Αρχεία για: Μάρτιος 2023

Οι μαθηματικές και υπολογιστικές πράξεις που κάνουμε καθημερινά για να λύσουμε όλα τα προβλήματα που μας απασχολούν, είναι η απόδειξη ότι διαθέτουμε ένα εργαλείο μέσα μας, το οποίο μας κάνει ικανούς να κάνουμε λογικές κινήσεις, ώστε να πετύχουμε τον στόχο μας.

Από το πόσο θα στρίψουμε το τιμόνι, μέχρι το πόσο θα πατήσουμε το γκάζι στο όχημά μας, μέχρι το πόσο χρόνο θα ξοδέψουμε για ένα θέμα και μια σχέση, όλα γίνονται αυτόματα, αλλά δεν γίνονται εκ του μή όντος, δηλαδή κάτι υπάρχει μέσα μας που μας οδηγεί στις σκέψεις, στις επιλογές, στις αποφάσεις και τέλος στην τελική μας πράξη που θα φέρει και το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.

Το ότι στα συνήθη ερωτήματα της καθημερινότητας δεν χρησιμοποιούμε την σκέψη μας αλλά κάνουμε μηχανικά τις κινήσεις μας, αυτό δεν μειώνει τον ρόλο του οργάνου που βρίσκεται μέσα μας και μας κάνει ικανούς να μαθαίνουμε και να λειτουργούμε με λιγότερο κόστος σκέψης και ενέργειας, ακριβώς γιατί αυτό το όργανο δεν μας δίνει μόνο την ικανότητα των σκέψεων και των αποφάσεων, αλλά παράλληλα εκπαιδεύεται και μαθαίνει τις λεπτομέρειες στον τομέα που καθένας θέλει να επιδοθεί και να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα στην προσωπική του ζωή.

Δεν είμαστε, δηλαδή, μόνο η εξωτερική μας εμφάνιση και το βάρος του σώματός μας, αλλά έχουμε και ένα περιεχόμενο λειτουργικό και δυναμικό, και αυτό το περιεχόμενο θέτει σε σωστή λειτουργία όλο το σώμα μας και παρακολουθεί τις εξελίξεις κάθε στιγμή της δραστήριας ζωής μας. Αυτό σημαίνει στην πράξη ότι όσο καλύτερα κατανοούμε αυτή την μαθησιακή και μαθηματική λειτουργία του εσωτερικού μας κόσμου, ο οποίος “φιλοξενείται” μέσα σε κάθε κύτταρο στο φυσικό μας σώμα, τόσο καλύτερα θα κατανοούμε, τόσο τις δυνατότητες του εαυτού μας, όσο και τις εξωτερικές συνθήκες στις οποίες καλούμαστε κάθε στιγμή να επιβιώσουμε και να πετύχουμε το σκοπό που έχουμε θέσει στην προσωπική μας καθημερινότητα.

Αυτός ο απέραντος και ανεξερεύνητος χώρος που λειτουργεί μέσα μας από την ώρα που ερχόμαστε στην ζωή, είναι και το μεγάλο κεφάλαιο που ανήκει στην αποκλειστικά ατομική ευθύνη να τον ανακαλύψουμε και να τον καλλιεργήσουμε. Την ίδια στιγμή ο κόσμος που μας περιβάλλει, φυσικός και κοινωνικός είναι το επόμενο μεγάλο θέμα προς προσωπική εξερεύνηση και κατανόηση – γιατί μέσα σ’ αυτόν θα δραστηριοποιηθούμε και όχι στο χάος – ενώ η αναζήτηση του δημιουργού, που απαιτεί και την πλήρη προσωπική ωριμότητα των σκέψεών και των μαθηματικών υπολογισμών, έρχεται να καλύψει τις ανάγκες και τις ελλείψεις και των δύο προηγούμενων περιοχών, δηλαδή του εαυτού μας και του κόσμου που μας περιβάλλει, και σε αυτό τον στόχο η διδασκαλία του Χριστού είναι πολύτιμη και απαραίτητη.

