Ο άνθρωπος ανακαλύπτει, αλλά ο θεός και κύριος αυτός αποκαλύπτει. Η θεϊκή πλευρά είναι άλλη, και η ανθρώπινη είναι άλλη. Μπορεί να έχουν το ίδιο αντικείμενο και τον ίδιο σκοπό και την ίδια αιτία της εμφάνισης τού μέχρι εκείνη την στιγμή άγνωστου στην σφαίρα της γνώσης, αλλά οι ρόλοι διαφέρουν. Ο ένας προηγείται, της αποκάλυψης, και ο έτερος έπεται, της ανακάλυψης. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Όταν ο θεός αποκάλυπτε, δηλαδή αφαιρούσε το πέπλο της άγνοιας που κάλυπτε μέχρι τότε το αντικείμενο που θα ήταν χρήσιμο στον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία, τότε ο άνθρωπος ανακάλυπτε στα μέτρα και στις ανάγκες τις ανθρώπινες. Ωστόσο, αυτό δεν είναι και το συνολικό ζητούμενο. Διότι, οι συνθήκες και οι ανάγκες μεταβάλλονται, και οι απαιτήσεις διαφοροποιούνται, με αποτέλεσμα η αποκάλυψη να έχει ανάγκη και άλλης αποκάλυψης, ώστε το μέρος του γνωστού να γίνεται μεγαλύτερο, και το μέρος του άγνωστου να μειώνεται.

Αυτή είναι η βάση της ιστορίας της ανθρωπότητας διαχρονικά. Ο άνθρωπος ανακάλυπτε, αλλά ο θεός αποκάλυπτε. Διότι υπάρχει και ο παράγων “χρόνος”, μέσα στον οποίο συμβαίνουν τα πάντα. Και αυτό δεν είναι θέμα “μαγείας”, αλλά είναι θέμα ωρίμανσης της αλήθειας των πραγμάτων, ώστε το νέο να προσφέρει και να μην αφαιρεί από την συνολική πραγματικότητα. Κάθε τι που προσφέρει έστω και λίγο, είναι πολύτιμο. Κάθε τι που αφαιρεί έστω και λίγο, είναι επιζήμιο. Και αυτή είναι η αλήθεια της ζωής μας μέσα στην προσωπική μας καθημερινότητα.

Όλοι θέλουμε πρόσθεση σε όσα ήδη κατέχουμε, και αρνούμαστε να δεχθούμε κάθε αφαίρεση από όσα ήδη κατέχουμε. Και στην διδασκαλία του Χριστού όλα αυτά αποκαλύπτονται μέσα από τα λόγια τα δικά του και των πρώτων μαθητών του, οι οποίοι και μάς μετέφεραν το περιεχόμενο της δικής του διδασκαλίας, όπως βέβαια οι ίδιοι την είχαν κατανοήσει και εφαρμόσει την περίοδο εκείνη της ανθρωπότητας.

Διότι, οι αλλαγές τον τελευταίο αιώνα έχουν ξεπεράσει κάθε προσδοκία και πρόβλεψη, με αποτέλεσμα η κατανόηση της διδασκαλίας να απαιτεί περισσότερη έρευνα/εξερεύνηση από κάθε ενδιαφερόμενο άτομο, που ζει και κινείται πάνω στον πλανήτη. Όταν ο άνθρωπος χάνει αυτή την αίσθηση της συνέργειας του θεού με τον άνθρωπο – ο θεός αποκαλύπτει και ο άνθρωπος ανακαλύπτει – τότε ο άνθρωπος γίνεται αλαζόνας και χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα, γίνεται “υβριστής” λόγω της ύβρεως, δηλαδή της αλαζονείας του έναντι των μεγεθών της άγνοιάς του. Τότε το σκοτάδι της άγνοιας γίνεται αδιαπέραστο, και απαιτούνται χρόνος και δυνάμεις για να κατασταλούν τα αποτελέσματα της προηγούμενης ύβρεως, δηλαδή της αλαζονικής στάσης και συμπεριφοράς του ανθρώπου έναντι του δημιουργού και του μεγέθους των ανακαλύψεων, που έχει ανάγκη ο άνθρωπος, για να ζει με πληρότητα την ατομική του καθημερινότητα.

