Για την καθημερινή μας εμπειρία στην καλή ζωή απαραίτητη είναι η πληρότητα σε κάθε τομέα. Από τις τροφές και την συντροφικότητα έως τις επιτυχίες και τους σκοπούς απαιτείται πληρότητα, ώστε η ζωή να μην έχει κενά και να ανταπεξέρχεται σε κάθε δυσκολία της ημέρας. Και αυτό σημαίνει σωστή τροφοδοσία του εσωτερικού μας κόσμου, όπως αντίστοιχα κάνουμε και για το σώμα μας.

Ωστόσο, αυτό δεν είναι μια αυτόματη διαδικασία στο σύνολό της, όπως δεν είναι και η πληρότητα των τροφών. Όπως, δηλαδή, για τις τροφές εμείς ατομικά ο καθένας μεριμνά για την ετοιμασία και την εύρεση των αναγκαίων για την συντήρηση του σώματος τροφών, έτσι και στον εσωτερικό μας κόσμο, οι αδυναμίες δεν καλύπτονται αυτόματα, αλλά απαιτείται, όπως και για τις τροφές η ατομική φροντίδα. Διότι, δεν είναι μόνο τα logistics που κάνουν δυνατή την τροφοδοσία των υλικών για το σώμα, αλλά είναι και η ατομική μέριμνα για την παρασκευή και την κατανάλωση. Είναι όμως στην συνέχεια και η φυσική λειτουργία του οργανισμού, ο οποίος θα μετατρέψει τις τροφές σε ενέργεια και δύναμη, ώστε το σώμα να βρίσκεται σε καλή φυσική κατάσταση για να αντιμετωπίζει τις ανάγκες του σε δύναμη και ικανότητα.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αντιμετωπίζεται και η ανάγκη του εσωτερικού μας κόσμου για ενίσχυση με δύναμη. Και εδώ, δηλαδή, υπάρχει ο ανθρώπινος παράγοντας που θα κάνει το καθήκον του, αλλά, φυσικά, η τελική επεξεργασία θα γίνει από τον εσωτερικό μας άνθρωπο, την συνείδηση, τις γνώσεις, τις σκέψεις και τις πράξεις, προκειμένου να ενισχυθεί ο άνθρωπος των σκέψεων και των επιλογών και αποφάσεων, ώστε το άτομο να είναι ώριμο για ορθές επιλογές και θετικές πράξεις.

Με αυτό τον απλό τρόπο εξασφαλίζεται και η τροφοδοσία για πληρότητα του εσωτερικού μας ανθρώπου. Εμείς κάνουμε το μέρος μας, προμηθευόμαστε την γνώση και την καθαρή συνείδηση από την διδασκαλία του Χριστού – άσχετα με την πηγή και τον τρόπο που φτάνει η προμήθεια στην συνείδησή μας – και αυτή η προμήθεια θα μετατραπεί στον κατάλληλο χρόνο, σε εσωτερική ενέργεια και δύναμη ζωής, δράσης και πληρότητας. Διότι, πίσω από την διδασκαλία του Χριστού κρύβεται η δύναμη του δημιουργού, η προμήθεια του οποίου δεν είναι αδύναμη ούτε περιορισμένη, αλλά είναι ικανή να τροφοδοτήσει όλο τον εσωτερικό μας άνθρωπο με ενέργεια και δύναμη, ώστε οι σκέψεις και οι επιθυμίες μας να είναι σε παραγωγική διαδικασία.

Διότι μέσα από αυτή την διαδικασία της παραγωγής, θα έρθουν οι καλές σκέψεις και οι καλές αποφάσεις, ώστε και οι πράξεις μας να καταλήγουν σε θετικό αποτέλεσμα ατομικής ψυχικής, σωματικής και κοινωνικής υγείας και συμπεριφοράς. Και αυτό είναι το θέλημα του δημιουργού, για καθέναν που ενδιαφέρεται να ακολουθήσει την διδασκαλία του Χριστού στην δική του καθημερινότητα, εν μέσω αντίθετων καταστάσεων που μπορεί να συμβαίνουν γύρω μας. 

