Η διδασκαλία του Χριστού έχει παρεξηγηθεί και θεωρείται μόνο εκκλησιαστικό ζήτημα. Και αυτό είναι προφανές λάθος, διότι όλη η διδασκαλία του Χριστού αναφέρεται στο Δίκαιο και το άδικο, το πρώτο για να το επιλέγουμε και το δεύτερο για να το αποφεύγουμε στην ατομική μας καθημερινότητα, και όχι βέβαια στα εκκλησιαστικά μας καθήκοντα, όπως αυτά έχουν καθοριστεί από την Εκκλησία.

Η ευθύνη της δικής μας καθημερινότητας δεν ανήκει στην Εκκλησία, αλλά στο κάθε άτομο που βιώνει την δική του αλήθεια κάθε στιγμή της ζωής του και όχι μόνο στην εκκλησιαστική του ώρα. Και οι ουσιαστικές ατομικές μας  ανταμοιβές έρχονται από τον Πατέρα του ουρανού και της γης και όχι μόνο από την κοινωνία μέσα στην οποία κοπιάζουμε για να κατακτήσουμε ένα στόχο, μια καλύτερη καθημερινότητα, στην οποία όμως περιλαμβάνεται και η προοπτική του ατομικού μας μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου και αιωνίου.

Και η διδασκαλία του Χριστού περιλαμβάνει ακριβώς αυτές τις δύο παραμέτρους, του τώρα αλλά και του μέλλοντος. Διότι το μέλλον πιστοποιεί και επιβεβαιώνει τις ορθές ή τις λάθος επιλογές μας και όχι βέβαια το παρελθόν που δεν μπορούμε να το αλλάξουμε κατά την έννοια της διαγραφής των γεγονότων. Ο Χριστός δεν ήταν μάγος και θαυματοποιός. Ήταν δάσκαλος που πλήρωσε με το αίμα του τις αποκαλύψεις για τον δρόμο που οδηγεί την ατομική μας καθημερινότητα μακριά από αδιέξοδα και λάθη, και υποδεικνύει την οδό που βρίσκεται μέσα στην καθημερινότητα της τριβής μας με τον κόσμο και το περιβάλλον.

Και αυτές οι υποδείξεις δεν αφορούν μόνο τον Κλήρο, αλλά αφορούν κάθε άτομο. Διότι ο Χριστός δεν ήρθε για να σώσει μόνο τον Κλήρο, αλλά να σώσει κάθε άνθρωπο – πάντας ανθρώπους – και να φέρει την επίγνωση της αλήθειας μέσα στις δυνατότητες των ατομικών μας επιλογών στις αποφάσεις που παίρνουμε κάθε στιγμή της προσωπικής μας καθημερινότητας. Ο Χριστός αγαπά τον άνθρωπο και την δημιουργία του. Ο άνθρωπος καλείται να μάθει τον στόχο και τον τρόπο κατάκτησης, που θα φέρει την ατομική του ζωή από τα αδιέξοδα στην θετική πορεία με αποτέλεσμα κατακτήσεις και όχι ναυάγια.

Διότι ο Χριστός δεν υποδεικνύει μόνο την οδό, αλλά και χορηγεί πλούσια την δική του υπερβάλλουσα δύναμη για υπέρβαση των καθημερινών προκλήσεων από την μια, και από την άλλη την ελπίδα και την καλλιεργούμενη πίστη που παράγει ελπίδα, και η ελπίδα αυτή δεν οδηγεί σε ντροπιαστικά αποτελέσματα, αλλά σε στόχους αληθείας για κατάκτηση από κάθε ενδιαφερόμενο. 

Κατάκτηση εμείς εννοούμε την στιγμή που μια προσπάθεια κορυφώνεται με επιτυχία. Αυτή η στιγμή καλύπτει όλη την διαδρομή που έχουμε διανύσει, μέχρι να φτάσουμε στην κορυφαία αυτή στιγμή. Και είναι αλήθεια ότι αυτή η στιγμή φέρνει την χαρά της νίκης, αλλά αυτός είναι ο ενθουσιασμός και όχι όλη η αλήθεια. Διότι η αλήθεια περιλαμβάνει και την δυσάρεστη διαδικασία μέχρι να φτάσει κάποιος στην κατάκτηση του στόχου του. Και όλοι θέλουμε την χαρά της νίκης, αλλά αποφεύγουμε να ασχοληθούμε με την επίπονη διαδικασία.

