Για κάθε κατάκτηση απαιτούνται όπλα. Καμία κατάκτηση δεν γίνεται χωρίς πάλη με τον αντίπαλο, ο οποίος ήδη κατέχει την εξουσία πάνω σε κάτι που θέλει κάποιος άλλος να κυριεύσει. Και τα όπλα πρέπει να αντιστοιχούν στις ανάγκες του χώρου, του χρόνου, και της αντίστασης εκ μέρους του υφιστάμενου κυρίου της περιοχής, την οποία κάποιος άλλος θέλει να κατακτήσει και να θέσει υπό την δική του κυριαρχία, δηλαδή η περιοχή αυτή να αλλάξει κύριο, και η εξουσία να μεταφερθεί από τον υφιστάμενο στον επόμενο κάτοχο της συγκεκριμένης περιοχής.

Πόλεμοι και αγώνες δεν φέρνουν αποτέλεσμα, εάν δεν οργανωθούν με συνέπεια, όχι μόνο για κατάκτηση, αλλά και για διατήρηση της κυριαρχίας. Και εδώ χρειάζεται να δουλέψει το μυαλό του ατόμου, όταν πρόκειται για κατακτήσεις με άλλους ανταγωνιστές και αντιπάλους. Διότι κάθε πάλη για κατάκτηση έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και ποτέ αυτά τα στοιχεία μιας πάλης δεν είναι τα ίδια με κάθε νέα πάλη για κατάκτηση.

Κάθε φορά, δηλαδή, που κάποιος θέλει και αποφασίζει να κατακτήσει κάτι, συνήθως υπάρχουν και άλλοι ενδιαφερόμενοι για την ίδια κατάκτηση, και αυτό δημιουργεί συναγωνισμό ή ακόμη και ανταγωνισμό μεταξύ των διεκδικητών της εξουσίας του νέου χώρου και χρόνου. Και επειδή ο άνθρωπος έχει μέσα του την τάση της μονοφαγίας και του εγωισμού, δεν θέλει κανένα άλλον να κατακτήσει εκείνο που ο ίδιος θέλει να θέσει υπό την δική του κυριαρχία. Και βέβαια, όλοι κατανοούμε ότι αυτό αποβαίνει μοιραίο, διότι χάνεται η δύναμη στις εσωτερικές συγκρούσεις και δεν διατίθεται για την κατάκτηση του στόχου που έχουμε θέσει.

Και αυτό αποτελεί πρόβλημα για όλους όσους ενδιαφέρονται να κατακτήσουν κάτι καινούριο. Διότι το μίσος των άλλων θα θέσει – αυτό είναι σίγουρο – πολλές παγίδες, ώστε και αυτός που προσπαθεί να φτάσει στον προορισμό του να αποτύχει, αλλά και κανείς άλλος να μην πετύχει τον ίδιο στόχο. Και εδώ έρχεται η διδασκαλία του Χριστού να μας διδάξει ότι όταν θέλεις να κατακτήσεις κάτι, μια θεραπεία, μια επιτυχία στην καθημερινότητά σου, τότε κλείσε την πόρτα πίσω σου να μην ακούει και βλέπει κανείς άλλος, για να μπορέσει ο θεός να ενεργήσει χωρίς περισπασμούς και αντιδικίες.

Διότι μόλις γίνει αντιληπτός ο δικός σου στόχος, πολλοί άλλοι θα επιχειρήσουν να κατακτήσουν πρώτοι εκείνοι και όχι εσύ τον στόχο σου, άσχετα αν υπάρχουν περιθώρια για πολλούς κυρίους και πολλές διαφορετικές δραστηριότητες στον ίδιο χώρο, εάν δεν υπάρχουν ανταγωνισμοί και ματαιοδοξία. Αυτό σημαίνει ότι το άτομο που θέτει ένα προσωπικό στόχο για κατάκτηση, πρέπει να μαθαίνει να προφυλάσσει τον εαυτό του από τις άδικες – συνήθως – επιθέσεις των “ανταγωνιστών” του, διότι μπορεί εκείνοι να μην ενδιαφέρονται για τα ίδια ακριβώς πράγματα που ενδιαφέρεσαι εσύ, αλλά το μίσος και η άδικη σκέψη τους οδηγεί σε αντιπαλότητα χωρίς λόγο και άδικες πράξεις που ζημιώνουν περισσότερο τους ίδιους και λιγότερο εσένα.

Διότι κάθε άδικο δεν ευλογείται, οι άδικοι πάντα αποτυγχάνουν μακροπρόθεσμα, άρα η οποιαδήποτε επίθεση είναι καταδικασμένη να αποβεί εις βάρος τους. Διότι εσύ που διαχειρίζεσαι με δικαιοσύνη τα δικαιώματά σου θα πετύχεις στο τέλος, ενώ εκείνοι που άδικα σε διωξαν θα αποτύχουν. Η άδικη καταδίκη του Χριστού, η σταύρωση και η Ανάσταση αποδεικνύουν την αλήθεια αυτή για εφαρμογή στην ατομική μας καθημερινή συμπεριφορά προς τους άλλους, εάν αναζητούμε την επέκεινα τα ορατών πραγμάτων ζωή και όχι μόνο όσα είναι απαραίτητα για την ατομική μας καθημερινότητα. 

