Η μετατροπή των ιδεών και της πίστης σε πράξεις είναι ένα πολυσύνθετο ζήτημα, διότι πρέπει να προχωρήσουν μαζί η θεωρία και η πράξη, χωρίς κανένα από τα δύο να θυσιάζεται χάριν του άλλου. Οι ιδέες και η φαντασία, όπως και ελπίδα και η πίστη, δεν ανήκουν στον μετρήσιμο κόσμο, άρα δεν είναι εύκολο να γίνει η διαχείρισή τους παράλληλα, καθώς το ένα πάει μπροστά και το άλλο ακολουθεί, με αποτέλεσμα οι ισορροπίες να είναι πρακτικά δύσκολες, και πολλές φορές να οδηγούν το όχημα του εσωτερικού μας κόσμου σε αδιέξοδα ή και σε κρημνούς χωρίς δυνατότητες επιστροφής στην κανονικότητα.

Και επειδή αυτό συμβαίνει κάθε στιγμή της καθημερινής μας ζωής, όλοι κατανοούμε τον αγώνα ενός ατόμου που αγωνίζεται να μετατρέψει τις ιδέες και τις επιθυμίες του σε πράξη αντιληπτή από το γύρω κόσμο. Και τούτο διότι κατά την υλοποίηση μιας ιδέας και μιας επιθυμίας, εμπλέκονται μυριάδες άλλες παράμετροι, οι οποίες μπορεί να επηρεάσουν την πορεία κατά την φάση της υλοποίησης, και η προσπάθεια να καταντήσει στο μηδέν ή και αρνητικά.

Για τον λόγο αυτό και ο ίδιος ο Χριστός δεν αρκέστηκε στην θεωρητική μόνο διδασκαλία, αλλά καλούσε τους μαθητές που είχαν την διάθεση, να ανακαλύψουν τα μυστικά που θα έφερναν την πίστη και τις ιδέες-πεποιθήσεις τους σε πράξη μετρήσιμη. Μέσα από τις παραβολές και τα θαύματα που έκανε ο ίδιος πάνω στους ανθρώπους της εποχής και της περιοχής εκείνης, προσπαθούσε να τους εξηγήσει πώς πρέπει να ανακαλύπτουν τον στόχο και τον σκοπό, για τον οποίο τους είχε επιλέξει ο ίδιος. Και αυτό κράτησε περισσότερο από τρία χρόνια, αν και η φυσική τότε παρουσία του Χριστού, θα έλεγε κάποιος, θα έκανε εύκολα τα πράγματα. Οι μαθητές του Χριστού δοκίμαζαν, και μέσα από τις δοκιμές τους μάθαιναν τα μυστικά, όχι θεωρητικά αλλά πώς από την πίστη μπορεί να παραχθεί ένα πρακτικό έργο, χρήσιμο και ωφέλιμο για όλους.

Και είναι εύκολο να κατανοήσουμε εμείς σήμερα την διαφορά μεταξύ εκείνων των πρώτων μαθητών και της δικής μας ατομικής περίπτωσης. Πρώτον διότι εκείνοι ως Εβραίοι ήξεραν την Παλαιά Διαθήκη, άρα ήταν εύκολο να θυμηθούν τα γραπτά εκείνα και να κατανοήσουν τις εξηγήσεις που τους έδινε ο ίδιος ο Χριστός. Μάλιστα τους επισημαίνει ότι αν και ήταν μαζί τους τόσα χρόνια, δεν τους τα είχε εξηγήσει όλα, διότι το φορτίο των γνώσεων δεν θα είχαν αντοχή να το κρατήσουν χωρίς κακές συνέπειες σε εγωισμό και αυταρέσκεια.