Και ο Χριστός αυτό ακριβώς το στοιχείο της ύβρεως έθεσε πρώτο στον κατάλογο των απαραίτητων εφοδίων, που έχει ανάγκη όποιο άτομο αναζητά τον δημιουργό του και την δική του περιοχή δυνάμεων: την ταπεινοφροσύνη. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Όχι οι πτωχοί στα χρήματα και τις περιουσίες, αλλά αυτοί που δεν έχουν τα μυαλά πάνω από το κεφάλι και νομίζουν ότι είναι κάτι, ενώ δεν είναι. Η ύβρις, δηλαδή η αλαζονεία, είναι το μεγάλο εμπόδιο στην επαφή του ατόμου με τον δημιουργό και την δική του αιώνια εξουσία. 

Ο καθρέφτης είναι το πιο απλό μέσον, με το οποίο μπορούμε με ασφάλεια να δούμε τον εαυτό μας, όπως δηλαδή κάνουμε πολλές φορές την ημέρα, καθένας από μας για λογαριασμό του και όχι για κάποιον άλλον. Και μπορεί αυτή η κίνηση της εμφάνισής μας μπροστά στον καθρέφτη να γίνεται για χιλιάδες λόγους, ωστόσο, η πράξη παραμένει η ίδια και το αποτέλεσμα επίσης. Δηλαδή εμφανίζεται το δικό μας το πρόσωπο για την ικανοποίηση της προσωπική μας ανάγκης.

Αν και αυτά συνιστούν την καθημερινή μας πρακτική, δεν γίνεται συνείδηση – κατά κανόνα – ο ρόλος του καθρέφτη στον “έλεγχο” του προσώπου, αλλά και της προσωπικότητάς μας γενικότερα. Διότι δεν εμφανιζόμαστε μόνο για να βελτιώσουμε τυχόν ατέλειες της δικής μας εμφάνισης, αλλά και για χιλιάδες άλλους λόγους που μπορεί καθένα άτομο να θεωρεί αναγκαίο να κοιταχτεί στον καθρέφτη, και αυτό είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση που κανένας δεν μπορεί να την κρίνει.

Και αυτή ακριβώς η αλήθεια, δηλαδή της προσωπικής μας υπόθεσης, θεμελιώνει και τον κανόνα της ελευθερίας, όσον αφορά την εμφάνισή μας προς τους έξω, αλλά και την προσωπική μας ικανοποίηση για το πώς είμαστε, δηλαδή, είμαστε ικανοποιημένοι ή όχι εμείς, και όχι μόνον οι άλλοι. Και μπορεί να πηγαίνουμε στον καθρέφτη για μικροπράγματα, αλλά μπορεί να πηγαίνουμε και για χιλιάδες άλλα πράγματα, τα οποία μπορεί και να φτάνουν μέχρι το όριο του ελέγχου της υγείας μας. Και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια.

Κάθε άτομο πηγαίνει στον καθρέφτη για τους δικούς του λόγους, και στους έξω δεν πέφτει κανένας λόγος για την συχνότητα του ελέγχου του εαυτού του. Πρόκειται για απόλυτα προσωπικές υποθέσεις, και κάθε εξωτερικός κριτής κάνει – κατά κανόνα – λάθος στις εκτιμήσεις του. Αυτός ο παράγοντας, δηλαδή ότι πρόκειται για απόλυτα προσωπική υπόθεση και οι εξωτερικοί “εκτιμητές” προφανώς κάνουν λάθος εκτιμήσεις και δίνουν λάθος απαντήσεις, είναι η βάση της ελευθερίας. Όποιος άνθρωπος κρίνει τον άλλο, έχει πολλές – αν όχι πάντοτε – πιθανότητες να πέφτει έξω στις εκτιμήσεις του.

