Είναι προφανές ότι όλοι λειτουργούμε με βάση την ύπαρξη περισσευμάτων στην καθημερινότητά μας. Από τις τροφές μέχρι την ενέργεια, πάντα όλοι αποθηκεύουμε κάτι παραπάνω – ή πολύ παραπάνω, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί αργότερα στις ανάγκες μας, πραγματικές ή ακόμη και υποψήφιες κατά τον νόμο των πιθανοτήτων! Και φυσικά αυτό είναι υγιές, εφόσον βέβαια δεν γίνεται εμπόδιο και όχι εφόδιο της καθημερινότητας. Άλλωστε, ο ίδιος ο δημιουργός έχει προβλέψει μεγάλη αφθονία σε όλα τα πράγματα πάνω στη γη, από το νερό μέχρι τον αέρα και τις τροφές.

Αυτός είναι ο ορισμός της καλής αντίληψης της ζωής, μιας ζωής που δεν τρέχει αλόγιστα, αλλά παρακρατεί και για το μέλλον. Και ενώ αυτή είναι η εμπειρία όλων των ανθρώπων επί της γης διαχρονικά, δεν ισχύει το ίδιο και για τις απόψεις μας στα θέματα της παραγωγικής πίστης, της πίστης δηλαδή που εκτός από τις ανθρώπινες δυνάμεις, ενεργοποιεί και τις μη ορατές δυνάμεις που έχει στην διάθεσή μας ο δημιουργός, προκειμένου, όχι μόνον η επιβίωση στην καθημερινότητα να είναι εφικτή, αλλά παράλληλα να καλλιεργείται και η δύναμη της αναστάσεως, δηλαδή η προοπτική της αιωνιότητας.

Και φυσικά, στους δικούς μας καιρούς, όλοι γνωρίζουμε ότι οι μη ορατές δυνάμεις είναι πιο αποτελεσματικές από τις ορατές, γεγονός που είναι κατανοητό από το γεγονός ότι τις αξιοποιούμε και τις εφαρμόζουμε όλοι στις διαδικτυακές μας επαφές με τα wi-fi, τα cordless, και δεκάδες άλλες εφαρμογές που χρησιμοποιούμε όλοι στην απλή καθημερινότητα.

Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός πριν χιλιάδες χρόνια, τόνισε την αξία και την χρησιμότητα των μη ορατών δυνάμεων, όχι μόνον υπονοώντας τις φυσικές μη ορατές δυνάμεις, αλλά και τις επέκεινα του ορατού φάσματος της καθημερινότητας, ατενίζοντας όχι μόνον το παρόν και το εγγύς μέλλον, αλλά και το απώτερο και αιώνιο παρόν.

Αυτός είναι και ο λόγος που τόσο ο ίδιος ο Χριστός όσο και οι μαθητές του αργότερα, τόνισαν την ανάγκη της ύπαρξης αποθεμάτων πίστης και εφεδρειών δυνάμεων για μελλοντική χρήση, όταν θα προκύψει, δηλαδή, κάποια έκτακτη ανάγκη. Μάλιστα στην παραβολή των δέκα παρθένων, όχι απλά στοχοποίησε, ανέδειξε, και ανέλυσε αυτή την αναγκαιότητα, αλλά και υπέδειξε το αδιέξοδο σε περίπτωση άγνοιας των πιθανών κινδύνων του προσωπικού μας μέλλοντος.

Διότι, αν και η αγάπη των πέντε μωρών παρθένων ήταν αδιαμφισβήτητη, ωστόσο, αυτό δεν ήταν ικανό να κάμψει το φρόνημα του κριτή, ο οποίος δεν απαιτούσε μόνον αγάπη και αισθηματικό ενδιαφέρον εκ μέρους των προσκεκλημένων, αλλά απαιτούσε και μια πρακτική καθημερινότητα με περισσεύματα σε κάθε τομέα της ζωής.

Και τούτο γιατί τα περισσεύματα πίστεως και έργων σωφροσύνης αποδεικνύουν, από την μια την έμπρακτη αγάπη και αφομοίωση της διδασκαλίας του Χριστού, αλλά από την άλλη, και την αναζήτηση του δημιουργού. Άρα, και η γνώση μας για τον ίδιο κινείται μέσα στα πλαίσια των προσωπικών μας αναγκών για την προοπτική της αιωνιότητας.

