Μέσα στην καθημερινή μας ζωή καθένας από μας γράφει μια μικρή ιστορία με τις σκέψεις και τις πράξεις του. Αυτή η ιστορία δεν είναι ασύνδετη και μόνη της, αλλά συνδέεται οργανικά με τις μικρές ιστορίες και των άλλων ανθρώπων που ζουν γύρω μας, και σε τελική εικόνα συνδέεται και με όλο τον κόσμο και το σύμπαν μέσα στο οποίο όλοι διάγουμε τον καθημερινό μας βίο.

Για να γίνεται, λοιπόν, αυτή η σύνδεση της δικής μας ιστορίας με τις ιστορίες των άλλων, πρέπει και η δική μας ιστορία και τα δικά μας γεγονότα, να συμβαδίζουν με αυτά του περιβάλλοντος, μέσα στο οποίο θα προχωρήσουμε την επόμενη στιγμή και την επόμενη μέρα στο μέλλον, προκειμένου ο δικός μας κόπος να εγγράφεται μέσα στην ομαλή ή την αναγκαία σε κάθε περίπτωση ροή των εξωτερικών σε μας γεγονότων που βιώνουν και οι άλλοι. Και για την προσαρμογή αυτή είναι ευνόητο ότι απαιτούνται κριτήρια και ευαισθησίες, ώστε από την μια να κατανοούμε ορθά τα όσα συμβαίνουν στο περιβάλλον, και από την άλλη να κατανοούμε τον εαυτό μας καλύτερα, ώστε και οι δικές μας σκέψεις και ενέργειες να είναι συμβατές με τον γύρω κόσμο και τις γενικότερες ανάγκες και συνθήκες.

Εάν αυτό δεν συμβεί, εάν, δηλαδή, δεν κατανοήσουμε ορθά το περιβάλλον ή τον εαυτό μας, υπάρχει ο κίνδυνος της ματαιότητας. Δηλαδή, να σκέφτομαι ή να κάνω πράγματα που δεν θα είναι χρήσιμα και αξιοποιήσιμα στον σύγχρονο κόσμο, με αποτέλεσμα τα έργα μου να έχουν περιορισμένο μόνο αντίκτυπο στους γύρω, αλλά κατά συνέπεια και σε μένα τον ίδιο. Ο παράγοντας της ατομικής μας διαβίωσης, δεν μπορεί να μην είναι συμβατός και να μην συμβαδίζει με τις τρέχουσες ή τις μελλοντικές ανάγκες, διότι τότε ματαιοπονούμε χωρίς προσωπικό κέρδος πλην της απόλαυσης της ατομικής μας μόνο – πάντα προσωρινής – ικανοποίησης.

Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού εξηγεί ότι όποιος ενδιαφέρεται να κατανοήσει την διδασκαλία αυτή αλλά και να την βάλει σε εφαρμογή για το δικό του πρώτα κέρδος, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει τις δύο βασικές αυτές πλευρές του αχαρτογράφητου κόσμου, του ατόμου και της κοινωνίας, προκειμένου οι σκέψεις και οι πράξεις του να είναι ωφέλιμες και συμβατές τόσο με το προσωπικό του απόθεμα πίστης, όσο και με τις γενικότερες ανάγκες κάτω από τις συνθήκες που επικρατούν κάθε φορά μέσα στον κόσμο γενικότερα.

Ο περιορισμός μόνο στο ατομικό μου πιστεύω και στις ατομικές μου ανάγκες και απόψεις, δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος επιτυχίας στην εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού. Ο άνθρωπος κερδίζει όταν προσέχει το συμφέρον του, αλλά παράλληλα κατανοεί και τις ανάγκες των γύρω και προσφέρει το δικό του μέρος για την υποστήριξη κάθε καλού και ωφέλιμου έργου στο περιβάλλον της εποχής του. 

Οι περιοχές που πρέπει καθένας να εξερευνήσει στην επίγεια ζωή του είναι αμέτρητες σε πλήθος και ατέρμονες σε διαστάσεις ύψους, βάθους, μήκους και πλάτους, και αρκεί μια μόνο ματιά με κριτική σοβαρότητα για να γίνει αντιληπτή αυτή η πραγματικότητα της ζωής μας μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα. ¨Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα βρεις μια ή και πολλές ακόμη διαστάσεις, τις οποίες δεν τις είχες καν υποπτευθεί νωρίτερα.