Διότι, το ζητούμενο σε κάθε πράξη είναι το κέρδος και όχι η ζημία. Και αυτός είναι κρίσιμος παράγοντας, διότι εάν το άτομο δεν ωφεληθεί, τότε κανένας δεν θα ωφεληθεί. Αντίθετα, εάν το άτομο κερδίσει, τότε υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να κερδίσουν και οι άλλοι από τον πλούτο του ενός. Το μυστικό, δηλαδή, δεν είναι ο πλούτος, αλλά ο πλούτος που συνοδεύεται από ωφέλεια, πρώτα για τον κοπιόντα, και κατόπιν και για τον κοινωνικό του περίγυρο. 

Η διαχείριση των ιδεών και των εσωτερικών μας απόψεων για τα καθημερινά ζητήματα είναι κρίσιμο θέμα, από το οποίο εξαρτάται η ποιότητα και το μήκος ολόκληρης της ατομικής μας ζωής. Διότι, μπορεί να έχουμε τέλειες ιδέες και σκοπούς, ωστόσο, ο τρόπος που αυτές θα μετατραπούν σε πρακτικό όφελος είναι ο κρίσιμος παράγοντας που θα καθορίσει και το τελικό αποτέλεσμα. Δεν αρκεί, δηλαδή, η ιδέα και η επιθυμία που καλλιεργούνται μέσα μου, αλλά θα πρέπει να βρω τρόπους να τις μετατρέψω σε πρακτικό ωφέλιμο αποτέλεσμα, το οποίο να ανταποκρίνεται στους τελικούς μου σκοπούς.

Ο καλός και ωφέλιμος στόχος μπορεί να είναι η ευτυχία μου, αλλά αυτό δεν είναι μονοσήμαντο. Διότι, εξαρτάται και από άλλους παράγοντες. πχ εάν κλέψω κάτι μπορεί να γίνω, πιθανόν, πλουσιότερος, αλλά αυτό δεν θα είναι μακροπρόθεσμα ωφέλιμο, διότι είτε θα συλληφθώ και θα πληρώσω για την πράξη μου, είτε δεν θα συλληφθώ, αλλά θα ζω με την εμπειρία της ταπείνωσης ότι βρέθηκα στην ανάγκη να κλέψω, και αυτό θα με συνοδεύει μέχρι το τέλος της ζωής μου, εάν φυσικά είμαι λογικός και με αγαθή συνείδηση. Σε διαφορετική περίπτωση, εάν δηλαδή θεωρώ την κλοπή “μαγκιά” και “κατόρθωμα”, τότε δεν μπορεί να γίνει καμιά συζήτηση, διότι κτίζουμε πέτρινο κτίριο στην επιφάνεια του νερού χωρίς υποστυλώματα.

Ο παραλογισμός και η αφροσύνη δεν μπορεί να αποτελέσουν κανόνα κανονικής ζωής, παρά μόνο διεστραμμένης και κακόβουλης. Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός ξεκαθάρισε από την αρχή της διδασκαλίας του, ότι δεν αναφέρεται σε ανθρώπους παραλόγους και πονηρούς, διότι εκεί δεν υπάρχει περιθώριο βελτίωσης των ζητημάτων που απασχολούν τους “κανονικούς”, δηλαδή του εχέφρονες ανθρώπους. Αντίθετα, είπε ο Χριστός, όποιος έχει περιεχόμενο λογικής και αγαθής συνειδήσεως, αυτός, εάν θέλει, μπορεί να μετατρέψει την δική του καθημερινότητα σε μια νέα πορεία, όπου δεν εφαρμόζεται το παράλογο και το παράνομο – με ό, τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον καθένα κάθε στιγμή, – αλλά εφαρμόζεται ο νόμος της κοινής λογικής με αναζητήσεις βαθύτερες των αιτιών που προκαλούν τα αιτιατά, δηλαδή τις πράξεις και τις δράσεις ενός ατόμου στην δική του καθημερινότητα.

