Η εξιχνίαση των προσωπικών μας ορίων είναι προφανές ότι δεν ανήκει στους άλλους, αλλά είναι μια απόλυτα προσωπική μας εργασία, εάν βέβαια δεν θελήσουμε να μοιραστούμε με κάποιον τα πολύ προσωπικά μας εσωτερικά ζητήματα. Διότι, όπως στο φυσικό μας σώμα υπάρχουν όργανα και λειτουργίες αυτών των οργάνων, οι οποίες – λειτουργίες – κατά κανόνα μάς είναι άγνωστες ή τουλάχιστον μη ορατές, δηλαδή αόρατες, αλλά υπαρκτές, αφού χωρίς αυτές τις λειτουργίες το σώμα μας θα είναι νεκρό, έτσι και στο εσωτερικό μας σώμα, τον ψυχικό κόσμο που κατοικεί μέσα μας, και τον ονομάζουμε σκέψεις, συναισθήματα, αντιλήψεις, και μυριάδες άλλες ονομασίες, έχει και αυτός – ο εσωτερικός μας – μη ορατός, δηλαδή αόρατος – οργανισμός, τις δικές του λειτουργίες, οι οποίες και αυτές επηρεάζουν τα πάντα μέσα στην καθημερινότητά μας.

Όπως ένα αγκάθι στο δάχτυλό μας επηρεάζει την συμπεριφορά μας, έτσι και η φωνητική προσβολή στο πρόσωπό μας επηρεάζει τον εσωτερικό μας κόσμο και αντιδρά ανάλογα. Με λίγα λόγια, αυτός ο μη ορατός αλλά υπαρκτός κόσμος που κατοικεί μέσα στα φυσικά όργανα του φυσικού μας σώματος, έχει και αυτός τον ρόλο του μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα. Ένας πληγωμένος εσωτερικός κόσμος μπορεί να μην φαίνεται η πληγή του και να μην ξέρουμε την αιτία, αλλά η συμπεριφορά μας αλλάζει, και προσαρμόζεται στην αντίδραση που προκάλεσε τον εσωτερικό μας πόνο.

Διότι, το φυσικό μας σώμα έχει και άλλες λειτουργίες, μη ορατές και αυτές, αλλά αυτές είναι και οι πλέον ευαίσθητες, διότι ενεργοποιούν πληθώρα αντιδράσεων σε διάφορα φυσικά όργανα του σώματος, από τον εγκέφαλο, μέχρι την καρδιά και τα νεφρά, και πολύ περισσότερο, προκαλεί την αδράνεια ή την βίαιη συμπεριφορά μας απέναντι στην πρόκληση που προκάλεσε αυτή η έξωθεν μεν, αλλά έφτασε και επέδρασε δε έσωθεν, και πλήγωσε τα εσωτερικά μου αισθητήρια.

Και αυτό υποδεικνύει στο κάθε ενδιαφερόμενο άτομο ότι πρέπει να εξιχνιάσει τα όριά του για το μέγεθος του αγώνα με τον ίδιο του τον εαυτό. Διότι, από τον μη ορατό εσωτερικό μας άνθρωπο ξεκινούν όλα για να εξέλθουν και να γίνουν ορατή πράξη και να κριθούν από την εξωτερική συνέπεια. Η ρίζα δεν είναι στην πράξη, αλλά είναι μέσα μας. Και αυτή η ρίζα τρέφεται με διάφορες τροφές, όπως και το φυσικό μας σώμα.

Ο έσωτερικός μας κόσμος δεν είναι μια αμελητέα υπόθεση, αλλά αποτελεί τον κύριο συντελεστή των ατομικών μας πράξεων μέσα στην προσωπική μας καθημερινότητα. Οι πράξεις κατά κανόνα αντανακλούν την εσωτερική μας κατάσταση σε αυτάρκεια και γονιμότητα, και όχι αντίστροφα: οι πράξεις μας επιδρούν σε μικρότερο βαθμό στην εσωτερική μας αυτάρκεια, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε από την προσωπική μας ζωή.

Τα σημαντικά συντελούνται μέσα μας, και από εκεί, από τον εσωτερικό μας κόσμο, θα ξεχυθούν ως δηλητήριο ή βάλσαμο στους έξω. Και ο Χριστός σε αυτή την περιοχή της προσωπικότητας έθεσε το κέντρο της διδασκαλίας του. Ο έσω άνθρωπος καθορίζει και την συμπεριφορά και τις πράξεις που θα γίνουν ορατές και αντιληπτές από τους γύρω. Εκεί απαιτείται εξιχνίαση των προσωπικών μας ορίων, ώστε να υπάρχει αυτάρκεια στα ουσιώδη και πενία στα επουσιώδη που συνιστούν την προσωπική μας καθημερινότητα. 

