αυξάνεται, τόσο η δράση της παρουσίας του θεού μπορεί να φέρει την επωνυμία και τα αγαθά που την συντροφεύουν για τώρα αλλά και στο μέλλον της ατομικής μας ζωής.