Ο όρος “Αποκάλυψη” δεν σημαίνει μόνο την Αποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννη της Καινής Διαθήκης. Είναι ένας γενικός όρος που σημαίνει ότι, κάτι που ήταν μέχρι τώρα σκεπασμένο, καλυμμένο, σκεπασμένο με το πέπλο της άγνοιας και μη ορατό – αόρατο δηλαδή – έρχεται στο φως και γίνεται γνωστό ή μπορεί να γίνει γνωστό. Διότι, όταν κάτι γίνεται γνωστό, αυτή είναι μια γενική εικόνα, η οποία ωστόσο δεν είναι πάντα ακριβής. Διότι δίνεται η εντύπωση ότι η γνώση του μέχρι τώρα μη ορατού, σκεπασμένου και καλυμμένου με το πέπλο της άγνοιας, ότι τώρα έγινε γνωστό σε όλους, αλλά αυτό είναι μια πλάνη.

Διότι κάποιοι το ανακάλυψαν, το “ξεσκέπασαν” από το πέπλο της άγνοιας και το μετέφεραν στον χώρο της γνώσης. Όμως αυτό δεν είναι πανάκια, ούτε σημαίνει ότι η γνώση για το συγκεκριμένο ζήτημα  είναι η ίδια για όλους. Κάποιοι προηγούνται, πολλοί έπονται, περισσότεροι θα καταλάβουν αργότερα, και ίσως πολλοί δεν θα καταλάβουν ποτέ τί ακριβώς έχει συμβεί με την νέα αποκάλυψη.

Διότι η δύναμη της αδράνειας και του βολέματος με όσα ξέραμε μέχρι σήμερα είναι συνήθως πιο δυνατή από την διάθεσή μας να κατανοήσουμε την νέα αποκάλυψη, τα νέα δεδομένα που μπορεί να αλλάξουν το κόσμο, αλλά και την ίδια την προσωπική μας ζωή. Και αυτή η αδράνεια, η νωθρότητα, επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της προσωπικής μας ζωής, με αποτέλεσμα πολλές φορές να αλλάζουν οι καιροί και οι συνθήκες και εμείς να μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν και στις παλιές μας συνήθειες.

Και αυτό αποβαίνει σταδιακά καταστροφικό για την προσωπική μας πρόοδο. Διότι τα δεδομένα της ζωής ανανεώνονται – βλέπετε τις ενημερώσεις που έρχονται στο κινητό μας τηλέφωνο κάθε τόσο -, οι ανάγκες μας αυξάνονται και μεταβάλλονται, τα παλιά δεν εξυπηρετούν πλέον τις νέες απαιτήσεις, και με τον τρόπο αυτό μένουμε πίσω, και δεν μπορούμε να συγχρονιστούμε με την πραγματικότητα της ζωής, καταντώντας πολλές φορές περίγελος στους γύρω μας.

Και ο Χριστός αυτό ακριβώς ήρθε να διώξει: το βόλεμα στην παρούσα κατάσταση. Ήρθε να ενημερώσει ότι ο καιρός ο παλιός έχει περάσει, τα πράγματα δεν μιλάνε πλέον, αλλά η λογική μιλάει, και με αυτήν θα έχουμε επιτυχίες, εάν βεβαίως είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε την δική του διδασκαλία και να φέρουμε τους εαυτούς μας και την προσωπική μας ζωή στην συχνότητα της δικής του διδασκαλίας.

Όσοι αγαπούν το παλιό, καλά κάνουν. Όσοι ενδιαφέρονται να γνωρίζουν το νέο, πράττουν καλύτερα. Και όσοι συνδυάζουν την εμπειρία του παλιού με τις νέες αποκαλύψεις της σύγχρονης ζωής, έχουν καλύτερες προοπτικές του μέλλοντος. Διότι τα παλιά και τα αρχαία πέρασαν. Τα νέα, οι νέες αποκαλύψεις και ανακαλύψεις είναι εδώ. Και μακάριος και πλήρης είναι εκείνο το πρόσωπο που προσπαθεί να κατανοήσει το παρελθόν – τα μαθήματα του παρελθόντος – και να τα βάλει μέσα στην δική του καθημερινή ζωή.

Το παλιό δεν είναι για τα σκουπίδια, αλλά αποτελεί παρακαταθήκη για το μέλλον. Τα λάθη του παρελθόντος δεν είναι για την κατάκριση των ανθρώπων που τα έπραξαν, αλλά είναι μαθήματα προς αποφυγή. Και η σύγχρονη ζωή έχει περιθώρια να ενσωματώνει όλο το παρελθόν. Τα θετικά για μίμηση, και τα αρνητικά για αποφυγή. Το μάθημα στην καθημερινότητα δεν είναι η άρνηση, αλλά η ορθή εκτίμηση, ώστε το άτομο να βγαίνει κερδισμένο, και όχι ανόητος επαίτης του παρελθόντος, αφού ο δημιουργός δεν είναι νεκρός αλλά ζωντανός και επίκαιρος κάθε στιγμή στην προσωπική μας αναζήτηση. 

