Αν η χαρτογράφηση του φυσικού κόσμου δεν έχει όρια σε βάθος και σε πληροφορίες, είναι φυσικό η χαρτογράφηση του μη ορατού κόσμου να είναι αχανής. Διότι, εκτός από την πληροφορία, απαιτείται και η αναζήτηση του άγνωστου αντικειμένου που θα περάσει στον χάρτη που καθένας συντάσσει για την δική του χρήση, και αυτό προφανώς είναι εκτός των ανθρωπίνων ορίων τουλάχιστον μέχρι σήμερα.

Ακόμη, δηλαδή δεν έχει ερευνηθεί και δεν έχει χαρτογραφηθεί το 95% του αισθητού σύμπαντος κατά τους ειδικούς – και για μας τους μη ειδικούς κάπως έτσι φαίνεται ότι είναι η αλήθεια, και αυτό βεβαιώνει το έργο που έχει να κάνει καθένας, εάν θελήσει να χαρτογραφήσει την ατομική του συμπεριφορά, τις αιτίες των επιτυχιών και αποτυχιών του. Και είναι φυσικό να περπατάμε στο άγνωστο με βάρκα μόνο την ελπίδα, αφού οι ατομικές μας εμπειρίες είναι περιορισμένες – άσχετα αν εμείς τις θεωρούμε τερατώδεις – και καθένας πορεύεται με τις πληροφορίες από τις εμπειρίες των άλλων.

Υπάρχει, δηλαδή, ένας απέραντος κόσμος ανεξερεύνητος και αχαρτογράφητος κάτω από τα πόδια της ατομικής μας καθημερινότητας, και όσο περισσότερο τον αγνοούμε, τόσο περισσότερο μας κουράζουν τα αδιέξοδα και οι παλινδρομήσεις. Διότι αυτό είναι το αποτέλεσμα της άγνοιας. Δεν προχωρούμε, αλλά μένουμε στάσιμοι ή ελάχιστα και κουραστικά μετακινούμενοι, και αυτό μας απελπίζει στην καθημερινή μας ζωή.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός απευθύνθηκε και σε όσους έχουν αυτή την εμπειρία της απογοήτευσης και της κούρασης από τα καθημερινά τους δεδομένα. Κάλεσε όσους κοπιάζουν με αντίστροφη ανταπόδοση, δηλαδή κουράζονται πολύ και κερδίζουν λίγα στην καθημερινότητά τους, να στραφούν στην δική του διδασκαλία και να βάλουν τα πράγματα σε άλλη βάση. Να αφήσουν δηλαδή την ατομική τους απομόνωση, και να πλησιάσουν στον ίδιο και την δική του διδασκαλία, βάζοντας ως προτεραιότητα την εφαρμογή της δικής του διδασκαλίας στην ατομική τους καθημερινότητα.

Αυτό σημαίνει ότι καθένας που θέλει να είναι σοβαρός με τον εαυτό του δεν πρέπει να εμπιστεύεται μόνο τις εμπειρίες των άλλων, είτε ιστορικά είτε συγκυριακά, αλλά θα πρέπει να αρχίζει να εξετάζει όσα είπε ο ίδιος ο Χριστός και όχι όπως τα θυμούνται κάποιοι άλλοι ή τα εφάρμοσαν στην ατομική τους ζωή κάποιοι άλλοι. Διότι η ζωή είναι μία, η ατομική μας εμπειρία από την καθημερινότητα, και σε αυτή την καθημερινότητα της ατομικής μας ζωής πρέπει να παρατηρήσουμε και να εφαρμόσουμε με την πρέπουσα σοβαρότητα όσα δίδαξε ο Χριστός και είναι γραμμένα στην Καινή Διαθήκη.

Οι γνώμες των άλλων είναι πολύτιμες. Μεγαλύτερη όμως αξία έχει η ατομική μας ζωή και γι αυτήν είναι καθένας αποκλειστικά υπεύθυνος. 

