Η απόκτηση δεν είναι κατάκτηση κατά την κυριολεξία. Έχουν βέβαια και οι δύο έννοιες την λέξη κτήση, κτήμα, αλλά η κατάκτηση αναφέρεται σε σπουδαιότερα θέματα, όπου, βέβαια, δεν πρόκειται για απλή ιδιοκτησία, αλλά περιοχή άσκησης συνολικής εξουσίας και κυριότητας.

Και μπορεί να μην κατακτήσουμε περιουσίες πάνω στην γη, σπίτια, χωράφια, πολύτιμα αντικείμενα, κλπ, αλλά αυτό που είναι στην ατομική μας ευθύνη είναι να κατακτήσουμε γνώσεις, οι οποίες θα φέρουν στην ζωή μας ελευθερία και αυτάρκεια. Διότι, όλα μέσα στο μυαλό μας λειτουργούν και ικανοποιούν ή δημιουργούν ελλείψεις, με αποτέλεσμα την απουσία της ατομικής μας ευτυχίας. Και αυτό είναι δυσάρεστο. Διότι ενώ ζούμε μέσα στην αφθονία – όπως καθένας εννοεί αυτή την αλήθεια – εν τούτοις αισθανόμαστε πάντοτε ότι κάτι μάς λείπει, και αυτή η έλλειψη φέρνει στενότητα στον εσωτερικό μας κόσμο και στειρότητα στις σκέψεις και στις ορθές επιθυμίες μας.

Διότι όποιος δεν έχει επιθυμίες είναι ήδη νεκρός, όπως και όποιος έχει λάθος επιθυμίες βρίσκεται σε λάθος πορεία. Διότι όλα τα πράγματα του κόσμου, ακόμη και αυτά που εμείς θεωρούμε – και είναι πράγματι – καλά, στο τέλος όλα μένουν εδώ και κανένας ποτέ δεν πήρε για πάντα κάτι από αυτά μαζί του. Ακόμη και αν έχουμε απογόνους και αφήνουμε καλά πράγματα – και όχι χρέη – στα παιδιά μας, εμείς δεν μπορούμε να πάρουμε τίποτα απολύτως – και εδώ η έννοια του απόλυτου είναι απόλυτη δια παντός – αλλά τα αφήνουμε όλα πίσω, αν και έχουμε κοπιάσει για να τα κατακτήσουμε.

Ωστόσο αυτή δεν είναι όλη η αλήθεια. Διότι μπορεί να μην παίρνει ουδείς (ουδέ ένας δηλαδή) κάποιο πολύτιμο αντικείμενο μαζί του, αλλά παίρνει τον χαρακτήρα και τον εσωτερικό του κόσμο, τουλάχιστον κατά την χριστιανική πίστη. Και εδώ τίθενται τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής. Γιατί να κοπιάζω, γιατί να προσπαθώ να κατακτήσω κάτι, αφού θα το αφήσω σε λίγα χρόνια πίσω μου και δεν θα το πάρω μαζί μου, διότι, προφανώς, δεν θα μου είναι αναγκαίο εκεί που πηγαίνω; Και αυτό το αδυσώπητο ερώτημα πλανάται στις ψυχές κάθε ανθρώπου όταν γίνει ώριμος και έχει κατακτήσει όσα του χρειάζονται για μια αξιοπρεπή καθημερινότητα.

Αυτά, τα ίδια ερωτήματα είχαν και οι άνθρωποι της εποχής του Χριστού, και αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει καμία απάντηση. Μάταια όλα, όταν αφορούν μόνον τον επίγειο βίο καθενός ανθρώπου. Αυτός ήταν και ο λόγος που λίγοι άνθρωποι την εποχή του Χριστού ακολουθούσαν με υψηλό καθημερινό κόστος, οικονομικό και κοινωνικό έναν δάσκαλο, που έλεγε κάτι πιο πέρα από το αυτονόητο. Δηλαδή, πέρα από τον τρόπο με τον οποίο θα αποκτήσω μόνο τα προς το ζην αναγκαία. Διότι εκείνοι βίωναν, όπως και πολλοί σήμερα βλέπουν, έναν κόσμο με μια καθημερινότητα πνιγμένη στην απληστία μας, στον εγωκεντρισμό μας και την αδικία, ενώ προφανώς υπάρχουν περιθώρια επέκτασης του ατομικού μας ορίζοντα πέραν από τα καθημερινά και τα αναγκαία με άδικο και μισητό τρόπο. Και ο Δάσκαλος Χριστός εξήγησε τα αυτονόητα.

Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει στην κοινωνία που ζούμε καθημερινά, εάν δεν αλλάξει ένα, το καθένα άτομο που αισθάνεται το άδικο και την μισητή απάτη σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, και σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Το άτομο συνιστά την κοινωνία. Το άτομο φέρνει το φως. Το άτομο δροσίζει με την αλήθεια τον σύγχρονο κάθε μέρα κόσμο.

Το φως διαδίδεται, αλλά έχει πάντα μια αφετηρία και μια ευθεία πορεία προς την μείωση και απομάκρυνση του σκότους και του μίσους που κυοφορούμε όλοι μέσα μας, μέχρι που να ανακαλύψουμε ότι εκτός από τις τροφές και την προστασία, όλα τα άλλα είναι θέματα έκτασης και έντασης, που το άτομο καθορίζει τα μεγέθη και όχι η ανώνυμη κοινωνία. Αυτό είναι το μήνυμα της διδασκαλίας του Χριστού για όποιον αναζητά απαντήσεις για τα ερωτήματα του μέλλοντος, αλλά και για τα αδιέξοδα του παρελθόντος. 

Οι κατακτήσεις στην ατομική μας καθημερινότητα, ανεξάρτητα από αυτή καθ αυτή την ουσία της κατάκτησης, είναι ένα μεγάλο προσωπικό μάθημα για το πώς κατακτούμε πράγματα που επιθυμούμε.

Διότι, μπορεί η επιθυμία και ο στόχος να είναι σήμερα κάτι απλό ή απλοϊκό, ωστόσο από την προσπάθεια που θα καταβάλλουμε, προκύπτει ένα πολύτιμο όφελος για τον ατομικό μας χαρακτήρα και την συμπεριφορά της υποστάσεώς μας, δηλαδή του εσωτερικού μας πραγματικού κόσμου και όχι μόνο του εξωτερικού και φαινομενικού.

Διότι, όταν υπάρχει ένας αγαθός στόχος, και υπάρχει και αγαθή συνείδηση του προσώπου που επιθυμεί την κατάκτηση αυτού του αγαθού στόχου, τότε και οι αποτυχίες είναι πολύτιμες. Διότι πίσω από την αποτυχία της στιγμής ή της περίστασης, σφυριλατείται ένας εσωτερικός χαρακτήρας υπομονής, ώστε η ελπίδα για την κατάκτηση του αγαθού στόχου να μετατρέπεται σε αισιοδοξία και πίστη στην κατάκτηση, άρα και αλλαγή των μεθόδων, οι οποίες μάς οδήγησαν στην προηγούμενη αποτυχία της κατάκτησης.

Και αυτό είναι πολύτιμο. Διότι προκαλεί ενδιαφέρον και παρακινεί όλο το εσωτερικό μας “σύστημα” της θέλησης και της προόδου, ώστε να κατανοήσει τα λάθη, και να υιοθετήσει νέα μέθοδο για την επιτυχία στην επόμενη προσπάθεια. Αυτό λοιπόν το κέρδος από την ατομική μας προσπάθεια μέσα στις καθημερινές μας επιδιώξεις για κατακτήσεις έστω και μικρών στόχων, μάς οδηγεί σε μαθήματα για μεγαλύτερες κατακτήσεις σπουδαιότερων στόχων, οι οποίοι πλέον δεν θα είναι απλοί και απλοϊκοί, αλλά θα είναι για μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα ζητήματα της ζωής, όπως είναι η  ποιότητα, αλλά και το μήκος της ατομικής μας ζωής.