Διότι, εκτός από τον εαυτό μας και τις δικές μας ανάγκες, υπάρχουν και οι άλλοι, οι οποίοι δίνουν άλλες διαστάσεις στα δικά μας προβλήματα. Το απότομο σταμάτημα του προπορευόμενου οχήματος μπορεί να σημαίνει για σένα μια περιπέτεια υγείας και οικονομίας που δεν την είχες καν υποπτευθεί πριν ο προπορευόμενος κάνει το δικό του λάθος, στο οποίο όμως εμπλέκεσαι και συ, χωρίς εσύ να το έχεις προγραμματίσει. Και αυτή η καθημερινή μας εμπειρία, για όσους είμαστε μέσα στην καθημερινή ζωή, δίνει μια ερμηνεία ενός συνόλου πραγμάτων και καταστάσεων, στα οποία μπορεί να εμπλακούμε χωρίς την δική μας θέληση, ωστόσο, πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε με δικό μας κόστος ψυχικό και – πολλές φορές – και οικονομικό.

Διότι, κανείς δεν ζει μόνος του πάνω στην γη. Τα δικά μου λάθη και παραλείψεις, επηρεάζουν και χιλιάδες άλλους, που μπορεί να μην τους βλέπω, αλλά με κάποιο τρόπο και αυτοί θα υποστούν τις συνέπειες – καλές ή κακές – των δικών μου πράξεων. Και αυτό δηλώνει ότι ο κόσμος μέσα στον οποίο περνάμε την δική μας καθημερινότητα, στην πραγματικότητα δεν είναι αυτός που καθένας νομίζει ότι ξέρει, διότι η ζωή και συμπεριφορά των άλλων επηρεάζει – κατά κανόνα – και την δική μου καθημερινότητα.

Άρα ο κόσμος, ακόμη και ο ατομικός μας κόσμος, δεν είναι τόσο καθορισμένος, ώστε να μπορούμε και να τον οχυρώσουμε με τις δικές μας ικανότητες. Κλείνεις το ένα μέτωπο δυσκολιών, και την ίδια στιγμή ανοίγουν περισσότερα μέτωπα, όπως η Λερναία Ύδρα που πρέπει και αυτά να τα αντιμετωπίσεις εσύ και όχι κάποιος άλλος. Εάν δε περάσουμε και στον εσωτερικό μας κόσμο, της ψυχής και των συναισθημάτων, εκεί τα πράγματα είναι ακόμη πιο αχαρτογράφητα. Διότι, εκτός από τα ορατά, υπάρχουν και τα μη ορατά, δηλαδή οι επιδράσεις του ψυχικού μας κόσμου, η θλίψη, η χαρά, η παραδοχή, η μετάνοια και δεκάδες άλλες εσωτερικές μη ορατές διεργασίες που συμβαίνουν μέσα μας και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επηρεάζουν την ατομική μας καθημερινότητα.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν είπε να κυνηγάτε τους ανέμους και τις ιδέες μόνο, αλλά να προσέχετε τους εαυτούς σας πρώτα, και μετά, με τις οδηγίες της δικής μου διδασκαλίας που πρέπει να την μάθετε και να την εφαρμόζετε στην ατομική σας καθημερινότητα, θα κατανοήσετε τον δρόμο για να κάνετε λιγότερα λάθη εσείς, αλλά να είστε και καλύτερα προετοιμασμένοι για τις επιπτώσεις των λαθών των άλλων ανθρώπων. Δεν είσαστε, είπε ο Χριστός, εκτός κινδύνου όσοι πιστεύετε σε μένα. Το μόνο θετικό πράγμα που διαθέτετε εσείς εκτός των άλλων,  είναι να αντιλαμβάνεστε ορθά την δική σας θέση, και να μάθετε να προστατεύετε τον εαυτό σας με την σοφία που θα αποκτάτε εφαρμόζοντας τις δικές μου οδηγίες στην ατομική σας καθημερινότητα. 