Όταν κάποιος κατακτήσει κάτι, το επόμενο στάδιο είναι να το διατηρήσει, εάν πρόκειται για θέμα που έχει μακροχρόνιο ενδιαφέρον. Σε όλο το φάσμα του φυσικού κόσμου η κατάκτηση συνοδεύεται από την ανάγκη της διατήρησης, και όσο πιο πολύτιμο είναι το αντικείμενο της κατάκτησης, τόσο η σημασία της διατήρησης της εξουσίας πάνω στην κατάκτηση παίρνει άλλο χαρακτήρα.

Δηλαδή, η κατάκτηση όταν αφορά ζήτημα πέραν της απλής καθημερινότητας, επιβάλλει ως αναγκαιότητα και την δύναμη της διατήρησης. Διαφορετικά θα πρόκειται για τυχαία πρόσκαιρη κατάκτηση και όχι δύναμη εξουσίας. Και όλοι κατανοούμε την διαφορά. Όταν κάτι είναι πολύτιμο, όλοι θέλουμε την διατήρηση της κατάκτησης, αλλά η διατήρηση της κατάκτησης προϋποθέτει και κατανόηση των αξιών που συνοδεύουν την κατάκτηση.

Δηλαδή, όσο περισσότερο έχει κοστίσει η κατάκτηση, τόσο περισσότερο γίνεται αντιληπτή και η αξία και σημασία της διατήρησης της κατάκτησης. Και αυτό, ενώ είναι εύκολα κατανοητό στην δική μας πρακτική καθημερινότητα, σπίτια, σπουδές, κλπ, όταν ερχόμαστε στην σφαίρα της διαχρονικότητας, δηλαδή της διατήρησης εξουσίας σε κάτι που διαρκεί πέραν των ανθρωπίνων ορίων φυσικής ζωής, εκεί χάνουμε τον προσανατολισμό μας.

Διότι, μπορεί να είναι εύκολα κατανοητή η αξία της κατάκτησης, αλλά δεν είναι εύκολα αντιληπτός ο τρόπος διατήρησης. Πολλές φορές, δηλαδή, ενώ ξέρουμε πώς να μεριμνήσουμε για την διατήρηση ενός σπιτιού με τις επισκευές και την πρόνοια, όταν ερχόμαστε σε σοβαρά ζητήματα του εσωτερικού μας κόσμου, όπως η εκτίμηση, η κατανόηση, η κοινωνική μας ηθική, κλπ, εκεί τα πράγματα παίρνουν τροπή αδιαφορίας και απαξίωσης, με αποτέλεσμα να υπάρχουν στιγμές και περίοδοι έντασης και ευεξίας, αλλά και περίοδοι αδιαφορίας και υποτίμησης.

Και αυτό έχει ως συνέπεια να πηγαίνουν χαμένοι κόποι και προσπαθειες που καταβάλλαμε για την κατάκτηση, χάνοντας πολύτιμα στοιχεία που θα μπορούσαμε να διακρατήσουμε στην διαχρονική μας παρουσία στην ζωή. Και, φυσικά, αυτό κανείς δεν το θέλει. Διότι όλοι θέλουμε να αυξάνουμε και να εμπλουτίζουμε τα υπάρχοντά μας και όχι να απομειώνονται από το προσωπικό μας χαρτοφυλάκιο. Και εδώ η διδασκαλία του Χριστού φωτίζει τον τρόπο με τον οποίο, όποιος ενδιαφέρεται για τον εμπλουτισμό των υπαρχόντων του, θα πρέπει να είναι έξυπνος, δηλαδή να μην αφήνει απροστάτευτα τα τμήματα της ατομικής του κατάκτησης, όπως συμβαίνει και με τις κοινωνικές κατακτήσεις, όπως η ελευθερία, η παιδεία, κλπ.

Ο Χριστός, δηλαδή, δεν άφησε τίποτα στην τύχη, αλλά μεριμνούσε καθημερινά για την αύξηση των υπαρχόντων αποθεμάτων των μαθητών του, προκειμένου να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν κάθε δύσκολη στιγμή στην ατομική τους καθημερινότητα. Τα θαύματα, δηλαδή, δεν είναι για να επαναπαύεται ο άνθρωπος της πίστης στον Χριστό, αλλά για να παίρνει δύναμη ενδυνάμωσης της πίστης, αποσκοπώντας στην πλατύτερη και βαθύτερη αποκάλυψη του θελήματος του θεού, διότι το θέλημα αυτό δεν είναι συμβολικό, αλλά είναι πρακτικά αγαθό, ευάρεστο και τέλειο, και επιφέρει θετικές συνέπειες στην ατομική καθημερινότητα του ενδιαφερομένου προσώπου.