Διότι, εκόντες άκοντες, όλοι εργαζόμαστε να κατακτήσουμε ένα στόχο σήμερα, αλλά αυτός ο στόχος δεν είναι αποκομμένος από την συνολική προσπάθεια της ζωής μας για ένα καλύτερο μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο ή και αιώνιο για όσους έχουν τέτοιες επιδιώξεις. Και είναι προφανές ότι όπου θέσει κάποιος τους ατομικούς του στόχους, μέχρι εκεί και θα φτάσει. Άρα, καλό και ωφέλιμο είναι οι ατομικοί μας στόχοι στην προσωπική μας καθημερινότητα να μην έχουν αποκλεισμούς, αλλά να αφήνουν περιθώρια και για ευρύτερους ορίζοντες, κατά τις ατομικές μας επιθυμίες και ανάγκες. Διότι, εάν εμείς βάζουμε όρια, αυτό σημαίνει ότι δημιουργούμε ένα πλέγμα αρνητικό για το μέλλον. Αντίθετα, μια ελεύθερη σκέψη και ένας ανοιχτός σχεδιασμός ζωής, αφήνει ελεύθερο τον ορίζοντα του μέλλοντος, διότι κανείς δεν γνωρίζει τι θα φέρει αύριο η ημέρα.

Και αυτό ήταν το μήνυμα της διδασκαλίας του Χριστού. Ήρθα, είπε, να φέρω ένα καλύτερο μέλλον με τις ορθές επιλογές σας, αλλά και να καλλιεργήσω την πίστη και την αισιοδοξία σας για κάτι σπουδαιότερο, το οποίο μπορεί σήμερα να μην σας απασχολεί, αλλά είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα το χρειαστείτε κάποια στιγμή. Διότι, μπορεί να πετύχετε πολλά και καλά τώρα στην καθημερινότητά σας, αλλά είναι βέβαιο ότι θα χρειαστείτε και εφόδια για ένα μακρύτερο μέλλον, το οποίο θα επεκτείνεται και πέραν του τάφου, στην προοπτική της αιωνιότητας. Και αυτή την διδασκαλία την επικύρωσε ο ίδιος με την Ανάστασή του από τους νεκρούς. 

Αν και υπάρχουν οι λεγόμενες κοινωνικές κατακτήσεις, αυτές πάντα είναι εξαρτημένες από τις ατομικές προσπάθειες κάποιων ατόμων, που κατανόησαν το όφελος και κατέβαλαν τις προσπάθειες για την απόδοση μιας κατάκτησης στην κοινωνία.

Τίποτα δεν “πέφτει από τον ουρανό” χωρίς οι άνθρωποι ή κάποιοι άνθρωποι να το αναζητήσουν. Διότι, στην περίπτωση αυτή θα είναι παροδικό και μη εκμεταλλεύσιμο, όπως με όλα τα πράγματα που μάς χαρίζουν χωρίς να έχουμε εμείς κοπιάσει στην πραγματικότητα. Και εκείνο που κάνει την διαφορά είναι οι ανθρώπινη προσπάθεια για την κατάκτηση, διότι τότε είναι σε ανθρώπινα μέτρα και για την εξυπηρέτηση του καλού.

Άρα, καμία κατάκτηση χωρίς την ανθρώπινη συνεργασία δεν είναι ωφέλιμη, και αυτό αποδεικνύεται από την ατομική μας καθημερινή εμπειρία. Αντίθετα, ότι πληρώνεται με ιδρώτα και κόπο – και για τα πιο σοβαρά με αίμα – αυτό παραμένει ως μεγαλύτερης διάρκειας αγαθό, και φέρνει αποτελέσματα σε βάθος μακρύτερου χρόνου. Οι κατακτήσεις – όχι οι πόλεμοι οι επεκτατικοί – έχουν αξία, αλλά αυτή η αξία πηγάζει από τις προσπάθειες των ατόμων που έπραξαν ή συνέπραξαν για την κατάκτηση.

