Η εξιχνίαση του προσωπικού μας βίου, δηλαδή η εξερεύνηση και η επίγνωση του εαυτού μας και του περιβάλλοντος, – κοινωνικού και φυσικού – στα πλαίσια της προσωπικής μας καθημερινότητας έχει όρια και περιεχόμενο. Τα όρια του χώρου, δηλαδή η περιοχή της γης μέσα στην οποία περνάμε την καθημερινότητά μας, είναι γνωστή στον καθένα μας προσωπικά. Τα όρια του χρόνου από την άλλη, δεν μας είναι γνωστά, αλλά είναι γνωστό ότι σήμερα ζούμε, μπορεί και αύριο και μεθαύριο, αλλά κανείς δεν μάς λέει ποιό είναι τελικά το φυσικό μας όριο, μετά από το οποίο δεν θα υπάρχουμε πάνω στην γη.

Άρα, κάθε άτομο που ζει σήμερα, έχει έργο να κάνει και προς τις δύο κατευθύνσεις: για τον χώρο – να τον γνωρίσει όσο γίνεται καλύτερα για το δικό του κέρδος – και για τον χρόνο, να τον αξιοποιήσει όσο γίνεται καλύτερα – εξαγοράζοντας τον χρόνο σε αξία ζωής-  και πάλι για το δικό του κέρδος. Όσο καλύτερες επιδόσεις έχει ένα άτομο και στους δύο αυτούς τομείς του χώρου και του χρόνου, τόσο καλύτερα περνάει σήμερα, αλλά και θα ανακαλύπτει μέσω της εξιχνίασης περισσότερα πράγματα που μέχρι τώρα αγνοούσε.

Και αυτή είναι η καταπληκτική αλήθεια, την οποία αποκάλυψε ο Χριστός: εσείς, είπε, με θαυμάζετε για τα θαύματα που κάνω. Εσείς θα κάνετε περισσότερα πράγματα, γιατί εγώ θα σάς οδηγώ στην εξιχνίαση και εξερεύνηση, τόσο των περιοχών εντός των ορίων που διαθέτετε σήμερα, αλλά θα σάς δείχνω και περισσότερους δρόμους για ένα καλύτερο μέλλον, εγγύς,απώτερο, απώτατο και αιώνιο. Και όσο ψηλότερα ανεβαίνετε στις προσωπικές σας κατακτήσεις, τόσο καλύτερα θα βλέπετε τα πράγματα της καθημερινότητας. Διότι ο υψηλότερος έχει μεγαλύτερο ορίζοντα θέασης από τον λιγότερο υψηλό.

Και αυτή η αλήθεια θα σάς κάνει καλύτερους εξερευνητές της δικής μου θέασης, γιατί εγώ, είπε ο Χριστός, έχω κάθε εξουσία και γνώση του τί γίνεται στην γη, αλλά και στον ουρανό του  παρόντος και του μέλλοντος.

“Εξιχνιάζω” δεν σημαίνει σημαίνει “νομίζω”, αλλά σημαίνει ότι μελετώ τα ίχνη της πραγματικότητας, και αξιοποιώ κάθε νέα πληροφορία, για να γνωρίζω καλύτερα όσα είναι στην δικαιοδοσία μου εντός ορίων, αλλά αφήνοντας και δυνάμεις για την υπέρβαση των ορίων. Διότι, εξήγησε ο Χριστός, δεν θα είστε πλέον μόνοι, αλλά εγώ θα είμαι μαζί σας με την δύναμη της Αναστάσεως, η οποία είναι υπέρ πάσαν δύναμη, γιατί μπορεί να μεταμορφώνει το νου και τον έσω άνθρωπο, ώστε να διαχειρίζεστε καλύτερα την προσωπική σας καθημερινότητα, έχοντας προοπτικές και στο μέλλον. Η καθημερινότητα είναι το ίχνος της δικής σας επιτυχίας ή αποτυχίας.

