Πριν την κατάκτηση προηγείται ο προσωπικός αγώνας για την επιτυχία. Μετά την κατάκτηση, αρχίζει η πάλη με τους αντιπάλους, οι οποίοι έχασαν αυτό που πέτυχες εσύ, ενώ δυνητικά θα μπορούσαν να το έχουν πετύχει εκείνοι. Και αυτό είναι το πικρό ποτήρι. Διότι δεν πήρες κάτι που είχαν κατακτήσει εκείνοι, αλλά εσύ το κατέκτησες, με τους δικούς σου κόπους, και απλά οι άλλοι μισούν εσένα – όχι το αντικείμενο της επιτυχίας σου – αφού εσύ μπορεί να πληγωθείς, ενώ το αντικείμενο τους αφήνει αδιάφορους, ή το πολύ να προσπαθήσουν να το καταστρέψουν.
Αυτή είναι η εικόνα του κόσμου και της ατομικής μας καθημερινότητας, όταν κατακτούμε κάτι και φτάνουμε στο τέλος της διαδρομής. Και ενώ αυτή η πραγματικότητα φέρνει συμφορές και πολέμους, αυτό αφήνει αδιάφορη την κοινωνία, η οποία δεν λαμβάνει μέρος, παρά μόνον εάν υπάρχει κέρδος από την πώληση των όπλων που θα χρησιμοποιηθούν εναντίον της προσωπικής επιτυχίας και του δικού σου προσώπου. Διότι ο κόσμος είναι απέραντος, και υπάρχει χώρος για όλους.
Εκείνο όμως που λείπει, είναι η ανοχή και η παραδοχή της επιτυχίας του άλλου, όταν εγώ δεν έχω καταβάλει καμία προσπάθεια για να κατακτήσω ότι εσύ έχεις κατακτήσει. Τότε δημιουργείται – ή καλύτερα τότε εκκολάπτεται – το μίσος μέσα μου, όχι πλέον για την επιτυχία, αλλά εναντίον σου για λόγους κενής εκδίκησης. Και αυτό είναι η τραγωδία της ανθρωπότητας. Ό,τι πετυχαίνουν οι άλλοι μάς ενοχλεί, γιατί θεωρούμε ότι θα μπορούσαμε εμείς να είμαστε οι κατακτητές και όχι ο άλλος. Και ενώ υπήρχε ο χρόνος και ο τρόπος εσύ να το έχεις κατακτήσει, αδιαφόρησες, αστόχησες, τράπηκες σε φυγή, ενώ ο άλλος που επέμενε πέτυχε τον στόχο του και κατέκτησε ό,τι είχε επιθυμήσει.
Αυτή είναι η μεγάλη κοινή τραγωδία όλων των ανθρώπων. Το μίσος για τις επιτυχίες των άλλων. Διότι δεν μάς ενδιαφέρουν – ή μάς ενδιαφέρουν λίγο – οι επιτυχίες των άλλων, αλλά η πίκρα της απογοήτευσης φέρνει τις ρίζες των κακών στις ζωές των ανθρώπων, συνήθως μάλιστα και σε όσους δεν έχουν καμία σχέση με τα τεκταινόμενα στο μακρινό παρόν. Και η απλή πάλη, μετατρέπεται σε ανταγωνισμό, περνά σε αθέμιτα μέσα, για να καταλήξει σε πόλεμο και νεκρούς, χωρίς οι νεκροί να γνωρίζουν από πού προήλθε το κακό στην δική τους ζωή.
Και αυτή την άγνοια της ρίζας των κακών που τροφοδοτεί την αντιπαλότητα και το μίσος ήρθε να αποκαλύψει ο Χριστός με την διδασκαλία του, αλλά και να οδηγήσει κάθε ενδιαφερόμενο να ανοίξει τα μάτια του, όχι για να διορθώσει τα κακώς κείμενα, αλλά για να επιλέγει το δικό του δρόμο, υπερασπιζόμενος το δικό του συμφέρον, και όπου είναι σταθεί δυνατόν, να συστήσει και σε άλλους τον δικό του δρόμο της αποφυγής εμπλοκών στις αντιπαλότητες των άλλων. Ο δρόμος του Χριστού, σύμφωνα με την δική του διδασκαλία, δεν είναι η εμπλοκή των ανθρώπων στις διαμάχες, αλλά η προτίμηση της ειρήνης. Διότι οι πόλεμοι γενούν μάχες, και οι μάχες έχουν αίμα αθώο και συμφορές για την ανθρωπότητα.
Ο Χριστός δεν ήρθε για να καταστρέψει, αλλά για να ανοίξει τον δρόμο σε μια νέα πραγματικότητα, μακριά από το εγγενές μίσος που μεταφέρουμε εκ φύσεως όλοι μέσα μας. Το εμφύτευμα του δικού του λόγου στον ψυχικό μας κόσμο, θα φέρει καρπούς τώρα, στον παρόντα κόσμο, αλλά υποσχέθηκε και μια καλύτερη προοπτική του μέλλοντος, αφού θα έχουμε σωθεί από την παρούσα δηλητηριασμένη καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι πάνω στην γη.