Αρχεία για: Φεβρουάριος 2025

Όλοι βλέπουμε τις εξωτερικές κατακτήσεις ενός ατόμου ή μιας κοινωνίας, αλλά αγνοούμε τον κόπο και τον τρόπο με τον οποίο κατακτήθηκαν, όσα εμείς βλέπουμε και εκτιμούμε ως θετικά ή αρνητικά. Διότι, το αποτέλεσμα βέβαια, μετράει, αλλά το μάθημα δεν είναι μόνο στην κατανόηση της αξίας ή της απαξίας ενός γεγονότος, αλλά το μάθημα βρίσκεται στα σημεία εκείνα και στις διαδικασίες εκείνες, που το άτομο ή η κοινωνία βρέθηκε στην δύσκολη θέση και τα κατάφερε.

Και αυτό είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε, διότι μετράμε μόνο με τις πέντε αισθήσεις που διαθέτουμε ως ύπαρξη πάνω στην γη, αλλά αυτό δεν είναι όλη η αλήθεια. Διότι δεν λαμβάνουμε υπόψη μας και τα εσωτερικά δεδομένα: τις σκέψεις, τους προβληματισμούς, τις επιλογές, τις φιλοδοξίες και χιλιάδες άλλα πράγματα που καλλιεργούνται μέσα μας, για να καταλήξουν σε μια πράξη, που μπορεί να αξιολογηθεί από τους άλλους. Ο κόπος, δηλαδή, και η ταλαιπωρία, δεν αποτυπώνονται στο αποτέλεσμα με τρόπο που να είναι εύκολα κατανοητός, αλλά απαιτείται και η σκέψη του θεατή, προκειμένου να συν-εκτιμήσει και τα μη ορατά ζητήματα, τα οποία έπαιξαν τον ρόλο τους, ώστε να προκύψει το προκείμενο αποτέλεσμα.

Ωστόσο, ενώ αυτό είναι εύκολα κατανοητό στην καθημερινή μας πρακτική, είναι από την άλλη δύσκολο να το βάλουμε να λειτουργήσει στην διάρκεια της κρίσης μας και των απόψεών μας για ένα γεγονός, διότι απαιτείται η κρίση και η εμπλοκή της γνώσης και γνώμης μας, προκειμένου να έχουμε μια άποψη για το θέμα που κρίνουμε ως καλή κατάκτηση ή κακή κατάληξη, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την ατομική μας άποψη για την καθημερινή μας ζωή. Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι η δυσκολία βρίσκεται στον κόπο τον δικό μας και όχι στον κόπο που έχει καταβάλλει ο κατακτητής, διότι αυτό απαιτεί την δική μας ενασχόληση με την ουσία και όχι μόνο με τον εξωτερικό τύπο μιας πράξης κατάκτησης ή αποτυχίας.

Όμως η δική μας πλευρά ως θεατή και όχι ως δράστη, συνήθως εκτείνεται μόνο στα τετριμμένα και όχι στην αναζήτηση των αιτιών, οι οποίες οδήγησαν στην μια ή στην άλλη κατάληξη. Και αυτή η πρακτική μας οδηγεί την ζωή μας στην επιφάνεια και όχι στο βάθος της αναζήτησης, δηλαδή να πάρουμε το μάθημα για τον εαυτό μας μέσα στην ατομική μας πρακτική καθημερινότητα. Και ο Χριστός σε αυτό ακριβώς το σημείο έδειξε τον ρόλο της προσωπικής μας αδράνειας. Διότι, η γνώση είναι πολύτιμη, αλλά πρέπει να συνοδεύεται και από πρακτική εφαρμογή. Διότι εάν λείψει η πρακτική εφαρμογή, τόσο εμείς που ξέρουμε αλλά δεν πράξαμε, όσο και αυτός που δεν είδε τα δικά μας πρακτικά αποτελέσματα, μένουμε και οι δύο χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, και αυτό αναπαράγει το κακό μας παρελθόν, χωρίς να ανοίγει νέους δρόμους για νέες κατακτήσεις, τις οποίες έχουμε όλοι ανάγκη για την προσωπική μας ζωή.