Και μπορεί πάνω στην γη κάθε κατάκτηση να έχει και αντιπαλότητες, – διότι και κάποιος άλλος θα ήθελε να έχει πετύχει την ίδια κατάκτηση -, όταν ερχόμαστε στα υψηλότερα, εκεί το θέμα γίνεται απόλυτα προσωπικό, διότι δεν υπάρχει ανταγωνιστής τον καιρό της προσπάθειας για την κατάκτηση, άσχετα αν εκ των υστέρων κάποιος επίδοξος “κατακτητής” ανακαλύψει την “κλοπή” που δεν έγινε, αλλά ο ίδιος το παρουσιάζει ως δήθεν κλοπή της δικής του θέλησης και αρμοδιότητας.

Σε κάθε περίπτωση, η κατάκτηση θεμάτων που κανείς άλλος δεν είχε την επιθυμία να κατακτήσει ή κανείς άλλος δεν τα έχει καταφέρει, δεν αποτελεί λόγο απόρριψης ή αποφυγής μιας τέτοιας κατάκτησης. Μάλιστα, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι αυτό είναι πολύτιμο. Δηλαδή, εσύ να τολμάς αυτό που δεν τόλμησαν οι άλλοι, ή ακόμη και δεν κατάλαβαν καν την ύπαρξη και την αξία του. Και η ιστορία του ανθρώπου έχει αποδείξει ότι αυτές οι κατακτήσεις κάνουν και φέρνουν την διαφορά στις ατομικές εμπειρίες αλλά και στα κοινωνικά δρώμενα.

Οι επαναλήψεις είναι εύκολες. Οι πρωτοπορίες είναι άγνωστες και απαιτούν κατάκτηση και διατήρηση των αξιών τους μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία. Και ο Χριστός σε αυτό ακριβώς το επίπεδο έβαλε την αναζήτηση της αιωνιότητας. Όχι μόνο στην στείρα επανάληψη καλών τύπων, αλλά και στην αναζήτηση του καθημερινού νέου, αυτού που θα θρέψει την ψυχή και το σώμα του ενδιαφερομένου ατόμου με νέο υλικό πίστης, όχι μόνο για την επιβίωση, αλλά και για την διατήρηση του δικαιώματος της παράτασης ζωής στην προοπτική της αιωνιότητας.

Η γνώση της ζωής του παρελθόντος διδάσκει. Η κατάκτηση του μέλλοντος ευεργετεί το άτομο και την κοινωνία, όταν αυτή κατανοήσει την ανακάλυψη του νέου, και όχι μόνο την στείρα επανάληψη τύπων του παρελθόντος. Διότι, εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός, ο θεός δεν είναι θεός νεκρών αλλά ζώντων. Και όσοι ζουν και αναζητούν το καθημερινό του θέλημα στην ατομική τους ζωή, αυτοί εξασφαλίζουν όχι μόνο τον άρτο που θα θρέψει τους ίδιους με αισιοδοξία και επιτυχίες κατάκτησης, αλλά και την κοινωνία που θα αποδεχθεί αυτή την κατάκτηση και θα την αξιοποιήσει για το δικό της όφελος. 

Η πορεία για την κατάκτηση στην ατομική μας καθημερινότητα περνά μέσα από την προσωπική μας ευθύνη. Διότι, εάν πετύχουμε, έχουμε κατακτήσει το όνειρό μας, είτε αυτό είναι σπουδαίο είτε ένα απλό θέμα της ατομικής μας ζωής. Εάν πάλι δεν πετύχουμε, είναι βέβαιο ότι θα έχουμε πάρει το μάθημα, ώστε την επόμενη φορά να μη κάνουμε τα ίδια λάθη που μας οδήγησαν στην αποτυχία την προηγούμενη φορά.