Εξιχνιάστε πρώτα όσα είναι εντός της δικής σας αρμοδιότητα με τις δυνάμεις που ήδη διαθέτετε. Στην συνέχεια, εγώ θα ανοίγω νέους δρόμους για ένα καλύτερο αύριο.Γιατί μόνο εγώ, εξήγησε ο Χριστός, ξέρω το μέλλον και το δικό σας προσωπικό συμφέρον, ώστε και τώρα να έχετε ζωή, αλλά και στο μέλλον να μπορείτε να βλέπετε όσα είναι ήδη ετοιμασμένα – είπε ο Χριστός – πολύ πριν εσείς το σκεφτείτε και το αναζητήσετε. Όταν σχεδίαζα τον κόσμο, μέσα στον οποίο εσείς περνάτε την προσωπική σας καθημερινότητα, είχα προβλέψει τα πάντα σε αέρα, νερό και τροφές, αλλά και κάθε τι άλλο που θα έκανε την επιβίωσή σας εφικτή. Αυτό σημαίνει πιστεύω, εμπιστεύομαι στον Χριστό. 

Ανεξιχνίαστα σημαίνει ότι κάποια πράγματα δεν έχουν εξιχνιαστεί, δεν έχουν ακόμη γίνει γνωστά, δεν έχουν εξερευνηθεί από κάποιο άτομο, που θα έπρεπε να τα έχει ήδη εξερευνήσει, εφόσον ήταν στην δική του αρμοδιότητα και δυνατότητα. Οτιδήποτε μπορεί ένα άτομο να εξερευνήσει θα είναι προς το δικό του το συμφέρον, αλλά – πιθανόν – και για το συμφέρον των άλλων. Και, φυσικά, δεν εννοώ τα κοινωνικά σχόλια για τα θέματα της επικαιρότητας, αλλά εννοώ τα προσωπικά μας θέματα, αυτά που συμβάλλουν στην βελτίωση της προσωπικής μας καθημερινότητας.

Διότι, τα κοινωνικά σχόλια των δημοσιογράφων – και δυστυχώς και εμείς πολλές φορές είμαστε ένα είδος “δημοσιογράφων” – είναι για κατανάλωση του χρόνου, και όχι πάντα ακριβή και σχεδόν ποτέ ωφέλιμα. Τα θέματα όμως της προσωπικής μας ζωής πρέπει να εξιχνιάζονται κατά τον δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό, ώστε να αποφεύγονται λάθη και παλινωδίες, αφού κάθε τέτοια περίπτωση σημαίνει προσωπική φθορά και απώλεια πολύτιμου χρόνου.

Ενώ, δηλαδή, θα μπορούσε κάποιο πρόσωπο να διαθέτει τον χρόνο και τις δυνάμεις του για να εξιχνιάσει και να κατανοήσει καλύτερα το φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον – αυτές οι δύο πλευρές υπάρχουν μόνο ως αντικείμενο της προσωπικής μας εξερεύνησης και εξιχνίασης όσο ζούμε πάνω στην γη – συνήθως ξοδεύουμε χρόνο και δυνάμεις σε θέματα εκτός του προσωπικού μας συμφέροντος, με αποτέλεσμα την ζημία στον εαυτό μας. Και αυτό είναι δυσάρεστο, και εφόσον συνεχιστεί, μπορεί να αποβεί και μοιραίο.

Διότι τα ξένα θέματα, όσα δηλαδή δεν αφορούν την προσωπική μας ζωή, φαίνονται ενδιαφέροντα, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι μάς αφορούν κιόλας. Διότι καθένας και καθεμια έχει μύρια ζητήματα προσωπικά να αντιμετωπίσει, και, κατά συνέπεια, η ενασχόληση με την κοινωνική κριτική επί παντός του επιστητού δεν είναι πάντα προς το ατομικό μας συμφέρον.

Για τον λόγο αυτόν και η διδασκαλία του Χριστού επικεντρώνεται στο φυσικό πρόσωπο και στα προσωπικά του προβλήματα, τα οποία και θα επηρεάσουν την ζωή του. Η κοινωνική διάσταση έπεται, και δεν αποκλείεται. Και το πρώτο βήμα στην εξιχνίαση του ατόμου είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Το “γνωθι σ αυτόν” που έλεγαν και οι αρχαίοι. Και αυτός είναι ο κορμός της διδασκαλίας του Χριστού. Η αυτογνωσία είναι το πρώτο ζήτημα, και κατόπιν η κοινωνική διάσταση και τα γενικότερα προβλήματα.