Ο Χριστός δεν ήρθε να μάς μάθει αυτά που ήδη γνωρίζαμε, αλλά ήρθε να μάς ανοίξει τα μάτια στο μέλλον και στις ατομικές μας κατακτήσεις, οι οποίες μπορεί να γίνουν και κοινωνικά δεδομένα, όταν αυτό θα είναι αναγκαίο. Η πίστη στον Χριστό δεν αναπαράγει τα παλιά, αλλά στηρίζεται στην παλαιότερη πείρα των κατακτήσεων ή των αποτυχιών, για να κατακτήσει το δικό της κάθε μέρα μέλλον, χωρίς επανάληψη των παλαιών λαθών μας. 

Ο κόπος της διαδρομής έως την κατάκτηση ενός στόχου δεν είναι αμελητέο θέμα, αλλά είναι κυρίαρχο. Διότι, το άτομο που επιχειρεί να κατακτήσει ένα δικό του στόχο, πρώτον έχει ως υποκείμενο μόνο τον εαυτό του, και δεύτερον έχει ως αντικείμενο τον στόχο του. Στην σχέση αυτή δεν μπορεί να παρέμβει κανείς άλλος, εάν το άτομο δεν ζητήσει την σύμπραξη άλλου.

Αυτός είναι ο παράγοντας που ελέγχει την αξιοπιστία του εγχειρήματος, δηλαδή η μοναδικότητα του δράστη να φτάσει στον δικό του προορισμό. Και όσο ισχυρότερη είναι αυτή η μοναδικότητα του ενεργούντος προσώπου, τόσο ασφαλέστερη θα είναι η διαδρομή μέχρι την άφιξη και την κατάκτηση του στόχου. Τυχόν εμπλοκές τρίτων, συνήθως εισάγουν ταραχές και αδιέξοδα, τα οποία απορροφούν μέρος της δραστηριότητας, κάτι που αποβαίνει σε βάρος του προσώπου που θέλει να φτάσει στον στόχο του.

Διότι, μπορεί να βλέπουμε και να αντιμετωπίζουμε ένα ζήτημα στην προσωπική μας καθημερινότητα, αλλά αυτό αντιμετωπίζεται διαφορετικά από τον υπεύθυνο, και διαφορετικά από έναν τρίτο που δεν έχει τον ίδιο σκοπό και τον ίδιο προορισμό. Καθένας βλέπει το ίδιο πράγμα, αλλά το βλέπει από άλλη σκοπιά, με άλλα κριτήρια και άλλους παράγοντες συμφέροντος ή άγνοιας, με αποτέλεσμα το εγχείρημα να αντιμετωπίζει “εσωτερική” κρίση, όπως στην περίπτωση οδήγησης ενός οχήματος, όπου αυτός που κρατεί το τιμόνι έχει την ευθύνη για την ασφαλή οδήγηση, και όχι οι επιβάτες ή οι εξωτερικοί θεατές.

Και αυτά μπορεί να τα θεωρούμε ως φιλοσοφικά θέματα, ωστόσο αυτό δεν είναι η αλήθεια. Διότι καθένας που αναζητά τρόπο να κατακτήσει ένα στόχο, αυτός πληρώνει και το κόστος της διαδρομής, και αυτή είναι απλή πραγματικότητα της καθημερινής μας ζωής. Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός, ο οποίος έθεσε τις βάσεις της προσωπικής πίστεως ως προϋπόθεση της επιτυχίας, κάνει ειδικό λόγο και έπραξε με αντίστοιχο τρόπο, ώστε να φτάσει στον δικό του στόχο, δηλαδή στην Ανάσταση.

