Αρχεία για: Μάρτιος 2023

Ανάπτυξη σημαίνει για μας μια αύξηση προς ένα σκοπό. Αυτό γίνεται μέσα από δύο παράγοντες. Ο ένας είναι ο φυσικός – τα δέντρα, τα ζώα και ο άνθρωπος αναπτύσσονται – μεγαλώνουν με τις δικές τους εσωτερικές διαδικασίες που συντελούνται στο εσωτερικό τους και είναι μη ορατές – και ο δεύτερος είναι η δική μας συμβολή, όπου μπορεί αυτή να φέρει κάποιο αποτέλεσμα στην ανάπτυξη του συγκεκριμένου θέματος.

Κατά κανόνα, δηλαδή, ο άνθρωπος επεμβαίνει για να υποστηρίξει μια αύξηση – φυτού, ζώου, ανθρώπου, κοινωνικού φαινομένου – αλλά ο άνθρωπος δεν μπορεί να συμμετέχει στην λειτουργία της αύξησης, διότι αυτή ενεργείται και λειτουργεί μέσα από τους νόμους του δημιουργού. Όπως, δηλαδή, ένας άνθρωπος μπορεί να χρησιμοποιεί ένα όργανο, πχ ένα κινητό τηλέφωνο, αλλά ο κατασκευαστής έχει θέσει τους όρους της λειτουργίας του και την ελέγχει μέσα από τους δικούς του νόμους, έτσι και ο άνθρωπος μπορεί να υποστηρίζει και να συμβάλλει σε μια εξέλιξη και μια αύξηση, ωστόσο, η συμβολή του είναι υποστηρικτική και όχι θεμελιώδης, γιατί οι νόμοι του δημιουργού έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα παρέμβασης και δεν υπακούν στις ανθρώπινες εντολές, οι οποίες μπορεί να έχουν καλό σκοπό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα αλλάξει και η αρχική πρόβλεψη του δημιουργού.

Πχ, εγώ μπορεί να ποτίζω το φυτό της γλάστρας μου, αλλά εάν έληξε η περίοδος της ζωής του, τότε μάταια κοπιάζω, διότι το φυτό θα υπακούσει στην δημιουργική του πρόβλεψη και όχι στην δική μου καλή – κατά τα άλλα – παρέμβαση. Η ανακάλυψη δηλαδή και η κατανόηση της λειτουργίας των νόμων του δημιουργού είναι κρίσιμης σημασίας, για όποιον ενδιαφέρεται να συμβάλλει και όχι να αντικαταστήσει τους νόμους του δημιουργού σε ένα σοβαρό θέμα.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός ξεκαθάρισε ότι πρέπει να συμβάλλετε στην ανάπτυξη ενός θέματος – ανθρώπινου, κοινωνικού, κλπ. – κατά το δικό σας μέτρο, και όχι παραβαίνοντας τους νόμους και το σχέδιο του δημιουργού. Διότι στην περίπτωση αυτή θα είναι μάταιη η δική σας προσπάθεια, γιατί θα προσκρούει στα όρια της δημιουργίας που έχει θέσει ο δημιουργός και, φυσικά, δεν θα πετύχετε.

Γι’ αυτό και στην Κυριακή Προσευχή ο Χριστός μας εξήγησε ότι πρέπει από τη μια να ζητάμε κάτι, αλλά πάντοτε μέσα στα πλαίσια του αρχικού σχεδίου του δημιουργού, και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Διότι εμείς θέλουμε κάτι, αλλά αγνοούμε το σχέδιο του δημιουργού, με συνέπεια να μη καρποφορούν οι κόποι μας στην αύξηση που επιθυμούμε.