Ένας καλός μαθητής του Χριστού, πρώτα κοιτάει τον εαυτό του και κατόπιν τους άλλους και όχι το αντίστροφο. Διότι εύκολα καταφεύγουμε στην κριτική για τα λάθη των άλλων, αλλά ξεχνάμε να κοιτάξουμε και τον καθρέφτη της προσωπικής μας συνείδησης, με αποτέλεσμα να χάνουμε χρόνο και φίλους, αδικώντας τελικά τον εαυτό μας. Η προσωπική μας συνείδηση είναι ο καθρέφτης που μάς παρουσιάζει τον ίδιο μας τον εαυτό. Και τα προσωπικά μας λάθη αφήνουν μέσα μας αρνητικό αντίκτυπο, με αποτέλεσμα να χάνουμε χρόνο και δυνάμεις που θα μπορούσαν να έχουν επενδυθεί σε ένα καλύτερο μέλλον και όχι σε διόρθωση του παρελθόντος.

Ο Χριστός εξήγησε ότι η ζωή του ανθρώπου είναι στο μέλλον και όχι στο παρελθόν, όπως συμβαίνει και με τον καθρέφτη του αυτοκινήτου μας, ο οποίος μάς πληροφορεί για τον δρόμο που ήδη έχουμε διανύσει, αλλά η προσήλωση και απασχόληση με το πίσω – το παρελθόν – ενέχει πολλούς κινδύνους ατυχημάτων στο μέλλον. 

Στην διδασκαλία του Χριστού, στην υγιαίνουσα και όχι στην εξασθενημένη ή νοσούσα, τίθενται νέα όρια, τα οποία δεν υπήρχαν μέχρι την εποχή την δική του, δηλαδή πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Ο ίδιος ο Χριστός εξήγησε ότι, από τότε και στο εξής ο άνθρωπος δεν συγκρίνεται πλέον με τους ανθρώπινους μόνο όρους, αλλά ειγήγαγε και τον όρο του Δημιουργού, τον οποίο μάλιστα αποκαλούσε Πατέρα. Και αυτή η εισαγωγή έφερε την επανάσταση.

Διότι η έννοια του Πατέρα δεν είναι απλή αλλά η πλέον πολυσύνθετη, αφού, όπως λέμε ακόμη και σήμερα στο “Πάτερ Ημών”, αποκαλούμε Πατέρα ένα άγνωστο ον, του οποίου δεν γνωρίζουμε ούτε την φύση, ούτε τον τρόπο που μπορεί να παρεμβαίνει στην προσωπική μας ζωή, όπως δηλαδή συμβαίνει με τον φυσικό μας Πατέρα, τον οποίο όχι μόνο – κατά κανόνα – γνωρίζουμε, αλλά έχουμε κληρονομήσει και όλα τα δικά του σε γενικές γραμμές χαρακτηριστικά, ακόμη και την δική του περιουσία.

Και αυτή ακριβώς η ομολογία κάθε προσώπου που δηλώνει Χριστιανός, επιφέρει και την σχετική ευθύνη κατανόησης του τί σημαίνει αυτή η παράμετρος στην προσωπική του καθημερινότητα. Διότι, κανένας Πατέρας δεν αγνοεί την ύπαρξη του παιδιού του, και κανένα παιδί δεν υπάρχει χωρίς Πατέρα. Άρα, η προσωπική μας ευθύνη ως Χριστιανών είναι πολύ πέραν των φυσικών ορίων που καθένας από εμάς μπορεί να κατανοήσει, με βάση την υφιστάμενη γύρω μας πραγματικότητα.

