Η προσπάθειά μας καθημερινά αποβλέπει σε εμπλουτισμό των υπαρχόντων μας, ανεξάρτητα από μεγέθη και πρόσωπα. Όλοι, δηλαδή, πασχίζουμε να βελτιώσουμε την καθημερινή μας ζωή, και εργαζόμαστε για τον σκοπό αυτό με όσα μέσα διαθέτει καθένας. Αυτό έχει ως συνέπεια να αναδεικνύονται ταλέντα και ικανότητες που δεν ήταν γνωστές στους άλλους, και αυτό ονομάζεται επωνυμία, δηλαδή γίνομαι γνωστός σε μεγαλύτερο κύκλο ανθρώπων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται – θετικό ή αρνητικό – για την προσωπική μου ζωή.

Και, φυσικά, κανείς δεν θέλει αυτή η επιτυχία ή αποτυχία να μείνει για πάντα, διότι όλα μεταβάλλονται και οι προσωπικές μας ανάγκες αυξάνονται ή μειώνονται ανάλογα με την κάθε περίσταση. Επομένως, όλοι παρακολουθούμε τις συνέπειες των αποφάσεων και των πράξεών μας, προκειμένου να επέμβουμε, και να φέρουμε τα πράγματα στην κατεύθυνση που εμείς αποφασίζουμε για το δικό μας συμφέρον. Αυτό σημαίνει επαγρύπνηση και βελτίωση των συνθηκών που διαθέτουμε κάθε στιγμή. Διότι, εάν αφεθούμε στην “τύχη”, τότε οι εξελίξεις μπορεί να μην είναι προς το συμφέρον μας.

Και η διδασκαλία του Χριστού δεν αφήνει τα πράγματα στην τύχη, αλλά υποδεικνύει τρόπους παρακολούθησης και επέμβασης αλλαγών, ώστε να διορθώνεται η λάθος εκτίμηση και να επιστρέφουμε στην πορεία του στόχου μας. Η παρακολούθηση δηλαδή της πορείας της ζωής μας δεν ανήκει σε τρίτους, αλλά είναι προσωπική και δική μας υπόθεση κάθε στιγμή, όπως όταν οδηγούμε το αυτοκίνητο και δεν αφήνουμε τίποτα στην τύχη. Διότι, κάθε οδηγός έχει ένα στόχο, αλλά παρακολουθεί και κάθε στιγμή τί γίνεται μπροστά του και δίπλα του, ώστε να αποφεύγει τα λάθη των άλλων και να αντιδρά προς το δικό του συμφέρον, χωρίς να “κοντράρεται” με τον διπλανό, διότι αυτό θα στοιχίσει ζημία και στον ίδιο.

Και, συνήθως, όλοι κάνουμε το ίδιο λάθος. Δίνουμε περισσότερη σημασία σε ό,τι κάνουν οι άλλοι, αφήνοντας εκτεθειμένο πολλές φορές τον ίδιο μας τον εαυτό. Και, φυσικά, αυτό αποβαίνει προς ζημίαν. Πρώτον του εαυτού μας, και στην συνέχεια και στους άλλους. Αυτό είναι τραγικό, διότι, ενώ το καταλαβαίνουμε ότι είναι λάθος επιλογή, αφήνουμε τον εαυτό μας ανυπεράσπιστο και σε επικίνδυνο μονοπάτι, από το οποίο κινδυνεύουμε να χάσουμε ακόμη και την ίδια την ζωή μας. Ο Χριστός ξεκαθάρισε ότι πρώτα κάποιος που αγαπά την ζωή του ενδιαφέρεται πρώτα για το ατομικό του καλό, και εάν υπάρχουν περιθώρια, τότε μπορεί να ωφεληθούν και οι άλλοι. Η δική μας η έκθεση σε κίνδυνο είναι δική μας απόφαση, όταν δεν οφείλεται στα λάθη άλλων, αλλά αποτελεί δική μας επιλογή, είτε από άγνοια του κινδύνου, είτε από λάθος αντίδραση στα λάθη κάποιου τρίτου.

