Κατακτώντας κάποιος κάτι, αισθάνεται περήφανος για την κατάκτηση ή την απόκτησή του. Και αυτό είναι υγιές, αλλά και επικίνδυνο. Διότι, μπορεί να κοπιάσαμε για να αποκτήσουμε ή να κατακτήσουμε κάτι, αλλά αυτό είναι η μισή αλήθεια. Διότι υπάρχει και το ερώτημα: Με ποιά δύναμη και ποιά σοφία εσύ/εγώ κατέκτησα ή απέκτησα κάτι; Εάν θεωρήσεις τον εαυτό σου τόσο ικανό και τόσο σοφό, τότε έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος των προσπαθειών σου για κάτι καλύτερο, άρα περνάς στην σφαίρα του γηροκομείου και του τέλους της ζωής.
Εάν όμως κρίνεις και αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που απέκτησες ή κατάκτησες το πέτυχες όχι μόνο με τις δικές σου φυσικές ικανότητες και δυνάμεις, αλλά και με την μεσολάβηση δεκάδων ή και χιλιάδων άλλων παραγόντων, τότε το μέλλον είναι μπροστά σου για κάτι ακόμη καλύτερο, για μια ακόμη μεγαλύτερη κατάκτηση/απόκτηση και αυτό δίνει – και θα σου δίνει – ζωή όσο το κρατάς ως λογική ζωής και όχι μόνο προσωρινής ικανοποίησης.
Διότι η ζωή είναι μπροστά, άσχετα αν εμείς σκεφτόμαστε και ικανοποιούμαστε μόνο από το παρελθόν. Διότι κανείς δεν ζει για το παρελθόν, αλλά όλοι καθημερινά κοπιάζουμε για το μέλλον και αυτά που έρχονται, και όχι για το παρελθόν και αυτά που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αυτός είναι ο κανόνας της ατομικής μας καθημερινότητας, για όποιον βέβαια δεν αισθάνεται τόσο ασφαλής και τόσο βέβαιος για το μέλλον του.
Σε διαφορετική περίπτωση, ο κύκλος της παραγωγικής ζωής έχει κλείσει και το άτομο οδηγείται στα γηρατειά και τον θάνατο. Αντίθετα, όποιος κατανοεί την καθημερινότητα μέσα από την δυναμική της ζωής και όχι μόνο της ατομικής ικανοποίησης περιστασιακά, αναζητά τρόπους να ερμηνεύσει τα δικά του ερωτήματα της επιτυχίας ή της αποτυχίας μέσα από την ατομική του ατζέντα της καθημερινότητας, αλλά όχι μόνο της παρελθοντολογίας, αλλά και της προοπτικής το μέλλοντος, αφού αυτό θα αντιμετωπίσουμε και όχι πλέον το παρελθόν, στο οποίο είμαστε όλοι προσκολλημένοι λόγω της επιδράσεων που αυτό το παρελθόν έχει επιφέρει στον ψυχικό και σωματικό μας οργανισμό.
Διότι τα μαθήματα τα παίρνουμε όχι μόνο από τα βιβλία – υπογραμμίζω το μόνο – αλλά τα παίρνουμε και μέσα από την τριβή μας με τα γεγονότα της καθημερινότητας, τα οποία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και όχι να τα αποφύγουμε. Και αυτή η τριβή μπορεί να προκαλεί πόνο ή χαρά και ικανοποίηση, αλλά αυτό είναι το κέρδος. Η αποτύπωση των θετικών ή αρνητικών στοιχείων των επιτυχιών ή αποτυχιών μας στο βάθος της συνειδήσεώς μας, καθορίζει και το περιβάλλον των ατομικών μας σκέψεων και δεδομένων για τις προσωπικές μας επιλογές στο μελλον. Και ο Χριστός ξεκαθάρισε ότι το μέλλον μάς ανήκει. Το παρελθόν διδάσκει, εάν διδάσκει! αλλά δεν επαναλαμβάνεται για να το διορθώσουμε, άρα το μάθημα είναι για το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο ή και αιώνιο.