Η χαρτογράφηση σε ένα περιεχόμενο δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα, και δεν πρέπει να θεωρείται ισάξιο με την εξωτερική περιγραφή, δηλαδή τους τίτλους και τους υπότιτλους. Απαιτείται προσήλωση και εξάντληση δυνάμεων, προκειμένου να καταστεί δυνατή η χαρτογράφηση ενός περιεχομένου, δηλαδή όταν κάτι δεν είναι μόνο ο τίτλος, αλλά διαθέτει και περιεχόμενο.

Όπως δηλαδή η εικόνα της Αφρικής δεν είναι το περιεχόμενο της Αφρικής, αλλά κανείς ακόμη δεν μπορεί να περιγράψει με πληρότητα το περιεχόμενο της ηπείρου, έτσι και σε όλα τα πράγματα της φυσικής καθημερινότητας. Καλούμαστε να υπεισέλθουμε σε τομείς και θέματα, τα οποία μας απασχολούν καθημερινά, και πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο για να μάθουμε την σωστή τους χρήση, διαβάζοντας όσο γίνεται περισσότερα από τις οδηγίες του κατασκευαστή, πχ ενός κινητού τηλεφώνου.

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι είναι ένα κινητό τηλέφωνο εάν δεν το πάρει στα χέρια του και δεν δοκιμάσει ο ίδιος/α να το χρησιμοποιήσει. Μάλιστα, προκειμένου για θέματα και πράγματα της σύγχρονης τεχνολογίας, χωρίς οδηγούς και εγχειρίδια δεν μπορεί κανείς να μάθει να τα χρησιμοποιεί στην πληρότητα που εκείνα διαθέτουν, και το ενδιαφερόμενο άτομο είναι πρόθυμο να πληρώσει σε χρόνο και κόπο, προκειμένου να φτάσει σε καλό επίπεδο αξιοποίησης του εν λόγω προϊόντος.

Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση που κάποιος θέλει να αξιοποιήσει το δώρο του θεού στον άνθρωπο, δηλαδή να γνωρίζει την δύναμη της δημιουργίας και πώς να την αξιοποιεί στην ατομική του καθημερινότητα. Από την στιγμή που κάποιος ζει και κινείται στην δική του καθημερινότητα χρειάζεται δύναμη στο σώμα και στον ψυχικό του κόσμο. Το μυστικό βρίσκεται στην προστασία των δυνάμεων που ήδη διαθέτει το άτομο, αλλά και στις πηγές μέσα από τις οποίες αντλεί τις δυνάμεις αυτές.

Και όπως τα καλά σκευάσματα διατροφής τα προφυλάσσουμε από τις αρνητικές επιδράσεις, έτσι και τα καλά σκευάσματα του εσωτερικού μας κόσμου, οι θετικές σκέψεις, και οι ορθές επιλογές, έχουν ανάγκη από προστασία των δηλητηρίων που κυκλοφορούν στο περιβάλλον και επιδρούν και στον εσωτερικό μας κόσμο. Και η διδασκαλία του Χριστού προσφέρει όλο το πακέτο. Από την μια την χαρτογράφηση των καλών σκευασμάτων που έχουν θησαυριστεί μέσα μας, και από την άλλη την δύναμη και την γνώση να αποφεύγουμε τα δηλητήρια που μπορεί να επιτεθούν στον εσωτερικό μας κόσμο και να μας ζημιώσουν. 

Τελικά ο έπαινος και η προβολή είναι καλύτερη από την ανωνυμία, διότι αυτή μάς βοηθά να αναγνωρίσουμε πτυχές του εαυτού μας και μάλιστα του εσωτερικού μας ανθρώπου, της περιοχής της προσωπικότητάς μας που κανείς άλλος δεν έχει πρόσβαση εκτός από μας τους ίδιους. Το θέμα και το πρόβλημα, δηλαδή, δεν προκύπτει από την επωνυμία και την προβολή εκ μέρους της κοινωνίας και των άλλων, αλλά το πρόβλημα μπορεί να προκύψει από την δική μας αποδοχή αυτής της αναγνώρισης. Να νομίζουμε δηλαδή ότι είμαστε εμείς σπουδαίοι, ξεχνώντας ότι όλοι έχουμε ότι μάς έχει δοθεί και κανείς δεν είναι αυτόφωτος.