Επομένως, το θέμα δεν είναι μόνο αποτυχία κατάκτησης-επιτυχία κατάκτησης, αλλά είναι και το βαθύτερο μάθημα που παίρνουμε σε κάθε προσπάθεια, εφόσον, βέβαια, μάς ενδιαφέρει να φτάσουμε σε κάποια κατάκτηση. Και επειδή αυτό αφορά κάθε ουσιαστική πράξη της ζωής μας, είναι προφανές ότι όσοι αντιμετωπίζουμε με αισιοδοξία το άγνωστο μέλλον μας, η κάθε προσπάθεια και δοκιμή να φτάσουμε στην κατάκτηση του ατομικού μας στόχου είναι πολύτιμη.

Αρκεί κάθε προσπάθεια να έχει αληθές αντικείμενο και να διαθέτουμε την αγαθή συνείδηση, ώστε να μαθαίνουμε από τα λάθη, αλλά και να είμαστε σε θέση να απολαμβάνουμε τις κατακτήσεις μας. Εάν λείπει το αληθές αντικείμενο, τότε κάθε προσπάθεια δεν θα φέρει ελευθερία, αλλά θα φέρει πόνο και θλίψη χωρίς διέξοδα. Αντίθετα, εάν η συνείδηση είναι αγαθή και το αντικείμενο της κατάκτησης είναι αληθές, τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες, όχι μόνο να κατακτήσουμε τον στόχο, αλλά και να απολαύσουμε την χαρά της επιτυχίας μας.

Και αυτό ακριβώς ήταν το μήνυμα του Χριστού στους ανθρώπους της εποχής εκείνης, ένα μήνυμα που δεν έχασε ποτέ την αξία του, διότι είναι μήνυμα-μάθημα για κάθε άνθρωπο κάθε εποχής που αναζητά την ουσία και όχι μόνο την επιφάνεια της καθημερινότητας. Διότι, οι προβληματισμοί δεν υπάρχουν μόνο για την απόκτηση των καθημερινών αναγκαίων, αλλά υπεισέρχονται και στα βαθύτερα ερωτήματα που έχουν να κάνουν με το Δίκαιο και την Δικαιοσύνη, την αλήθεια και το ψεύδος, της εντιμότητα και την απάτη, και μυριάδες άλλες παράμετροι που σχετίζονται με τις καθημερινές μας εμπειρίες από την ζωή.

Και εδώ είναι η ατομική μας ευθύνη, όπως την ανέδειξε με λεπτομέρειες ο Χριστός. Η ευθύνη των ατομικών μας πράξεων, δεν πρέπει να επηρεάζεται από τις κοινωνικές συνθήκες μόνον, αλλά να λαμβάνει υπόψη της και τις παραμέτρους μιας αλλαγής προς το καλύτερο από το κακό, ή το σημερινό καλό που δεν είναι επαρκές. Η επανάπαυση στις σημερινές κατακτήσεις είναι μια σοβαρή παγίδα αυτοικανοποίησης, η οποία μπορεί να επιφέρει και αδράνεια, άρα κινδύνους στασιμότητας, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει σε κάθε χρονική στιγμή, τόσο στις ατομικές μας υποθέσεις των κατακτήσεων, όσο και στις κοινωνικές προβολές αυτής της αδράνειας και της στασιμότητας.

Η στασιμότητα, όπως τα στάσιμα νερά, δημιουργεί κινδύνους συσσώρευσης μικροβίων και μικροοργανισμών, στοιχεία επικίνδυνα για ένα υγιές μέλλον. Αντίθετα, κάθε προσπάθεια βελτίωσης και κατάκτησης νέων οριζόντων στην ατομική μας καθημερινότητα, όχι μόνο μπορεί να βελτιώνει την προσωπική μας ζωή – στοιχείο απαραίτητο για την αισιόδοξη εξέλιξη της ζωής μας, αλλά κάνει κάθε άτομο που τολμά με υπευθυνότητα πιο δημιουργικό, και έτοιμο να υποδεχθεί τις αλλαγές, που ούτως ή άλλως έρχονται στο κοινωνικό μας περιβάλλον. 

