Κάθε κατάκτηση της προσωπικής μας ζωής φέρνει κέρδος, αλλά φέρνει και ευθύνη. Διότι, από την μια η διαχείριση μεγαλύτερης περιουσίας και από την άλλη η καθημερινή μέριμνα για την προστασία της νέας κατάκτησης, μεγαλώνει το μέγεθος της ατομικής μας δραστηριότητας μέσα στην ημέρα, αλλά και συνολικά για όλη την ζωή μας. Κανένας δεν θέλει να χάνει, όταν μάλιστα κάτι το έχει κατακτήσει με προσωπικό κόστος και έχει υποστεί την ζημία και το κόστος της κατάκτησης.
Διότι τίποτα δεν χαρίζεται. Και εάν κάτι μάς χαριστεί, τότε αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο, διότι έχουμε ευθύνη απέναντι στον χορηγό, ο οποίος μάς χάρισε κάτι για κάποιο λόγο. Και αυτός ο λόγος δεν είναι πάντα προφανής, αλλά απαιτεί την προσωπική μας αναζήτηση, ώστε να διατηρηθεί και να αξιοποιηθεί η κατάκτηση/χορηγία, πολλαπλασιάζοντας τον ατομικό μας πλούτο, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει και για τον κοινωνικό μας περίγυρο. Και επειδή στην πραγματική ζωή – και όχι στην θεωρία – τίποτα δεν κατέχουμε για πάντα, είναι προφανής η ευθύνη της ανακάλυψης.
Δηλαδή, γιατί σε ένα πλάσμα που έχει περιορισμένο ορίζοντα χρόνου και δυνάμεων χορηγείται ένα μεγάλο τμήμα πλούτου; Ποιός είναι ο χορηγός και γιατί επέλεξε ένα φυσικό πρόσωπο, με περιορισμένο χρονικό και τοπικό ορίζοντα για να του αποκαλύψει και να του χορηγήσει ένα πλούτο, αφού μετά από λίγο χρόνο δεν θα τον έχει ανάγκη; Αυτά και χιλιάδες άλλα ερωτήματα θέτει η κατάκτηση ή απόκτηση νέου πλούτου, αφού το άτομο είναι εφήμερο, θα ζήσει, δηλαδή, για μερικά χρόνια, και μετά, αυτά που είχε αποκτήσει δεν θα έχουν αξία για το ίδιο το άτομο, αφού θα έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος της προσωπικής του παρουσίας πάνω στην γη.
Και αυτή την αλήθεια της πραγματικής και όχι της φιλοσοφικής ζωής ήρθε να αποκαλύψει και να ερμηνεύσει ο Χριστός για το άτομο που έχει τέτοιες αγωνίες και ερωτηματικά. Διότι, ο Χριστός από την μια δεν περιόρισε την δυνατότητα του ατόμου να εμπλουτίζει τα υφιστάμενα υπάρχοντά του, φυσικά και συναισθηματικά, αλλά υπέδειξε και ένα άλλο δρόμο κατανόησης των αξιών της καθημερινής μας ζωής. Διότι το φυσικό μας σώμα δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε εξωτερικά, αλλά έχει και ένα εσωτερικό, μη ορατό περιεχόμενο, το οποίο δεν αφορά μόνο την καταμέτρηση των φυσικών οργάνων, αλλά αφορά κυρίως τις λειτουργίες που συντελούνται μέσα στο σώμα και από τα όργανα που αυτό το σώμα περικλείει στο εσωτερικό του.
Διότι όλοι κατανοούμε ότι η αγάπη, το μίσος, η αισιοδοξία, η λύπη, ο θυμός και εκατοντάδες άλλες εκφράσεις και εκφάνσεις της προσωπικής μας καθημερινότητας, δεν έχουν συγκεκριμένη θέση μέσα στο σώμα μας, πχ στα νύχια ή το συκώτι, αλλά όλοι κατανοούμε ότι πρόκειται για αποτελέσματα λειτουργιών των οργάνων που λειτουργούν όλο το 24ωρο μέσα στο σώμα μας και παράγουν αυτά τα μη ορατά αποτελέσματα του θυμού, της αγάπης κλπ. Και εδώ είναι τα δύσκολα. Διότι, μπορεί να θυμώνουμε ή να αγαπάμε, αλλά αυτό είναι το αιτιατό, το αποτέλεσμα μιας ή πολλών εσωτερικών λειτουργιών που το παράγουν και όχι η αιτία.
Συνεπώς το ερώτημα για τον χορηγό του πλούτου του σώματος και των εσωτερικών του λειτουργιών παραμένει. Και ο Χριστός δίδαξε την πορεία αυτής της προσωπικής εξερεύνησης του εσωτερικού μας ανθρώπου μέσω της πίστης στον λόγο της διδασκαλίας του και στο παράδειγμά του.