Αν και σήμερα δεν πάσχουμε πλέον από την λέπρα, υπάρχουν ασθένειες σωματικές αλλά και ψυχικές που μας φέρνουν στο ίδιο τελικό αποτέλεσμα. Τον θάνατο. Άμεσα ή αργά και σταδιακά. Και η συμπεριφορά του Χριστού προς τους 10 λεπρούς είναι μάθημα ορθής διαχείρισης της σχέσης μας με τον ζωντανό θεό.

Παραμένει όμως ζήτημα η στάση του παντοδύναμου και θεραπευτή Χριστού. Ο τρόπος που έκανε το θαύμα και έλυσε το πρόβλημα των ανδρών αυτών, δεν συνάδει με την δική μας άποψη για την παρέμβαση του θεού στη ζωή μας. Εμείς θέλουμε ο θεός να παρεμβαίνει και να λύνει τα προβλήματά μας όταν αυτά εμφανίζονται, αλλά δεν είμαστε – κατά κανόνα – πρόθυμοι να ακολουθήσουμε την διαδικασία που εκείνος επιλέγει.

Η εντολή “πορευθέντες”, δεν ήταν η λύση για τους λεπρούς, οι οποίοι προφανώς ανέμεναν μια άμεση επέμβαση στο πρόβλημά τους. Όμως ο Χριστός ζητά να “ξεκινήσουν το ταξίδι της θεραπείας”, ζητά να μεσολαβήσει η πρακτική άσκηση της πίστης τους για να λυθεί το πρόβλημά τους. Δεν παρεμβαίνει ο θεός στην αδράνειά μου, αλλά ζητά από εμένα να είμαι δραστήριος και κατά την διάρκεια της δράσης που εκείνος συνιστά, λύνεται και το πρόβλημα που αντιμετωπίζω.

Η αδρανής μοιρολατρία δεν είναι ο τρόπος και η μέθοδος μέσα από την οποία ο θεός λύνει τα προβλήματά μας. Η δράση και η άσκηση πίστης προς τις οδηγίες που εκείνος συνιστά σε όλους και πρέπει να γνωρίζουμε όλοι ο χριστιανοί, είναι το εύφορο έδαφος και ο ασφαλής δρόμος μέσα από τον οποίο οι ευεργεσίες των δώρων του δημιουργού μεταμορφώνουν την καθημερινότητά μου.

Η ιστορία των δέκα λεπρών που μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς είναι διδακτική και σήμερα, αν και η ασθένεια της λέπρας θεραπεύεται πλέον.

Η διδασκαλία που πηγάζει από την περιγραφή του γεγονότος, αν και είναι σύντομη και συναντάται μόνον στο κείμενο του ευαγγελιστή Λουκά, δεν αφορά μόνον την κάλυψη μιας τραγικής για την εποχή εκείνη ανάγκης, αλλά παρέχει πληροφορίες και για τον τρόπο που ο ίδιος ο Χριστός αντιμετώπισε τη συνάντηση αυτή με τους λεπρούς.

Όχι μόνον δεν αρνήθηκε να καλύψει την ανάγκη των ασθενών εκείνων, αλλά μας έδωσε και ένα μάθημα βαθύτατης κοινωνικής και θεσμικής συμπεριφοράς.

Δεν θεράπευσε δηλαδή μόνον τους δέκα λεπρούς, αλλά τους ζήτησε να σεβαστούν τον Μωσαϊκό Νόμο και να ακολουθήσουν τις οδηγίες, οι οποίες προέβλεπαν ότι η θεραπεία και η ασθένεια επιβεβαιωνόταν μόνον από τον ιερέα της περιοχής. Και ενώ ο ίδιος είχε την εξουσία να θεραπεύσει, αυτό άλλωστε ήταν και το ζητούμενο, δεν υποτίμησε τον ρόλο του ιερέα του Μωσαϊκού Νόμου, και τούτο διότι η θεραπεία έπρεπε να επιβεβαιωθεί από τον αρμόδιο κατά τον νόμο και όχι από τους οικείους των λεπρών ή κάποιους άλλους.

