Η ανάπτυξη, δηλαδή το μεγάλωμα (πτυχή, άνοιγμα ενός διπλωμένου πράγματος) , προϋποθέτει την ύπαρξη ενός στοιχείου, ενός ζωντανού στοιχείου, στο οποίο εμπεριέχεται η δυνατότητα της εξέλιξης, της αύξησης, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει σε κάθε περίπτωση. Και, προφανώς, αυτό ισχύει για κάτι μικρό που γίνεται μεγαλύτερο, και όχι για κάτι μεγάλο που γίνεται μικρό, γιατί τότε έχουμε σύμπτυξη και όχι ανάπτυξη.
Όλη η σύγχρονη επιστήμη προσπαθεί να κατανοήσει πώς ένα μικρό μπορεί να μεγαλώνει, τί είναι αυτό το στοιχείο, δηλαδή, που επιφέρει την ανάπτυξη, η οποία πάντοτε συντελείται και λαμβάνει χώρα εσωτερικά και ποτέ εξωτερικά. Εξωτερικά βλέπουμε τα αποτελέσματα μιας εσωτερικής λειτουργίας και μπορούμε να αξιοποιήσουμε τους καρπούς αυτής της λειτουργίας, ωστόσο, η λειτουργία παραμένει πάντοτε εσωτερική και αυτή παράγει τα αποτελέσματα μιας ανάπτυξης, μιας εξέλιξης, όπως συμβαίνει με τα φυτά, τα ζώα και τους ανθρώπους, και με την φύση γενικότερα.
Αυτός ο παράγοντας, δηλαδή η ικανότητα κάθε ζωντανού οργανισμού να ξεδιπλώνεται, να μεγαλώνει, να αυξάνεται και να αναπτύσσεται, ήταν ανέκαθεν το μυστικό, το οποίο όλοι ήθελαν να λύσουν, γιατί καταλάβαιναν – και καταλαβαίνουμε και μεις σήμερα – ότι έχει κορυφαία αξία, διότι η κατανόηση και η αξιοποίηση αυτής της φυσικής λειτουργίας θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην επίλυση προβλημάτων που απασχολούν όλη την ανθρωπότητα διαχρονικά. Ήταν, δηλαδή, κατανοητό ότι, εάν αξιοποιηθεί η δύναμη αυτή της εξέλιξης και της ανάπτυξης, θα μπορούσε να βρει εφαρμογή ακόμη και σε πρακτικές αναζητήσεις, όπως είναι η παραγωγή ενέργειας και βελτίωσης του επιπέδου της ζωής μας μέσα στην καθημερινότητα.
Και αυτό το στοιχείο, δηλαδή της ανάπτυξης και της εξέλιξης, έθεσε και ο Χριστός στην βάση της διδασκαλίας του, δηλαδή, καθένας πρέπει να κατανοήσει ότι το μικρό μεγαλώνει με τις δικές του εσωτερικές δυνάμεις – φυτό, ζώο, άνθρωπος – και το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος με δική του ευθύνη είναι να συμβάλλει βοηθητικά στην ανάπτυξη και στην εξέλιξη αυτή, προκειμένου το μικρό να γίνει μεγάλο και να αξιοποιηθεί προς το καλύτερο αύριο.
Ο Χριστός δεν ήρθε να καταργήσει την ανάπτυξη, αλλά εξήγησε ότι η φύση, η αρχική δημιουργία, έχει τις απαιτούμενες δυνάμεις στο εσωτερικό της για να αυξηθεί, φτάνει ο άνθρωπος να διατηρήσει τον δικό του θετικό και όχι αρνητικό ρόλο στην διαδικασία αυτή. Η φύση, η δημιουργία, δεν έχει ανάγκη την παρέμβαση του ανθρώπου στην ρίζα – εκεί ακόμη δεν μπορεί να φτάσει – αλλά έχει την ανάγκη της συμβολής του ατόμου στην προοπτική της ανάπτυξης για το δικό του συμφέρον. Ο Χριστός δεν δίδαξε απραξία, αλλά δίδαξε δρόμους θετικής συμβολής στην ανάπτυξη, προσβλέποντας στο ανθρώπινο κέρδος και όχι στην ζημία.