Μετρώντας και ξανα-μετρώντας την ζωή που ήδη έχουμε ζήσει, 30,50,100!, διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν μυριάδες φορές που δεν πετύχαμε τον στόχο μας. Και οι μεν νεότεροι σκέφτονται ότι έχουν χρόνο μπροστά τους να κατακτήσουν αυτό που ήδη δεν έχουν πετύχει. Όμως οι μεγαλύτεροι ξέρουν ότι δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω, και, συνήθως, μας πιάνει θλίψη για τα λάθη που μας είχαν οδηγήσει στην αποτυχία και όχι στην επιτυχία που είχαμε ελπίσει ότι θα κατακτούσαμε.

Όλες οι αποτυχίες του παρελθόντος στοιβάζονται μέσα μας και βαραίνουν την ατομική μας καθημερινότητα, “μικραίνοντας” τον ζωτικό χώρο του εσωτερικού μας ανθρώπου. Πράγματα που δεν αποκτήσαμε, ανθρώπους που δεν κατακτήσαμε, όνειρα που έμειναν όνειρα μόνο, όλα συγκεντρώνονται στον στενό χώρο μέσα μας, στις σκέψεις και τους υπολογισμούς και κατασταλάζουν πίκρα ανείπωτη και απελπισία.

Και όμως όλοι ξέρουμε ότι τα περασμένα δεν γυρίζουν πίσω, τα όνειρα που δεν έγιναν πράξη δεν μπορεί να αλλάξουν, αλλά εμείς συνεχίζουμε τις άσκοπες σκέψεις με την ελπίδα ότι …, γιατί όπως λέμε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αυτή ακριβώς η συσσώρευση των αποτυχιών της ατομικής μας ζωής είναι η μάστιγα της καθημερινότητάς μας, διότι μπορεί να μην φτάσαμε, πχ στα ογδόντα έτη της ζωής μας, ωστόσο από πολύ νωρίτερα είχαμε την αίσθηση ότι οι αποτυχίες δεν ξεχνιούνται αλλά μένουν μέσα μας ως κενά που γεμίζουν με πίκρα τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας.

Και επειδή αυτό είναι κοινός τόπος για όλους τους ανθρώπους, ο Χριστός δίδαξε την αξιοποίηση του καθημερινού μας χρόνου, ώστε όχι μόνο να πράττουμε, αλλά και να προβληματιζόμαστε από τις αποτυχίες μας, ώστε να μην επαναλαμβάνονται, γιατί αυτό είναι κόλαση για την ζωή μας. Η αξιοποίηση του διαθέσιμου χρόνου όσο ζούμε, δεν είναι για νέες δραστηριότητες μόνο, αλλά είναι και για καθημερινό στοχασμό και πιό ώριμες σκέψεις, ώστε να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας, αλλά και να βρούμε τρόπο να λυτρώνουμε τον εσωτερικό μας κόσμο από τα βάρη των λαθών και των αμαρτιών μας, γιατί αυτό το βάρος εμποδίζει την προοπτική της προσωπικής μας ζωής.

Είμαστε δούλοι των λαθών μας, όχι γιατί μπορεί να μας κυνηγούν οι άλλοι, αλλά γιατί ο εσωτερικός μας κόσμος και η συνείδησή μας δεσμεύονται από τις συνέπειες των λαθών μας και, φυσικά, αυτό περιορίζει τους ορίζοντές μας και μας κάνει αδρανείς και ανήμπορους να δούμε το μέλλον με δύναμη πράξεων και όχι μόνο με συναισθήματα εσωστρέφειας και απογοήτευσης.

Ο Χριστός δεν ήρθε να μας καταδικάσει για τα λάθη του προσωπικού μας παρελθόντος, αλλά ήρθε να μας ανοίξει θύρα αλλαγής του εσωτερικού μας κόσμου, βάζοντας στον εσωτερικό μας κόσμο την ελπίδα της ζωής μέσα από την δύναμη του θεού που ανέστησε τον ίδιο από τον τάφο, εκεί που τον είχαν τοποθετήσει τα αδιέξοδα των σύγχρονων κριτών του.

