Η κυριαρχία που επέρχεται μετά την κατάκτηση έχει μεγάλο ενδιαφέρον, διότι εκτείνεται στο μέλλον και όχι στο παρελθόν. Δηλαδή, αυτό που αλλάζει δεν είναι το παρελθόν – κάτι που όλοι θεωρούμε ότι υπάρχει ακόμη ενώ στην πραγματικότητα έχει ακυρωθεί και δεν επηρεάζει άμεσα το μέλλον – αλλά είναι το μέλλον, με τις δικές του ευθύνες και προεκτάσεις.

Διότι η κατάκτηση, δηλαδή η απόκτηση κυριαρχίας πάνω σε κάτι υπαρκτό και υπολογίσιμο, δεν είναι αστείο, αλλά είναι ανάληψη ευθύνης, τόσο απέναντι στον εαυτό μας – μια και κοπιάσαμε να το κυριεύσουμε και να το αποκτήσουμε – αλλά και απέναντι στο ίδιο το αντικείμενο της κατάκτησης. Δεν πρόκειται δηλαδή για κάτι ασήμαντο, αλλά για κάτι σπουδαίο κατά την δική μας επιθυμία – εμείς θέλαμε να το αποκτήσουμε – και κατά την ευθύνη που αναλάβαμε απέναντι στην αξία του αντικειμένου που κατακτήσαμε.

Και εδώ αρχίζουν τα παρατράγουδα. Όταν φτάσουμε στο τέλος, στο χειροκρότημα και στις φωτογραφίες, πολλές φορές αναρωτιόμαστε εκ των υστέρων, εάν άξιζε τον κόπο όλη αυτή η προσπάθεια που είχαμε καταβάλλει μέχρι την κατάκτηση, ή μετανιώνουμε για όλη την ιστορία που μας στοίχισε σε χρόνο και κούραση. Με λίγα λόγια, δεν βασανίσαμε τον εαυτό μας πριν ξεκινήσουμε την πορεία της κατάκτησης, αλλά φερθήκαμε επιπόλαια, με ενθουσιασμό μόνο, και αυτό δεν βοηθά στις αντοχές μας, όταν φτάνουμε στο τέλος.

Διότι στο τέλος “ξυρίζουν τον γαμπρό”, δηλαδή εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλα τα προηγούμενα. Και εάν είναι μόνο συναίσθημα, όλα σιγά-σιγά ξεθωριάζουν, οι ιδέες και οι παλαιότερες επιθυμίες έχουν εξανεμιστεί, και το μόνο που απομένει είναι μια κατάκτηση χωρίς νόημα και περιεχόμενο. Το οποίο μπορεί να το κατανοούμε ως γεγονός, αλλά δεν έχουμε πλέον τον χρόνο και τις αντοχές να αρχίσουμε από την αρχή, με άλλους στόχους και άλλα εφόδια, ώστε και το αποτέλεσμα της κατάκτησης να αντέχει στον χρόνο και στις περιπέτειες της ζωής.

Αυτό συμβαίνει συνήθως στα ζευγάρια όταν παντρεύονται ή στις σπουδές που ξεκινά ένας νέος, χωρίς να ξέρει τι τον/την περιμένει στο τέλος επαγγελματικά. Δηλαδή, καλύτερα να γίνεται η εξονυχιστική έρευνα πριν ξεκινήσουμε την πορεία της κατάκτησης, παρά στο τέλος να μετανιώνουμε για τα λάθη μας. Διότι τότε η διόρθωση δεν μπορεί να γίνει – το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει ποτέ – και ο χρόνος και οι δυνάμεις μας δεν επαρκούν για νέο ξεκίνημα.

Και ο Χριστός εξήγησε ότι αυτό είναι μωρία και επιπολαιότητα χωρίς νόημα. Διότι κανείς δεν μας βιάζει να ξεκινήσουμε κάτι εάν εμείς δεν το θέλουμε. Και τα θεμέλια για κάθε κατάκτηση στόχου πρέπει να είναι σταθερά και υγιή, διότι σε διαφορετική περίπτωση το οικοδόμημα της επιτυχίας μας βρίσκεται σε κίνδυνο κατάρρευσης χωρίς επιστροφή. 