Η ικανότητα του να κατακτούμε κάτι, προσωρινό ή διαχρονικής αξίας, είναι συστατικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Κάθε παιδί που γεννιέται, από έμφυτη προδιάθεση θέλει να κατακτήσει. Πρώτα για να καλύψει τις ανάγκες σε διατροφή, συντήρηση και αναγνώριση, κατόπιν για να ενταχθεί μέσα στην κοινωνία, κατακτώντας όλα όσα επιθυμεί, με βάση τις δικές του ικανότητες και εσωτερικές ανάγκες.

Και αυτή η έμφυτη ικανότητα της κατάκτησης είναι το κυρίαρχο στοιχείο, πίσω από το οποίο συντάσσονται και όλες οι άλλες δυνάμεις που διαθέτει το άτομο. Χωρίς αυτό το έμφυτο στοιχείο της κατάκτησης, το άτομο παραμένει ζωντανό μεν, χωρίς σκοπό δε. Διότι εκλείπει το ζωοποιό κίνητρο, αυτό δηλαδή που κινητοποιεί το νευρικό σύστημα του σώματος αλλά και του ψυχικού του κόσμου τα αισθητήρια, μεταξύ των οποίων η αίσθηση του Δικαίου και του Αδίκου, της αλήθειας και του ψεύδους, της πληρότητας και της έλλειψης, και γενικά όλων των στοιχείων που απαρτίζουν την κινητικότητα και ζωτικότητα του εσωτερικού μας κόσμου, παράλληλα με αυτή του φυσικού μας σώματος.

Οι κατακτήσεις, επομένως, δεν είναι θέμα μόνο σωματικών ικανοτήτων, αλλά είναι συνδυασμός των σωματικών και των ψυχικών μας εφοδίων, δηλαδή του περιεχομένου του εσωτερικού μας κόσμου, όπως και όσα διαθέτει καθένας στον σύντομο χρόνο της επίγειας παραμονής του. Οι στόχοι, δηλαδή, που καθένας θέτει στην καθημερινότητά του κατακτούνται ανάλογα με τα εφόδια και τα προσόντα που διαθέτει, και όχι γιατί κάποιος του χαρίζει την νίκη και την κατάκτηση. Διότι εάν μάς χαριστεί κάτι που δεν το έχουμε εμείς κατακτήσει, τότε είναι φυσικό να μην εκτιμούμε την αξία του, και να το παραμελούμε ή ακόμη και να το χάνουμε, εφόσον στο μεταξύ δεν έχουμε αντιληφθεί την σοβαρότητα του χαρίσματος, δηλαδή του δώρου που μάς έχει δωρηθεί.

Και εδώ κρύβονται οι κίνδυνοι στην σύγχρονη κοινωνία, η οποία φαίνεται να προσφέρει εύκολες λύσεις για κατάκτηση, αλλά αυτό μπορεί να αποστερήσει το φυσικό πρόσωπο από την κατανόηση της αξίας του δώρου που φαίνεται ότι έχουμε κατακτήσει, ενώ στην πραγματικότητα αγνοούμε την αξία του δώρου και την χρησιμότητα αυτού, διότι δεν έχουμε καταβάλει την αντίστοιχη προσπάθεια για την κατακτηση του. Συνεπώς, η στενή πύλη και η στενάχωρη οδός που εξήγησε ο Χριστός, δεν αφορά “καψόνι” μίσους εκ μέρους του δημιουργού, αλλά παιδεία προς κατανόηση των αξιών της ζωής.

Και αυτό είναι το καταστάλαγμα: Η κατανόηση και αξιολόγηση των εφοδίων που καθένας διαθέτει για την κατάκτηση της ατομικής του παράτασης και βελτίωση ποιότητας της προσωπικής του ζωής. Χωρίς αυτή την διάσταση, η ζωή μετατρέπεται σε ένα ανούσιο παιχνίδι χωρίς νόημα για την ύπαρξή του, και αυτό φέρνει απελπισία και όχι ελπίδα για το μέλλον.