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Και αυτό είναι μια πρακτική, καθημερινή πραγματικότητα στην ζωή όλων, διότι “φίλος επιζήμιος εχθρός επικαλείται”, όπως λένε κάποιοι, δηλαδή δεν αγαπάμε θεωρητικά μόνο, αλλά μεριμνούμε και η αγάπη μας, η φιλία μας, να πιάνει τόπο και να μην είναι μόνο συναίσθημα συμπόνιας και κατανόησης.

Διότι, αυτόν που σε ζημιώνει μπορεί να τον αγαπάς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα τον κάνεις και νοικοκύρη στο σπίτι το δικό σου, διότι αυτό θα φέρει καταστροφή σε σένα, και όχι διόρθωση στον άνθρωπο που σε ζημιώνει. Ο Χριστός δεν είπε να κάνετε φίλους αυτούς που σας ζημιώνουν, αλλά εάν πεινά ο εχθρός σου να τον ποτίσεις, να τον ταίσεις και να πάει στο καλό, χωρίς να χρειάζεται και να ζει μαζί σου καταστρέφοντας την δική σου ζωή με το δικό του μίσος.

Ο ίδιος ο Χριστός είπε να κάνετε φίλους, αλλά όχι αφέντες και κύριους της ζωής σας ανθρώπους που σας μισούν, διότι αυτό είναι άλλης τάξεως ζήτημα και όχι αγάπης και ανθρωπισμού. Ο ανθρωπισμός τελειώνει εκεί που ο εχθρός σου έχει τα αναγκαία για την διατροφή και την προστασία του.

Οι επιχειρήσεις και οι σχέσεις οι επαγγελματικές και φιλικές δεν ταυτίζονται με τον ανθρωπισμό, διότι έχουν άλλο υπόβαθρο και άλλο στόχο. Εάν παίρνεις εργάτες για την δουλειά σου θέλεις οι εργάτες να κάνουν την δουλειά τους και για αυτό θα αμειφθούν. Ο θεός βρέχει επί δικαίους και αδίκους, αλλά δεν ευλογεί τον άσωτο και τον τεμπέλη, όχι γιατί δεν τον αγαπά, αλλά γιατί δεν μπορεί ο ενδιαφερόμενος να αξιοποιήσει τα δώρα του δημιουργού.

Αντίθετα, εάν ευεργετήσεις με πλούτο τον άνθρωπο που σε μισεί, κινδυνεύεις πλέον εσύ και το δικό σου έργο, διότι αυτός που σε μισεί δεν θα μπορεί να κατανοήσει τα δικά σου κίνητρα και θα γίνει χειρότερος, πρώτα για τον εαυτό του και έπειτα και για τους άλλους.Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν διάλεξε για φίλους του αυτούς που τον μισούσαν και ήθελαν να τον σκοτώσουν – αν και όλους τους ευεργετούσε – αλλά διάλεγε για φίλους του εκείνους που κατανοούσαν με θετικό τρόπο όσα έλεγε, δίδασκε και έκανε.

Καθένας μας παίρνει από τον δημιουργό τα δικά του εφόδια και με αυτά πορεύεται κατά τις προσωπικές του ορέξεις. Όταν κάποιος φέρνει άρνηση – και μάλιστα μόνιμη – στην προσωπική σου ζωή και στους γύρω σου, εκείνον πρέπει να τον αποφεύγεις και όχι να τον κάνεις σύντροφο και φίλο, διότι θα το πληρώσεις ακριβά στο μέλλον. Η αρετή της διάκρισης των αξιών και η ορθή προσωπική επιλογή φίλων, συντρόφων και συνεργατών είναι βασικό χαρακτηριστικό – λένε οι Πατέρες – όσων θέλουν να ζήσουν την εμπειρία και την δύναμη της Ανάστασης στην προσωπική τους καθημερινότητα, αλλά και με την προοπτική του μέλλοντος και της αιωνιότητας.