Οι μεγαλύτεροι στην ηλικία θα θυμούνται τα κόσκινα που χρησίμευαν για τον καθαρισμό του σιταριού και των παραγόγων του (αλεύρι, πίτουρα, κλπ). Κάτι δηλαδή σαν το σημερινό φίλτρο που διακρατεί και διαχωρίζει τα χρήσιμα από τα μη χρήσιμα στοιχεία ενός προϊόντος. Αυτό ήταν – και παραμένει – απαραίτητο, ώστε να μπορούμε να χρησιμοποιούμε τα χρήσιμα και να αποβάλλουμε τα μη χρήσιμα στοιχεία από το διαθέσιμο προϊόν. Σήμερα, βέβαια, η εργασία αυτή γίνεται σε μεγάλα εργοστάσια και εμείς απλά απολαμβάνουμε καθαρισμένα από περιττές ύλες όλα όσα θα θέλουμε να καταναλώσουμε, με πολύ γνωστό παράδειγμα τα φίλτρα του καφέ.

Ωστόσο, αυτή η λειτουργία του διαχωρισμού των πραγμάτων δεν είναι νέα υπόθεση, αλλά πηγαίνει πίσω στις πρωτόγονες ακόμη κοινωνίες, ακριβώς γιατί, ακόμη και δια γυμνού οφθαλμού ήταν ορατή η ανάγκη αλλά και η διαφορά που προέκυπτε από την εργασία του κοσκινίσματος. Και αυτή ακριβώς την βαθιά ριζωμένη αλήθεια και εμπειρία όλων των ανθρώπων χρησιμοποιεί ο Χριστός, για να μας καταστήσει κοινωνούς μιας μη ορατής για γυμνού οφθαλμού πραγματικότητας, η οποία λαμβάνει χώρα, χωρίς εμείς να γνωρίζουμε λεπτομέρειες. Πίσω, δηλαδή, στο μη ορατό ακόμη φάσμα των γεγονότων που πρόκειται να παρουσιαστούν αργότερα, ο Χριστός εξήγησε ότι συμβαίνουν “κοσκινίσματα”, δηλαδή διαχωρισμός πραγμάτων μη ορατών, αλλά υπαρκτών που πρόκειται ωστόσο να επηρεάσουν την ζωή μας λίγο αργότερα ή πολύ αργότερα.

Είναι χαρακτηριστική η στιγμή που ο Πέτρος δηλώνει στον δάσκαλο ότι είναι έτοιμος και να πεθάνει για εκείνον, αλλά ο Χριστός τον διαβεβαιώνει ότι, όχι μόνον να πεθάνει δεν είναι έτοιμος στην ουσία – άσχετα αν ο Πέτρος δεν αντιλαμβανόταν το κενό που υπήρχε στην συνείδησή του, παρασυρμένος μόνον από τα φιλικά συναισθήματα προς τον δάσκαλο – αλλά σε λίγο, ακόμη και μια κοπελίτσα δούλη ήταν αρκετή, για να διαπιστωθεί η ελλειμματική του πίστη.

Ο ίδιος πίστευε ότι είχε τις δυνάμεις της υγιούς πίστεως προς τον θεό και τον δάσκαλο, αλλά ο Χριστός, που έβλεπε και ήξερε βαθύτερα τα πράγματα, του αποκάλυψε ότι, όχι μόνον θα τον αρνηθεί και μάλιστα τρεις φορές, αλλά και κάτι ακόμη πιο ουσιαστικό: στο μη ορατό φάσμα των γεγονότων ο εχθρός της ψυχής είχε ζητήσει να αφαιρέσει από όλους το εφόδιο της πίστης, δηλαδή να αφαιρέσει το ουσιαστικό στοιχείο που μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο στην επικοινωνία του με τον δημιουργό. Και αυτό δεν ήταν φυσικά μόνον για τον Πέτρο και τους λοιπούς μαθητές του, αλλά είναι μια πραγματικότητα που λειτουργεί στην καθημερινότητα.

Όποιος ισχυρίζεται ότι έχει πίστη, πρέπει να γνωρίζει ότι αυτό το στοιχείο είναι ευαίσθητο, και μπορεί ανά πάσα στιγμή να περάσει από ισχυρή δοκιμασία, ακριβώς, γιατί όλα τα μεγάλα και σημαντικά πράγματα περνούν από δοκιμασία σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Και αυτό αποδεικνύεται από την φράση του ίδιου του Χριστού “εγώ προσευχήθηκα να μην χαθεί η πίστη σου”. Διότι αν αυτό χαθεί όλα τα υπόλοιπα εύκολα αυτο – συντρίβονται χωρίς ανάγκη καμιάς εξωτερικής και ορατής παρέμβασης.