Η πληρότητα δεν αφορά μόνο πρακτικά ζητήματα της καθημερινότητας, αλλά περιλαμβάνει και θέματα του εσωτερικού μας κόσμου, όπως η αγάπη, η συμπόνια, η ελευθερία, και μυριάδες άλλα θέματα που συνθέτουν και απασχολούν τον εσωτερικό μας κόσμο, την ψυχή μας δηλαδή, όλο το εικοσιτετράωρο.

Και για μεν τα πρακτικά ζητήματα ξέρουμε όλοι οι ενήλικες πώς να τα συμπληρώσουμε, ώστε να είμαστε χωρίς κενά στις καθημερινές μας δραστηριότητες. Από την πείνα και την δίψα, τα οποία δεν είναι θέματα του εσωτερικού μας κόσμου αλλά είναι βασικά στοιχεία επιβίωσης του σώματος, ξέρουμε πώς να καλύψουμε τις καθημερινές μας ανάγκες χωρίς την βοήθεια άλλων.

Το μεγάλο ζήτημα προκύπτει όταν φτάνουμε στα προβλήματα και τις αναζητήσεις του εσωτερικού μας κόσμου, εκεί, δηλαδή, όπου η μηχανική και οι εφαρμοσμένες τέχνες και τεχνικές δεν μπορούν να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα, και το κενό παραμένει μέχρι να πάρουμε την “πληρότητα”, δηλαδή να λάβουμε απάντηση στα βαθύτερα και ουσιαστικά ερωτήματα για την αδικία, το μίσος, την κακία, την πλεονεξία και μυριάδες άλλα θέματα που απασχολούν την ατομική μας καθημερινότητα και δεν είναι εύκολες και πλήρεις οι απαντήσεις με βάση τα καθημερινά δεδομένα.

Διότι, για να φτάσει κάποιος σοβαρός άνθρωπος να πάρει απάντηση σε τέτοιου είδους ερωτήματα της ζωής ή και του θανάτου, θα πρέπει πρώτα να διαθέτει την ανάλογη σοβαρότητα και υπευθυνότητα, ώστε και η απάντηση να γίνει κατανοητή, αλλά και να μπει στην καθημερινή εμπειρία του ατόμου. Διότι, μπορεί μια απάντηση να ικανοποιήσει προσωρινά και περιστασιακά την “περιέργεια” και όχι την ουσία του ερωτήματος, για το άτομο που θέτει το ερώτημα, αλλά η απάντηση, όταν μιλάμε για σοβαρά ερωτήματα, δεν πρέπει να ικανοποιήσει μόνο την επιφάνεια, την περιέργεια και την στιγμή, αλλά πρέπει να φτάσει και στην συνείδηση του ατόμου, να εγγραφεί ως παρακαταθήκη για το μέλλον, και να φέρει πλούτο και μόνιμη ανάπαυση και πληρότητα στο ενδιαφερόμενο άτομο.

Μόνο τότε η απάντηση έχει πρακτικό αποτέλεσμα. Σε διαφορετική περίπτωση το ερώτημα ή είναι επιπόλαιο και στιγμιαίο, άρα δεν αντανακλά την συνείδηση του ατόμου, ή το άτομο δεν έχει περισσότερο ενδιαφέρον και το θέμα ξεχνιέται μέσα στις επόμενες ώρες ή ημέρες. Αντίθετα, όταν κάποιος έχει ένα σοβαρό ερώτημα για την ζωή, και είναι άνθρωπος με θέληση, σοβαρότητα και κοινή λογική, τότε η απάντηση, όχι μόνο θα ικανοποιήσει την “περιέργεια” και την επιφάνεια, αλλά θα γονιμοποιήσει και τον εσωτερικό του κόσμο, μεταβάλλοντας το νου – εξ ου και η “μετάνοια”, προκειμένου το άτομο να ικανοποιήσει και να συμπληρώσει τα υφιστάμενα κενά, αφήνοντας στο άτομο την “ανάπαυση” και την πληρότητα για τον τομέα του ερωτήματος.

Η επιμονή σε ένα ερώτημα και η αναζήτηση απάντησης, δεν μπορεί να είναι μόνο στιγμιαία και κάτω από ορισμένες συνθήκες, αλλά πρέπει να έχει αντοχή μέσα στον χρόνο και τον χώρο της ατομικής ζωής του ατόμου, όπως εξήγησε ο Χριστός. Οι σοβαρές ερωτήσεις για ουσιαστικά ερωτήματα της ζωής απαιτούν θέληση και ξόδεμα χρόνου και προσπάθειας, προκειμένου οι απαντήσεις να πιάνουν τόπο στην ζωή του ατόμου. 