Για τον λόγο αυτό και στην διδασκαλία του Χριστού η κριτική για την εμφάνιση – δεν ξέρουμς το περιεχόμενο – των πράξεων των άλλων, παίζει κυρίαρχο ρόλο. Η άγνοια για το περιεχόμενο και τις αιτίες ή τους στόχους μιας πράξης ενός άλλου ατόμου, επιφέρει τον κίνδυνο της αυτοκατάκρισης. Διότι σε ό,τι κρίνουμε τους άλλους εαυτούς κατακρίνουμε. Και με όποιο μέτρο μετράμε, το ίδιο μέτρο εφαρμόζεται και για την δική μας περίπτωση. Και αυτή είναι η βάση της κοινωνικής Δικαιοσύνης, όταν πρόκειται για ατομικές υποθέσεις και όχι για υποθέσεις τις κοινωνίας, οι οποίες έχουν ανεξερεύνητες αιτίες και αδήλωτους στόχους.

Και εάν εμείς θέλουμε να είμαστε κριτές των κοινών υποθέσεων της κοινωνίας, τότε έχουμε υποχρέωση να ζητάμε ενημέρωση για να ξέρουμε τί συμβαίνει γύρω μας. Όταν όμως πρόκειται για προσωπικές υποθέσεις, τότε το πράγμα ξεφεύγει από την σφαίρα της κοινωνίας και υπεισέρχεται στον χώρο της προσωπικότητας, άρα τα πράγματα διαφοροποιούνται και εφαρμόζεται άλλη κλίμακα κριτηρίων. Όποιος κρίνει τον άλλο, εαυτόν κατακρίνει, άρα κάνει λάθος. Αντίθετα, η  άγνοια του κοινωνικού περιβάλλοντος ενέχει κινδύνους στην ατομική μας καθημερινότητα και έχουμε υποχρέωση να ζητάμε ενημέρωση για την πληρότητα γνώσης της αλήθειας του κοινωνικού μας περιβάλλοντος. 

Το πρόσωπο που εμφανίζεται στον καθρέφτη είναι το ζητούμενο, και αποσκοπεί στην βελτίωση ή την διατήρηση της καλής του κατάστασης, που παρουσιάζει έως εκείνη την στιγμή. Όποιο πρόσωπο καταφεύγει στον καθρέφτη, το κάνει για ένα λόγο: να αναγνωρίσει την πραγματική του κατάσταση, και να βελτιώσει τα κακώς κείμενα κατά την δική του αντίληψη.

Καθρέφτης και πρόσωπο που εμφανίζεται, είναι ένα ολοκληρωμένο θέμα. Εάν την επόμενη στιγμή εμφανιστεί ένα άλλο πρόσωπο, τότε αρχίζει άλλο θέμα, και δεν αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου σε καμιά περίπτωση, διότι το ζητούμενο δεν είναι η εναλλαγή των προσώπων, αλλά η απόδοση της αλήθειας του εικονιζομένου. Και αυτό γίνεται αυτόματα.

Ο καθρέφτης κάνει πάντα το ίδιο έργο σε όποιο πρόσωπο σκύψει πάνω του. Δεν αλλάζει γνώμη για την αλήθεια, εάν το προηγούμενο πρόσωπο ήταν διαφορετικό ή είχε τις ίδιες ατέλειες. Ο καθρέφτης είναι ακέραιος στο έργο του και δεν κουράζεται να το επαναλαμβάνει αμέτρητες φορές κάθε ώρα και στιγμή. Και αυτό είναι το καταπληκτικό. Διότι το ίδιο σταθερό αντικείμενο – καθρέφτης – εμφανίζει με τον ίδιο πάντα τρόπο την αλήθεια, η οποία διαφοροποιείται κατά το εμφανιζόμενο πρόσωπο και όχι κατά την “συναισθηματική” άποψη του καθρέφτη.