Όλοι κουβαλάμε την οικογενειακή μας ιστορία και όλοι επιδρούμε πάνω στους άλλους, καθένας με τον τρόπο του. Όσο ισχυρότερος είναι κάποιος, τόσο λιγότερο κινδυνεύει από την υπερηφάνεια. Και όσο λιγότερο επιδιώκει ο ίδιος την προβολή του, τόσο η δική του ταπεινή συμπεριφορά τον προβάλλει στους γύρω και εκτιμάται μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής αποδοχής.

Συνεπώς, το θέμα δεν είναι το μεγάλο χειροκρότημα και οι έπαινοι εκ μέρους των άλλων, αλλά το πρόβλημα δημιουργείται μέσα μας από την ατομική μας αδυναμία να αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας και τις αδυναμίες και τα λάθη του. Διότι κανείς δεν ζει μόνος του πάνω στην γη. Όλοι μοιραζόμαστε τον ίδιο κόσμο, τις ίδιες συνήθειες, τα ίδια ήθη και έθιμα, και όλοι πίνουμε από το νερό της φωτεινής αλήθειας ή του σκοτεινού ψεύδους. Και το θέμα δεν είναι το φως ή το σκοτάδι που κυκλοφορεί γύρω, αλλά το θέμα είναι κατά πόσο αυτό το σκοτάδι συσκοτίζει την αδύναμη συνείδησή μας, ή το φως της αλήθειας φωτίζει τις αδυναμίες μας και μας μεταφέρει στο κλίμα της αυτογνωσίας και της μετάνοιας.

Χωρίς αυτή την πραγματικότητα, της αυτογνωσίας και της μετάνοιας, πράξεις που είναι στην ατομική μας σφαίρα και ευχέρεια, το σκοτάδι αυξάνεται και η ζωή γίνεται δύσκολη. Εάν όμως υπάρξει η φυσική αναγνώριση της μετριότητας, τότε μπορεί το φως να φωτίσει τους καθημερινούς μας δρόμους προς το περισσότερο φως, καθώς όσο φωτίζεται ο δρόμος και το δωμάτιο του εσωτερικού μας κόσμου, της ψυχής μας δηλαδή, τόσο περισσότερο ανοίγει η οπτική γωνία των εσωτερικών μας οφθαλμών, για να βλέπουμε τις λεπτομέρειες που παρεμβάλλονται και δεν αφήνουν το φως να προχωρήσει βαθύτερα.

Η ζωή, κατά την διδασκαλία του Χριστού δεν είναι τίποτα άλλο από την απόλαυση της ανακάλυψης της αλήθειας μέσα στην πρακτική μας καθημερινότητα, και όσο αυτή η αποκάλυψη αυξάνεται, τόσο η δράση της παρουσίας του θεού μπορεί να φέρει την επωνυμία και τα αγαθά που την συντροφεύουν για τώρα αλλά και στο μέλλον της ατομικής μας ζωής. 

Η συμβολή της γνωριμίας και αναγνώρισης του ονόματος και της προσωπικότητάς μας εκ μέρους των άλλων ανθρώπων είναι σημαντική και δηλώνει ύπαρξη αρετής και εμπιστοσύνης. Και αυτό σημαίνει ότι κατέχουμε κάτι πολύτιμο, και αυτή είναι μία πληροφορία που επιβεβαιώνεται και από τους άλλους και όχι μόνο από την προσωπική μας εκτίμηση για το άτομό μας.