Ο Χριστός μιλούσε σε όλους, αλλά διέκρινε ποιοί ήταν αυτοί που θα μπορούσαν να κατανοήσουν ορθά τις κινήσεις και την διδασκαλία του, ώστε, μετά την δική του αναχώρηση, να εφαρμόσουν όσα τους είχε υποδείξει και να διδάξουν και άλλους να κάνουν το ίδιο, διότι αυτό προβλέπει η κοινή λογική. Χωρίς τέκνα, τα οποία θα μάθουν από τους γονείς, δεν υπάρχει μέλλον, αλλά τερματισμός. Και αυτό αντίκειται στην λογική της ζωής. Διότι ζωή είναι η ύπαρξη, και ο θάνατος δεν διακόπτει την ζωή, αλλά πίσω από την ορατή ζωή, διακόπτεται και η επαφή με την ύπαρξη.

Και ο Χριστός δεν ήρθε να διδάξει μόνο την καλύτερη ζωή, αλλά – κυρίως – να διδάξει τους παράγοντες που οδηγούν στην επέκεινα του τάφου άγνωστη σε μας πραγματικότητα, χωρίς βέβαια να παραβλέπεται η προσωπική μας καθημερινή επιτυχία στις κατακτήσεις μας. Διότι, όποιος δεν μαθαίνει να κερδίζει τώρα που βλέπει και κρίνει τα ορατά, πώς είναι δυνατόν να βλέπει τα μη ορατά, όσα δηλαδή δεν ανιχνεύονται με τις πέντε αισθήσεις, αλλά απαιτείται και ο παράγοντας πίστη στα μη ορατά, αλλά υφιστάμενα δια της πίστεως και της ατομικής εμπειρίας μέσα στην μάχη για την κατάκτηση των απλών αλλά πολύτιμων καθημερινών μας στόχων;   

Η κατάκτηση νέων πραγμάτων φέρνει ενθουσιασμό, σε αντίθεση με την διατήρηση των κεκτημένων που φέρνει σταθερότητα, αλλά και αδράνεια, και νωθρότητα ή ακόμη και την απώλεια κεκτημένων που φέρνει απογοήτευση και θλίψη. 

Αυτός ο ενθουσιασμός της κατάκτησης νέων πραγμάτων είναι η κινητήρια δύναμη της εξέλιξης της ζωής, διότι αυτή η δύναμη διεγείρει το νευρικό μας σύστημα και πολλαπλασιάζει την ορμή μας προς το νέο αναζητούμενο για κατάκτηση. Και φυσικά, η διέγερση αυτή δεν αφορά μόνο το νευρικό μας σύστημα, αλλά περιλαμβάνει και περιοχές του ψυχικού μας κόσμου, όπως είναι η θέληση και η διάθεση όλων των δυνατοτήτων που περιέχονται μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο των συναισθημάτων.

Οι κατακτήσεις, περιλαμβανομένων και των ερωτικών συντρόφων αλλά και κάθε είδους αντικείμενο που καλύπτει μια ανθρώπινη ανάγκη, είναι μέσα στην φύση του ανθρώπου και κανένας δεν εξαιρείται. Διαφέρει ο βαθμός και η ένταση του ενδιαφέροντος για την κατάκτηση, αλλά ποτέ δεν λείπει αυτό το ενδιαφέρον από κανένα άνθρωπο, όσο βιώνει την δική του καθημερινότητα πάνω στην γη.

Όλοι τα θέλουμε όλα και καταβάλλουμε όλες μας τις διαθέσιμες δυνάμεις για να κατακτήσουμε ό,τι καθένας έχει βάλει ως στόχο στην ατομική και προσωπική του ζωή. Από τις σπουδές ως την οικογένεια, από την απόκτηση αγαθών και ποιότητας ζωής, μέχρι την αναζήτηση για τις απαντήσεις των ερωτημάτων για την επέκεινα του τάφου ζωή, όλα αυτά αποτελούν αντικείμενα που καθένας έχει στην άκρη ή στο κέντρο του ενδιαφέροντός του, όσο ζει πάνω στην γη.