Και ενώ εμείς το ξέρουμε ότι αυτό συμβαίνει, στην πραγματικότητα θέλουμε ο καθρέφτης να πάψει να είναι τόσο “αληθινός” και να κρύψει τα ελαττώματά μας, δηλαδή να μάς εξαπατήσει. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει ποτέ στον πραγματικό κόσμο. Διότι κανένας καθρέφτης δεν αλλάζει το εμφανιζόμενο πρόσωπο κατά την συναισθηματική του σχέση ή άποψη. Ποτέ δεν διαφοροποιεί την πραγματική εικόνα, εφόσον το πρόσωπο εμφανίζεται μπροστά του. Και αυτή η πραγματικότητα είναι το μεγάλο μας όπλο κατά της παραποίησης της αλήθειας.

Διότι η αλήθεια βοηθά το άτομο να διορθώσει τα κακώς κείμενα, και όχι η συναισθηματική μας άποψη, η οποία μπορεί να διαφέρει από πρόσωπο σε πρόσωπο και από την μια κατάσταση στην άλλη. Η αλήθεια ελευθερώνει χωρίς να λαμβάνει υπόψη το ύψος ή άλλα χαρακτηριστικά του ατόμου. Κάθε γνώση της αλήθειας, όπως συμβαίνει και με τον καθρέφτη, μάς φέρνει ένα μήνυμα αναγνώρισης των ζητημάτων που δεν είναι αυτά θα θέλαμε. Και αυτό είναι το πρώτο βήμα.

Εάν δεχθείς την αποκάλυψη που κάνει ο καθρέφτης, και προχωρήσεις στην βελτίωση των πραγμάτων που εσύ δεν συμφωνείς, τότε το αύριο θα είναι καλύτερο με λιγότερα λάθη να βαραίνουν την προσωπική σου εικόνα. Και αυτό αφορά τα πάντα. Τόσο την προφανή εξωτερική εμφάνιση, όσο και την εσωτερική, εάν αφήσεις τον καθρέφτη να φτάσει μέχρι την ατομική σου συνείδηση.

Το έργο του καθρέφτη είναι δίκαιο και ανέξοδο. Το έργο της διόρθωσης ανήκει στο άτομο που σκύβει πάνω στον καθρέφτη, για να βεβαιωθεί ότι εμφανίζεται όπως ο ίδιος θέλει και όχι όπως οι άλλοι απ’ έξω. Η σταθερή προσήλωση στην έρευνα του εαυτού μας όταν στρέφουμε την προσοχή μας στον καθρέφτη, αφήνει περιθώρια βαθύτερης κατανόησης του εαυτού μας, άρα αφήνει περιθώρια βελτίωσης των κακώς κειμένων, προς την κατεύθυνση της τελειότητας. 

Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να δει καλύτερα το πρόσωπό του, από το να σταθεί μπροστά στον καθρέφτη του. Ο καθρέφτης είναι το πιο ασφαλές εργαλείο, με το οποίο κάποιος άνθρωπος μπορεί να διακρίνει και να ανιχνεύσει την εξωτερική μου εμφάνιση. Και το όργανο, το αξεσουάρ, του καθρέφτη είναι στις μέρες μας εξαιρετικά προσιτό, ώστε σχεδόν όλοι να έχουμε την ικανότητα να συμβουλευόμαστε ένα καθρέφτη, προκειμένου να βελτιώνουμε την εμφάνισή μας, προς την κατεύθυνση που καθένας θέλει να την φέρει για να αισθάνεται καλύτερα.

Και αυτή η αλήθεια, της ευκολίας, δηλαδή, της χρήσης ενός καθρέφτη για να βελτιώνουμε την εξωτερική μας εμφάνιση, αποτελεί και την καθημερινή μας πρακτική, για όσους θέλουν να έχουν άποψη για την εμφάνισή τους. Διότι υπάρχουν και κάποιοι που δεν ενδιαφέρονται, αλλά αυτοί αποτελούν την μειοψηφία του σύγχρονου κόσμου. Κατά κανόνα, όλοι θέλουμε να έχουμε αποδοχή από τους γύρω και όχι απόρριψη, αφού η πρώτη εντύπωση παίζει καθοριστικό ρόλο στην κάθε επαφή και σχέση μας. Συνεπώς, η γνώση της εμφάνισής μάς οδηγεί στην απόφαση να επέμβουμε στην τυχόν αναγκαία διόρθωση, ώστε να νιώθουμε αυτό που θέλουμε να νιώθουμε: Ασφαλείς.