Δεν “ισοπέδωσε”, δηλαδή, ο Χριστός τους ανθρώπους, αλλά απευθύνθηκε σε εκείνους που διέθεταν τότε, -και αυτό ισχύει και σήμερα, – την κοινή λογική και την εκτίμηση των αξιών στα μέτρα της κάθε εποχής. Ο Χριστός δεν ήρθε να καταργήσει τα υφιστάμενα, αλλά να φυτέψει ένα νέο κόσμο, τον κόσμο των αξιών και των συνεχών βελτιώσεων, πρώτα στο εσωτερικό των ενδιαφερομένων, και από αυτό να εμφανιστούν προς τα έξω τα καλά και συμφέροντα για το άτομο, αλλά και για την σύγχρονη του κοινωνία, το οποίο είναι και το ζητούμενο κάθε στιγμή σε κάθε κοινωνία ανθρώπων. 

Η μεταφορά των επιθυμιών και των ιδεών στην πρακτική καθημερινότητα είναι ατομική υπόθεση, αλλά κρύβει και κινδύνους, εάν κάποιος δεν είναι ώριμος να καταλάβει τα όριά του και να περιοριστεί στις δικές του δυνάμεις, που μπορεί να διαθέσει για την υλοποίηση των σχεδίων και των ιδεών του. Διότι, επιθυμία δεν σημαίνει και κάτι καλό πάντοτε, αφού μπορεί να επιθυμούμε κάτι άπιαστο, άρα μη εφαρμόσιμο στην καθημερινή μας ζωή.

Κάθε καλή επιθυμία δεν σημαίνει ότι μπορεί να γίνει και πράξη, για τον λόγο αυτό και ο Χριστός συνέστησε την άμεση επικοινωνία με τον ίδιο τον ζωντανό δημιουργό, προκειμένου να εξασφαλίζεται και η δική του – του δημιουργού- “σύμφωνη γνώμη”, δεδομένου ότι πολλές φορές πέφτουμε έξω, όχι μόνο στον στόχο, αλλά και στις δυνατότητες που μπορεί να υπάρξουν την δεδομένη στιγμή για τη δεδομένη προσπάθεια. Με λίγα λόγια, δεν αρκεί η επιθυμία και η ιδέα, αλλά πρέπει να έχει εξασφαλιστεί και η γενικότερη συμφωνία των δεδομένων, ώστε το άτομο να μην μείνει από δυνάμεις και δεδομένα κατά την φάση της υλοποίησης, αλλά να ολοκληρώνει το έργο του με επιτυχία και χαρά.

Και αυτό σημαίνει ότι η ανακάλυψη του θελήματος του ζωντανού δημιουργού για κάθε ζήτημα της πρακτικής μας ζωής είναι κυρίαρχο ζήτημα. Διότι, στα δικά μας μάτια μπορεί να φαίνονται όλα τέλεια, αλλά δεν γνωρίζουμε τους παράγοντες που μπορεί να εμφανιστούν κατά την εκτέλεση του έργου. Για τον Ιάκωβο πχ, τον αδελφό του Ευαγγελιστή Ιωάννη, είχε ζητήσει η μητέρα τους να καθίσουν δεξιά και αριστερά του Χριστού, αλλά ο Χριστός εξήγησε ότι αυτό δεν μπορούσε να το εξασφαλίσει ούτε ο ίδιος, παρά μόνο ο δημιουργός. Το ότι λίγο αργότερα θανατώθηκε με μαχαίρι με εντολή του Ηρώδη, αυτό δεν το είχε προβλέψει κανείς. Η επιθυμία της μητέρας ήταν καλή, αλλά τα γεγονότα κανείς δεν ήξερε πώς θα εξελιχθούν.

Και αυτός είναι ο λόγος που είναι καλό να μην προτρέχουμε του χρόνου και του θελήματος του ζώντος δημιουργού. Υπάρχουν καλά πράγματα που αρέσουν, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι για την ατομική μας ζωή θα είναι και εφαρμόσιμα και με καλό αποτέλεσμα. Προηγείται η εξασφάλιση της συμμετοχής του δημιουργού, ώστε να έχουμε την υψηλότερη κατά το δυνατόν εξασφάλιση στην ατομική μας πληροφόρηση. Διότι, κάθε τι καλό δεν σημαίνει ότι θα αποβεί καλό και για την δική μου περίπτωση. Κανείς δεν ξέρει το καλό και το κακό πέραν ενός ανθρώπινου ορίου.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός συνέστησε την μετάνοια, δηλαδή την συνεχή ανανέωση-αποβολή παλαιών και πρόσληψη νέων δεδομένων- του εσωτερικού μας κόσμου, ώστε να κρίνουμε με αλήθεια την πραγματικότητα, και όχι μόνο σύμφωνα με το ατομικό μας συμφέρον, όπως αυτό εμφανίζεται στον δικό μας ανθρώπινο ορίζοντα μόνο. 