Και αυτό είναι επιπόλαιο. Διότι εκτιμά άδικα την αλήθεια των πραγμάτων. Οι κόποι και το κόστος που έχουμε καταβάλλει δεν είναι ασήμαντα, αλλά έχουν κοστίσει σε άλλες δραστηριότητες, τις οποίες έχουμε περιορίσει, προκειμένου να επικεντρωθούμε στον στόχο που θέλουμε να κατακτήσουμε. Αυτό κάνουν οι μαθητές για ένα καλύτερο βαθμό και ένα καλύτερο μέλλον, αυτό κάνουν όσοι θέλουν να κατακτήσουν τον στόχο της ζωής τους στον επαγγελματικό ή τον οποιονδήποτε τομέα τους ενδιαφέρει. Αφήνουμε κάτι για να κατακτήσουμε κάτι καλύτερο, το οποίο καθένας κρίνει ως μεγαλύτερο αγαθό.

Και ενώ αυτή είναι η καθημερινή μας επιλογή σε κάθε τομέα της προσωπικής μας ζωής, αφήνουμε τελευταίο το θέμα αυτής καθ΄εαυτής της ζωής. Διότι όλοι ξέρουμε ότι όλα όσα κάνουμε ή γίνονται πάνω στην γη, αργότερα τα εγκαταλείπουμε, προχωρώντας σε ένα άγνωστο μέλλον, που μπορεί να είναι το αύριο, αλλά μπορεί να είναι και η επέκεινα του τάφου πραγματικότητα.

Η ολική μας προσήλωση στις απαιτήσεις της πρακτικής μας καθημερινότητας, δεν μάς αφήνει – συνήθως – να αναπτύσσουμε τις αναζητήσεις και τους προβληματισμούς μας πέραν από τα προφανή και τα φαινόμενα. Και ενώ όλοι – μηδενός εξαιρουμένου – ξέρουμε ότι σύντομα – έστω και μετά από χρόνια – θα αφήσουμε πίσω τα πάντα, διαθέτουμε ελάχιστο χρόνο σε τέτοιους προβληματισμούς και αφήνουμε τον χρόνο αναξιοποίητο προς αυτή την κατεύθυνση.

Και ενώ η διδασκαλία του Χριστού όταν την μαθαίνουμε μέσα από την πηγή είναι απλή και εφαρμόσιμη, εμείς αφήνουμε τις δυνάμεις που μάς προκαλούν σε προβληματισμούς να χάνονται μέσα στον θόρυβο της καθημερινότητας. Ως αποτέλεσμα, αντιμετωπίζουμε όλα τα θέματα και τις προκλήσεις της καθημερινότητας με αντιπαλότητα προς την αλήθεια και όχι με την αίσθηση της παιδείας. Και αυτό δηλητηριάζει την συνείδησή μας, διότι αντιπαλεύουμε με τον άνεμο και το ψέμα, ενώ η λύση και η λύτρωση βρίσκεται πιο κοντά από ότι νομίζουμε.

Το πρώτο πράγμα που δίδαξε ο Χριστός είναι η ανακάλυψη της αλήθειας των πραγμάτων της ατομικής μας καθημερινότητας, και όχι μόνο η κοινωνική κριτική στα λάθη των άλλων και της κοινωνίας. Η αναζήτηση της αλήθειας φέρνει λύτρωση. Το κυνήγι της κριτικής των άλλων φέρνει δεσμά και αδιέξοδα, και αυτό είναι η ουσία της διδασκαλίας του Χριστού. 

Η επιτυχία μιας κατάκτησης έγκειται από την μια στις προσπάθειες, και από την άλλη στην ορθή επιλογή του στόχου. Στόχος μακριά από τις ατομικές μας ικανότητες σημαίνει μεγάλες πιθανότητες να μην τα καταφέρουμε. Στόχος μέσα στα όρια, έχει περισσότερες πιθανότητες να κατακτηθεί. Και αυτά τα ξέρει μόνο το άτομο που ενδιαφέρεται για την προσωπική του ζωή και όχι οι άλλοι, ή ο ίδιος αλλά για την ζωή των άλλων.

Διότι οι χιλιάδες παράμετροι από τις οποίες εξαρτάται η κατάκτηση, δεν είναι μονοσήμαντο θέμα, αλλά είναι πολυσήμαντο με αστάθμητους παράγοντες, οι οποίοι τελικά και διαμορφώνουν το περιβάλλον, μέσα στο οποίο θα διενεργηθεί η κατάκτηση του συγκεκριμένου στόχου. Αυτό σημαίνει ότι καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές και τις προτιμήσεις του, και ανάλογα απολαμβάνει τις συνέπειες που θα προκύπτουν.