Είναι βέβαιο ότι η επωνυμία μας μάς φέρνει κέρδος. Αυτό, βέβαια, δεν γίνεται αυτόματα, διότι έχει προηγηθεί η ατομική μας προσπάθεια για να κατακτήσουμε την επωνυμία, δηλαδή να μας ξέρουν περισσότεροι άνθρωποι, από αυτούς που εμείς γνωρίζουμε. Και αυτή ακριβώς η προσπάθεια σημαίνει ότι έχουμε ξοδέψει χρόνο και δύναμη για να φτάσουμε στον στόχο της επιτυχίας, περνώντας μέσα από αμφισβητήσεις και δυσκολίες κάθε στιγμή. Και είναι βέβαιο ότι αυτό το ταξίδι της επιτυχίας που θα φέρει και την προβολή και την επωνυμία, διαρκεί χρόνο και απαιτεί προσπάθειες, οι οποίες, μαζί με την υπομονή θα μας προμηθεύσουν και την αναγκαία εσωτερική υποδομή, ώστε η επωνυμία και η επιτυχία να αποφέρει καρπούς μακράς πνοής και διάρκειας χρόνου.

Καθένας μας, δηλαδή, αποταμιεύει και την ατομική του εμπειρία, μέσα από την οποία έχει περάσει, και αυτό αποβαίνει πολύτιμο στοιχείο του εσωτερικού μας κόσμου – η έξις όπως έλεγαν οι αρχαίοι, η εμπειρία όπως θα την λέγαμε εμείς σήμερα – διότι αυτό το στοιχείο θα καθορίσει και την μελλοντική μας συμπεριφορά, έχοντας μάθει από τα λάθη και τις επιτυχίες, διατηρώντας πάντα την ισορροπία μεταξύ ενθουσιασμού επιτυχίας και πραγματικού μόνιμου κέρδους. Στόχος, δηλαδή, της ατομικής μας προσπάθειας δεν είναι μόνο η επιτυχία μια φορά, άπαξ όπως θα έλεγαν οι αρχαίοι, αλλά στόχος είναι η παιδεία και η επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων, που έχουν οδηγήσει στην επιτυχία ή την αποτυχία εκείνης της μιας προσπάθειας.

Η απογοήτευση δεν έχει θέση σε καμιά από τις δύο περιπτώσεις, δηλαδή την επιτυχία ή την αποτυχία. Διότι, η αποτυχία είναι φυσικό να φέρνει την απογοήτευση. Όμως και η επιτυχία έχει το δικό της αντίκρισμα, το οποίο μπορεί να μετατραπεί σε απογοήτευση, όταν η επιτυχία δεν έχει στόχο, και μάλιστα μη ορατό στο εγγύς μέλλον, αλλά είναι προσδοκία μέλλοντος. Και αυτό συμβαίνει όταν το άτομο δεν έχει απώτερους ή και απώτατους στόχους.

Η ικανοποίηση, δηλαδή, από μια επιτυχία, για να έχει μονιμότητα, πρέπει να συνοδεύεται και από ένα όραμα εσωτερικού κόσμου, το οποίο δεν θα περιορίζεται μόνο στις παρούσες συνθήκες και περιστάσεις, αλλά θα έχει βάσεις και προοπτικές μέλλοντος. Και αυτό σημαίνει ότι το άτομο, μαζί με τις προσπάθειες για καθημερινή επιτυχία στον τομέα που απασχολείται, πρέπει να έχει, ή μάλλον θα ήταν ωφέλιμο να έχει, και επίγνωση των μη ορατών πραγμάτων.

Η έλλειψη αυτή θα περιορίσει τους προσωπικούς του ορίζοντες, και η επιτυχία μπορεί να αποβεί μάταιη, δηλαδή χωρίς τους καρπούς που κάποιος προσδοκά. Αντίθετα, οι πλατύτεροι ορίζοντες ανοίγουν προοπτικές. Και όσο μακρύτερα βάζει κάποιος το όριο του δικού του ατομικού ορίζοντα, τόσο περισσότερο ανοίγει και ο δρόμος της απλής καθημερινότητας, διότι δεν εγκλωβίζεται το άτομο στην σημερινή του μόνο εικόνα, αλλά επεκτείνεται και σε εικόνες του μέλλοντος, οι οποίες δεν είναι ορατές από τους άλλους.

Αυτός ήταν ο στόχος της διδασκαλίας του Χριστού: να υποδείξει την επιτυχία στο σήμερα, αλλά και να διδάξει τους νέους ορίζοντες, έξω από την μιζέρια στην οποία μπορεί κάποιος να βιώνει την δική του καθημερινότητα. 