Ο κόσμος που μας περιβάλλει και ο κόσμος που ζει μέσα στο σώμα μας είναι στην πραγματικότητα, όχι μόνο άγνωστος – αυτό το ξέρουμε όλοι – αλλά και χωρίς γεωγραφικά όρια, χωρίς ένα χάρτη για να μπορέσουμε να τον γνωρίσουμε κομμάτι – κομμάτι, και να καταλάβουμε το τί και το γιατί της καθημερινής μας ζωής. Δεν είναι μόνο, δηλαδή, το σύμπαν και τα μακρινά νεφελώματα των γαλαξιών που δεν μπορούμε να γνωρίσουμε, αλλά είναι και ο ίδιος μας ο εαυτός, τον οποίο τον καταλαβαίνουμε ως ύπαρξη – όσο τον καταλαβαίνουμε -, αλλά είναι και ο μακρόκοσμος που δεν είναι εύκολα προσβάσιμος και κατανοητός, ώστε να μπορεί κάποιος να κοιμάται ήσυχα.

Διότι, όλο και ανακαλύπτουμε κενά στην ατομική μας γνώση για το τί γίνεται μέσα μας – στο φυσικό μας σώμα -, αλλά και το τί γίνεται γύρω μας, και αυτό επηρεάζει αχαλίνωτα και την δική μας καθημερινή ζωή. Οι αποφάσεις των άλλων, έξω από μας, καλές ή κακές, μάς επηρεάζουν και πολλές φορές αρνητικά, με αποτέλεσμα να χάνουμε την μπάλα της ατομικής μας καθημερινότητας. Επομένως, όλοι κατανοούμε ότι το να γνωρίσει κάποιος τον κόσμο, πρέπει να ξεκινήσει την μεγάλη – όχι την αποκλειστική – προσπάθεια να γνωρίσει πρώτα τον εαυτό του και τα εφόδια που διαθέτει και μπορεί να αυξήσει και να αξιοποιήσει, ώστε καθημερινά να βελτιώνεται η επίγνωση του εαυτού του.

Διότι, χωρίς βελτίωση καθημερινή, σύντομα θα φτάσουμε στην στασιμότητα, την υπερηφάνεια των δικών μας αθλημάτων, και θα αποκοπούμε από την αληθινή ζωή, η οποία θέλει τον άνθρωπο να εξελίσσεται και να ανακαλύπτει και να μαθαίνει ό,τι του είναι σήμερα άγνωστο. Και αυτό για να συμβεί πρέπει το άτομο που ενδιαφέρεται για την προοπτική του μέλλοντος, να αρχίσει να αναζητά τις λύσεις των βαθύτερων προσωπικών του ερωτημάτων για την ζωή, την δικαιοσύνη και την αδικία, τις ασθένειες και τον θάνατο, χωρίς αυτό να αποτελεί πεδίο αυτο-φυλάκισης και καταστροφικής εσωστρέφειας, παραμελώντας την επιτυχία στην καθημερινότητα.

Αυτό, δηλαδή η προσωρινή εσωστρέφεια,  πρέπει να είναι ένα πρώτο μόνο στάδιο μιας μακράς και ατέρμονης αναζήτησης πίσω από τα γεγονότα της καθημερινής μας ζωής, προκειμένου να επεξεργαζόμαστε τα δεδομένα που οδήγησαν σε απαντήσεις λύσεων  ή σε περισσότερα αδιέξοδα τις σκέψεις και τις αποφάσεις μας. Η βαθύτερη κατανόηση του εαυτού μας κοιτάζοντας ένα καθρέπτη, είναι το πρώτο στάδιο για προβληματισμό ζωής. Όχι για να τα παρατήσουμε, αλλά για να παρατηρήσουμε τις αιτίες που προκαλούν τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας.

Και η διδασκαλία του Χριστού συνιστά να προσέχουμε τους εαυτούς μας και την δική του διδασκαλία. Όλα τα υπόλοιπα είναι σημαντικά, αλλά έρχονται σε δεύτερες θέσεις και οι επιλογές του ελεύθερου χρόνου μας πρέπει να είναι επιλογές που τα ερωτήματα της καθημερινής μας ζωής πρέπει να είναι ιεραρχημένα και αξιολογημένα με βάση την τρέχουσα αλλά και την μελλοντική τους αξία. Διότι ο άνθρωπος δεν ζει μόνο για το σήμερα, αλλά ξέρει ότι τον περιμένει και το άγνωστο αύριο, και πρέπει να είναι κατάλληλα προετοιμασμένος και εφοδιασμένος για να πετυχαίνει πάντοτε ή να μαθαίνει από τα λάθη του. 