Η κατάκτηση είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την άσκηση κάθε εξουσίας επί υφιστάμενων πραγμάτων στην καθημερινή ζωή ενός ατόμου. Χωρίς κατάκτηση, δηλαδή χωρίς να έχει φύγει από την μέση ο προηγούμενος κατακτητής – ιδιοκτήτης, δεν μπορεί πρακτικά να ασκηθεί καμία εξουσία και κυριότητα επί πραγμάτων που υφίστανται πάνω στον φυσικό χώρο. Και το σύνηθες λάθος που κάνουμε όλοι είναι ότι θεωρούμε ως ιδιοκτησία μας και ότι έχουμε κυριότητα, δηλαδή μπορούμε να ασκήσουμε εξουσία ως άρχοντες επί πραγμάτων, τα οποία όμως ήδη κατέχουν και έχουν κυριότητα άλλοι, γεγονός που επιφέρει συγκρούσεις, αδιέξοδα, ακόμη και θανάτους.

Και αυτή η αποσαφήνιση έχει καίρια σημασία για όσους ενδιαφέρονται στην σύντομη ζωή τους επί γης να κατακτήσουν κάτι που οι ίδιοι θεωρούν σπουδαίο για την δική τους ατομική ή την κοινωνική ζωή. Εκτός από τα στοιχεία της βασικής ζωής και επιβίωσης, δηλαδή την γέννηση και βρεφική ηλικία, όλα τα λοιπά στοιχεία της καθημερινότητας κάθε φυσικού προσώπου περνούν μέσα από την κατάκτηση, δηλαδή την εκδίωξη του προηγούμενου ιδιοκτήτη-κατακτητή, και την εγκαθίδρυση της ατομικής και προσωπικής  του Εξουσίας και Αρχής πάνω στην νέα του κατάκτηση.

Και μπορεί αυτά να είναι αυτονόητα και να αφορούν διάφορα θέματα και αντικείμενα της καθημερινής μας ζωής, ωστόσο, όσο καλύτερα κατανοούμε αυτή την διαδικασία της κατάκτησης, δηλαδή την εκδίωξη των προηγούμενων κυρίων ή κατακτητών, τόσο πιο ασφαλές είναι το αντικείμενο της κατάκτησής μας. Και εάν πρόκειται για κατακτήσεις που αυξάνουν το περιεχόμενο του εσωτερικού μας κόσμου, πχ γνώση, δεξιότητα, ικανότητα, αγάπη, εκτίμηση κλπ, τότε η αποκλειστική ευθύνη ανήκει στο άτομο και όχι στην κοινωνία που κινείται γύρω μας.

Εάν όμως πρόκειται για πράγματα του περιβάλλοντος, δηλαδή φυσικά ή κοινωνικά αγαθά, πχ σπίτια, περιουσίες φυσικές, θέσεις μέσα στον κοινωνικό ιστό, κλπ, τότε η προσπάθεια κατάκτησης περνά και μέσα από την κοινωνική αντίδραση, διότι εκδικώκεται ο προηγούμενος ιδιοκτήτης και κύριος, άρα ο συναγωνισμός ξεφεύγει και γίνεται ανταγωνισμός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ατομική μας καθημερινότητα.

Απαιτείται δηλαδή ωρίμανση, ώστε η κατάκτηση να καταστεί εφικτή, χωρίς “να χυθεί αίμα”. Διαφορετικά θα πρόκει για πόλεμο και όχι για πάλη, δηλαδή θα υπάρξουν θύματα, άρα και δυσάρεστες συνέπειες, οι οποίες θα θέτουν υπό αμφισβήτηση της κυριότητα που έχει επέλθει μέσα από ένα πόλεμο. Διότι ο προηγούμενος κύριος και ιδιοκτήτης θα αναζητά το χαμένο του σπίτι, την χαμένη του ιδιοκτησία, με αποτέλεσμα να τίθεται κάθε στιγμή σε αμφισβήτηση από αυτόν της κατακτημένης και δικής σου πλέον ιδιοκτησίας.