Αυτό είναι μάθημα σεβασμού του ποινικού και ηθικού νόμου. Διότι η εξουσία και η δύναμη που έχει ο Χριστούς δεν καταργεί τις άλλες εξουσίες, αλλά τις εντάσσει μέσα στις αξίες της καθημερινότητας, χωρίς τις οποίες ακόμη και τα θαυμάσια του Χριστού μπορεί να μείνουν στην άρνηση και στην απιστία. Διότι η καθημερινότητα επιβεβαιώνει ή απορρίπτει τα πραγματικά γεγονότα. Κάθε άλλη περίπτωση είναι προσωπική υπόθεση χωρίς έξωθεν μαρτυρία.

Όταν κάποιος αρχίζει να ανακαλύπτει τον άρχοντα, τότε καταλαβαίνει πόσα πράγματα πρέπει να αλλάξει στη ζωή του, ώστε η νέα του ταυτότητα – η ξεχασμένη του ταυτότητα καλύτερα – να συμφωνεί με την καθημερινότητά του.

Συνήθειες παλιές που δεν ταιριάζουν με την νέα πλευρά της ζωής του, πράξεις που δεν θα ήθελε να επαναλάβει, επιθυμίες που γεννήθηκαν από την αίσθηση ότι δεν είμαι πλέον δούλος αλλά άρχοντας, επιθυμία να γνωρίζει κάθε μέρα και καλύτερα το πρότυπό του αλλά και τις διαδικασίες που πρέπει να εφαρμόζει για να πλησιάζει και να γνωρίζει το νέο του πρότυπο, γίνονται η νέα του καθημερινότητα.

Μια καθημερινότητα που δεν παύει να λειτουργεί μέσα στον κόσμο όπως και πρώτα, αλλά τώρα έχει άλλο περιεχόμενο και άλλους στόχους. Το καθημερινό γίνεται τμήμα της ζωής και όχι μοναδικός σκοπός, οι δυσκολίες γίνονται γυμνάσματα και ευκαιρίες εξάσκησης και όχι κατάρα και γογγυσμός για την μιζέρια της ζωής μου.

Και το κυριότερο: ένας καινούριος ορίζοντας αρχίζει να διαφαίνεται, μια νέα προοπτική απλώνεται μπροστά, ένα ανεξάντλητο θέμα και πηγή έμπνευσης μπαίνει και κυριαρχεί στη ζωή μου, ένα νέο λογισμικό εγκαθίσταται ή μάλλον αποκαθίσταται μέσα μου, ένα λογισμικό που δέχεται οδηγίες και έχει την εξουσία να τις βάζει σε καθημερινή λειτουργία.

Οι παλιές εντολές του ναι και του μη, εμπλουτίζονται με τη γνώση και τη μέθοδο της κυριαρχίας και της εξουσίας πάνω στο σύνολο της ζωής και όχι μόνο στον στείρο και δουλικό, χωρίς γνώση και εξουσία, τυπικισμό. Ο ξεχασμένος άρχοντας ξυπνάει μέσα μου και έχω πρόσβαση σε μια αστείρευτη πηγή ζωντανού νερού.

Ο άρχοντας που διαχειρίζεται εξουσία, που έχει την δύναμη να εξουσιάζει τον εαυτό του και όχι μόνον, δεν μπορεί να είναι ευκολόπιστος, δεν μπορεί να πιστεύει σε ότι οι άλλοι του σερβίρουν.

Ο ίδιος πρέπει να έχει υπεύθυνη άποψη και ευθύνη για την άποψή του. Η πίστη του πρέπει να είναι βαθιά ριζωμένη και όχι εποχιακή, όχι συγκυριακή. Στις προκλήσεις της ημέρας πρέπει να διαθέτει αντοχή και να έχει αποτελεσματικότητα, διότι σε διαφορετική περίπτωση η απώλεια της εξουσίας του είναι προφανής.