Ο καθρέφτης είναι το πιο απλό μέσον, με το οποίο μπορούμε με ασφάλεια να δούμε τον εαυτό μας, όπως δηλαδή κάνουμε πολλές φορές την ημέρα, καθένας από μας για λογαριασμό του και όχι για κάποιον άλλον. Και μπορεί αυτή η κίνηση της εμφάνισής μας μπροστά στον καθρέφτη να γίνεται για χιλιάδες λόγους, ωστόσο, η πράξη παραμένει η ίδια και το αποτέλεσμα επίσης. Δηλαδή εμφανίζεται το δικό μας το πρόσωπο για την ικανοποίηση της προσωπική μας ανάγκης.

Αν και αυτά συνιστούν την καθημερινή μας πρακτική, δεν γίνεται συνείδηση – κατά κανόνα – ο ρόλος του καθρέφτη στον “έλεγχο” του προσώπου, αλλά και της προσωπικότητάς μας γενικότερα. Διότι δεν εμφανιζόμαστε μόνο για να βελτιώσουμε τυχόν ατέλειες της δικής μας εμφάνισης, αλλά και για χιλιάδες άλλους λόγους που μπορεί καθένα άτομο να θεωρεί αναγκαίο να κοιταχτεί στον καθρέφτη, και αυτό είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση που κανένας δεν μπορεί να την κρίνει.

Και αυτή ακριβώς η αλήθεια, δηλαδή της προσωπικής μας υπόθεσης, θεμελιώνει και τον κανόνα της ελευθερίας, όσον αφορά την εμφάνισή μας προς τους έξω, αλλά και την προσωπική μας ικανοποίηση για το πώς είμαστε, δηλαδή, είμαστε ικανοποιημένοι ή όχι εμείς, και όχι μόνον οι άλλοι. Και μπορεί να πηγαίνουμε στον καθρέφτη για μικροπράγματα, αλλά μπορεί να πηγαίνουμε και για χιλιάδες άλλα πράγματα, τα οποία μπορεί και να φτάνουν μέχρι το όριο του ελέγχου της υγείας μας. Και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια.

Κάθε άτομο πηγαίνει στον καθρέφτη για τους δικούς του λόγους, και στους έξω δεν πέφτει κανένας λόγος για την συχνότητα του ελέγχου του εαυτού του. Πρόκειται για απόλυτα προσωπικές υποθέσεις, και κάθε εξωτερικός κριτής κάνει – κατά κανόνα – λάθος στις εκτιμήσεις του. Αυτός ο παράγοντας, δηλαδή ότι πρόκειται για απόλυτα προσωπική υπόθεση και οι εξωτερικοί “εκτιμητές” προφανώς κάνουν λάθος εκτιμήσεις και δίνουν λάθος απαντήσεις, είναι η βάση της ελευθερίας. Όποιος άνθρωπος κρίνει τον άλλο, έχει πολλές – αν όχι πάντοτε – πιθανότητες να πέφτει έξω στις εκτιμήσεις του.

Για τον λόγο αυτό και στην διδασκαλία του Χριστού η κριτική για την εμφάνιση – δεν ξέρουμς το περιεχόμενο – των πράξεων των άλλων, παίζει κυρίαρχο ρόλο. Η άγνοια για το περιεχόμενο και τις αιτίες ή τους στόχους μιας πράξης ενός άλλου ατόμου, επιφέρει τον κίνδυνο της αυτοκατάκρισης. Διότι σε ό,τι κρίνουμε τους άλλους εαυτούς κατακρίνουμε. Και με όποιο μέτρο μετράμε, το ίδιο μέτρο εφαρμόζεται και για την δική μας περίπτωση. Και αυτή είναι η βάση της κοινωνικής Δικαιοσύνης, όταν πρόκειται για ατομικές υποθέσεις και όχι για υποθέσεις τις κοινωνίας, οι οποίες έχουν ανεξερεύνητες αιτίες και αδήλωτους στόχους.

Και εάν εμείς θέλουμε να είμαστε κριτές των κοινών υποθέσεων της κοινωνίας, τότε έχουμε υποχρέωση να ζητάμε ενημέρωση για να ξέρουμε τί συμβαίνει γύρω μας. Όταν όμως πρόκειται για προσωπικές υποθέσεις, τότε το πράγμα ξεφεύγει από την σφαίρα της κοινωνίας και υπεισέρχεται στον χώρο της προσωπικότητας, άρα τα πράγματα διαφοροποιούνται και εφαρμόζεται άλλη κλίμακα κριτηρίων. Όποιος κρίνει τον άλλο, εαυτόν κατακρίνει, άρα κάνει λάθος. Αντίθετα, η  άγνοια του κοινωνικού περιβάλλοντος ενέχει κινδύνους στην ατομική μας καθημερινότητα και έχουμε υποχρέωση να ζητάμε ενημέρωση για την πληρότητα γνώσης της αλήθειας του κοινωνικού μας περιβάλλοντος. 