Η σταθερότητα της ζωής μας εξαρτάται από δύο παράγοντες: Την εσωτερική μας επάρκεια και τις εξωτερικές συνθήκες. Και για μεν τις εξωτερικές συνθήκες λίγα πράγματα μπορούμε ατομικά να κάνουμε, προκειμένου οι συνθήκες να είναι συμβατές με τις δικές μας ανάγκες. Η εσωτερική όμως επάρκεια είναι αποκλειστικά προσωπικό  θέμα και ατομική ευθύνη.

Κανείς δεν θα μας πει πόσα κιλά λάχανα να αγοράσουμε ή πόσο θα ξοδέψουμε για την διασκέδασή μας. Όλα αυτά, τα οποία έχουν άμεση συνέπεια στην ατομική μας επάρκεια της ημέρας, είναι απόλυτα συνδεδεμένα με τις ατομικές μας εκτιμήσεις γύρω από τις πραγματικές μας ανάγκες. Και επειδή οι εκτιμήσεις και οι σκέψεις είναι προνόμιο μόνο του εσωτερικού μας κόσμου, δηλαδή των σκέψεων και των συναισθημάτων μας, είναι φανερό ότι η ευθύνη για το περιεχόμενο των σκέψεων και των συναισθημάτων δεν ανήκει σε τρίτους, αλλά ανήκει αποκλειστικά στο ίδιο το άτομο, το οποίο κρίνεται για τις πράξεις του, και απολαμβάνει τις συνέπειες όποιες και αν είναι.

Με λίγα λόγια, το άτομο έχει την ευθύνη των σκέψεων και των υπολογισμών, σύμφωνα με τις οποίες θα προβεί σε κάθε του πράξη, και όχι οι άλλοι. Αλλά επειδή σε όλους μάς αρέσει να αποποιούμαστε την ευθύνη και να αναζητούμε ενόχους εκτός του εαυτού μας, είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να φτάσουμε πουθενά, εάν δεν αποδεχθούμε αυτή την αλήθεια. Ότι, δηλαδή, η ευθύνη των σκέψεων και της αντίληψης του γύρω κόσμου, των συναισθημάτων – της αίσθησης όπως έλεγαν οι αρχαίοι – είναι αποκλειστική ευθύνη και αρμοδιότητα του ατόμου και όχι των άλλων, των οποίων τις γνώμες και τις προτάσεις ακούμε, αλλά η τελική απόφαση για το τί και για το πώς ανήκει αποκλειστικά στο άτομο που βιώνει την ατομική του πραγματικότητα.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός επικέντρωσε την αρχή της διδασκαλίας του στο άτομο, στον ένα άνθρωπο, ο οποίος αποτελεί και τον πυρήνα της συνολικής κοινωνίας των ανθρώπων κάθε εποχής. Όλα ξεκινούν από το ένα άτομο, το οποίο παραλαμβάνει και μεταφέρει στους απογόνους και στο κοινωνικό του περιβάλλον, τα στοιχεία που το ίδιο αυτό το άτομο έχει ήδη εντοπίσει ως θετικά ή αρνητικά, και τα έχει καλλιεργήσει για αποβολή ή για αύξηση. Στους άλλους, δηλαδή, μεταφέρουμε εμείς ό,τι καλλιεργήσαμε, χωρίς αυτή η μεταφορά να καλύπτει και όλο το περιεχόμενο και τις ανάγκες των άλλων. Διότι, κληρονομούμε, αλλά και δημιουργούμε με βάση την κληρονομιά, που έχουμε παραλάβει και αξιοποιήσει.

Και αυτό δεν είναι φιλοσοφία, αλλά είναι το καταστάλαγμα της ατομικής μας καθημερινότητας. Κανείς δεν ξεκινά από το μηδέν. Όσα έχουμε και ό, τι έχουμε, προέρχονται από τους προγόνους μας, είτε τους ξέρουμε είτε όχι. Από τα απλά στοιχεία του σώματος, μέχρι τις ιδέες και τις συνήθειες, όλα τα έχουμε κληρονομήσει από τους άλλους, μαζί με την γλώσσα που χρησιμοποιούμε και τις ανθρώπινες παραδόσεις. Πάνω σ’ αυτά κτίζει καθένας την ατομική του πορεία, και πάνω στο περιεχόμενο των άλλων κατακτούμε τους δικούς μας στόχους. Και όσο περισσότερο θέλει κάποιος να προβληθεί και να γίνει επώνυμος, τόσο μεγαλύτερη προσοχή απαιτείται, ώστε να υπάρξει η αύξηση των υπαρχόντων και όχι η ελάττωση. 