Η διδασκαλία του Χριστού επισημαίνει αυτές τις παραμέτρους, διότι σκοπός της δεν είναι η συντήρηση των υπαρχόντων, αλλά η αύξηση και ο πολλαπλασιασμός, στοιχείο που συνήθως παραβλέπουμε, έχοντας υπόψη μόνο το δυσάρεστο και ατελές παρελθόν και όχι τις μελλοντικές μας κατακτήσεις που καθένας – αλλά και όλοι μας – επιθυμούμε στην πραγματικότητα. 

Η επιθυμία της κατάκτησης ενός στόχου είναι το σοβαρότερο στοιχείο που κινεί την ανθρώπινη δραστηριότητα από ένα υφιστάμενο σημείο ζωής σε ένα επόμενο – κατά κανόνα καλύτερο – σημείο της ατομικής μας ζωής. Με βάση αυτό το στοιχείο της επιθυμίας, ο άνθρωπος και μαζί η ανθρωπότητα κατέκτησε – και θα κατακτά – κάθε τι που θεωρεί πολύτιμο για την ζωή του.

Και ο καθορισμός του στόχου και η εκπαίδευση των διαθέσιμων δυνάμεων, αποτελούν τις δύο παραμέτρους που καθορίζουν και το τέλος μιας πορείας κατάκτησης. Χωρίς αυτά τα δύο στοιχεία ο άνθρωπος είναι ήδη νεκρός, διότι δεν επιθυμεί, άρα δεν μπορεί και να κατακτήσει κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη διαθέτει. Ακόμη και τα άλογα ζώα έχουν τις φυσικές τους επιθυμίες για τροφή, συντροφικότητα, προστασία και αναπαραγωγή.

Διότι χωρίς αυτές τις παραμέτρους δεν καλύπτονται όλες οι πτυχές της ατομικής επιβίωσης κάθε ζωντανού οργανισμού, αλλά ο οργανισμός αυτός είναι ήδη νεκρός. Και αυτό συντελεί στην θλίψη και στην απογοήτευση, στην αδράνεια και στην αδιαφορία, στην στασιμότητα και την υποχώρηση των αξιών της ζωής. Κανείς ζωντανός οργανισμός δεν θέλει να πεθάνει, αλλά αγωνίζεται να διατηρήσει τα στοιχεία της δικής του επιβίωσης και αυτό συμβαίνει και με τον άνθρωπο σε πλατύτερο και βαθύτερο βαθμό επιθυμίας και καλλιέργειας ικανοτήτων.

Αυτός είναι ο λόγος που τα μικρά παιδιά πηγαίνουν σχολείο, αυτός είναι ο λόγος που ακολουθούν την κοινωνικής τους ένταξη, που καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για την ατομική τους κατάκτηση. Ακόμη και όταν οι γονείς είναι απογοητευμένοι, το παιδί διατηρεί μέσα του την φλόγα της επιθυμίας για κατακτήσεις, για μια καλύτερη μέρα, για ένα καλύτερο μέλλον, χωρίς να ξέρει βέβαια τί το περιμένει στην πραγματική ζωή, η οποία δεν χαρίζει τίποτα σε κανέναν εκτός από την απλή επιβίωση. Όλα όσα συμβάλλουν στην βελτίωση της επιβίωσης περνούν μέσα από θλίψεις και απογοητεύσεις, και καθένας καλείται να κατανοήσει αυτή την πορεία που ούτως ή άλλως μας φέρνει κάθε μέρα και πιο κοντά στο ατομικό τέρμα της προσωπικής μας κατάκτησης.

Και ο Χριστός εξήγησε ότι η ψυχή έχει την επιθυμία, αλλά το σώμα είναι αδύναμο και αναζητά βοήθεια. Και αυτή η βοήθεια στους τομείς της ψυχής δεν έρχεται πάντα από τους ανθρώπους, αλλά απαιτεί πολλές φορές και άλλες αναζητήσεις πέραν των κοινωνικών. Διότι μέσα στην κοινωνία δεν κατοικούν άγγελοι που χορηγούν τις κατακτήσεις, αλλά κατοικούν πολλές φορές – σχεδόν πάντα – και φίδια και σκορπιοί, και καθένας καλείται να μάθει πώς να προφυλάγεται μέχρι να φτάσει στην κατάκτηση του στόχου που επιθυμεί να κατακτήσει. 