Η πληρότητα ως αντίθετο της έλλειψης είναι προσωπική υπόθεση, που απαιτεί την ενεργό συμμετοχή του ατόμου. Όπως οι τροφές και η αναπνοή, έτσι και η συμπλήρωση των κενών που εμφανίζονται στο σώμα ή τον εσωτερικό-ψυχικό μας κόσμο δεν συμπληρώνεται εάν το άτομο δεν ενδιαφερθεί. Πολύ περισσότερο, όταν τα θέματα στα οποία παρατηρείται έλλειψη είναι μη ορατά, και μη μετρήσιμα με αριθμούς και μηχανικούς τρόπους, τότε απαιτείται αυξημένη σπουδή και ατομική μέριμνα, ώστε να επέλθει η πληρότητα, δηλαδή να γεμίσουν τα υφιστάμενα αυτή την στιγμή κενά της ατομικής ή κοινωνικής μας ζωής.

Για τον λόγο αυτό και ο απόστολος Πέτρος δεν άφησε τη νέα πίστη στην ανάσταση του Χριστού ως φυσιολογική, φυσική και αδιάφορη παρακαταθήκη σε κάθε ένα άτομο που πιστεύει, αλλά συνέστησε σε όσους ήθελαν να έχουν πληρότητα στην ατομική και κοινωνική τους ζωή, να καταβάλουν κάθε σπουδή και κάθε προσπάθεια, ώστε να καταστεί το αποτέλεσμα της πίστης όχι αδρανές και αδιάφορο, αλλά δραστήριο και παραγωγικό μέσα στην προσωπική καθημερινότητα. Διότι αυτός ήταν ο τρόπος, κάτι που φαίνεται ότι είχε δοκιμαστεί μέσα από την προσωπική του πείρα, για να πληρωθεί το οικοδόμημα της πίστης, δηλαδή του εσωτερικού ανθρώπου σε όποιον είχε πιστέψει. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα υπήρχε εσωτερική φτώχεια και έλλειψη, που θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε ναυάγιο τη νέα ζωή που υποσχέθηκε ο Χριστός.

Η αδράνεια και η αδιαφορία δεν συνιστούν δυνάμεις παραγωγικές, εφόσον παρατείνονται σε βάθος χρόνου και περιορισμό του περιβάλλοντος, μέσα στο οποίο δραστηριοποιείται καθένας. Αντίθετα, η τριβή με την καθημερινότητα και η αντιμετώπιση όλων των ζητημάτων που μπορεί να προκύψουν στην ατομική μας καθημερινότητα, καθιστά το άτομο που πιστεύει στην δύναμη της Ανάστασης, ικανό να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της ημέρας με άλλους υπολογισμούς και εξηγήσεις για τον τρόπο που ενεργεί ο θεός στην ατομική του καθημερινότητα.

Η κοντόφθαλμη άποψη, η περιορισμένη αντίληψη, η απόκρυψη της αλήθειας, η αποφυγή της σύγκρουσης με το ψέμα και την απάτη, δεν συνιστούν ώριμο άνθρωπο, πολύ περισσότερο δεν φανερώνουν άτομο ικανό να σταθεί στα πόδια του κατά την κρίσιμη στιγμή. Αντίθετα, γράφει ο απόστολος Παύλος, η ζωή με την δύναμη της Αναστάσεως, δηλαδή η βασιλεία του θεού, εκφράζεται μέσα από πράξεις δικαιοσύνης, και ειρήνης και χαράς, οι οποίες επαινούνται από τους ανθρώπους και είναι ευάρεστες στον ίδιο τον θεό, ο οποίος και ανταποδίδει με τον δικό του τρόπο το μίσθωμα, σε όποιον βάζει το χέρι του στην αλήθεια του Ευαγγελίου, και δεν υποστέλλει τις πεποιθήσεις του, όταν αυτές είναι μέσα στην αλήθεια και στην πρακτική αγάπη. 

