Για να κατακτήσουμε ένα προσωπικό μας στόχο επιστρατεύουμε όλες μας τις δυνάμεις, ανάλογα, βέβαια, και με την σπουδαιότητα. Και προφανώς, για τα σπουδαιότερα, διαθέτουμε τις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες διαθέσιμες δυνάμεις και ικανότητες.
Αυτή ακριβώς η προσωπική διαπίστωση, ότι, δηλαδή, ανάλογα με την προσωπική μας εκτίμηση για την σπουδαιότητα του εγχειρήματος της κατάκτησης είναι και η διάθεση εκ μέρους μας όλων των διαθέσιμων ικανοτήτων και δυνάμεων, είναι κρίσιμος δείκτης των προσωπικών μας εκτιμήσεων των πραγμάτων για τα οποία ενδιαφερόμαστε κατά την διάρκεια του επίγειου βίου μας.
Όποιος ενδιαφέρεται για τον αθλητισμό, επιστρατεύει τις δυνάμεις του σώματός του, και προπονείται στον σκοπό που έχει θέσει ως στόχο. Αντίστοιχα πράττουμε και σε όλες τις βαθμίδες της προσωπικής μας καθημερινότητας. Ανάλογα με την προσωπική μας αξιολόγηση είναι και η διάθεσή μας να κοπιάσουμε για τον σκοπό μας. Και αυτό ισχύει πάντα, εκτός βέβαια από την νηπιακή μας ηλικία, οπότε δεν είμαστε υπεύθυνοι για σοβαρά πράγματα.
Αντίθετα, όταν η ζωή μας εισέρχεται στην κοινωνική συμβίωση, τότε τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή, διότι πλέον οι αποφάσεις έχουν συνέπειες και στο μέλλον, και αυτό το βλέπουμε όλοι στην καθημερινή μας πρακτική ζωή. Οι στόχοι μας αποδεικνύουν την προοπτική της ζωής μας, και ανάλογα δραστηριοποιούμε και τα διαθέσιμα εφόδια που διαθέτουμε ατομικά, ή μπορούμε να επιστρατεύσουμε από τον κοινωνικό μας περίγυρο.
Και εδώ παίζει κυρίαρχο ρόλο η εκπαίδευσή μας, αλλά και το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα βιώσουμε τον υπόλοιπο βίο μας. Και μπορεί τα απλά καθημερινά θέματα της επιβίωσης να είναι εύκολα κατανοητά, και εύκολα – πιθανόν – να τα αντιμετωπίσουμε. Όταν όμως ερχόμαστε στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, όπως η αδικία και ο θάνατος, η κρίση της πορείας της οικουμένης όπου θα ζήσουμε στο μέλλον εμείς και οι απόγονοί μας, αλλά και χιλιάδες άλλα ουσιαστικά ερωτηματικά της προσωπικής μας ζωής και όχι μόνο, τότε τα θέματα απαιτούν άλλου είδους αντιμετώπιση.
Διότι, κανείς, για παράδειγμα, δεν είναι σε θέση να υπερβεί το υφιστάμενο Δίκαιο μιας κοινωνίας ανθρώπων, αν και όλοι – πιθανόν – βλέπουμε τις αδικίες και διαπιστώνουμε τα αδιέξοδα. Και φυσικά κανείς δεν μπορεί να υποσχεθεί στον άλλον ή να πιστέψει ότι θα υπερβεί το κατώφλι του θανάτου με επιτυχία ζωής. Και εδώ αρχίζουν οι στρεβλώσεις των πεποιθήσεών μας.
Διότι το Δίκαιο δεν είναι μόνο το Δίκαιο της κοινωνίας μέσα στην οποία όλοι βιώνουμε την ατομική μας καθημερινότητα, αλλά υπάρχει και το Δίκαιο του Δημιουργού, ο οποίος έχει εκ της δημιουργίας θεσπίσει το δικό του το Δίκαιο. Διότι, η φύση φθείρεται, αλλά ανανεώνεται, και κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει αυτή την αλήθεια της δημιουργίας. Η φύση λειτουργεί, ανεξάρτητα από την δική μας θέληση ή διαστροφή. Η φύση παράγει, ανεξάρτητα από την δική μας καταστροφική μανία. Και χιλιάδες άλλες μικρές ή μεγάλες λειτουργίες που έχει θεσπίσει ο δημιουργός, τις οποίες εμείς παραβλέπουμε, κρίνοντας μόνο με το συμφέρον ή το Δίκαιο της κοινωνίας, στην οποία καθένας βιώνει την δική του εμπειρία ζωής.
Και επειδή όλοι διαπιστώνουμε την έλλειψη του Δικαίου στις ανθρώπινες κοινωνίες, ο Χριστός εξήγησε ότι, εάν θέλετε να υπερβείτε την αδικία που βιώνετε, ακολουθείστε την Δικαιοσύνη του Δημιουργού, παρακολουθώντας την φύση και το δικό σας συμφέρον. Την πρώτη για να παίρνετε μαθήματα, και την δεύτερη για να τα εφαρμόζετε στην ατομική σας καθημερινότητα. Μην κρίνετε μόνο, αλλά εφαρμόστε πρώτοι εσείς αυτές τις δύο αλήθειες. Και τότε θα αρχίσετε να μαθαίνετε την Δικαιοσύνη του δημιουργού, διότι χωρίς αυτήν όλα τα υπόλοιπα κρίνονται ατελή και τελικά ασύμφορα για την ατομική σας ζωή.