Τα όρια, δηλαδή, που εξήγησε και έθεσε πλέον ο Χριστός, δεν είναι μόνο τα βιολογικά μας όρια, αλλά έθεσε και τα όρια του Πατέρα Δημιουργού, τα οποία, φυσικά, και ανάγονται σε όλα τα θέματα της προσωπικής μας καθημερινότητας, επίγειας ή – μακροπρόθεσμα – και επέκεινα του φυσικού μας βίου. Τα νέα όρια που έθεσε ο Χριστός – και εξήγησε στους ακροατές του – δεν παραβλέπουν την ανθρώπινη διάσταση των αναγκών στην προσωπική μας καθημερινότητα, αλλά τα εμπλούτισε και με την διάσταση του ίδιου του Δημιουργού, αποκαλώντας τον Πατέρα, δηλαδή “υπεύθυνο” και “πιστό” προς κάθε δημιούργημά του.

Έθεσε δηλαδή ο Χριστός νέα όρια, με βάση όχι μόνο την βιολογική μας ανάγκη και πραγματικότητα, αλλά και πέραν αυτής έθεσε και την ανάγκη εξερεύνησης και άλλων πραγμάτων, τα οποία δεν αφήνουν τίποτα εκτός ορίων, δηλαδή και τα μη ορατά και μη αισθητά, με βάση την ανθρώπινη αντιληπτική ικανότητα.

Εξήγησε, δηλαδή, ο Χριστός ότι κάθε άνθρωπος δεν είναι μόνο – υπογραμμίζω το μόνο – ένα βιολογικό ον που βιώνει την προσωπική του πραγματικότητα, αλλά έχει και άλλα εφόδια εξερεύνησης πολύ πέραν των φυσικών του αναγκών, και αυτά τα εφόδια βρίσκονται “εκ κατασκευτής του” μέσα στο σώμα του, και λειτουργούν με βάση όχι μόνο τις βιολογικές του παραμέτρους, αλλά με βάση την νέα παράμετρο της κατανόησης του χαρακτήρα και του ρόλου ενός Πατέρα, ο οποίος είναι μεν ένα πρόσωπο, αλλά έχει πολύ περισσότερα στοιχεία απ’ όσα μπορεί ο ανθρώπινος νους να κατανοήσει.

Για τον λόγο αυτό και αποκάλυψε τον ρόλο της Πίστης, διότι αυτό το εφόδιο που υφίσταται εντός του σώματος του κάθε ατόμου, είναι το μόνο στοιχείο που μπορεί να υπερβεί σε κατανόηση τα όρια του φυσικού μας βίου. Ο Χριστός δεν κατάργησε και δεν υποτίμησε τα φυσικά μας όρια, αλλά τα εμπλούτισε με την διάσταση όχι μόνο της δημιουργίας, αλλά και του ίδιου του Δημιουργού της. 

Ο όρος “όρια” είναι γνωστό ότι σημαίνει μια περιοχή, η οποία ορίζεται, καθορίζεται, έχει συγκεκριμένη έκταση, άρα έχει και συγκεκριμένο περιεχόμενο, ανεξάρτητα εάν πρόκειται για γνωστό ή άγνωστο περιεχόμενο. Η περιοχή δηλαδή αυτή που ορίζεται από κάποιο πρόσωπο, δεν είναι α-περιόριστη, αλλά έχει περιορισμό, δηλαδή έχει όρια, τα οποία και καθορίζουν την εξουσία και το περιεχόμενο.

Και επειδή αυτό είναι η καθημερινή μας ενασχόληση – όλοι ασχολούμαστε με πράγματα τα οποία περιλαμβάνονται μέσα στον χώρο της προσωπικής μας ζωής στην ατομική μας καθημερινότητα – είναι προφανές ότι, η έκταση που καθορίζεται από τα όρια, παίζει τον κυρίαρχο ρόλο. Διότι εκτός των ορίων, ο κύριος της εντός των ορίων έκτασης, δεν έχει κανένα δικαίωμα. Διότι όλα τα δικαιώματα έχουν τοπικά και χρονικά όρια, και κανένα πρόσωπο ή πράγμα/ αντικείμενο δεν εξαιρείται από αυτόν τον κανόνα.