Με λίγα λόγια, η επωνυμία βοηθά το άτομο να βλέπει καλύτερα τον εαυτό του στον καθρέφτη της κοινωνίας με τα πολλά πρόσωπα και την πλατύτερη – κατά κανόνα – κριτική σκέψη. Διότι η λογική εσωστρέφεια είναι πολύτιμη – μέσα από αυτή κατανοούμε τον εαυτό μας – αλλά αυτό δεν φέρνει την τελειότητα, εάν δεν περάσει και από την κρίση του κοινωνικού συνόλου κάθε εποχή. Διότι, το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν είναι μόνο μια δικανική ορολογία, αλλά απηχεί και την αλήθεια, όπως την αντιλαμβάνεται η κοινωνία μιας συγκεκριμένης στιγμής ή περιόδου.

Η διδασκαλία του Χριστού έγινε μέσα στην κοινωνία και με τα μέσα της εποχής, αλλά η αλήθεια της επιβεβαιώθηκε αμέσως μετά από τους αυτόπτες μάρτυρες, και συνεχίζει να επιβεβαιώνεται από όποιον αναζητά τις ρίζες και το ατομικό του μέλλον. Δεν έκανε δηλαδή ο Χριστός την διδασκαλία του για λίγους, αλλά με την οπτική όλου του κόσμου διαχρονικά. Και τα αποτελέσματα αυτής της πίστης πιστοποιούνται ακόμη και σήμερα από όσους αποφασίσουν να αναζητήσουν τον εαυτό τους μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι και όχι μόνο αναλογιζόμενοι την δική τους επιθυμία για προβολή.

Διότι ο δημιουργός θεός έχει και άλλα κριτήρια, πολύ μακρύτερα σε χρόνο και χώρο, και η δική του εικόνα είναι πληρέστερη από κάθε άλλη, ατομική ή κοινωνική. Διότι βλέπει και κρίνει, όχι μόνο σύμφωνα με την στιγμή ή την περίοδο μιας πράξης ή μιας απραξίας ενός ατόμου, αλλά βλέπει και κρίνει, άρα και ανταποδίδει, με βάση την δική του διαχρονική αντίληψη του κόσμου και της εξέλιξής του. Και ευτυχής είναι ο άνθρωπος που μαζί με την δική του ικανοποίηση για το χειροκρότημα των ανθρώπων, μπορεί να σταθεί και μπροστά στην ιστορική αλήθεια της ζωής, η οποία δεν διαρκεί μόνο μια στιγμή, στιγμή αδυναμίας ή δύναμης και επιτυχίας, αλλά διαρκεί και πέρα από τα ατομικά όρια της προσωπικής μας ζωής.

Έχει ανεξερεύνητο παρελθόν που το κουβαλάμε μέσα μας, έχει αδιόρατο παρόν που προσπαθούμε να καταλάβουμε για να το αντιμετωπίσουμε, αλλά έχει και ένα μέλλον άγνωστο, που είναι αβέβαιο, και αναζητά στηρίγματα μέσα στην ατομική μας συνείδηση, προκειμένου να βλέπουμε την θετική και αναγεννητική προοπτική του μέλλοντος, αντί να αναμασάμε τις αποτυχίες ή τα χειροκροτήματα του παρελθόντος. Η ζωή είναι μπροστά και το παρελθόν δεν επιστρέφει ποτέ και για κανένα. Οι δικές μας ερινύες μάς συντροφεύουν τις ημέρες της ακηδίας και όχι τα γεγονότα που της έφεραν στην δική μας καθημερινότητα από το παρελθόν. 

Η προβολή του ονόματός μας έχει τρεις διαστάσεις. Η πρώτη αφορά την δική μας εικόνα για τον εαυτό μας. Η δεύτερη αφορά την εικόνα των άλλων ανθρώπων, στους οποίους γίνεται γνωστή η παρουσία του ονόματός μας. Και η τρίτη αφορά τον δημιουργό του σύμπαντος, διότι όλοι ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό και αναπνέουμε τον ίδιο αέρα και όσα περιέχονται μέσα σ’ αυτόν. Επομένως, όλοι κατανοούμε ότι τίποτα δεν γίνεται, χωρίς αυτές οι τρεις διαστάσεις να “ενημερώνονται”, δηλαδή να ανταποδίδουν το δικό τους μέρισμα στην δική μας προσπάθεια προβολής του ονόματός μας, δηλαδή να φύγουμε από την ανωνυμία και να περάσουμε στην επωνυμία.