Το πρόσωπο που εμφανίζεται στον καθρέφτη είναι το ζητούμενο, και αποσκοπεί στην βελτίωση ή την διατήρηση της καλής του κατάστασης, που παρουσιάζει έως εκείνη την στιγμή. Όποιο πρόσωπο καταφεύγει στον καθρέφτη, το κάνει για ένα λόγο: να αναγνωρίσει την πραγματική του κατάσταση, και να βελτιώσει τα κακώς κείμενα κατά την δική του αντίληψη.

Καθρέφτης και πρόσωπο που εμφανίζεται, είναι ένα ολοκληρωμένο θέμα. Εάν την επόμενη στιγμή εμφανιστεί ένα άλλο πρόσωπο, τότε αρχίζει άλλο θέμα, και δεν αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου σε καμιά περίπτωση, διότι το ζητούμενο δεν είναι η εναλλαγή των προσώπων, αλλά η απόδοση της αλήθειας του εικονιζομένου. Και αυτό γίνεται αυτόματα.

Ο καθρέφτης κάνει πάντα το ίδιο έργο σε όποιο πρόσωπο σκύψει πάνω του. Δεν αλλάζει γνώμη για την αλήθεια, εάν το προηγούμενο πρόσωπο ήταν διαφορετικό ή είχε τις ίδιες ατέλειες. Ο καθρέφτης είναι ακέραιος στο έργο του και δεν κουράζεται να το επαναλαμβάνει αμέτρητες φορές κάθε ώρα και στιγμή. Και αυτό είναι το καταπληκτικό. Διότι το ίδιο σταθερό αντικείμενο – καθρέφτης – εμφανίζει με τον ίδιο πάντα τρόπο την αλήθεια, η οποία διαφοροποιείται κατά το εμφανιζόμενο πρόσωπο και όχι κατά την “συναισθηματική” άποψη του καθρέφτη.

Και ενώ εμείς το ξέρουμε ότι αυτό συμβαίνει, στην πραγματικότητα θέλουμε ο καθρέφτης να πάψει να είναι τόσο “αληθινός” και να κρύψει τα ελαττώματά μας, δηλαδή να μάς εξαπατήσει. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει ποτέ στον πραγματικό κόσμο. Διότι κανένας καθρέφτης δεν αλλάζει το εμφανιζόμενο πρόσωπο κατά την συναισθηματική του σχέση ή άποψη. Ποτέ δεν διαφοροποιεί την πραγματική εικόνα, εφόσον το πρόσωπο εμφανίζεται μπροστά του. Και αυτή η πραγματικότητα είναι το μεγάλο μας όπλο κατά της παραποίησης της αλήθειας.

Διότι η αλήθεια βοηθά το άτομο να διορθώσει τα κακώς κείμενα, και όχι η συναισθηματική μας άποψη, η οποία μπορεί να διαφέρει από πρόσωπο σε πρόσωπο και από την μια κατάσταση στην άλλη. Η αλήθεια ελευθερώνει χωρίς να λαμβάνει υπόψη το ύψος ή άλλα χαρακτηριστικά του ατόμου. Κάθε γνώση της αλήθειας, όπως συμβαίνει και με τον καθρέφτη, μάς φέρνει ένα μήνυμα αναγνώρισης των ζητημάτων που δεν είναι αυτά θα θέλαμε. Και αυτό είναι το πρώτο βήμα.

Εάν δεχθείς την αποκάλυψη που κάνει ο καθρέφτης, και προχωρήσεις στην βελτίωση των πραγμάτων που εσύ δεν συμφωνείς, τότε το αύριο θα είναι καλύτερο με λιγότερα λάθη να βαραίνουν την προσωπική σου εικόνα. Και αυτό αφορά τα πάντα. Τόσο την προφανή εξωτερική εμφάνιση, όσο και την εσωτερική, εάν αφήσεις τον καθρέφτη να φτάσει μέχρι την ατομική σου συνείδηση.

Το έργο του καθρέφτη είναι δίκαιο και ανέξοδο. Το έργο της διόρθωσης ανήκει στο άτομο που σκύβει πάνω στον καθρέφτη, για να βεβαιωθεί ότι εμφανίζεται όπως ο ίδιος θέλει και όχι όπως οι άλλοι απ’ έξω. Η σταθερή προσήλωση στην έρευνα του εαυτού μας όταν στρέφουμε την προσοχή μας στον καθρέφτη, αφήνει περιθώρια βαθύτερης κατανόησης του εαυτού μας, άρα αφήνει περιθώρια βελτίωσης των κακώς κειμένων, προς την κατεύθυνση της τελειότητας.