Η μεγαλύτερη πρόκληση για ένα άνθρωπο πίστης είναι σήμερα – και ήταν πάντα – η καθημερινότητα και η σχέση του ατόμου με το ανθρώπινο περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται κατά την περίοδο της ζωής του.

Είναι πρόκληση γιατί  θα πρέπει έμπρακτα να αποδεικνύεται η πίστη μου, να αποδεικνύονται τα πιστεύω μου και οι αρετές μου, να αποδεικνύονται οι ικανότητές μου να λύνω προβλήματα και όχι να δημιουργώ προβλήματα.

Διότι ο άνθρωπος της πίστης συμβάλλει θετικά στην σύγχρονη – κάθε φορά – ζωή και όχι αρνητικά, δημιουργεί και δεν καταστρέφει, οικοδομεί και δεν αποδομεί, υψώνει και δεν ταπεινώνει.

Ο πιστός, δηλαδή ο άνθρωπος που τον εμπιστεύεται ο ίδιος ο θεός – αυτό σημαίνει πιστός – δεν προσπαθεί να αποφύγει τις δυσκολίες της καθημερινότητας, αλλά αντλεί δύναμη από την πίστη στην ανάσταση του Χριστού και υπερβαίνει τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Άλλωστε η δήλωση ότι είμαι Χριστιανός και μάλιστα Ορθόδοξος δεν σημαίνει τίποτα αν δεν αποδεικνύεται από τα έργα μου καθημερινά.

Για τον λόγο αυτό ο ίδιος ο μεγάλος δάσκαλος δεν ζήτησε οι δικοί του άνθρωποι να ζουν χωριστά από τους άλλους ανθρώπους, αλλά ζήτησε και μας βεβαιώνει ότι η δύναμη του θεού είναι μαζί μας και μέσα στον κόσμο και όχι μόνον όταν βρισκόμαστε μακριά από αυτόν.

Οι δυσκολίες της ζωής μέσα στην καθημερινότητα είναι το γυμναστήριο μέσα στο οποίο εξασκούμε καθημερινά όχι μόνον την πίστη, αλλά και τις ικανότητές μας να νικάμε, να υπερβαίνουμε, να κατακτούμε, να φέρνουμε νερό μέσα στην έρημο και φως μέσα στο σκοτάδι.