Οι προσωπικές μας κατακτήσεις είναι τα όνειρα που καθένας έχει για την ατομική του ζωή. Και αυτή η κατάκτηση των ονείρων ενισχύει την ελπίδα μας για το μέλλον, και η ελπίδα είναι η κινητήρια δύναμη που ενορχηστρωνει τις προσωπικές μας ικανότητες με σκοπό την κατάκτηση. Όπου δεν υπάρχουν στόχοι και ελπίδα για την κατάκτησή τους, το άτομο είναι ήδη νεκρό, διότι δεν έχει ενδιαφέροντα για την ζωή, αφού η ζωή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την νέα κατάκτηση κάθε στιγμή που βιώνουμε την καθημερινότητά μας.
Και μπορεί στην προσωπική μας ζωή να μην αντιλαμβανόμαστε τις εσωτερικές λειτουργίες που συντελούνται μέσα στο σώμα μας και στην συνείδησή μας, ωστόσο αυτό είναι η αδυναμία μας: η άγνοια. Προσκολλάται η επιθυμία μας για κατάκτηση με το αντικείμενο της κατάκτησης, και τελικά χάνουμε τον βηματισμό μας, διότι συγχέουμε την πορεία με την αξία του στόχου, για τον οποίο ταξιδεύουμε καθημερινά στην προσωπική μας καθημερινότητα.
Και ενώ η πίστη μας και η ελπίδα μας παραμένουν ενεργά στοιχεία μέσα στην συνείδησή μας, εμείς αποπροσανατολιζομαστε με την κάθε επιμέρους ικανοποίηση, και εγκαταλείπουμε τον στόχο για τον οποίο είχαμε ξεκινήσει. Και αυτή η αλλαγή προσανατολισμού από τον αρχικό στόχο στην ευκαιριακή ικανοποίηση είναι το στοιχείο που ωθεί τις πεποιθήσεις μας σε απαισιοδοξία, θλίψη και απογοήτευση. Και ενώ το φυσιολογικό είναι η κάθε μικρή κατάκτηση να αποτελεί ένα σκαλοπάτι για την επόμενη κατάκτηση, εμείς ξεχνάμε – συνήθως – τους στόχους, και παραμένουμε ανενεργοί στην προσωπική μας ελπίδα.
Διότι η καλλιέργεια είναι αυτή που διατηρεί την ελπίδα και την πίστη ζωντανή. Όταν πάψει η καλλιέργεια, τότε το μικρό απόθεμα που υφίσταται μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο, απομειώνεται και συρρικνώνεται σταδιακά, για να καταλήξει στην φτώχεια και την εσωτερική μιζέρια, χωρίς όνειρα για το μέλλον της προσωπικής μας ζωής. Και αυτό είναι ο αργός και πρόωρος θάνατος.
Διότι ο φυσικός θάνατος είναι απόλυτα βέβαιος. Εκείνο που μπορούμε με βεβαιότητα να αποφύγουμε, είναι ο πρόωρος θάνατος, η εγκατάλειψη των ονείρων, και η ισοπέδωση μέσα στην προσωπική μας καθημερινότητα. Και αυτός είναι ο οδυνηρός θάνατος, διότι τον φυσικό θάνατο δεν τον “βιώνουμε” αφού θα έχουμε χάσει τις αισθήσεις μας όταν πεθάνουμε, ενώ ο πρόωρος θάνατος είναι συνεχής και οδυνηρός για το άτομο που τον βιώνει στην δική του απόλυτα προσωπική καθημερινότητα.
Και εδώ βρίσκεται το μυστικό της διδασκαλίας του Χριστού. Διότι ο Χριστός ένωσε την παρούσα απλή καθημερινότητα της επιβίωσης, με το αιώνιο παρόν και την προοπτική της αιωνιότητας, κατά τα μέτρα του αιώνιου δημιουργού, ο οποίος δημιούργησε τον κόσμο και όλα όσα μπορούμε να περιγράψουμε με τις πέντε αισθήσεις και με την πίστη που καθένας διαθέτει. Το μυστικό της κατάκτησης δεν βρίσκεται μόνο στις προσωπικές μας δυνάμεις και δυνατότητες, αλλά βρίσκεται – κυρίως – στην ανανέωση της ελπίδας και της πίστης, όπως την καθόρισε ο ίδιος ο Χριστός και όχι η ανθρώπινη μόνο μονάδα μέτρησης.
Τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια, ο Χριστός εξήγησε – και εμείς μπορούμε να καταλάβουμε σήμερα καλύτερα – ότι η ζωή δεν είναι μόνο το προσωπικό βίωμα κάθε ατόμου, αλλά επεκτείνεται με τα μέτρα της πίστης και της ελπίδας στους ορίζοντες του δημιουργού, ο οποίος δεν γνωρίζει όρια στον χώρο και τον χρόνο, αλλά υφίσταται πριν δημιουργηθεί ο κόσμος που εμείς βιώνουμε την προσωπική μας εμπειρία κάθε μέρα.