Η εγκατάλειψη των κατακτήσεων στην σφαίρα της πίστης ενός ατόμου, δηλώνει ότι κάτι δεν πήγε καλά. Στηρίχθηκε, δηλαδή, μόνο στα θαύματα και στον θαυμασμό, και δεν πρόσεξε την αντιμισθία, από την οποία απορρέουν όλα τα θετικά και πολύτιμα στην ατομική μας καθημερινότητα. 

Η κατάκτηση, δηλαδή η κυριαρχία πάνω σε κάτι, χώρο ή χρόνο ή ο,τιδήποτε έχει υπαρξιακή υπόσταση, είναι κοινή έννοια στην ατομική μας καθημερινότητα. Από τους στόχους που καθένας θέλει να κατακτήσει, έως τον περίπατο με τα πόδια ή την βόλτα με το αυτοκίνητο, όλα αποτελούν θέμα κατάκτησης και άφιξης στον προορισμό.

Τίποτα μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα δεν γίνεται τυχαία. Όλα έχουν την βάση και την εξέλιξή τους μέχρι την οριστική άφιξη στον στόχο. Και αυτή η αλήθεια της πραγματικότητας – και όχι μόνο η θεωρητική και φιλοσοφική της διάσταση – οδηγεί στην αναζήτηση του καλύτερου δρόμου για την άφιξη μέχρι τον προορισμό που καθένας έχει θέσει στην ατομική του καθημερινότητα. Διότι όλοι ταξιδεύουμε καθημερινά, αλλά καθένας έχει τον δικό του προορισμό και αγωνίζεται λίγο ή πολύ να φτάσει στον δικό του προορισμό και όχι στον προορισμό κάποιου άλλου.

Είναι, δηλαδή, μια απόλυτα προσωπική και ατομική εμπειρία η πορεία προς τον ατομικό μας στόχο, αν και δίπλα μας, μπροστά και πίσω μας ακολουθούν μυριάδες άτομα με διαφορετικούς όμως προορισμούς καθένας, και με διαφορετική διαχείριση των θεμάτων που τον απασχολούν κάθε στιγμή της δικής του πορείας. Μπορεί η πορεία να εμφανίζεται κοινή για κάποιες στιγμές ή περιόδους, αλλά το τέλος αυτής της πορείας είναι πάντα απόλυτα προσωπικό και ατομικό και καθένας παίρνει την θέση που έχει προοριστεί για να καθίσει, χωρίς συγχήσεις και χωρίς αμφισβητήσεις.

Άλλωστε, κατά την διάρκεια της πορείας όλα έχουν ήδη αποσαφηνιστεί, και χωρίς αμφισβητήσεις έχουν αποκρυσταλλωθεί όλες οι λεπτομέρειες του βίου και των σκοπών του ατομικού μας ταξιδιού μέχρι την κατάκτηση του στόχου. Και ο Χριστός εξήγησε αυτή την αλήθεια. Όλοι ταξιδεύουμε καθημερινά – κατά κυριολεξία και μεταφορικά – και καθένας βαδίζει στον δικό του προορισμό, προσέχοντας την ατομική του πορεία για να τον μεταφέρει στην δική του κατάκτηση του βραβείου – μεταφορικά αλλά και κατά κυριολεξία – σε οτιδήποτε ο ίδιος έχει θέσει ή του έχουν αναθέσει κάποιοι άλλοι και ο ίδιος έχει συμφωνήσει να κατακτήσει.

Δίπλα στον ένα οδοιπόρο βαδίζουν άλλες μυριάδες προσώπων και καταστάσεων, ωστόσο αυτό δεν πρέπει να δημιουργεί σύγχυση στην ουσία του. Διότι το άτομο παραμένει μία προσωπικότητα που επηρεάζεται και επηρεάζει, αλλά δεν συγχέεται με το πλήθος, διότι φέρει μέσα του ένα ατομικό στοιχείο της δικής του προσωπικότητας, το οποίο είναι μοναδικό στην παρούσα κατάσταση, αλλά και στην ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας.

Ποτέ δεν υπήρξε σύγχυση προσώπων. Υπήρξαν και υπάρχουν εξωτερικές ομοιότητες προσώπων στον ίδιο χώρο και χρόνο, αλλά ποτέ δεν υπήρξε σύγχυση μέχρι σήμερα για τον ρόλο και την προσωπικότητα κάθε ατόμου. Και όσοι εργαζόμαστε ξέρουμε καλά αυτή την αλήθεια. Η αμοιβή είναι απόλυτα εξαρτημένη από την προσφορά του προσώπου που εργάζεται και ποτέ δεν μεταφέρονται αγαθά από ένα εργοδότη σε άλλον μη εργαζόμενο, εάν δεν είναι πιστοποιημένη η παρουσία και το έργο του.

Μπορεί στον δρόμο να είμαστε πολλοί, αλλά καθένας έχει τον ατομικό του προορισμό και τον δικό του στόχο που πρέπει να κατακτήσει στην δική του ζωή και στην δική του καθημερινότητα, και δεν υπάρχει σύγχυση στα πρόσωπα και στους προορισμούς κατά την πρακτική έννοια της καθημερινότητας.