Η μαθηματική ακρίβεια δεν είναι μόνο θέμα αριθμών, αλλά και μεγεθών. Δηλαδή, δεν χρειάζεται να μετράμε όλες τις λεπτομέρειες εάν αυτές δεν παραμορφώνουν το τελικό αποτέλεσμα, διότι κινδυνεύουμε να χάσουμε τον στόχο ασχολούμενοι μόνο με τις λεπτομέρειες.

Συνεπώς η λεπτομέρεια της κεραίας και της μιας  μονάδας είναι πολύτιμη, αλλά μόνο εάν αυτή καθορίζει και τις εξελίξεις, δεδομένου ότι η ζωή βρίσκεται σε εξέλιξη και όποιος σταματά να εξελίσσεται κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στην διότυπη φυλακή του, και να χάσει το τρένο της επικαιρότητας. Διότι η ζωή δεν είναι ούτε μόνο το παρελθόν – αυτό πέρασε και δεν γυρνά πίσω – αλλά ούτε και ένα φανταστικό μέλλον, παρόλο που μας γοητεύει η ιδέα του λαμπρού μέλλοντος, αλλά δεν θα το φτάσουμε ποτέ εάν χάσουμε το τρένο της επικαιρότητας στη ζωή μας.

Διότι αυτό που μας συνδέει με την ζωή δεν είναι το παρελθόν – καλό ή κακό – αλλά είναι το παρόν που καθορίζει το αύριο και το μέλλον που οπωσδήποτε θα ζήσουμε. Άρα, εμείς ζούμε μόνο το παρόν, ενώ το παρελθόν μας βαραίνει, και το μέλλον εξαρτάται από πολλές παραμέτρους, πολλές από τις οποίες είναι απρόβλεπτες και ασαφείς.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός επέμεινε στην οδηγία της αξιοποίησης του χρόνου σήμερα που ζούμε, όχι αγκυστρωμένοι στο περασμένο παρελθόν – καλό ή κακό – αλλά υλοποιώντας σήμερα, κάθε μέρα (τον άρτον τον επιούσιον σήμερον), αυτό που θέλουμε να κάνουμε, έχοντας ως εφόδιο την πείρα του παρελθόντος και την χαρά και την προσδοκία του μέλλοντος, χωρίς να χάνουμε την επαφή με το σήμερα και τις δικές του ανάγκες για τον καθένα μας.

Ο Χριστός, δηλαδή, δεν μίλησε για το μέλλον μόνον, αλλά αξιοποίησε την πείρα και την γνώση του παρελθόντος των ακροατών του, προκειμένου να τους οδηγήσει στην σωστή αξιολόγηση της καθημερινής πραγματικότητας, αλλά βέβαια, με το βλέμμα στο μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο και αιώνιο. Διότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να νιώσει ευτυχισμένος μόνο με την σημερινή του καλοπέραση – όσο αναγκαία και αν είναι αυτή – αλλά ολοκληρώνεται με την διατήρηση της προοπτικής της ζωής επέκεινα του τάφου.

Όχι γιατί αυτό θα μας κάνει καλύτερους σήμερα, αλλά γιατί μόνο με αυτό τον παράγοντα η οπτική του σήμερα έχει πλατύτερο νόημα, όπως και η προοπτική της κατάκτησης του σύμπαντος δίνει ελπίδα στον άνθρωπο ότι κάποτε θα ξεφύγει από την μιζέρια της προσωπικής και κοινωνικής του καθημερινότητας, αφού, όσα και αν μαζέψει ξέρει ότι δεν θα του δώσουν δύναμη να υπερβεί το όριο του θανάτου του σώματος, το οποίο είναι πολύτιμο και αναντικατάστατο σήμερα, αλλά δεν έχει προοπτικές να υπερβεί το όριο του χρόνου και του τόπου, κάτι που εγγυήθηκε ο Χριστός με την δική του διδασκαλία και το δικό του παράδειγμα.