Η διάκριση μεταξύ ιδεών-σκέψεων από τις πράξεις είναι προσωπική και ατομική υπόθεση. Καθένας διαχειρίζεται με ατομική ευθύνη, τόσο τις σκέψεις και τα συναισθήματα στον εσωτερικό του κόσμο, όσο και τις πράξεις τις οποίες εκτελεί σε εφαρμογή των δικών του σκέψεων και αποφάσεων. Υπάρχει, δηλαδή, ένας προσωπικός χώρος μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο, τον κόσμο των σκέψεων και των αποφάσεων, στον οποίο δεν μπορεί να εισέλθει κάποιος χωρίς την δική μας θέληση.

Αυτό είναι απόλυτο μέχρι σήμερα. Κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει τον εσωτερικό μας κόσμο, εάν εμείς δεν του το επιτρέψουμε με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Και αυτό είναι εξαιρετικά σοβαρό, ώστε να πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους, για να αποδίδουμε τις ευθύνες εκεί που πρέπει και όχι στον κακό αέρα! Διότι, αυτό που επηρεάζει τις σκέψεις και τις αποφάσεις μας δεν είναι μόνο ο εξωτερικός κόσμος, αλλά είναι η δική μας απόφαση, και μάλιστα κυρίως αυτή, να ανοίξουμε την σκέψη και την θέλησή μας στις προτάσεις κάποιων άλλων, χωρίς να έχουμε αντιληφθεί το τί πρόκειται να ακολουθήσει.

Και εάν μεν είναι θέμα άγνοιας, αυτή μπορεί να αποκατασταθεί με την πάροδο του χρόνου. Εάν όμως είναι θέμα λάθους εκτιμήσεων, τότε η ευθύνη ανήκει σε μας, να αναθεωρήσουμε τις αποφάσεις και να πράξουμε το ορθό, προκειμένου το αποτέλεσμα να είναι σύμφωνο με την δική μας θέληση. Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει ισχυρό χαρακτήρα με αυτοσυγκράτηση και ελεύθερη από δεσμευτικούς παράγοντες βούληση. Διότι, δεν αρκεί μόνο η γνώση της διάκρισης του καλού από το κακό-επιζήμιο, αλλά πρέπει να υπάρχει και η δύναμη να εκτελέσουμε το καλό.

Το καλό πάντα είναι περισσότερο δύσκολο, γιατί έχουμε συνηθίσει να μην αντιδρούμε στο κακό, αλλά μάλλον να αποφεύγουμε τον κόπο να ψάξουμε το καλό, ξέροντας ότι μπορεί να μας στοιχίσει σε κόπο και δαπάνη, οπότε το αφήνουμε για το μέλλον ή στην τύχη. Όσοι όμως ενδιαφέρονται για την ζωή και την δράση και όχι για τον Ωχαδερφισμό, ξέρουν ότι χωρίς την δική μας θέληση δεν μπορεί να προκύψει κάτι ωφέλιμο για την προσωπική μας ζωή. Αυτό σημαίνει ότι οι σκέψεις απαιτούν επεξεργασία πριν τις πράξεις και οι πράξεις απαιτούν προσοχή κατά την εκτέλεσή τους, ώστε το αποτέλεσμα να είναι καλό και ευάρεστο σε όλους διαχρονικά και όχι μόνο για εκείνη την στιγμή.

