Κανένα όχημα που εξυπηρετεί τις καθημερινές μας ανάγκες δεν έχει πέντε ρόδες, διότι δεν χρειάζονται πέντε, αλλά τέσσερις για να κινηθεί το όχημα. Μία παραπάνω, εάν είναι στην θέση της αποθήκης του οχήματος, δεν δημιουργεί πρόβλημα. Εάν όμως έχει προστεθεί σε μία από τις τέσσερις, προφανώς θα πρόκειται για ανοησία ή καρικατούρα μη αποδεκτή για τις καθημερινές μας ανάγκες. Και αυτό, εάν μεν είναι παιδική ζωγραφιά, προφανώς δεν μάς ενοχλεί. Εάν όμως εμφανίζεται στο όχημα που θα χρησιμοποιήσουμε για την καθημερινή μας ανάγκη, τότε υπάρχει πρόβλημα και πρέπει να διορθωθεί αμέσως, προκειμένου το όχημα να είναι λειτουργικό και να εξυπηρετεί το δικό μας συμφέρον και όχι την παιδική χαρά.
Ωστόσο, ενώ αυτό είναι απόλυτα κατανοητό – κανείς δεν παίζει με το όχημα που τον μεταφέρει -, όταν ερχόμαστε στους βαθύτερους προβληματισμούς της δικής μας καθημερινής πρακτικής, και δεν εννοώ πώς θα κερδίσουμε μόνο χρήματα – εκεί μάς αρέσει η παιδική χαρά και όχι η συνετή αλήθεια, η οποία και θα μπορεί να εξυπηρετεί την ανάγκη μας για προσωπικό κέρδος και όφελος.
Διότι, η λογική εξυπηρέτησης των αναγκών είναι ίδια, είτε πρόκειται για όφελος οικονομικό, είτε πρόκειται για όφελος του εσωτερικού μας κόσμου, δηλαδή του κόσμου των προσωπικών μας πεποιθήσεων, αντιλήψεων, συλλογισμών, επιλογών και τελικών αποφάσεων και πράξεων. Διότι, είναι προφανές ότι κάθε ζωντανός άνθρωπος, πρώτα σκέφτεται, και κατόπιν ενεργεί και υλοποιεί τις αποφάσεις του. Μέσα μας όλοι κάνουμε σκέψεις, επεξεργαζόμαστε τα στοιχεία που διαθέτουμε, τα βάζουμε σε προτεραιότητα αξιών, υπολογίζουμε το κέρδος ή την ζημία, ανακαλύπτουμε τον καλύτερο τρόπο που θα πετύχει η τελική πράξη, και κατόπιν, αφού δηλαδή έχουν προηγηθεί όλα αυτά μέσα στον εσωτερικό κόσμο που λειτουργεί μέσα στο σώμα, το μυαλό και την καρδιά ή και την συνείδηση – για όποιο άτομο διαθέτει ευαίσθητη συνείδηση -, κατόπιν παίρνουμε την οριστική απόφαση, προφανώς έχοντας επισημάνει ποια από όλες τις δυνατότητες επιλογών είναι προς το καλύτερο συμφέρον.
Και αυτό δεν αφορά μόνο σκέψεις και πεποιθήσεις, αλλά εκτείνεται σε όλο το φάσμα των προσωπικών μας κατακτήσεων, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο ή την περιοχή της προσωπικότητάς μας και των καθημερινών μας αναγκών. Περιλαμβάνεται, δηλαδή, όλο το φάσμα των στόχων που θέτουμε στην προσωπική μας καθημερινότητα χωρίς κανένα τοπικό ή χρονικό ή άλλους είδους προσδιορισμό. Το κέρδος και η επιτυχία είναι το καθημερινό αντικείμενο της προσωπικής μας ζωής και όποιος αρνείται αυτή την αλήθεια πορεύεται σε λανθασμένο δρόμο, και σύντομα μπορεί να βρεθεί εκτός στόχου.
Διότι το κέρδος και η ελάττωση της ζημίας δεν αφορούν μόνο τα χρήματα στην προσωπική μας καθημερινότητα, αλλά αφορά τα πάντα. Από τους συναισθηματικούς μας στόχους, μέχρι την κοινωνική μας αναγνώριση και προβολή και – για πολλούς – και το απώτερο και απώτατο ή και αιώνιο μέλλον. Και αυτή η προοπτική του μέλλοντος, ενώ υπάρχει ως ερώτημα στην συνείδησή μας – κανένα πρόσωπο δεν εργάζεται μόνο για το σήμερα -, αποφεύγουμε να το εντοπίσουμε μέσα στην καθημερινή μας πρακτική, ενώ πρόκειται για ουσιαστική παράμετρο – αυτό που διαρκεί και έχει πιο μακροχρόνια αξία είναι προτιμητέο – που μπορεί να μάς οδηγήσει στην αποφυγή πρόχειρων αποφάσεων και μειωμένης αξίας κέρδους.
Και στην διδασκαλία του Χριστού αυτή η παράμετρος της βαθύτερου χρόνου αξίας παίζει το κυρίαρχο ρόλο. Το τώρα δεν αγνοείται. Το αύριο σχεδόν το ξέρουμε. Το μέλλον το επιθυμούμε. Την κατάκτηση του απώτερου και απώτατου και αιώνιου μέλλοντος πρέπει να την αναζητήσουμε και να την κατακτήσουμε ως άτομα.