Η κατάκτηση ενός στόχου στην ατομική μας καθημερινότητα είναι το μεγάλο στοίχημα της προσωπικής μας ζωής. Όλοι οι ζωντανοί άνθρωποι επί γης, περίπου οκτώ δισεκατομμύρια, κάνουμε το ίδιο πράγμα. Προσπαθούμε να φτάσουμε στους στόχους που εμείς οι ίδιοι έχουμε θέσει στα πλαίσια των προσωπικών μας ενδιαφερόντων, και με βάση αυτά τα ενδιαφέροντα προχωρούμε στις ατομικές μας κατακτήσεις.

Κανένας δεν κινείται χωρίς στόχους και επιθυμία κατάκτησης. Όλοι θέλουμε να πετύχουμε στους προσωπικούς μας στόχους, και καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Και για τον σκοπό αυτό επιστρατεύουμε κάθε δυνατότητα που έχουμε στην διάθεσή μας, χωρίς να εξαιρούμε κανένα στοιχείο που θα μπορούσε να συμβάλλει στην προσπάθεια να φτάσουμε στην κατάκτηση του στόχου μας.

Επιστρατεύουμε κάθε φυσικό ή ηθικό στοιχείο που κατοικεί μέσα μας, και καλλιεργούμε την πίστη, ότι θα φτάσουμε στον στόχο και θα κατακτήσουμε το αντικείμενο της επιθυμίας μας, που μπορεί να είναι ένα απλό πράγμα, αλλά μπορεί να είναι και μια ιδέα, μια εφαρμογή που θα φέρει καλότυχη εξέλιξη, ή ακόμη και ένα αδιόρατο αλλά υπαρκτό κατά την δική μας άποψη και πίστη. Και είναι φυσικό, κάθε απλό πράγμα να απαιτεί απλή κίνηση για να το κατακτήσουμε, ενώ ένα σύνθετο να απαιτεί περισσότερο χρόνο και κόπο για την κατάκτηση.

Με λίγα λόγια, το αντικείμενο του στόχου παίζει και τον καθοριστικό ρόλο στην πορεία από την σημερινή ένδεια, να φτάσουμε στην κατάκτηση ενός υψηλότερου και πολυτιμότερου στόχου, που εμείς ατομικά θεωρούμε ως πολύτιμο στοιχείο για την ατομική μας ζωή. Από τα χρήματα εως τις συναισθηματικές κατακτήσεις, όλα απαιτούν την εφαρμογή των ίδιων κανόνων για την κατάκτηση. Πολύ κόπο, υπομονή, άγρυπνη συμπεριφορά και παρατήρηση, και χιλιάδες άλλες λεπτομέρειες που όλοι καταλαβαίνουμε ότι θα παίξουν ρόλο στον αγώνα για να κατακτήσουμε το αντικείμενο της επιθυμίας μας.

Και ο Χριστός στο θέμα αυτό συνέστησε το ίδιο να κάνουμε, όταν θέλουμε για αρωγό στην αδυναμία μας τον ίδιο τον δημιουργό, προκειμένου να αντλούμε δυνάμεις και ελπίδα, αλλά και σύνεση μέχρι την κατάκτηση και την διαχείριση της επιτυχίας. Διότι η επιτυχία της κατάκτησης δεν είναι ποτέ οριστική, αλλά παρουσιάζει συνεχώς και νέα άγνωστα πεδία άγνοιας, τα οποία καθένας καλείται να τα κατακτήσει στον σύντομο βίο του πάνω στην γη.

Διότι δεν είναι μόνο η καλή τροφή και η εμφάνιση που όλοι θέλουμε να διαθέτουμε, αλλά είναι και θέματα πέραν των καθημερινών, όπως το Δίκαιο, η αλήθεια και η επέκεινα του τάφου ζωή, θέματα που όλοι αντιμετωπίζουμε στην δική μας καθημερινότητα ή θα τα αντιμετωπίσουμε στο μέλλον όλοι, μηδενός εξαιρουμένου. Και η καλή προετοιμασία, προδικάζει και την ευκολότερη πορεία προς την κατάκτηση του τελικού τρόπαιου παράτασης της ζωής. 