Με λίγα λόγια, η παρέμβαση του θεού στην ατομική μας καθημερινότητα δεν είναι άσχετη από τις δικές μας επιλογές, στις οποίες τον καλούμε να συνδράμει με τις δικές του δυνάμεις. Και αυτό δείχνει ότι οι δικές μας επιλογές δεσμεύουν εμάς, αλλά και τις δυνάμεις που επικαλούμαστε για ενίσχυση. Διότι, λάθος δικών μας επιλογών σημαίνει ότι η δύναμη που δεχόμαστε δεν αξιοποιείται. Και ενώ ζητάμε δύναμη, στο τέλος αυτή δεν φτάνει ή δεν ξέρουμε πώς να την αξιοποιήσουμε για το δικό μας συμφέρον.

Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού δεν αποκλείει, αλλά επισημαίνει τα αδιέξοδα, όταν προσπαθούμε να πετύχουμε τους στόχους της ατομικής μας καθημερινότητας. Μάλιστα τονίζει την ανάγκη της προσωπικής μας σκέψης και εμπλοκής σε αντίθεση με την δική μας αδιαφορία ή νωθρότητα, περιμένοντας ο θεός να κάνει το δικό του μέρος, και εάν μάς αρέσει, να κάνουμε και εμείς το δικό μας μέρος !! Και αυτό είναι το λάθος.

Ο θεός ποτέ δεν παραβιάζει την δική μας προσωπικότητα, αλλά έρχεται αρωγός στις δικές μας θετικές επιλογές. Τα καλά και συμφέροντα των δικών μας επιλογών, όταν επικαλούμαστε την δική του συμμετοχή, αποκτούν πολλαπλασιαστικό χαρακτήρα. Ο δημιουργός θέλει όλοι οι άνθρωποι να έρθουμε σε επίγνωση της αλήθειας και να μην ζούμε μόνο σε φανταστικό κόσμο, αλλά να παρακολουθούμε τις εξελίξεις της ατομικής μας καθημερινότητας, ακολουθώντας το αγαθό, αυτό που αρέσει σε όλους και φέρνει τελειότητα στην ατομική μας ζωή.

Η διδασκαλία του Χριστού δεν αποτρέπει, αλλά προτρέπει σε μια καλύτερη επιλογή ανάμεσα στις πολλές που παρουσιάζονται στην ατομική μας καθημερινότητα. Η καλύτερη επιλογή κατά την διδασκαλία του Χριστού πρέπει να είναι και καλύτερη στην πρακτική μας ζωή και όχι μόνο στην θεωρητική της διάσταση. 

Για κάθε κατάκτηση απαιτούνται όπλα. Καμία κατάκτηση δεν γίνεται χωρίς πάλη με τον αντίπαλο, ο οποίος ήδη κατέχει την εξουσία πάνω σε κάτι που θέλει κάποιος άλλος να κυριεύσει. Και τα όπλα πρέπει να αντιστοιχούν στις ανάγκες του χώρου, του χρόνου, και της αντίστασης εκ μέρους του υφιστάμενου κυρίου της περιοχής, την οποία κάποιος άλλος θέλει να κατακτήσει και να θέσει υπό την δική του κυριαρχία, δηλαδή η περιοχή αυτή να αλλάξει κύριο, και η εξουσία να μεταφερθεί από τον υφιστάμενο στον επόμενο κάτοχο της συγκεκριμένης περιοχής.

Πόλεμοι και αγώνες δεν φέρνουν αποτέλεσμα, εάν δεν οργανωθούν με συνέπεια, όχι μόνο για κατάκτηση, αλλά και για διατήρηση της κυριαρχίας. Και εδώ χρειάζεται να δουλέψει το μυαλό του ατόμου, όταν πρόκειται για κατακτήσεις με άλλους ανταγωνιστές και αντιπάλους. Διότι κάθε πάλη για κατάκτηση έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και ποτέ αυτά τα στοιχεία μιας πάλης δεν είναι τα ίδια με κάθε νέα πάλη για κατάκτηση.