Διότι όλα είναι απόλυτα εξαρτημένα από τον χώρο και τον χρόνο,εντός των οποίων ασκείται κάθε εξουσία, άρα μπορώ να περιμένω κάτι να συμβεί στην δική μου χρονική και χωρική περιοχή. Εκτός αυτής της περιοχής, τα πράγματα δεν μπορεί να έχουν σχέση με μένα και την προσωπική μου ζωή. Και αυτό σημαίνει ότι ο χώρος, εντός του οποίου βιώνω την προσωπική  μου ζωή καθημερινά, και ο χρόνος που μου παραχωρείται, για να ασκήσω τα δικαιώματά μου, δεν είναι απεριόριστα, αλλά έχουν όρια και μάλιστα αμείλικτα αυστηρά και μη υπερβάσιμα.

Και αυτή είναι η ατομική μας τραγωδία. Διότι έχουμε περιορισμένο χώρο και περιορισμένο χρόνο για να βιώσουμε ο,τιδήποτε μάς ενδιαφέρει προσωπικά. Και επειδή η εξαγορά και η αξιοποίηση του χρόνου δεν ανήκει σε τρίτους, αλλά στο φυσικό πρόσωπο που βιώνει σήμερα την προσωπική του ζωή – αλλά έχει και συγκεκριμένο χώρο ζωής – είναι προφανές ότι το ζήτημα δεν είναι ασήμαντο, αλλά – θα τολμήσω να το χαρακτηρίσω ως – κυρίαρχο για τις επιτυχίες στην προσωπική μας καθημερινότητα.

Λάθος εκτιμήσεις χρόνου, σημαίνει όταν οδηγούμε άκαιρη στροφή πριν την σωστή στιγμή. Και η απραξία όμως στην επείγουσα ανάγκη για την ορθή πορεία οδηγεί – ξέρουμε όλοι οι οδηγοί – στην τραγωδία και το ατύχημα. Άρα τα όρια του προσωπικού μας χώρου και του προσωπικού μας χρόνου δεν είναι ούτε για πάντα, ούτε παντού επί της γης, ώστε να δείχνουμε αδιαφορία και ωχαδερφισμό. Αντίθετα, εμείς οι άνθρωποι του 21ου αιώνα ξέρουμε την αξία του δευτερολέπτου στην κίνηση ενός οχήματος ή ενός αεροπλάνου. Όσα φέρνει η στιγμή, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Και αυτή είναι η αλήθεια.

Και ο Χριστός έδωσε στον τομέα αυτόν ιδιαίτερη προσοχή, ώστε να είμαστε ενημερωμένοι για τα προσωπικά μας όρια σε χώρο και χρόνο, χωρίς απέραντες ελαστικότητες. Η γνώση των προσωπικών μας ορίων είναι η βάση της ατομικής μας επιτυχίας. Για την υπέρβαση αυτών των ορίων πέραν του προσωπικού μας ορίζοντα, απαιτείται η ενεργοποίηση του εφοδίου της πίστης, το οποίο υφίσταται εντός του εσωτερικού μας κόσμου. Και μπορεί εμείς να αγνοούμε την ύπαρξή του, αλλά αυτό είναι εκεί εκ της φυσικής μας κατασκευής, και όποιος το ανακαλύψει, έχει βάλει ένα πρόσθετο εφόδιο στον καθημερινό του αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον, στο εγγύς, στο απώτερο, το απώτατο, και – για όσους αναζητούν υπερβάσεις ανθρωπίνων ορίων – και αιώνιου. 

Προϋπόθεση για νέες αποκαλύψεις είναι η μετακίνηση του ατόμου από την θέση που βρίσκεται σε μια άλλη θέση, απ’ όπου μπορεί να δει καινούρια πράγματα. Διότι το υφιστάμενο δεν χρειάζεται κάποιος να το ανακαλύψει, αφού ήδη του είναι γνωστό, όπως η διαδρομή που κάνουμε κάθε μέρα για να πάμε από το σπίτι στην εργασία μας.