Κανείς δεν θέλει να είναι φτωχός, κανείς δεν θέλει να είναι μόνος, κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Όλοι θέλουμε να έχουμε όσα χρειαζόμαστε σήμερα, αλλά θέλουμε να έχουμε και “εξασφαλισμένο” το ατομικό ή το οικογενειακό μας μέλλον. Και αυτό είναι κοινό μυστικό για όλα τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που βιώνουν κάθε στιγμή την ατομική τους καθημερινότητα.

Και η διδασκαλία του Χριστού περιλαμβάνει απαντήσεις διαχρονικής και παγκόσμιας αξίας για όλα αυτά τα προσωπικά ερωτήματα των στόχων, που καθένας θέλει να κατακτήσει στην προσωπική του ζωή. Διότι, η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι μόνο για την Εκκλησία, αλλά είναι – πρωτίστως – για την προσωπική εφαρμογή στις ατομικές μας πράξεις μέσα στην καθημερινότητα. Η αισιοδοξία και η ελπίδα, η αλήθεια και η δικαιοσύνη, η αγάπη και η κατανόηση, δεν είναι αποκλειστικής αρμοδιότητας κανενός ατόμου ή θεσμού, αλλά καθένας καλείται να επενδύει στην αύξηση των δυνάμεών του για την κατάκτηση των στόχων που έχει θέσει στην προσωπική του ζωή.

Κανείς δεν μπορεί να στερήσει το άτομο από τον έρωτα για την ζωή και την κατάκτηση, κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει την είσοδο ενός ενδιαφερόμενου ατόμου στην πορεία του για να κατακτήσει τα επόμενα στάδια της προσωπικής του ιστορίας. Ο Χριστός δίδαξε τον τρόπο της κατάκτησης, τόσο για τα εφήμερα, για να μην γίνονται εμπόδια, όσο και για τα μελλοντικά, για να είναι ο μόνιμος στόχος κάθε ενδιαφερόμενου για την ζωή και όχι για τον θάνατο. 

Οι ατομικές μας προσπάθειες για να κατακτήσουμε κάτι έχει δύο αποτελέσματα. Πρώτον την άφιξη στον στόχο που έχουμε θέσει, και δεύτερον την απόκτηση εμπειρίας από τις προσπάθειες που έχουμε ήδη καταβάλλει.

Και για μεν την άφιξη στον στόχο, αυτή μπορεί να είναι επιτυχής ή όχι, ανάλογα με τα μέτρα που έχουμε θέσει προσωπικά. Εκείνο το οποίο όμως έχει μεγάλο κέρδος, είναι η εμπειρία που έχουμε αποκτήσει από τις προσπάθειες για την κατάκτηση του στόχου. Αυτό, η εμπειρία δηλαδή του αγώνα για την κατάκτηση, καταλήγει ως πολύτιμο και βαρύτιμο στοιχείο στην συνείδησή μας, και αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα σε όσους τολμούν να βάλουν στόχους και να προσπαθήσουν να τους κατακτήσουν.

Η αδράνεια και η ατολμία έχουν αρνητικά αποτελέσματα, δηλαδή δεν προσφέρουν κάτι στον ψυχικό και σωματικό μας κόσμο. Αντίθετα, γεμίζουν τον ψυχικό μας κόσμο με απογοήτευση και το σώμα μας με περιττή αδράνεια, θέματα που είναι σαφώς αρνητικά για την προσωπική μας ζωή μέσα στην καθημερινότητα. Για τον λόγο αυτό η δράση και  προσπάθεια ανήκουν στους ανθρώπους τους παραγωγικούς, και εκείνους που θέλουν να πλουτίσουν, όχι αναγκαστικά μόνο για λεφτά ή ανταμοιβές του κόσμου, αλλά για την ικανοποίηση του ψυχικού τους κόσμου, διότι αισθάνονται την ανάγκη να μην μένουν στην αδράνεια, αλλά να περνούν στην φάση της απαίτησης νέων οριζόντων στην ατομική τους ζωή.