Και αυτή η αλήθεια της αίσθησης της ασφάλειας παίζει καθοριστικό ρόλο στην καθημερινή μας πρακτική. Διότι όλοι θέλουμε να νιώθουμε ασφάλεια, διότι μόνο τότε το άτομο είναι παραγωγικό. Σε καιρούς ανασφάλειας, το πρώτο πράγμα που σκέφτεται ο άνθρωπος είναι η εξασφάλιση της ασφάλειάς του, και όχι οτιδήποτε άλλο. Όλα τα άλλα έπονται. Και αυτό το γεγονός της ανάγκης για ασφάλεια, έχει και τις δικές του παραμέτρους στον εσωτερικό μας κόσμο των σκέψεων και των αποφάσεων. Όταν το άτομο νιώθη ασφαλές, τότε μπορεί να σκεφτεί ώριμα και να πάρει αποφάσεις με δική του ευθύνη. Στην ταραχή και την ανασφάλεια το άτομο παρασύρεται από τα εξωτερικά γεγονότα, και οι αποφάσεις του είναι περιορισμένης ευθύνης λόγω των εξωτερικών επιδράσεων.

Και στην διδασκαλία του Χριστού η πίστη παίζει καθοριστικό ρόλο. Διότι με την πίστη γεφυρώνονται κενά και γίνονται αντιληπτές και οι εξελίξεις μιας σκέψης πριν πάρουμε την απόφαση να την υλοποιήσουμε. Δηλαδή, η πίστη παίζει καθοριστικό ρόλο, όχι διότι θα γίνει κάποιο θαύμα – και αυτό μπορεί να συμβεί -, αλλά γιατί δίνεται χρόνος και περισσότερη πληροφορία πριν την πράξη, ώστε να επανεξετάσουμε τις σκέψεις, για μια πράξη που σχεδιάζουμε να πράξουμε.

Και εάν μπροστά μας είναι ο καθρέφτης της διδασκαλίας του Χριστού, τότε οι πιθανότητες είναι περισσότερες να καταλάβουμε τις συνέπειες μιας πράξης, ώστε να πάρουμε την απόφαση κατά το μέτρο των δικών μας αναγκών και συνθηκών. Εάν μάλιστα “ο καθρέφτης είναι ολόσωμος”, τότε βλέπουμε και σε όλο μας το σώμα, σε όλη την υπόστασή μας, τί χρειάζεται διόρθωση, ώστε να προχωρήσουμε με βάση την πληρότητα και όχι την ένδεια της ατομικής μας πληροφόρησης.

Διότι ο καθρέφτης δεν αποκρύπτει τίποτα που εκτίθεται μπροστά του, αλλά παρουσιάζει όλη την πληροφορία. Και κάθε άτομο που ενδιαφέρεται να περπατήσει με βάση την δική του πληρότητα, έχει περισσότερες πιθανότητες να διατηρήσει την επιτυχία στην προσωπική του καθημερινότητα. Όταν βλέπουμε, αλλά θέλουμε να αγνοούμε, τότε το πρόβλημα δεν είναι στον καθρέφτη, αλλά στην δική μας νοοτροπία που έχει ανάγκη διόρθωσης. 

Η καθαρότητα του καθρέφτη παίζει καθοριστικό ρόλο στην αναγνώριση των λεπτομερειών που θα θέλαμε να βελτιώσουμε. Όσο πιο καθαρή είναι η επιφάνεια του καθρέφτη, τόσο περισσότερα πράγματα μπορούμε να διακρίνουμε για το πρόσωπο και ολόκληρο το σώμα μας. Αντίθετα, κάθε ξένο σώμα στην επιφάνεια του καθρέφτη, αποκρύπτει δεδομένα, και αυτό μπορεί να αποβεί μεγάλο λάθος, στην περίπτωση που ενδιαφερόμαστε να βελτιώσουμε την εξωτερική μας εικόνα. Ο καθρέφτης πρέπει να έχει καθαρή επιφάνεια για να αναπαριστά την πραγματική μας κατάσταση, και όχι να αποκρύπτει την αλήθεια.