Ο Χριστός δεν εμπλέκεται σε πράξεις που εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε, αλλά βαδίζει μαζί μας ώστε να ενισχύει τα χέρια και τα πόδια στον δρόμο της επιτυχίας και όχι της αποτυχίας. Το θεμέλιο και ο σκοπός είναι το καλό, το ευάρεστο και στο τέλος το τέλειο, με ορίζοντα την διαχρονικότητα και την προοπτική της αιωνιότητας. 

Επειδή η ατομική μας ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από ιδέες, [απλές ή σύνθετες δεν έχει σημασία, όπως δεν έχει και σημασία το τί αφορούν], και στη συνέχεια πράξεις και έργα, [απλά ή σύνθετα και γι’αυτά δεν έχει σημασία στο θέμα που καλύπτουν μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα], είναι βασικό στοιχείο της προσωπικής μας αντίληψης η κατανόηση ότι, χωρίς ιδέες δεν μπορεί να υπάρξουν έργα, μικρά ή μεγάλα, σημαντικά ή ασήμαντα – δεν έχει σημασία – άρα εκείνο που μπορούμε ακόμη – πριν από κάθε πράξη ή έργο – να κάνουμε εμείς είναι να βάζουμε τη σκέψη μας να επεξεργάζεται σε ύψιστο βαθμό – και όχι επιφανειακά μόνο – κάθε τι, από το οποίο θα οδηγηθούμε σε πράξη εφαρμογής αργότερα.

Και μπορεί αυτό το θέμα να είναι θέμα λόγου και όχι μηχανικής πράξης, αλλά ακόμη και στον λόγο που πρόκειται να εκφωνήσουμε – ακόμη και για τα απλά και καθημερινά ζητήματα – πρέπει να υπάρξει η ανάλογη επεξεργασία, ώστε να μην μετανοούμε αργότερα για κάτι που είπαμε ή κάναμε, χωρίς να το έχουμε σκεφτεί καλύτερα. Διότι, ό,τι λέμε – συνήθως – είναι δεσμευτικό. Όχι μόνο απέναντι στους άλλους, αλλά και στον ίδιο μας το εαυτό. Διότι, εκφράζοντας με λόγο κάτι που σκεφτήκαμε, αυτόματα το περιεχόμενο και η επίδρασή του αποτυπώνεται μέσα μας, με αποτέλεσμα να αποτελεί τμήμα του εσωτερικού μας κόσμου, από τον οποίο θα περάσουν αργότερα και άλλα ζητήματα, στα οποία η αρνητική [η αργή, όπως λέει το Ευαγγέλιο] σκέψη ή πράξη που προηγήθηκε, έχει αφήσει το αρνητικό της αποτύπωμα, και συνεπώς μπορεί να επηρεάσει την νεότερη σκέψη και πράξη μας.

Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό δεν είναι ούτε αθώο ούτε απλό. Διότι, οι συνέπειες των λαθών μας δεν εξαφανίζονται ως δια μαγείας, αλλά μένουν μέσα μας τα αποτυπώματά τους, τα οποία θα φέρουν τις δυσάρεστες ή τις ευχάριστες συνέπειες μέσα στην πρακτική μας καθημερινότητα. Αυτό σημαίνει ότι η επεξεργασία των σκέψεων και των ιδεών, από τις οποίες θα οδηγηθούμε σε μια πράξη, είναι ο κρίσιμος χώρος και χρόνος, προκειμένου να αποφύγουμε τις δυσάρεστες συνέπειες ή να καλλιεργήσουμε τις θετικές προοπτικές της ατομικής μας ζωής.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός εξήγησε ότι είναι απαραίτητο να αφήνουμε χρόνο μεταξύ σκέψης και απόφασης, ώστε να γίνεται η κατάλληλη προεργασία μέσα μας, πριν εμφανιστεί στον κοινωνικό μας περίγυρο. Διότι, μέσα μας καλλιεργείται το καλό ή το κακό, το οποίο όταν γίνει πράξη, θα επηρεάσει εμάς, αλλά και όλους όσοι σχετίζονται τώρα ή στο μέλλον με την δική μας παρουσία.