Και ο Χριστός αυτό ακριβώς δίδαξε. Να προχωρήσετε στην επαφή σας με τον κόσμο και την κοινωνία, μεταφέροντας το μήνυμα της αλήθειας και της δημιουργικότητας και όχι της αδράνειας και της νωθρότητας. Διότι ο θεός τον οποίο εμπιστεύεστε την ζωή σας, αυτό ακριβώς ζητάει από εσάς. Να είστε ενεργοί και όχι αργοί, να αναζητάτε την αλήθεια με κόστος και όχι το βόλεμα με το πρόχειρο ψέμα.

Τότε θα ανοίγονται μπροστά σας νέοι δρόμοι για να τους περπατήσετε στην δική σας καθημερινότητα, όχι πάντα ακολουθώντας τους άλλους, αλλά ανακαλύπτοντας νέους ορίζοντες που έχει ετοιμάσει ο θεός για να τους αποκαλύψει και να τους ανακαλύψετε εσείς, αποκομίζοντας το κέρδος το δικό του, το οποίο δεν περιορίζεται μόνο στην απαραίτητη καθημερινότητα, αλλά προσδιορίζει και τις προοπτικές του απώτερου και απώτατου μέλλοντός σας.

Η δικαιοσύνη η δική μου, λέει ο θεός, έχει άλλες προοπτικές και άλλους στόχους, που δεν περιορίζονται μόνο στην καθημερινότητα, αλλά ανοίγουν και δρόμους προοπτικής για το μέλλον. Διότι η ζωή συνεχίζεται και μετά τον δικό σας θάνατο, και τον συνεχίζουν άλλοι αλλά πάνω στα δικά σας ίχνη. Άρα, τα δικά σας ίχνη συνιστούν και την αυριανή και μελλοντική πορεία της ζωής.

Εάν εσείς “κονταίνετε” την οπτική σας για την ζωή, τότε κάνετε λάθος, που θα κληροδοτήσετε και στις επόμενες γενιές. Εάν πετύχετε τους στόχους και ξεφύγετε από την αποκλειστική μέριμνα της απλής καθημερινότητας, τότε θα αφήσετε πολύτιμη παρακαταθήκη, και πάνω σε αυτήν θα θεμελιωθεί το αύριο των επόμενων γενεών. Η δική σας αδράνεια σήμερα, μετακινεί την εξέλιξη σε απροσδιόριστο χρόνο. Η ενεργητική σας συμμετοχή στις καλές κατακτήσεις, φέρνει την καλή εξέλιξη πιο κοντά στο σήμερα. 

Καθένας από μας έχει στην καθημερινή του ατζέντα μικρούς και μεγάλους στόχους για να τους κατακτήσει. Και μπορεί οι μεγάλοι στόχοι να φαντάζουν πιο σημαντικοί, ωστόσο αυτό δεν είναι πάντα έτσι. Διότι τα μεγάλα στηρίζονται στα μικρά, και μέσα από τα μικρά μαθαίνουμε πώς να κατακτούμε και να διαχειριζόμαστε τα μεγαλύτερα. Εάν δεν ακολουθηθεί αυτή η σειρά, δηλαδή να μάθουμε και να αποκτήσουμε εμπειρία από τις κατακτήσεις των μικρών καθημερινών πραγμάτων – ό,τι και αν αυτό σημαίνει για τον καθένα – είναι πολύ πιθανόν να αποτύχουμε και στα μεγάλα.

Διότι η φύση και η ζωή στην δική της καθημερινότητα αυτό μάς διδάσκει. Πρώτα γεννιέται κάποιο παιδί, μεγαλώνει μαθαίνοντας τα πρώτα, για να ακολουθήσουν αργότερα τα μεγαλύτερα, οτιδήποτε και αν είναι αυτά για τον καθένα μας. Αυτό το καθημερινό “κτίσιμο” στις ατομικές μας εμπειρίες, είναι το πολύτιμο μάθημα ζωής, με το οποίο πορευόμαστε όλα τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων πάνω στην γη καθημερινά.