Στην πορεία της προσωπικής μας καθημερινότητας, όσοι ζούμε την πραγματικότητα και όχι τις φαντασίες, αναζητούμε το καλύτερο για όλα τα θέματα, οικονομικά, κοινωνικά, αισθηματικά, κλπ, βάζοντας σε λειτουργία όλες μας τις ικανότητες, οι οποίες – κατά κανόνα – περιέχουν υπολογισμούς κέρδους και ζημίας, και, ανάλογα αποφασίζουμε και κάνουμε πράξη τις αποφάσεις μας.

Κανείς δεν εξαιρείται από αυτό τον κανόνα, γιατί όλοι διαθέτουμε τις αναγκαίες – για τον καθένα – υπολογιστικές ικανότητες και παράλληλα ξέρουμε το καλό και το συμφέρον για την προσωπικής μας ζωή, ή για τους άλλους εάν είμαστε σε κοινωνική θέση ευθύνης. Αυτό αποδεικνύει εν τοις πράγμασι ποιοί πραγματικά είμαστε κατά το περιεχόμενο και τις ικανότητες και όχι μόνο κατά το φαινόμενο και την εξωτερική μας εικόνα, η οποία, πολλές φορές είναι αλλοιωμένη μέσα από τις διάφορες μεθόδους που καθένας μας μπορεί να επιστρατεύσει.

Όμως τα γεγονότα δύσκολα μπορεί κάποιος να τα αμφισβητήσει, και μάλιστα όταν μεσολαβήσει ικανός χρόνος, ώστε τα αποτελέσματα, όχι μόνο τα προσωρινά αλλά και τα μακροπρόθεσμα, να είναι ορατά από πολλούς και  όχι μόνο από εμάς τους ίδιους, οι οποίοι πάντοτε κρίνουμε με βάση το δικό μας συμφέρον και όχι των άλλων. Όλη αυτή η κρίση και η γνώμη προέρχεται από τον εσωτερικό μας άνθρωπο, τον άνθρωπο των σκέψεων, των υπολογισμών, των επιλογών και των προτιμήσεων, προκειμένου να πετύχουμε τους στόχους που καθένας έχει θέσει στην πρακτική καθημερινή του ζωή.

Διότι κανένας δεν ξυπνά το πρωί εκ του μηδενός, αλλά τον συνοδεύει η προσωπική του χθεσινή πραγματικότητα, η οποία καθορίζει – εν πολλοίς – και την σημερινή του πορεία. Άρα, οι υπολογισμοί που κάνουμε καθημερινά και κάθε ώρα και στιγμή για όλα τα ζητήματα (από το πόσο θα τρέξουμε με το αυτοκίνητο ή πόσο θα επιμένουμε σε κάτι, και χιλιάδες άλλα στιγμιότυπα της προσωπικής μας ζωής), δεν έχουν μόνο στιγμιαία αποτελέσματα, αλλά οι συνέπειές τους απηχούν, τόσο το προσωπικό μας παρελθόν, όσο και το μέλλον που πρόκειται να έρθει στην ζωή μας.

Και αυτό είναι μια κρίσιμη παράμετρος που επηρεάζει τις σκέψεις και τις αποφάσεις, αλλά καθορίζει και το μέλλον που θα ζήσουμε. Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός επέμεινε όχι μόνο στην στιγμιαία εικόνα και την ανάγνωσή της όπως μας συμφέρει , αλλά εξήγησε ότι εάν δεν θέλετε να εγκλωβιστείτε στα  καθημερινά και τα μελλοντικά σας αδιέξοδα, να ακολουθείτε την δική μου διδασκαλία, ώστε το παρελθόν να μην επηρεάζει το σήμερα αρνητικά, και το μέλλον να είναι προσανατολισμένο στον προσωπικό σας στόχο.