Τα νέα πράγματα αποκαλύπτονται σε όποιο άτομο μπει στην περιπέτεια της ανακάλυψης και εξερεύνησης. Χωρίς αυτή την περιπέτεια και την δοκιμασία, το άτομο μένει χωρίς τις αποκαλύψεις, και ζημιώνεται, όχι μόνο το ίδιο το άτομο, αλλά και όσοι θα μπορούσαν να ωφεληθούν από τις δικές του αποκαλύψεις. Και αυτό είναι τραγικό και μοιραίο. Διότι, όχι μόνο το κάθε άτομο έχει ανάγκη από νέες αποκαλύψεις και ανακαλύψεις, αλλά και η γύρω του κοινωνία περιμένει την δική του κίνηση/μετακίνηση από το γνωστό στο άγνωστο για να το κατακτήσει και να επέλθει η προσδοκώμενη ωφέλεια σε όλους.

Διότι – διευκρινίζεται – η μεν ανακάλυψη γίνεται από το άτομο, αλλά η αποκάλυψη γίνεται εκ μέρους του δημιουργού, ο οποίος κρίνει πότε έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, ώστε να αποκαλύψει το νέο, που θα είναι χρήσιμο και ωφέλιμο για όλους. Και στην προσωπική μας πορεία των λίγων χρόνων που ζούμε πάνω στην γη, αυτή η παράμετρος της ωριμότητας και της πληρότητας αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο κάθε νέας αποκάλυψης.

Όταν δεν έχει ολοκληρωθεί ένας κύκλος, ο νέος κύκλος δεν έρχεται στην επιφάνεια, διότι δεν θα είναι ωφέλιμος, αλλά επιζήμιος. Κάθε γεγονός που φέρνει στην επιφάνεια κάτι άγνωστο, πρέπει να έχει και την σφραγίδα ότι το προηγούμενο έφτασε στην ολοκλήρωσή του, και η ανάγκη για κάτι νέο είναι πιεστική από πολλές πλευρές. Και η κίνηση που αποκαλύπτει το νέο είναι αυτή που αφήνει πίσω της το παρελθόν. Χωρίς αυτή την μετακίνηση δεν θα έρθει ποτέ το νέο, διότι το εμποδίζει το παλαιό, το οποίο από την φύση του αντίκειται σε κάθε αλλαγή και νεωτερισμό, φοβούμενο την δική του τύχη του αφανισμού.

Και αυτή η αλήθεια είναι διάσπαρτη μέσα στην διδασκαλία του Χριστού. Αφήνοντας το παρελθόν, επενδύουμε στο μέλλον, διότι εκεί βρίσκεται η δύναμη, εκεί βρίσκονται τα αποθέματα της ζωής. Τα παλαιά δοκιμάστηκαν, απέδωσαν, κρίθηκαν, ολοκληρώθηκαν. Τώρα οι νέες ανακαλύψεις είναι εδώ, και η κοινωνία αισθάνεται την ανάγκη του συντονισμού μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος. Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την ανατολή του ήλιου, όσο και εάν το σκοτάδι καλύπτει τις δικές του σκοτεινές δυνάμεις.

Η δύναμη του ηλιακού φωτός είναι μεγαλύτερη από την δύναμη του σκότους. Και κάθε άτομο αναζητά – κατά κανόνα – περισσότερο φως, αν και τα στοιχεία του σκότους αρνούνται να υποκύψουν στην δύναμη του φωτός. Και η διδασκαλία του Χριστού είναι φως που φωτίζει όποιον ενδιαφέρεται να δει το φως και να αφήσει το σκοτάδι. Ο Χριστός εξήγησε για τον εαυτό του ότι εγώ είμαι το φως. Για τους μαθητές της δικής του υγιαίνουσας διδασκαλίας είπε: και εσείς θα είστε φως μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας και την απάτης του κόσμου, για όσο καιρό θα κρατάτε την δική μου διδασκαλία της ελευθερίας του εσωτερικού σας κόσμου από τα δεσμά του παρελθόντος, όσο ζούσατε μακριά από το δικό μου φως.