Η επωνυμία, δηλαδή η αναγνωρισιμότητα και η ανθρώπινη δόξα και προβολή, είναι πολύτιμα εργαλεία, τα οποία όλοι τα αξιοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή. Καθένας, δηλαδή, προβάλλει και εκθέτει τα έργα του στο περιβάλλον του, από το οποίο και περιμένει την αναγνώριση και το “χειροκρότημα”. Κανείς άνθρωπος δεν κάνει κάτι χωρίς να έχει στο πίσω μέρος του νου του αυτή την αλήθεια, γιατί όλοι θέλουμε να κάνουμε κάτι, το οποίο από τη μια θα ικανοποιήσει την δική μας ανάγκη, αλλά και από την άλλη θέλουμε να κατακτήσουμε και ένα καλύτερο μερίδιο αναγνωρισιμότητας από τον κόσμο που μας περιβάλλει.

Και αυτή η τάση είναι θεϊκό δώρο, διότι αυτό το στοιχείο μάς οδηγεί σε προσωπικές καθημερινές περιπέτειες, από τις οποίες μαθαίνουμε να διαλέγουμε το καλύτερο, για να φτάσουμε σε όποιον στόχο έχουμε θέση στην καθημερινή μας ζωή – και όχι μόνο. Διότι, είναι προφανές ότι κανείς δεν εργάζεται μόνο για την επόμενη ώρα, αλλά όλοι βλέπουμε και προσδοκούμε ένα καλύτερο αύριο για μας και τους δικούς μας ανθρώπους. Αυτή η άποψη της ζωής είναι ένα διαχρονικό και πανανθρώπινο στοιχείο, το οποίο φέρνει τον καθένα σε ενεργητικότητα και δράση, προκειμένου να ικανοποιήσει τους προσωπικούς του στόχους.

Κανείς λογικός άνθρωπος, όσο ταπεινός και αν εμφανίζεται, δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτή την πραγματικότητα, διότι αυτή είναι η αλήθεια της ζωής, και όχι η φιλοσοφική και θεωρητική μόνο ανάλυση. Για όσους λοιπόν αναγνωρίζουν ότι ο “άρτος ο επιούσιος” δεν είναι μόνο “επιούσιος”, δηλαδή δεν καλύπτει μόνο μια ημερήσια και περιορισμένου χρόνου ανάγκη, αλλά αποταμιεύει μέσα στον άνθρωπο και ένα ακόμη στοιχείο, το οποίο ονομάζεται πείρα και ατομική εμπειρία, και αναγνωρίζει ότι αυτό το στοιχείο αποτελεί την βάση για κάθε επόμενη κίνηση και εκτίμησή μας για τα γεγονότα που θα αντιμετωπίσουμε στο μέλλον, για όλους αυτούς η διδασκαλία του Χριστού αποκαλύπτει την αξία του “επιούσιου” αλλά και του μελλοντικής αξίας “άρτου”.

Με λίγα λόγια, η διδασκαλία του Χριστού για όποιον ενδιαφέρεται να την μάθει και να την βάλλει σε εφαρμογή στην ατομική του καθημερινότητα, δεν έχει μόνο εφήμερη και ημερήσια αξία, αλλά αποταμιεύει μέσα στο άτομο και το υλικό εκείνο, το οποίο θα αποτελέσει την βάση για κάθε μελλοντικό του σχεδιασμό και προβολή στόχου. Αυτό το πολύτιμο καταστάλαγμα θα χρησιμοποιηθεί ως ασφαλής προϋπόθεση για οτιδήποτε θελήσουμε να σχεδιάσουμε για το ατομικό μας μέλλον. Και αυτό το στοιχείο της προσωπικής και ατομικής εμπειρίας κάθε ανθρώπου που έχει απομείνει μετά την λήξη της ημερομηνίας και της αξίας του “ημερήσιου” άρτου, αυτό το στοιχείο θα τροφοδοτήσει και θα εμπλουτίσει και το εφόδιο της πίστης, το οποίο είναι η άγκυρα του  εσωτερικού μας κόσμου προς το ατομικό μας μέλλον.