Τελικά ο έπαινος και η προβολή είναι καλύτερη από την ανωνυμία, διότι αυτή μάς βοηθά να αναγνωρίσουμε πτυχές του εαυτού μας και μάλιστα του εσωτερικού μας ανθρώπου, της περιοχής της προσωπικότητάς μας που κανείς άλλος δεν έχει πρόσβαση εκτός από μας τους ίδιους. Το θέμα και το πρόβλημα, δηλαδή, δεν προκύπτει από την επωνυμία και την προβολή εκ μέρους της κοινωνίας και των άλλων, αλλά το πρόβλημα μπορεί να προκύψει από την δική μας αποδοχή αυτής της αναγνώρισης. Να νομίζουμε δηλαδή ότι είμαστε εμείς σπουδαίοι, ξεχνώντας ότι όλοι έχουμε ότι μάς έχει δοθεί και κανείς δεν είναι αυτόφωτος.

Όλοι κουβαλάμε την οικογενειακή μας ιστορία και όλοι επιδρούμε πάνω στους άλλους, καθένας με τον τρόπο του. Όσο ισχυρότερος είναι κάποιος, τόσο λιγότερο κινδυνεύει από την υπερηφάνεια. Και όσο λιγότερο επιδιώκει ο ίδιος την προβολή του, τόσο η δική του ταπεινή συμπεριφορά τον προβάλλει στους γύρω και εκτιμάται μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής αποδοχής.

Συνεπώς, το θέμα δεν είναι το μεγάλο χειροκρότημα και οι έπαινοι εκ μέρους των άλλων, αλλά το πρόβλημα δημιουργείται μέσα μας από την ατομική μας αδυναμία να αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας και τις αδυναμίες και τα λάθη του. Διότι κανείς δεν ζει μόνος του πάνω στην γη. Όλοι μοιραζόμαστε τον ίδιο κόσμο, τις ίδιες συνήθειες, τα ίδια ήθη και έθιμα, και όλοι πίνουμε από το νερό της φωτεινής αλήθειας ή του σκοτεινού ψεύδους. Και το θέμα δεν είναι το φως ή το σκοτάδι που κυκλοφορεί γύρω, αλλά το θέμα είναι κατά πόσο αυτό το σκοτάδι συσκοτίζει την αδύναμη συνείδησή μας, ή το φως της αλήθειας φωτίζει τις αδυναμίες μας και μας μεταφέρει στο κλίμα της αυτογνωσίας και της μετάνοιας.

Χωρίς αυτή την πραγματικότητα, της αυτογνωσίας και της μετάνοιας, πράξεις που είναι στην ατομική μας σφαίρα και ευχέρεια, το σκοτάδι αυξάνεται και η ζωή γίνεται δύσκολη. Εάν όμως υπάρξει η φυσική αναγνώριση της μετριότητας, τότε μπορεί το φως να φωτίσει τους καθημερινούς μας δρόμους προς το περισσότερο φως, καθώς όσο φωτίζεται ο δρόμος και το δωμάτιο του εσωτερικού μας κόσμου, της ψυχής μας δηλαδή, τόσο περισσότερο ανοίγει η οπτική γωνία των εσωτερικών μας οφθαλμών, για να βλέπουμε τις λεπτομέρειες που παρεμβάλλονται και δεν αφήνουν το φως να προχωρήσει βαθύτερα.

Η ζωή, κατά την διδασκαλία του Χριστού δεν είναι τίποτα άλλο από την απόλαυση της ανακάλυψης της αλήθειας μέσα στην πρακτική μας καθημερινότητα, και όσο αυτή η αποκάλυψη αυξάνεται, τόσο η δράση της παρουσίας του θεού μπορεί να φέρει την επωνυμία και τα αγαθά που την συντροφεύουν για τώρα αλλά και στο μέλλον της ατομικής μας ζωής. 