Χωρίς πληρότητα το άτομο δεν μπορεί να έχει ειρήνη. Η κάθε έλλειψη πρέπει να συμπληρωθεί, και για τον σκοπό αυτό όλοι πασχίζουμε καθημερινά. Όταν διψάμε, αναζητούμε νερό. Όταν κρυώνουμε, αναζητούμε ζέστη. Και μυριάδες άλλες λειτουργίες της καθημερινής μας ζωής απαιτούν άμεσα ή έμμεσα συμπλήρωμα, ώστε να είναι σε πλήρη και κανονική λειτουργία.

Η έλλειψη σε ένα τομέα, ιδιαίτερα εάν είναι κρίσιμος, όπως η καλή λειτουργία των οργάνων του σώματος, οδηγεί σε αναζήτηση των στοιχείων εκείνων που θα φέρουν την πληρότητα, άρα και την ειρήνη στο σώμα. Και φυσικά το ίδιο ισχύει και για τα όργανα του εσωτερικού μας κόσμου, δηλαδή της ψυχής, τα οποία όταν έχουν έλλειψη σε κάτι, μάς οδηγούν σε αναζήτηση συμπληρώματος, για να επέλθει η προσωπική και ατομική μας ειρήνη και πληρότητα. Αυτό είναι το κύριο στοιχείο, το οποίο και οδήγησε τους πρώτους μαθητές κοντά στον Χριστό.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν πήγαν κοντά στον Χριστό γιατί πεινούσαν, αλλά πήγαν γιατί είχαν ερωτήματα και κενά, τα οποία πίστευαν ότι μόνο εκείνος θα μπορούσε να τους δώσει απαντήσεις και να συμπληρώσει τα κενά της ατομικής τους ζωής. Ο Πέτρος, όταν πολλοί  άλλοι μαθητές αποχώρησαν, γιατί ο λόγος του δασκάλου ήταν σκληρός, απάντησε στον Χριστό, ότι δεν έχουμε πουθενά αλλού να πάμε, διότι μόνο εσύ έχεις λόγια αλήθειας, τα οποία μπορούν να μας οδηγήσουν στην κατανόηση της αιωνιότητας και των στοιχείων που οδηγούν ένα άτομο σε εκείνη την πραγματικότητα.

Και αυτό ήταν ακριβώς το νέο μήνυμα που έφερε ο Χριστός. Δεν ήρθε για να μας μάθει πώς να μαγειρεύουμε καλύτερα, ούτε πώς να κερδίζουμε περισσότερα χρήματα. Ήλθε να δώσει απαντήσεις στα μεγάλα, αλλά και στα μικρά ερωτήματα για την ζωή και τον θάνατο, για το δίκαιο και το άδικο, για την σωστή επιλογή και τις λάθος αποφάσεις, που παίρνουμε καθημερινά στην πρακτική μας προσωπική καθημερινότητα. Το κίνητρο, δηλαδή, δεν ήταν για τους ανθρώπους της εποχής το οικονομικό ή το επαγγελματικό ή κοινωνικό κέρδος – σε όλα αυτά ήταν μάλλον ζημιωμένοι όσοι τον ακολούθησαν – αλλά ήταν η επιθυμία τους να κατανοήσουν τον δρόμο, που θα τους οδηγούσε στην πηγή της ζωής, ώστε από τον ίδιο τον δημιουργό να παίρνουν τις ορθές και ουσιαστικές απαντήσεις για όλα τα ζητήματα της τότε καθημερινότητας.

Αλλά αυτό ισχύει και σήμερα, δεδομένου ότι η αδικία και η δικαιοσύνη, ο πόλεμος και η ειρήνη, η φτώχεια και οι ασθένειες, και χιλιάδες άλλα ερωτήματα, παραμένουν τα ίδια και βασανίζουν όσους έχουν αγαθή συνείδηση. Ο Χριστός δεν στέρησε από κανένα ακροατή ή μαθητή του την οδηγία, τόσο για μια καλύτερη πληρότητα στην καθημερινότητα, όσο και για την πορεία που πρέπει να ακολουθεί κάποιος, που ενδιαφέρεται να πλησιάσει τον δημιουργό, για να λάβει τα δώρα της επίγνωσης της αλήθειας για την επίγεια, αλλά και για τις προοπτικές της αιωνιότητας. 