Η ανάπτυξη, δηλαδή το μεγάλωμα (πτυχή, άνοιγμα ενός διπλωμένου πράγματος) , προϋποθέτει την ύπαρξη ενός στοιχείου, ενός ζωντανού στοιχείου, στο οποίο εμπεριέχεται η δυνατότητα της εξέλιξης, της αύξησης, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει σε κάθε περίπτωση. Και, προφανώς, αυτό ισχύει για κάτι μικρό που γίνεται μεγαλύτερο, και όχι για κάτι μεγάλο που γίνεται μικρό, γιατί τότε έχουμε σύμπτυξη και όχι ανάπτυξη.

Όλη η σύγχρονη επιστήμη προσπαθεί να κατανοήσει πώς ένα μικρό μπορεί να μεγαλώνει, τί είναι αυτό το στοιχείο, δηλαδή, που επιφέρει την ανάπτυξη, η οποία πάντοτε συντελείται και λαμβάνει χώρα εσωτερικά και ποτέ εξωτερικά. Εξωτερικά βλέπουμε τα αποτελέσματα μιας εσωτερικής λειτουργίας και μπορούμε να αξιοποιήσουμε τους καρπούς αυτής της λειτουργίας, ωστόσο, η λειτουργία παραμένει πάντοτε εσωτερική και αυτή παράγει τα αποτελέσματα μιας ανάπτυξης, μιας εξέλιξης, όπως συμβαίνει με τα φυτά, τα ζώα και τους ανθρώπους, και με την φύση γενικότερα.

Αυτός ο παράγοντας, δηλαδή η ικανότητα κάθε ζωντανού οργανισμού να ξεδιπλώνεται, να μεγαλώνει, να αυξάνεται και να αναπτύσσεται, ήταν ανέκαθεν το μυστικό, το οποίο όλοι ήθελαν να λύσουν, γιατί καταλάβαιναν – και καταλαβαίνουμε και μεις σήμερα – ότι έχει κορυφαία αξία, διότι η κατανόηση και η αξιοποίηση αυτής της φυσικής λειτουργίας θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην επίλυση προβλημάτων που απασχολούν όλη την ανθρωπότητα διαχρονικά. Ήταν, δηλαδή, κατανοητό ότι, εάν αξιοποιηθεί η δύναμη αυτή της εξέλιξης και της ανάπτυξης, θα μπορούσε να βρει εφαρμογή ακόμη και σε πρακτικές αναζητήσεις, όπως είναι η παραγωγή ενέργειας και βελτίωσης του επιπέδου της ζωής μας μέσα στην καθημερινότητα.

Και αυτό το στοιχείο, δηλαδή της ανάπτυξης και της εξέλιξης, έθεσε και ο Χριστός στην βάση της διδασκαλίας του, δηλαδή, καθένας πρέπει να κατανοήσει ότι το μικρό μεγαλώνει με τις δικές του εσωτερικές δυνάμεις – φυτό, ζώο, άνθρωπος – και το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος με δική του ευθύνη είναι να συμβάλλει βοηθητικά στην ανάπτυξη και στην εξέλιξη αυτή, προκειμένου το μικρό να γίνει μεγάλο και να αξιοποιηθεί προς το καλύτερο αύριο.

Ο Χριστός δεν ήρθε να καταργήσει την ανάπτυξη, αλλά εξήγησε ότι η φύση, η αρχική δημιουργία, έχει τις απαιτούμενες δυνάμεις στο εσωτερικό της για να αυξηθεί, φτάνει ο άνθρωπος να διατηρήσει τον δικό του θετικό και όχι αρνητικό ρόλο στην διαδικασία αυτή. Η φύση, η δημιουργία, δεν έχει ανάγκη την παρέμβαση του ανθρώπου στην ρίζα – εκεί ακόμη δεν μπορεί να φτάσει – αλλά έχει την ανάγκη της συμβολής του ατόμου στην προοπτική της ανάπτυξης για το δικό του συμφέρον. Ο Χριστός δεν δίδαξε απραξία, αλλά δίδαξε δρόμους θετικής συμβολής στην ανάπτυξη, προσβλέποντας στο ανθρώπινο κέρδος και όχι στην ζημία.