Κάθε φορά, δηλαδή, που κάποιος θέλει και αποφασίζει να κατακτήσει κάτι, συνήθως υπάρχουν και άλλοι ενδιαφερόμενοι για την ίδια κατάκτηση, και αυτό δημιουργεί συναγωνισμό ή ακόμη και ανταγωνισμό μεταξύ των διεκδικητών της εξουσίας του νέου χώρου και χρόνου. Και επειδή ο άνθρωπος έχει μέσα του την τάση της μονοφαγίας και του εγωισμού, δεν θέλει κανένα άλλον να κατακτήσει εκείνο που ο ίδιος θέλει να θέσει υπό την δική του κυριαρχία. Και βέβαια, όλοι κατανοούμε ότι αυτό αποβαίνει μοιραίο, διότι χάνεται η δύναμη στις εσωτερικές συγκρούσεις και δεν διατίθεται για την κατάκτηση του στόχου που έχουμε θέσει.

Και αυτό αποτελεί πρόβλημα για όλους όσους ενδιαφέρονται να κατακτήσουν κάτι καινούριο. Διότι το μίσος των άλλων θα θέσει – αυτό είναι σίγουρο – πολλές παγίδες, ώστε και αυτός που προσπαθεί να φτάσει στον προορισμό του να αποτύχει, αλλά και κανείς άλλος να μην πετύχει τον ίδιο στόχο. Και εδώ έρχεται η διδασκαλία του Χριστού να μας διδάξει ότι όταν θέλεις να κατακτήσεις κάτι, μια θεραπεία, μια επιτυχία στην καθημερινότητά σου, τότε κλείσε την πόρτα πίσω σου να μην ακούει και βλέπει κανείς άλλος, για να μπορέσει ο θεός να ενεργήσει χωρίς περισπασμούς και αντιδικίες.

Διότι μόλις γίνει αντιληπτός ο δικός σου στόχος, πολλοί άλλοι θα επιχειρήσουν να κατακτήσουν πρώτοι εκείνοι και όχι εσύ τον στόχο σου, άσχετα αν υπάρχουν περιθώρια για πολλούς κυρίους και πολλές διαφορετικές δραστηριότητες στον ίδιο χώρο, εάν δεν υπάρχουν ανταγωνισμοί και ματαιοδοξία. Αυτό σημαίνει ότι το άτομο που θέτει ένα προσωπικό στόχο για κατάκτηση, πρέπει να μαθαίνει να προφυλάσσει τον εαυτό του από τις άδικες – συνήθως – επιθέσεις των “ανταγωνιστών” του, διότι μπορεί εκείνοι να μην ενδιαφέρονται για τα ίδια ακριβώς πράγματα που ενδιαφέρεσαι εσύ, αλλά το μίσος και η άδικη σκέψη τους οδηγεί σε αντιπαλότητα χωρίς λόγο και άδικες πράξεις που ζημιώνουν περισσότερο τους ίδιους και λιγότερο εσένα.

Διότι κάθε άδικο δεν ευλογείται, οι άδικοι πάντα αποτυγχάνουν μακροπρόθεσμα, άρα η οποιαδήποτε επίθεση είναι καταδικασμένη να αποβεί εις βάρος τους. Διότι εσύ που διαχειρίζεσαι με δικαιοσύνη τα δικαιώματά σου θα πετύχεις στο τέλος, ενώ εκείνοι που άδικα σε διωξαν θα αποτύχουν. Η άδικη καταδίκη του Χριστού, η σταύρωση και η Ανάσταση αποδεικνύουν την αλήθεια αυτή για εφαρμογή στην ατομική μας καθημερινή συμπεριφορά προς τους άλλους, εάν αναζητούμε την επέκεινα τα ορατών πραγμάτων ζωή και όχι μόνο όσα είναι απαραίτητα για την ατομική μας καθημερινότητα. 

Όταν κάποιος κατακτήσει κάτι, το επόμενο στάδιο είναι να το διατηρήσει, εάν πρόκειται για θέμα που έχει μακροχρόνιο ενδιαφέρον. Σε όλο το φάσμα του φυσικού κόσμου η κατάκτηση συνοδεύεται από την ανάγκη της διατήρησης, και όσο πιο πολύτιμο είναι το αντικείμενο της κατάκτησης, τόσο η σημασία της διατήρησης της εξουσίας πάνω στην κατάκτηση παίρνει άλλο χαρακτήρα.