Ο άρχοντας δεν βιάζεται, ο άρχοντας δεν είναι μικροπρεπής, δεν προτρέχει η γλώσσα της διανοίας του, αλλά προηγείται η περίσκεψη και μετά η απόφαση και ο λόγος. Ο άρχοντας στηρίζει τις απόψεις στη γνώση του και στην προσωπική του εμπειρία. Οι άλλοι θα τον αμφισβητούν, θα προσπαθούν να τον μετακινήσουν από τις θέσεις της αλήθειας την οποία αυτός γνωρίζει, αλλά ο ίδιος θα μένει σταθερός και οι ριπές του καταστροφικού ανέμου θα τον λυγίζουν χωρίς αποτέλεσμα.

Όταν η βάση του οικοδομήματος είναι σταθερή, όταν οι ρίζες του δένδρου δεν είναι επιφανειακές αλλά έχουν φτάσει στο αναγκαίο βάθος και έχουν βρει την πηγή του αναγκαίου υπόγειου νερού, τότε οι πιθανότητες καταστροφής είναι λίγες και εφόσον ο ζωντανός θεός είναι παρών θα έχει προβλέψει, ώστε μαζί με την περιπέτεια να έρχεται και το θετικό αποτέλεσμα στην πίστη για ένα καλύτερο αύριο και ένα αιώνιο παρόν.

Αν και όλοι οι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη γεννιόμαστε άρχοντες, σταδιακά γινόμαστε δούλοι, χάνουμε την δύναμη της αρχής, χάνουμε την εξουσία που μας έχει δοθεί, για να καταλήξουμε τελικά δέσμιοι της καθημερινότητας, δέσμιοι των εντολών του περιβάλλοντος και όχι των προσωπικών μας αποφάσεων.

Λίγο η διάθεση προβολής, λίγο η εξουσία που δίνει το χρήμα, λίγο από λάθος, λίγο από σκοπιμότητα, στο τέλος φτάνουμε στο σημείο να κάνουμε ότι δεν θέλουμε εμείς, αλλά ότι διατάζουν άλλοι. Και αυτό δείχνει την εσωτερική μας αδυναμία, δείχνει την αβεβαιότητα που κυριαρχεί στη ζωή μας για το αύριο, δείχνει την κατάπτωση των ονείρων μας.

Διότι καλά ξεκινήσαμε, αλλά στη συνέχεια χάσαμε την συνταγή της επιτυχίας και από άρχοντες και νικητές βρισκόμαστε δούλοι και ηττημένοι από τον εξωτερικό κόσμο.

Μόνη διέξοδος είναι προφανώς η επιστροφή στο σημείο που χάσαμε το δρόμο, να ξαναβρούμε όχι μόνο τον δρόμο, αλλά και τον τρόπο που θα μας επιτρέψει να μην φτάσουμε ξανά στα αδιέξοδα, αλλά να διατηρήσουμε την εξουσία του άρχοντα που έχει βάλει μέσα μας ο δημιουργός μας.

Και κάτι ακόμη. Αντί να ζούμε με τον κίνδυνο της κατάρρευσης, να ζούμε με την ελπίδα της αύξησης της δύναμής μας και της νίκης σε όλα τα αδιέξοδα της καθημερινότητάς μας.

Ο αδύναμος χαρακτήρας έχει ανάγκη από ενίσχυση. Δεν έχει ανάγκη από υποτίμηση και αυτο – ταπείνωση. Το ζωντανό νερό που προσφέρει ο Χριστός είναι το καλύτερο εφόδιο για τη νέα πορεία από τον αδύναμο άρχοντα στον πραγματικό άρχοντα που κρύβεται μέσα μας.