Μια ουσιαστική παράμετρος – η ουσιαστικότερη – είναι η διδασκαλία της διάκρισης μεταξύ καλού και κακού. Και ενώ αυτό είναι προφανές, όλοι παρακολουθούμε μόνο την Εκκλησιαστική τάξη, αφήνοντας τα μεγάλα της καθημερινότητας, την διάκριση και την επιλογή των καλών από τα πονηρά, στο περιθώριο. Και βέβαια το δυσάρεστο και ανάρμοστο αποτέλεσμα δεν ζημιώνει κανένα άλλον παρά μόνο το άτομο που αγνοεί την καλύτερη επιλογή της αλήθειας, από την εύκολη επιλογή της επιθυμίας της απάτης και του ψεύδους.

Και μπορεί αυτό να θεωρείται μεμονωμένο γεγονός μέσα στα οκτώ δισεκατομμύρια των ανθρώπων που ζούμε σήμερα στον πλανήτη, αλλά αυτή είναι η παρεξηγημένη αλήθεια. Διότι κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα στην κοινωνία και στο κάθε άτομο, εάν πρώτα δεν αλλάξει τις λάθος απόψεις και νοοτροπίες για την ατομική του καθημερινότητα. Η γνώση του καλού και του πονηρού είναι το πρώτο βήμα. Η επιλογή του καλού είναι το δεύτερο. Η εφαρμογή του καλού είναι το τρίτο στην σειρά της δημιουργίας ενός ατόμου μέσα στην δική του καθημερινότητα. Και όλοι κατανοούμε ότι αυτό είναι το κρίσιμο σημείο.

Διότι όλα τα προηγούμενα στάδια είναι πολύτιμα, αλλά ανήκουν στην σφαίρα των συναισθημάτων, άρα είναι έωλα μέχρι να πάρουν μορφή και ύπαρξη μέσα στον πραγματικό κόσμο και όχι μόνο στον κόσμο της φαντασίας. Και στο τρίτο αυτό στάδιο είναι προφανές ότι οι δικές μας δυνάμεις – ψυχικές και σωματικές – δεν επαρκούν. Διότι οι πιέσεις της κοινωνίας των ανθρώπων και των φυσικών συνθηκών είναι και γίνονται αφόρητες πάνω στο άτομο που θέλει να γνωρίζει, αλλά και να εφαρμόζει την αλήθεια έναντι του ψεύδους και της απάτης.

Άρα, εάν διαθέτουμε μόνο όσα όλοι οι άνθρωποι διαθέτουν, είναι προφανές ότι θα πεθάνουμε στην έρημο της μοναξιάς και της απομόνωσης. Και αυτό συνιστά τραγωδία και όχι επιτυχία και κατάκτηση. Και εδώ η διδασκαλία του Χριστού δίνει άλλη διάσταση της πραγματικότητας. Διότι εξηγεί πώς το άτομο που ενδιαφέρεται να ανακαλύψει τις πηγές της δύναμης εκτός αυτής που διαθέτουμε όλοι.

Κάθε άνθρωπος, δηλαδή, διαθέτει ψυχικές και σωματικές δυνάμεις ανάλογα με την υπαρξιακή του σύνθεση. Και όσο κάποιος ακολουθεί αυτή την πορεία, δηλαδή να αξιοποιεί όσα του προσφέρει η φύση του και η κοινωνία των ανθρώπων μέσα στην οποία διάγει την ατομική του καθημερινότητα, τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά. Το πρόβλημα της ένδειας και των ελλείψεων προκύπτει όταν το άτομο θελήσει να υπερβεί την κοινωνική κατάσταση της αδικίας και της επιθυμίας του ψεύδους και της απάτης.

Τότε έρχεται αντιμέτωπος με την φτώχεια του φυσικού και ψυχικού του οργανισμού, διότι διαπιστώνει στην πράξη ότι δεν μπορεί να εφαρμόσει τις ιδέες και τις απόψεις του. Όχι γιατί δεν είναι καλές, το γνωρίζει αυτό πολύ καλά, αλλά γιατί ο ψυχικός και σωματικός του οργανισμός αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις εξωτερικές πιέσεις. Και τότε υποχωρεί, υποστέλλει τις θεωρητικές πεποιθήσεις του και προσαρμόζεται στην κοινωνική και σωματική του πραγματικότητα χωρίς δυνατότητα υπέρβασης.