Μάλιστα στις μέρες μας, με τα κινητά μας τηλέφωνα μπορούμε να βγάλουμε μια φωτογραφία το πρόσωπό μας και να το μεγενθύνουμε, προκειμένου να διακρίνουμε και ακόμη μεγαλύτερες λεπτομέρειες για διόρθωση. Και αυτό σημαίνει ότι, όχι μόνο ο απλός παλιός καθρέφτης έχει αξία, αλλά ότι και οι νέες τεχνικές επιτρέπουν την βαθύτερη αναγνώριση στοιχείων, τα οποία πιθανόν απαιτούν διόρθωση, προς την προσωπική μας ικανοποίηση.

Αυτή ακριβώς η βελτίωση των τεχνικών μέσων, από τον απλό καθρέφτη στην μεγεθυμένη εικόνα του παρουσιαστικού μας, φέρνει και νέες δυνατότητες βαθύτερου ελέγχου, όπως γίνεται με τα ιατρικά εργαλεία και μηχανήματα, τα οποία πλέον μπορούν να διαβάζουν και την λειτουργία των εσωτερικών οργάνων του σώματός μας. Και νομίζω ότι τον 21ο αιώνα, αυτά είναι κοινός τόπος της ατομικής και κοινωνικής μας καθημερινότητας, ότι, δηλαδή, η εικόνα που μπορεί να εμφανιστεί δεν αφορά μόνο τα εξωτερικά του σώματος, αλλά και το εσωτερικό του εν λειτουργία. Και αυτό είναι ένα καλό νέο για την υγεία μας, δεδομένου ότι πλέον γνωρίζουμε τους τρόπους να διαβάζουμε την παθολογία των οργάνων και να προσφέρουμε στον ασθενή την κατάλληλη θεραπεία για οτιδήποτε νοσεί.

Την ίδια ακριβώς προσέγγιση υπόσχεται και η επέμβαση του θεού για κάθε άτομο που ενδιαφέρεται να πλησιάσει για να ζητήσει δύναμη στην προσωπική του καθημερινότητα. Διότι, όπως ο γιατρός εντοπίζει τα κακώς κείμενα, και συνιστά τρόπους θεραπείας, κατά τον ίδιο τρόπο και ο θεός έχει την ικανότητα να εισχωρήσει στο εσωτερικό του ψυχικού μας κόσμου, δηλαδή των σκέψεων και των συναισθημάτων, και να κάνει το ίδιο έργο της αποκάλυψης των αδυναμιών, χορηγώντας θεραπεία λύτρωσης και απομάκρυνσης κάθε στοιχείου που έχει πάρει θέση στον εσωτερικό μας κόσμο, με αποτέλεσμα η προσωπική μας ζωή να μην είναι αυτή που θα θέλαμε.

Και Η διδασκαλία του Χριστού αυτό ήρθε να εξηγήσει. Ο θεός δεν είναι προσωπολήπτης, αλλά καθένας που τον αναζητά για να μάθει, μπορεί να τον συναντήσει, εφόσον το επιθυμεί. Και όσο περισσότερο το ενδιαφερόμενο άτομο προσέχει τα αρνητικά στοιχεία που εμφανίζονται στον πίνακα οργάνων της ατομικής μας συνειδήσεως, τόσο η κάθαρση περνά στο επόμενο στάδιο, με στόχο την πληρότητα της προσωπικής μας εσωτερικής υγείας.

Τα λόγια της διδασκαλίας του Χριστού δεν είναι για έλεγχο μόνο, αλλά είναι η αποκάλυψη των ελαττωματικών στοιχείων που έχουν εγκατασταθεί μέσα μας από τα λάθη του παρελθόντος. Και η παραμονή του ατόμου μπροστά σ’ αυτόν το καθρέφτη, έχει μακροχρόνια αποτελέσματα στην εσωτερική απελευθέρωση του ατόμου, και στην εισπνοή του ελεύθερου πνεύματος, που τόσο έχουμε ανάγκη όλοι σήμερα.