Δηλαδή, η κατάκτηση όταν αφορά ζήτημα πέραν της απλής καθημερινότητας, επιβάλλει ως αναγκαιότητα και την δύναμη της διατήρησης. Διαφορετικά θα πρόκειται για τυχαία πρόσκαιρη κατάκτηση και όχι δύναμη εξουσίας. Και όλοι κατανοούμε την διαφορά. Όταν κάτι είναι πολύτιμο, όλοι θέλουμε την διατήρηση της κατάκτησης, αλλά η διατήρηση της κατάκτησης προϋποθέτει και κατανόηση των αξιών που συνοδεύουν την κατάκτηση.

Δηλαδή, όσο περισσότερο έχει κοστίσει η κατάκτηση, τόσο περισσότερο γίνεται αντιληπτή και η αξία και σημασία της διατήρησης της κατάκτησης. Και αυτό, ενώ είναι εύκολα κατανοητό στην δική μας πρακτική καθημερινότητα, σπίτια, σπουδές, κλπ, όταν ερχόμαστε στην σφαίρα της διαχρονικότητας, δηλαδή της διατήρησης εξουσίας σε κάτι που διαρκεί πέραν των ανθρωπίνων ορίων φυσικής ζωής, εκεί χάνουμε τον προσανατολισμό μας.

Διότι, μπορεί να είναι εύκολα κατανοητή η αξία της κατάκτησης, αλλά δεν είναι εύκολα αντιληπτός ο τρόπος διατήρησης. Πολλές φορές, δηλαδή, ενώ ξέρουμε πώς να μεριμνήσουμε για την διατήρηση ενός σπιτιού με τις επισκευές και την πρόνοια, όταν ερχόμαστε σε σοβαρά ζητήματα του εσωτερικού μας κόσμου, όπως η εκτίμηση, η κατανόηση, η κοινωνική μας ηθική, κλπ, εκεί τα πράγματα παίρνουν τροπή αδιαφορίας και απαξίωσης, με αποτέλεσμα να υπάρχουν στιγμές και περίοδοι έντασης και ευεξίας, αλλά και περίοδοι αδιαφορίας και υποτίμησης.

Και αυτό έχει ως συνέπεια να πηγαίνουν χαμένοι κόποι και προσπαθειες που καταβάλλαμε για την κατάκτηση, χάνοντας πολύτιμα στοιχεία που θα μπορούσαμε να διακρατήσουμε στην διαχρονική μας παρουσία στην ζωή. Και, φυσικά, αυτό κανείς δεν το θέλει. Διότι όλοι θέλουμε να αυξάνουμε και να εμπλουτίζουμε τα υπάρχοντά μας και όχι να απομειώνονται από το προσωπικό μας χαρτοφυλάκιο. Και εδώ η διδασκαλία του Χριστού φωτίζει τον τρόπο με τον οποίο, όποιος ενδιαφέρεται για τον εμπλουτισμό των υπαρχόντων του, θα πρέπει να είναι έξυπνος, δηλαδή να μην αφήνει απροστάτευτα τα τμήματα της ατομικής του κατάκτησης, όπως συμβαίνει και με τις κοινωνικές κατακτήσεις, όπως η ελευθερία, η παιδεία, κλπ.

Ο Χριστός, δηλαδή, δεν άφησε τίποτα στην τύχη, αλλά μεριμνούσε καθημερινά για την αύξηση των υπαρχόντων αποθεμάτων των μαθητών του, προκειμένου να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν κάθε δύσκολη στιγμή στην ατομική τους καθημερινότητα. Τα θαύματα, δηλαδή, δεν είναι για να επαναπαύεται ο άνθρωπος της πίστης στον Χριστό, αλλά για να παίρνει δύναμη ενδυνάμωσης της πίστης, αποσκοπώντας στην πλατύτερη και βαθύτερη αποκάλυψη του θελήματος του θεού, διότι το θέλημα αυτό δεν είναι συμβολικό, αλλά είναι πρακτικά αγαθό, ευάρεστο και τέλειο, και επιφέρει θετικές συνέπειες στην ατομική καθημερινότητα του ενδιαφερομένου προσώπου.

Η εγκατάλειψη των κατακτήσεων στην σφαίρα της πίστης ενός ατόμου, δηλώνει ότι κάτι δεν πήγε καλά. Στηρίχθηκε, δηλαδή, μόνο στα θαύματα και στον θαυμασμό, και δεν πρόσεξε την αντιμισθία, από την οποία απορρέουν όλα τα θετικά και πολύτιμα στην ατομική μας καθημερινότητα.