Από αυτές τις τρεις διαστάσεις, η δεύτερη, δηλαδή των άλλων ανθρώπων που παρακολουθούν και κρίνουν τις επιδόσεις μας, είναι η άμεσα αντιληπτή, διότι η προσωπική μας εικόνα για τον εαυτό μας καταλαβαίνουμε ότι “δεν μετράει”, αφού συνήθως δεν κρίνουμε και δεν αξιολογούμε ορθά τις δικές μας επιδόσεις. Οι άλλοι μας κρίνουν περισσότερο με αλήθεια, από ότι εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας. Και η δική τους γνώμη μεταβάλλει την ανωνυμία μας σε επωνυμία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην προσωπική μας καθημερινότητα.

Ωστόσο, είναι προφανές ότι και οι δύο αυτές διαστάσεις έχουν τα όριά τους, διότι κρίνουν κατά τα φαινόμενα και τις ανθρώπινες μόνο αντιληπτικές δυνατότητες, άρα η γνώμη τους είναι πολύτιμη, αλλά όχι και αδιάβλητη. Διότι, για να κρίνουμε κάτι χρειαζόμαστε πληροφόρηση. Και η πληροφόρηση είναι το πιο δύσκολο πράγμα ανέκαθεν. Διότι, μαζί με την αλήθεια υπεισέρχεται και το “ένδυμα” της πλάνης, το οποίο μετατρέπει την αλήθεια σε περιστασιακή εικόνα αμφιβόλου αξίας. Και το αποτέλεσμα μπορεί να είναι η διαστρέβλωση της αλήθειας, όπως καθένας κατανοεί αυτή την πλευρά της ατομικής μας καθημερινότητας.

Αναζητείται, επομένως, μια πιο καθαρή εικόνα, από μια άλλη διάσταση, η οποία να έχει περισσότερα εχέγγυα για την αλήθεια της ζωής μας. Αυτή, όποιος την αναζητά και την βρίσκει για τον εαυτό του, είναι η πληρέστερη. Διότι, αυτή μπορεί να περιλαμβάνει και τις δύο προηγούμενες, δηλαδή την δική μας και των άλλων ανθρώπων, αλλά κομίζει και μια άλλη διάσταση, από ένα άλλο “φίλτρο” και ένα άλλο “τηλεσκόπιο”, το οποίο φωτίζει περισσότερο τις μακρινές μας λεπτομέρειες, τις οποίες ή τις αγνοούμε ή τις παραβλέπουμε από συμφέρον.

Και το αποτέλεσμα, στην περίπτωση που δεν υπάρχει η τρίτη διάσταση, είναι η ελλιπής γνώση της αλήθειας των πραγμάτων της ατομικής και κοινωνικής μας ζωής, με συνέπεια να κάνουμε λάθη σε υπολογισμούς, στόχους και σκοπούς, ζητήματα που θέτουν την ατομική μας ζωή σε μελλοντικό κίνδυνο. Η τρίτη διάσταση δεν υποτιμά, αλλά συμπληρώνει τις δύο πρώτες και διορθώνει την τελική εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας.

Αυτό προσπάθησε ο Χριστός να μάς διδάξει. Να προσέχουμε τους εαυτούς μας, αλλά να συμβουλευόμαστε και την τρίτη διάσταση της εικόνας του δημιουργού. Τότε θα κάνουμε λιγότερα λάθη και περισσότερες επιτυχίες μέσω της αξιολόγησης της πραγματικής και όχι της επίπλαστης αλήθειας για το άτομό μας.