Τα ρομπότ – robot – είναι μηχανήματα ανθρώπινα με εξαιρετικές ικανότητες, και μπορούν να κάνουν ακούραστα το έργο για τα οποία τα προγραμματίζουμε, και μάλιστα με ακρίβεια και πιστότητα. Και αυτό μπορεί να διευκολύνει από την μια την καθημερινότητά μας, αλλά από την άλλη μας οδηγεί και στον μεγάλο προβληματισμό για τις δικές μας ικανότητες.

Ενώ δηλαδή μπορούμε – διαθέτουμε την σοφία και την ικανότητα – να κατασκευάζουμε εξαιρετικά πολύπλοκα μηχανήματα, από την άλλη παραβλέπουμε το δικό μας θαυμαστό κόσμο, τον κόσμο της δικής μας ατομικής και βιολογικής παρουσίας πάνω στην γη. Από την μια αναγνωρίζουμε και θαυμάζουμε τα δικά μας δημιουργήματα, από την άλλη, συνήθως, παραβλέπουμε ή τουλάχιστον δεν εκτιμούμε εξ ίσου, τον δικό μας ανθρώπινο οργανισμό, ο οποίος όχι μόνον μπορεί να κάνει τα έργα που κάνουν τα ρομπότ, αλλά έχει την ικανότητα να κατασκευάζει και αυτά τα ίδια τα μηχανήματα.

Ο άνθρωπος, δηλαδή η ανθρώπινη ικανότητα, δεν εξαντλείται στο τι θα φάμε και θα πιούμε, αλλά έχουμε απίστευτα μεγάλες δεξιότητες, οι οποίες ακόμη και σήμερα είναι ελάχιστα αξιοποιημένες. Άρα, καθένας από μας καλείται να ανακαλύψει τον γύρω κόσμο, τον κοινωνικό και φυσικό μας περίγυρο, αλλά από την άλλη καλείται να επικεντρώσει και μεγάλο μέρος στην ανακάλυψη του εαυτού του και των δικών του δυνατοτήτων. Και αυτό προφανώς ανοίγει νέους δρόμους σε όσους αποφασίζουν να στραφούν στην αναζήτηση και εξερεύνηση αυτής της παραμέτρου.

Διότι, καλύπτοντας τις καθημερινές ανάγκες του βίου μας, δεν τελειώνει το ενδιαφέρον για ζωή, αλλά, αντίθετα, τίθενται με ένταση τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, και της ζωής πέραν από το φυσικό όριο του χρόνου και του τόπου καθενός μας, αναζητώντας απαντήσεις. Και αυτό ήταν και το μήνυμα και αυτή είναι η κυρίαρχη πλευρά της διδασκαλίας του Χριστού. Στόχος του ήταν, όχι μόνον να μας διδάξει πως να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας με πληρότητα και ασφάλεια, αλλά στόχος του ήταν να μας υποδείξει τον δρόμο των βαθύτερων ερωτημάτων που θέτει αυτή καθ’ εαυτή η ζωή και όχι τα προβλήματα της καθημερινότητας μόνον.

Η διάταξη των αξιών της ζωής, όπως τις τοποθετεί ο ίδιος ο Χριστός, δεν παραβλέπει την καθημερινότητα, αλλά μας προκαλεί να προχωρήσουμε στις βαθύτερες δυνάμεις αναζήτησης και σύνθεσης λειτουργιών που διαθέτουμε, προκειμένου, καθένας που ενδιαφέρεται και εκζητά τον δημιουργό του, να προχωρεί από την απλή σημερινή διαθέσιμη δύναμη επιβίωσης, στην αυριανή μεγαλύτερη δύναμη ζωής, εκείνης της ζωής που τοποθετεί ως κεντρικό άξονα στόχων το απώτατο μέλλον, και όχι μόνον το πολύτιμο αλλά εφήμερο παρόν.

Η αναζήτηση των πραγμάτων προϋποθέτει δράση εκ μέρους μας.

Χωρίς δράση δεν υπάρχει πιθανότητα ποτέ κάποιος να ανακαλύψει κάτι. Μέσα από την αναζήτηση, τον προβληματισμό, την δράση και την έρευνα ανακαλύπτουμε τα πάντα. Είτε τον εαυτό μας, είτε το περιβάλλον μας. Όλα βρίσκονται εκεί και περιμένουν εμάς να τα ανακαλύψουμε.

Τίποτα δεν μας αποκαλύπτεται αν εμείς δεν κάνουμε το πρώτο βήμα, αν εμείς δεν αποδείξουμε ότι διαθέτουμε και την όρεξη αλλά και την ικανότητα να προχωρήσουμε στις ανακαλύψεις που μας περιμένουν. Και επειδή αυτό είναι κοινοτυπία στην καθημερινή πρακτική της ζωής μας, αποτελεί παράδοξο το γεγονός ότι όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης, εκεί μένουμε στα καθιερωμένα, σε όσα άλλοι είπαν και έκαναν και εμείς είμαστε αδρανείς και απλά παρακολουθούμε τα γεγονότα ως θεατές και όχι ως συμμέτοχοι. Και αυτό φυσικά αδικεί όχι κάποιον άλλον αλλά εμάς τους ίδιους.

Γιατί μπορεί οι δεξαμενές να είναι γεμάτες νερό, μπορεί τα ποτάμια να τρέχουν άφθονα και καθαρά νερά, αλλά αν εγώ δεν απλώσω το χέρι μου και δεν μάθω να αναζητώ το ζωντανό νερό και να το χρησιμοποιώ για τις ανάγκες μου, τότε ο θάνατος δεν επέρχεται λόγω έλλειψης των αναγκαίων, αλλά επέρχεται λόγω της δικής μου αδράνειας και αμάθειας.

Η νεκρή ζωή της πίστης μου δεν οφείλεται σε άλλους, αλλά είναι παράγωγο της δικής μου προσωπικά επιλογής να παραμένω αδρανής και αδιάφορος για τα μεγαλύτερα ζητήματα και ερωτήματα της ζωής. Και ενώ αναλώνω το καλύτερο τμήμα της ζωής μου στην εξοικονόμηση των αναγκαίων της καθημερινής μου ζωής, παραμελώ και αδιαφορώ για το κυριότερο: την ανακάλυψη της αλήθειας και μάλιστα της αιώνιας αλήθειας που εκτείνεται στο σήμερα και στο αύριο και πολύ πιο πέρα από αυτό.