Η συμβολή της γνωριμίας και αναγνώρισης του ονόματος και της προσωπικότητάς μας εκ μέρους των άλλων ανθρώπων είναι σημαντική και δηλώνει ύπαρξη αρετής και εμπιστοσύνης. Και αυτό σημαίνει ότι κατέχουμε κάτι πολύτιμο, και αυτή είναι μία πληροφορία που επιβεβαιώνεται και από τους άλλους και όχι μόνο από την προσωπική μας εκτίμηση για το άτομό μας.

Με λίγα λόγια, η επωνυμία βοηθά το άτομο να βλέπει καλύτερα τον εαυτό του στον καθρέφτη της κοινωνίας με τα πολλά πρόσωπα και την πλατύτερη – κατά κανόνα – κριτική σκέψη. Διότι η λογική εσωστρέφεια είναι πολύτιμη – μέσα από αυτή κατανοούμε τον εαυτό μας – αλλά αυτό δεν φέρνει την τελειότητα, εάν δεν περάσει και από την κρίση του κοινωνικού συνόλου κάθε εποχή. Διότι, το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν είναι μόνο μια δικανική ορολογία, αλλά απηχεί και την αλήθεια, όπως την αντιλαμβάνεται η κοινωνία μιας συγκεκριμένης στιγμής ή περιόδου.

Η διδασκαλία του Χριστού έγινε μέσα στην κοινωνία και με τα μέσα της εποχής, αλλά η αλήθεια της επιβεβαιώθηκε αμέσως μετά από τους αυτόπτες μάρτυρες, και συνεχίζει να επιβεβαιώνεται από όποιον αναζητά τις ρίζες και το ατομικό του μέλλον. Δεν έκανε δηλαδή ο Χριστός την διδασκαλία του για λίγους, αλλά με την οπτική όλου του κόσμου διαχρονικά. Και τα αποτελέσματα αυτής της πίστης πιστοποιούνται ακόμη και σήμερα από όσους αποφασίσουν να αναζητήσουν τον εαυτό τους μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι και όχι μόνο αναλογιζόμενοι την δική τους επιθυμία για προβολή.

Διότι ο δημιουργός θεός έχει και άλλα κριτήρια, πολύ μακρύτερα σε χρόνο και χώρο, και η δική του εικόνα είναι πληρέστερη από κάθε άλλη, ατομική ή κοινωνική. Διότι βλέπει και κρίνει, όχι μόνο σύμφωνα με την στιγμή ή την περίοδο μιας πράξης ή μιας απραξίας ενός ατόμου, αλλά βλέπει και κρίνει, άρα και ανταποδίδει, με βάση την δική του διαχρονική αντίληψη του κόσμου και της εξέλιξής του. Και ευτυχής είναι ο άνθρωπος που μαζί με την δική του ικανοποίηση για το χειροκρότημα των ανθρώπων, μπορεί να σταθεί και μπροστά στην ιστορική αλήθεια της ζωής, η οποία δεν διαρκεί μόνο μια στιγμή, στιγμή αδυναμίας ή δύναμης και επιτυχίας, αλλά διαρκεί και πέρα από τα ατομικά όρια της προσωπικής μας ζωής.

Έχει ανεξερεύνητο παρελθόν που το κουβαλάμε μέσα μας, έχει αδιόρατο παρόν που προσπαθούμε να καταλάβουμε για να το αντιμετωπίσουμε, αλλά έχει και ένα μέλλον άγνωστο, που είναι αβέβαιο, και αναζητά στηρίγματα μέσα στην ατομική μας συνείδηση, προκειμένου να βλέπουμε την θετική και αναγεννητική προοπτική του μέλλοντος, αντί να αναμασάμε τις αποτυχίες ή τα χειροκροτήματα του παρελθόντος. Η ζωή είναι μπροστά και το παρελθόν δεν επιστρέφει ποτέ και για κανένα. Οι δικές μας ερινύες μάς συντροφεύουν τις ημέρες της ακηδίας και όχι τα γεγονότα που της έφεραν στην δική μας καθημερινότητα από το παρελθόν.