Οι κατακτήσεις μας κατά την διάρκεια του επίγειου βίου μας είναι απαραίτητες για την προσωπική μας καθημερινότητα, ή το πολύ και των ανθρώπων που συνδέονται μαζί μας. Καμιά κατάκτηση δεν περνά τα όρια του επίγειου βίου μας, εκτός εάν πιστεύουμε σε όσα δίδαξε ο Χριστός, ότι δηλαδή η ζωή δεν ολοκληρώνεται με τον επίγειο θάνατο, αλλά συνεχίζεται με άλλη μορφή σε μια νέα πραγματικότητα, για την οποία όμως έκανε μόνο νύξεις και όχι ασφαλή περιγραφή, που να είναι κατανοητή από τα ανθρώπινα μέτρα.
Και εδώ βρίσκεται το ουσιαστικό πρόβλημα της δικής μας καθημερινότητας. Διότι από την μια προσδοκούμε ανάσταση νεκρών, και από την άλλη δεν ξέρουμε τί είναι όλα αυτά που μπορεί να συμβούν μετά τον προσωπικό μας θάνατο. Άρα, η προσδοκία παραμένει ως προσδοκία, ή έχει και κάποιο πρακτικό νόημα για την δική μας καθημερινότητα; Το γεγονός ότι ο Χριστός δεν μίλησε πολύ για την επέκεινα του τάφου ζωή, αλλά εξήγησε αναλυτικά τον τρόπο του επίγειου βίου μας, με τις προοπτικές όμως της αιωνιότητας παράλληλα με αυτές της καθημερινότητας, αποτελεί και το κέντρο της δικής μας ευθύνης.
Διότι, ο χριστός δεν διαχώρισε την παρούσα από την μέλλουσα ζωή, αλλά τις συνέδεσε με τον εαυτό του και την δική του παρουσία, σύμφωνα με τις Γραφές, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Άρα, κατά την δική του διδασκαλία, κάθε καλή κατάκτηση στην παρούσα καθημερινότητα, έχει την αξία της και για την επέκεινα του τάφου ζωή, όπως ο ίδιος εξήγησε αναλυτικά με παραβολές. Κατακτήσεις τώρα, σημαίνει μια καλή παρακαταθήκη και για το μέλλον.
Και εάν μεν πρόκειται για το προβλέψιμο μέλλον, τότε ίσως τα πράγματα είναι κατανοητά. Όταν όμως ξεφεύγουμε από το εγγύς και το απώτερο μέλλον, εκεί, στις διαστάσεις που δεν έχουν ορίζοντα χώρου και χρόνου, απαιτείται το εφόδιο της πίστης, για να γίνει αποδεκτή και κατανοητή η διδασκαλία του Χριστού σε ό,τι αφορά την προσωπική μας καθημερινότητα. Διότι, χάνοντας και υποτιμώντας την αξία των καθημερινών πραγμάτων που καθένας διαχειρίζεται, αθετούμε και φαυλίζουμε το μέλλον εν αγνοία μας, και αυτό μακροπρόθεσμα παρασύρει την πίστη μας σε αβεβαιότητα.
Διότι, κάθε κατάκτηση σήμερα, ενώ φαίνεται ότι αφορά το σήμερα, ταυτόχρονα εγγυοδοτεί και το μέλλον με μεγαλύτερη ασφάλεια και καλύτερες προοπτικές, και αυτό το κατανοούμε μέσα από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της προσωπικής μας καθημερινότητας. Από την άλλη, κάθε αποτυχία, ενώ φαίνεται ότι αφορά μόνο την συγκεκριμένη περίπτωση, στην πραγματικότητα επηρεάζει την ψυχολογία μας και επιβαρύνει το ατομικό μας φορτίο με αρνητικό πρόσημο. Και τελικά, ενώ θεωρούμε ότι εργαζόμαστε μόνο για το σήμερα, στην πραγματικότητα στρώνουμε το χαλί και για το μέλλον.
Και προφανώς όσο ασφαλέστερο είναι το υπέδαφος των μελλοντικών μας θεμάτων, τόσο καλύτερες επιδόσεις προκύπτουν για την ατομική μας καθημερινότητα, αλλά αυτή η θετική εξέλιξη, τροφοδοτεί με αισιοδοξία και το προσωπικό μας μέλλον. Ο Χριστός δεν ήρθε να κάνει ένα κήρυγμα για να γίνουμε μόνο καλύτεροι άνθρωποι, αλλά στόχευσε και στις προοπτικές του μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου και αιώνιου, σφραγίζοντας την διδασκαλία του με το δικό του αίμα για εξασφάλιση και βεβαιότητα της αλήθειας των δικών του λόγων.