Τα όρια της προσωπικής μας ζωής δεν έχουν μόνο χρονικούς ορίζοντες, αλλά έχουν και τοπικούς, και, πολύ περισσότερο, εσωτερικούς ορίζοντες, οι οποίοι δεν είναι θέμα των άλλων να τα εξερευνήσουν και να τα εξιχνιάσουν, αλλά είναι απόλυτα προσωπικές μας υποθέσεις. Και αυτό σημαίνει μεγάλης έκτασης εργασία, την οποία κάθε άτομο οφείλει στον εαυτό του να την πραγματοποιεί, για να έχει την γνώση του εαυτού του, και να μην είναι άφρων ακόλουθος των άλλων.

Η ατομική μας έρευνα δεν μπορεί να αντικαθίσταται μόνο από την γνώμη που έχουν οι άλλοι, οι έξω από εμάς, οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γνωρίζουν τις ρίζες και τα σχήματα του εσωτερικού μας κόσμου, δηλαδή των σκέψεων και των συναισθημάτων μας. Διότι αυτά είναι εσωτερικά βιώματα, και δεν είναι δυνατόν κάποιο άτομο έξω από εμάς, να γνωρίζει αυτές τις διαστάσεις του εσωτερικού μας κόσμου.

Αν και η τεχνητή νοημοσύνη επιχειρεί να ανιχνεύσει τις προθέσεις μας με βάση προηγούμενες πράξεις που έχουν καταγραφεί, ωστόσο η τεχνητή νοημοσύνη δεν έχει εισέλθει – τουλάχιστον ακόμη – στο πεδίο των εσωτερικών μας επιθυμιών. Και αυτό από την μια είναι παρήγορο – δεν χάσαμε ακόμη τα παν – και από την άλλη δείχνει τον δρόμο της προσωπικής μας αντίστασης στο χάος της απώλειας της προσωπικότητας ενός ατόμου.

Ενός ατόμου που μπορεί να καταλήξει “ασπόνδυλο”, δηλαδή χωρίς ραχοκοκαλιά εμπιστοσύνης στην πραγματικότητα και στην αναζήτηση της αλήθειας, Και αυτό είναι καταστροφή. Διότι ο άνθρωπος έχει πολλαπλούς ορίζοντες στην ζωή του, και δεν είναι μόνο οι ζωικές του ανάγκες, αλλά διαθέτει και ένα εσωτερικό κόσμο, που θέλει να αντιστέκεται στην αδικία, που ψάχνει το καλύτερο, που επιθυμεί να επεκτείνει την ζωή του, που  αναζητά το βαθύτερο νόημα της ζωής, και χιλιάδες άλλα ζητήματα, τα οποία είναι στο δικό του πεδίον αντίληψης και όχι των ζώων.

Με λίγα λόγια, κάθε άνθρωπος, εκτός από τις ζωτικές ανάγκες επιβίωσης, διαθέτει και όνειρα, διαθέτει και επιθυμίες, διαθέτει και ικανότητα δημιουργίας μέσα από την διαχείριση των υφισταμένων δημιουργημάτων μέσα στην φύση, διαθέτει πνεύμα και τάση έρευνας και εξερεύνησης του άγνωστου, διαθέτει ικανότητες αλλαγών στους ορίζοντές του, διαθέτει δυνάμεις έξω από τις σωματικές και φυσικές, διαθέτει ένα πολλαπλασιαστικό παράγοντα στα πάντα, από τις αντιλήψεις και τα γεγονότα του παρελθόντος, έως την αλλαγή των προγραμμάτων του μέλλοντος, διαθέτει έμπνευση που τον οδηγεί να αλλάζει τους ορίζοντες μέσα στην καθημερινή ζωή της ανθρωπότητας, διαθέτει πνεύμα έρευνας και σοφίας, για να αξιοποιεί περισσότερο αποτελεσματικά τα μαθήματα του παρελθόντος, διαθέτει θέληση για επεμβάσεις που κάνουν την ζωή του καλύτερη, και, φυσικά, αυτός ο κατάλογος είναι απέραντος στην εξιχνίαση των ορίων του.

Και για όποιο άτομο πιστεύει και εμπιστεύεται την διδασκαλία του Χριστού, αυτά τα όρια επεκτείνονται πολύ πέραν – με όλη την σημασία του “πολύ” και του “πέραν” – των φυσικών του ορίων, δηλαδή αυτά που διαθέτει το άτομο κατά τον επίγειο βίο του. Κάθε άνθρωπος διαθέτει ένα εσωτερικό αισθητήριο Δικαίου, και αυτό το αισθητήριο τον οδηγεί σε εξερευνήσεις πέραν των φυσικών του ορίων. Η Ανάσταση του Χριστού είναι το γεγονός που άλλαξε για πάντα τα όρια της ανθρώπινης εξερεύνησης. Ακόμη και το Voyager που ταξιδεύει εδώ και πενήντα χρόνια με ταχύτητα εξήντα χιλιάδων χιλιομέτρων την ώρα, δεν μπόρεσε να εξιχνιάσει το πέραν των ορατών μας ορίων σύμπαν του δικού μας μικρού γαλαξία. 