Τα μικρά μεγαλώνουν και μαθαίνουν, και οι μεγαλύτεροι εφαρμόζουν τις γνώσεις στην ώριμη πλέον καθημερινότητα και όχι στα παιδικά παιχνίδια μόνο. Αυτή είναι η σειρά της φύσης, και αυτό εφαρμόζεται στην πράξη. Όποιος αγνοήσει την παιδική ηλικία, υπάρχουν πολλές πιθανότητες στον ώριμο πλέον βίο του να διαπιστώσει κενά, τα οποία μπορεί να φέρουν αβεβαιότητες και ατολμία στις προσπάθειες για κατάκτηση ενός μεγαλύτερου ονείρου ή μιας πραγματιστικής αλήθειας.

Όλοι πατάμε στα χαμηλά, για να στηριχτούμε και να ανέβουμε ψηλότερα. Η βάση και η εμπειρία είναι στα χαμηλά, αλλά ο στόχος ποτέ δεν είναι στα χαμηλά. Αντίθετα, όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να ανέβουμε ψηλότερα και να κατακτήσουμε πράγματα, τα οποία δεν τα έχει – αν είναι δυνατόν – κατακτήσει κάποιος άλλος πριν από εμάς. Και προφανώς δεν είναι το ζητούμενο να κατακτήσω και εγώ ότι ήδη έχουν κατακτήσει και οι άλλοι μόνο, αλλά καθένας γοητεύεται από την επιθυμία να κατακτήσει κάτι πιο πάνω από τους προηγούμενους.

Το πρωτότυπο είναι πάντα ένα κίνητρο για νέες κατακτήσεις, και όχι, βέβαια, για επαναλήψεις. Ούτε η διατήρηση των κεκτημένων είναι ο μόνος σκοπός και στόχος. Διότι, διατηρώντας κάποιος τα κεκτημένα, αισθάνεται σταθερότητα. Αλλά αυτή η σταθερότητα δεν είναι βέβαιη και ασφαλής και για το αύριο. Διότι το αύριο είναι – και παραμένει πάντα – άγνωστο, και καθένας καλείται μαζί με την ασφάλεια των κεκτημένων, να αναζητεί και πιθανούς άλλους ασφαλέστερους ορίζοντες, οι οποίοι θα του εξασφαλίζουν το μέλλον, και όχι μόνο την ασφάλεια του παρελθόντος.

Διότι η ζωή είναι στο μέλλον, άσχετα εάν στηρίζεται στο παρελθόν και στους προγόνους. Διότι αυτή είναι κληρονομιά και δεν είναι κατάκτηση. Η κατάκτηση έχει άλλα χαρακτηριστικά και άλλους κανόνες. Θέλει τόλμη και προσπάθεια για να γίνουν νέες κατακτήσεις στην ατομική, αλλά και στην κοινωνική μας ζωή. Τα γνωστά τα ξέρουμε όλοι, άσχετα εάν δεν μάς επαρκούν και αναζητούμε περισσότερα.

Η πίστη στην κατάκτηση. Αυτό είναι το κίνητρο, το οποίο πατάει πάνω στο παρελθόν. Όμως η ζωή είναι το μέλλον, είναι εκεί έξω στην τόλμη και στην προσπάθεια, χωρίς ποτέ να ξεχνάμε την βάση, πάνω στην οποία όλοι πατάμε. Η βάση και το παρελθόν παίζουν το ρόλο της ασφάλειας. Το μέλλον είναι ο ορίζοντας για κατάκτηση και ανανέωση, και αυτό δίδαξε ο Χριστός για τις προσδοκίες των ατόμων που θέλουν να ακολουθήσουν την δική του διδασκαλία.