Κάθε εμπειρία από την εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού συντελεί στην αύξηση της πίστης του ατόμου, και ανοίγει δρόμους για ένα καλύτερο προσωπικό αύριο και μια ελπίδα για δημιουργία μιας βάσης με προοπτική την ατομική διαχρονικότητα έργων, αλλά και ελπίδα αιωνιότητας. 

Το κίνητρο που υπάρχει μέσα μας για να κατακτήσουμε κάτι που δεν έχουμε ήδη, αποτελεί ένα σπουδαίο εφόδιο του οργανισμού μας, σωματικού και ψυχικού. Αυτό το εφόδιο μάς οδηγεί σε περιπέτειες αναζήτησης και κατάκτησης ενός ή πολλών πραγμάτων, που δεν τα διαθέτουμε, αλλά θέλουμε να τα αποκτήσουμε. Και αυτή η θέληση ακονίζει την συνείδησή μας, ενεργοποιεί τον εσωτερικό μας κόσμο και το σύνολο των δυνάμεων του σώματος και της ψυχής, και μας οδηγεί σε νέες κατακτήσεις, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του καθενός μας.

Επομένως, η θέληση για πρόοδο και αναγνώριση, δηλαδή η αναβάθμιση της ανωνυμίας σε επωνυμία, είναι η βάση, η οποία θα οδηγήσει στην ενεργοποίηση του κινήτρου για τις νέες κατακτήσεις ενός ατόμου ή μιας κοινωνίας. Το πώς ή το πότε και σε ποιά ένταση θα χρησιμοποιηθούν όλα αυτά, είναι αποκλειστικά προσωπικό θέμα κάθε ενδιαφερόμενου. Διότι, διαφέρει από άτομο σε άτομο η ένταση και τα ατομικά εφόδια για μια κατάκτηση. Άρα, και ο τρόπος θα είναι διαφορετικός, όπως και τα αποτελέσματα του κόπου.

Δεν είμαστε, δηλαδή, ρομπότ – μηχανές, αλλά σε κάθε θέλησή μας ενεργοποιείται ο ατομικός εσωτερικός μηχανισμός, ο οποίος και θα διαπράξει την υλοποίηση όσων απαιτούνται στην συγκεκριμένη αποστολή μας. Διότι, αφού το κίνητρο είναι καλό, δηλαδή η αναβάθμιση του ονόματος από ανώνυμο σε επώνυμο, τότε και στην θέληση αυτή θα υποταχτούν και όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις, οι οποίες θα διατεθούν στην εκτέλεση του σκοπού για τον οποίο ξεκινήσαμε.

Βασικός τροφοδότης δυνάμεως και ενέργειας για την έμπνευση-θέληση, αλλά και κατά την διάρκεια μιας νέας κατάκτησης είναι το εφόδιο της πίστης που όλοι διαθέτουμε, άσχετα από τον βαθμό καλλιέργειας ή το αντικείμενο της πίστης. Σε κάθε περίπτωση, το εφόδιο είναι εδώ, μέσα μας, και εναπόκειται στο κάθε άτομο να αρχίσει την καλλιέργειά του, ώστε να μάθει μέσα από την ατομική του εμπειρία τους τρόπους, με τους οποίους θα αυξάνει την δύναμή του και θα αποφεύγει λάθη, που μπορεί να μειώσουν τις υφιστάμενες δυνάμεις του. Εάν η καλλιέργεια αποδίδει καρπούς και η θέλησή μας είναι θετική για το καλό, τότε η εμπειρία μετατρέπεται σε συνήθεια, και ο δρόμος της επιτυχίας είναι βατός, αποφέροντας σύντομα τα αποτελέσματα τού σκοπού, για τον οποίο ξεκινήσαμε. Η αδράνεια στην καλλιέργεια της πίστης, έχει πάντα αρνητικά αποτελέσματα και δύσκολα φτάνουμε στον σκοπό για τον οποίο ξεκινήσαμε.

Στην διδασκαλία του Χριστού αυτή η παράμετρος της καλλιέργειας της πίστης καταλαμβάνει το κεντρικό κομμάτι στον εσωτερικό λειτουργικό κόσμο κάθε ατόμου. Η θέληση είναι δώρο θεού. Η καλλιέργεια είναι ατομική υπόθεση, και καθένας καλείται να εφαρμόσει την διδασκαλία αυτή, ωστε να μετατρέπει το όνομά του σε επώνυμο, κατακτώντας με σωστή σειρά νέες επιτυχίες, χωρίς απώλειες των υφισταμένων.