Από τα όρια της προσωπικής μας ζωής άλλα γνωρίζουμε και άλλα αγνοούμε. Γνωρίζουμε το σήμερα, τουλάχιστον ως ένα σημείο, αλλά είναι προφανές ότι αγνοούμε το αύριο και, κυρίως, αγνοούμε το μακρινό μέλλον, το απώτερο, το απώτατο και το αιώνιο, για όσους πιστεύουν στην επέκεινα του τάφου πραγματικότητα.

Και επειδή είναι σαφές ότι το μεγαλύτερο κομμάτι βρίσκεται στην σφαίρα της άγνοιας, δηλαδή αυτά που αγνοούμε είναι περισσότερα από αυτά που γνωρίζουμε, είναι προφανές ότι η προσωπική μας ικανοποίηση με όσα ήδη γνωρίζουμε, ενέχει κίνδυνο αφέλειας, αφού το μέλλον που μάς ανήκει δεν το γνωρίζουμε, άρα δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτα για να το βελτιώσουμε, σε περίπτωση που κάτι υποπτευόμαστε. Και αυτός είναι ο ρεαλισμός της προσωπικής μας καθημερινότητας.

Κάνουμε πράγματα για σήμερα, ενώ στην πραγματικότητα ξέρουμε ότι αφορούν το αύριο, δηλαδή οι συνέπειές του θα φανούν αύριο και στο μέλλον. Και αυτή η αλήθεια την οποία όλοι την κατανοούμε δεν έχει την αντίστοιχη θέση στους προβληματισμούς μας. Διότι απολαμβάνουμε το σήμερα, αλλά δεν ξέρουμε το αύριο, συνεπώς η σημερινή ικανοποίηση δεν καλύπτει και όλο το φάσμα των προσωπικών μας ερωτημάτων για την ζωή, αφού η ζωή δεν είναι μόνο το σήμερα που ζούμε, αλλά η σημερινή πραγματικότητα “επεκτείνεται” και στο άγνωστο μέλλον, με ότι μπορεί αυτό να σημαίνει στην καθημερινή μας συμπεριφορά, για οτιδήποτε κάνουμε ή σχεδιάζουμε για το μέλλον.

Με λίγα λόγια, επενδύουμε στο παρόν, αλλά ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι το πάν, αφού οι σημερινές μας αποφάσεις θα επηρεάσουν – και μερικές φορές αποφασιστικά – και το προσωπικό μας μέλλον. Και αυτό δημιουργεί ένα κενό στην προσωπική μας νοοτροπία, δηλαδή τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το σήμερα κάθε στιγμή. Διότι αυτός ο τρόπος θα έχει και την συνέχειά του και στο προσωπικό μας μέλλον. Και αυτή η σοβαρή διάσταση, για την οποία κανείς εχέφρων άνθρωπος δεν αμφιβάλλει, είναι το σύνηθες κενό στους σχεδιασμούς της προσωπικής μας ζωής.

Συνήθως, αντιμετωπίζουμε το παρόν, μόνο κατά την διάσταση του χρόνου εκείνης της μικρής περιόδου, ενώ βαθύτερα ξέρουμε – αν και δεν μπορούμε να το σκεφτούμε τώρα – ότι υπάρχει και η διάσταση του μέλλοντος, το οποίο θα έρθει να μάς συναντήσει με αμείλικτο τρόπο στην προσωπική μας ζωή. Και η διδασκαλία του Χριστού αποβλέπει – και – σε αυτόν τον τομέα του προβληματισμού για τις συνέπειες των παρόντων πράξεών μας στην διάσταση του προσωπικού μας μέλλοντος.

Διότι μπορεί μια δική μας πράξη σήμερα να φαίνεται απομονωμένη από το μέλλον, αλλά σίγουρα δεν είναι. Διότι κάποια εσωτερικά μας κίνητρα καλλιέργησαν τις αποφάσεις αυτής της στιγμής, και είναι βέβαιο ότι αυτές οι συνέπειες θα τις συναντήσουμε μπροστά μας στο μέλλον, και κανένα πρόσωπο δεν εξαιρείται από αυτόν τον κανόνα. Επομένως οι διαστάσεις των σημερινών μας πράξεων έχουν μεγάλο – πολλές φορές και μεγαλύτερο από ότι φανταζόμαστε – παρελθόν, και είναι βέβαιο ότι θα έχουν και μεγάλο αντίκτυπο στο προσωπικό μας μέλλον.

Ο Χριστός διευκρίνισε ότι δεν ήρθατε από το πουθενά και δεν θα καταλήξετε στην ανυπαρξία. Η εδώ ζωή σας προέρχεται από το παρελθόν σας, και το σήμερα θα σας οδηγήσει στο προσωπικό σας μέλλον, και καλό θα ήταν, είπε ο Χριστός, να εξετάζετε την προσωπική σας καθημερινότητα με αυτό το πρίσμα: το παρελθόν γέννησε το παρόν. Και το παρόν θα γεννήσει το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο και – για πολλούς – και το αιώνιο. Σε αυτή την διάσταση κρύβονται τα μυστικά της ζωής, και όχι μόνο στο σήμερα που βιώνετε.