Η πληρότητα είναι ένα αποκλειστικό θέμα για το κάθε άτομο, ανεξάρτητα από μεγέθη. Διότι, ο πλούτος, η χαρά, η λύπη, η αισιοδοξία και μυριάδες άλλα θέματα της καθημερινής μας ζωής, δεν αντιγράφονται και δεν ποσοτικοποιούνται με μηχανικό τρόπο και αριθμούς, αλλά πρόκειται για μεγέθη των απολύτως προσωπικών δεδομένων, τα οποία δεν ελέγχονται από κανένα εξωτερικό παράγοντα. Και αυτό σημαίνει, ότι καθένας καλείται να αντιμετωπίσει το θέμα αυτό της πληρότητας με βάση την δική του ατομική περίπτωση, και δεν μπορεί η κοινωνική πλευρά να κάνει αυτό που ο ίδιος έχει ανάγκη, ιδιαίτερα σε θέματα του εσωτερικού μας κόσμου, δηλαδή των ψυχικών μας καταστάσεων, των εσωτερικών σκέψεων και συναισθημάτων.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν εξίσωσε τα πάντα, αλλά εξήγησε ότι, καθένας είναι – και παραμένει πάντα – ο απόλυτος υπεύθυνος, τόσο για τις σκέψεις του, όσο και για τα συναισθήματα, τα οποία θα τον οδηγήσουν στις ατομικές του καθημερινές πράξεις. Διότι, ο Χριστός εξήγησε ότι καθένας, όταν κάνει ένα λάθος, μια αμαρτία, υφίσταται τις συνέπειες, καλές ή κακές, και αυτό δεν είναι θέμα του μέλλοντος, μακρινού ή αιώνιου, αλλά οι συνέπειες εμφανίζονται τώρα μέσα στην καθημερινή μας ζωή. Και μπορεί εμείς να θέλουμε να μεταφέρουμε την ευθύνη μας στην τελική κρίση του δημιουργού, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι σωστό μονομερώς. Διότι, όλοι ξέρουμε ότι τα λάθη, εάν δεν πληρώνονται την ίδια στιγμή, πληρώνονται στο ατομικό ή το πολύ στο οικογενειακό μας μέλλον, όπως π χ, ένα λάθος δάνειο από μια τράπεζα ή ένα ατύχημα που προκαλέσαμε εμείς.

Για τον λόγο αυτό ο Χριστός και οι πρώτοι μαθητές του χρησιμοποίησαν τον όρο “βλέπετε πώς περπατάτε”, όχι για να τους υποδείξουν πως να βαδίζουν στο δρόμο, αλλά πώς να λειτουργούν στην καθημερινή τους συμπεριφορά σε όλα τα ζητήματα που αφορούν τον καθένα. Διότι, λάθη στην καθημερινότητα είναι βέβαιο ότι θα μας οδηγήσουν και στο τελικό μεγάλο λάθος, όταν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε την μεγάλη κρίση της ατομικής μας ζωής. Διότι, καθένας δίνει λόγο για τις δικές του πράξεις, στο δικό του περιβάλλον, και κανείς δεν δίνει λόγο για τις πράξεις του άλλου, διότι ο τελικός κριτής, για μεν την προσωπική μας καθημερινότητα είναι ο ανθρώπινος νόμος, για δε την τελική κρίση είναι ο ίδιος ο δημιουργός που αποδίδει συνολικά την κρίση του για τον καθένα μας.

Και εδώ, συνήθως, βρίσκεται το λάθος στην ατομική μας συμπεριφορά. Ελπίζουμε, δηλαδή, ότι “ο πανάγαθος θεός” θα παραβλέψει τα λάθη και τις αρνητικές μας πρακτικές μέσα στην κοινωνία. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να ισχύει, διότι αλίμονο εάν εξισωθεί ο άδικος με τον δίκαιο, ο αληθής με τον ψεύτη, ο ευθύς με τον πονηρό, και χιλιάδες άλλες συνώνυμες κοινωνικές καταστάσεις, για τις οποίες όλοι έχουμε άποψη, ότι σωστό είναι η αλήθεια και το λάθος είναι το ψέμα, σωστό είναι το δίκαιο και το λάθος είναι το άδικο. Αλλά μόνο ο δημιουργός που ελέγχει και παρακολουθεί τις εξελίξεις, τόσο του εσωτερικού κόσμου, όσο και τις πράξεις μας, είναι εκείνος που μπορεί να κρίνει με δικαιοσύνη το σύνολο της ανθρωπότητας στο τέλος.