Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Κάθε νέα ανακάλυψη είναι και μία νέα αποκάλυψη, η οποία μέχρι τώρα δεν ήταν γνωστή. Αυτό άλλωστε σημαίνει ο όρος “αποκάλυψη”. Δηλαδή, κάτι που δεν ήταν ορατό, γνωστό από τις πέντε αισθήσεις του ανθρώπου μέχρι τώρα, σήμερα, τώρα, έρχεται να προστεθεί στην σφαίρα της γνώσης και της ανθρώπινης κατανόησης για αξιοποίηση. Αυτή είναι η πραγματική έννοια της λέξης “αποκάλυψη”, και προφανώς πρόκειται για ουσιαστική έννοια για όποιο άτομο ενδιαφέρεται να κατανοήσει, για να εφαρμόζει στην ατομική του καθημερινότητα την διδασκαλία του Χριστού.

Διότι, στην προσωπική μας καθημερινότητα δεν συμβαίνουν βιβλικές μεταμορφώσεις και θαύματα που έγιναν στο παρελθόν, αλλά συμβαίνουν μικρά αλλά ουσιώδη για την προσωπική μας ζωή γεγονότα, τα οποία ωστόσο συνιστούν και την συνολική εμπειρία ζωής, που καθένα πρόσωπο βιώνει τον καιρό της εδώ, επί της γης παραμονής του.

Ενώ, δηλαδή, στην διδασκαλία του Χριστού περιγράφονται θαύματα που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε ζήσει ο κόσμος, στην προσωπική μας ζωή δεν συμβαίνουν αντίστοιχου μεγέθους γεγονότα, με αποτέλεσμα η πίστη μας να μην είναι παραγωγική για το άτομο, αλλά να δημιουργείται η εντύπωση ότι ο θεός έχει πεθάνει, δεν μπορεί να συμβούν σήμερα όσα συνέβησαν στην Καπερναούμ και στην Γαλιλαία της εποχής του Χριστού, και αυτό έχει ως συνέπεια την απογοήτευση, διότι εμείς δεν βιώνουμε τα ίδια μεγέθη με αυτά που περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη.

Και αυτή είναι η λάθος πορεία σκέψης σε σχέση με την μεταφορά μας προς τα εμπρός, δηλαδή στην εμβάθυνση της πίστης στον ζωντανό θεό – όχι στην άγνωστη μυστηριακή νοοτροπία των Ελευσινίων Μυστηρίων – και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ψυχρότητα και αδιαφορία μας έναντι των όσων περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη. Με λίγα λόγια, οι αποκαλύψεις – με την γενικότερη έννοια – όσων περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη, δεν έχει το αντίστοιχό τους στην προσωπική μας καθημερινότητα, διότι όλοι περιμένουμε από τον ζωντανό Χριστό να κάνει τα θαύματα που έκανε τότε, και περιγράφονται από τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης.

Και αυτή είναι η λάθος προσέγγιση. Διότι δεν βλέπουμε μπροστά μας, αλλά πίσω μας, και, όπως συμβαίνει με την οδήγηση του δικού μας οχήματος, βλέπουμε στον καθρέφτη του όπισθεν, και όχι στο δρόμο που ανοίγεται μπροστά μας, με τις γνωστές συνέπειες για όποιον οδηγό κάνει αυτό το λάθος. Δηλαδή να μην παρακολουθεί τον δικό του δρόμο που έχει να διανύσει τώρα, αυτή τη στιγμή, αλλά να βλέπει από τον καθρέφτη του οχήματος τον δρόμο που έχει ήδη καλυφθεί, και δεν έχει πλέον καμία αξία για το μέλλον του ταξιδιού του.

Και ο Χριστός ήταν απόλυτα σαφής. Να κοιτάζετε και να εξερευνάτε την δική σας προσωπική ζωή σήμερα, και όχι να ασχολείστε με το παρελθόν και με τους άλλους. Να παίρνετε μαθήματα από τα λάθη και τις επιτυχίες του παρελθόντος – αυτό είναι η ορθή στάση απέναντι στο παρελθόν των άλλων – σήμερα για την δική σας προσωπική ζωή και να αξιοποιείτε τα μαθήματα που περιγράφονται για την παλαιότερη εποχή.

Επαναλήψεις στην ιστορία δεν υπάρχουν κατ’ ουσίαν. Υπάρχουν μόνο εξωτερικές ομοιότητες, αλλά με άλλο σύγχρονο περιεχόμενο, και αυτό πρέπει να σάς απασχολεί, και όχι η κριτική για το παρελθόν των άλλων που μπορεί να βίωσαν με επιτυχία ή αποτυχία τις αποκαλύψεις του τότε, αλλά εσείς – εξήγησε ο Χριστός – ζείτε σήμερα και κρίνεστε σήμερα για την δική σας επιτυχία ή αποτυχία. 

Ο άνθρωπος ανακαλύπτει, αλλά ο θεός και κύριος αυτός αποκαλύπτει. Η θεϊκή πλευρά είναι άλλη, και η ανθρώπινη είναι άλλη. Μπορεί να έχουν το ίδιο αντικείμενο και τον ίδιο σκοπό και την ίδια αιτία της εμφάνισης τού μέχρι εκείνη την στιγμή άγνωστου στην σφαίρα της γνώσης, αλλά οι ρόλοι διαφέρουν. Ο ένας προηγείται, της αποκάλυψης, και ο έτερος έπεται, της ανακάλυψης. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Όταν ο θεός αποκάλυπτε, δηλαδή αφαιρούσε το πέπλο της άγνοιας που κάλυπτε μέχρι τότε το αντικείμενο που θα ήταν χρήσιμο στον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία, τότε ο άνθρωπος ανακάλυπτε στα μέτρα και στις ανάγκες τις ανθρώπινες. Ωστόσο, αυτό δεν είναι και το συνολικό ζητούμενο. Διότι, οι συνθήκες και οι ανάγκες μεταβάλλονται, και οι απαιτήσεις διαφοροποιούνται, με αποτέλεσμα η αποκάλυψη να έχει ανάγκη και άλλης αποκάλυψης, ώστε το μέρος του γνωστού να γίνεται μεγαλύτερο, και το μέρος του άγνωστου να μειώνεται.

Αυτή είναι η βάση της ιστορίας της ανθρωπότητας διαχρονικά. Ο άνθρωπος ανακάλυπτε, αλλά ο θεός αποκάλυπτε. Διότι υπάρχει και ο παράγων “χρόνος”, μέσα στον οποίο συμβαίνουν τα πάντα. Και αυτό δεν είναι θέμα “μαγείας”, αλλά είναι θέμα ωρίμανσης της αλήθειας των πραγμάτων, ώστε το νέο να προσφέρει και να μην αφαιρεί από την συνολική πραγματικότητα. Κάθε τι που προσφέρει έστω και λίγο, είναι πολύτιμο. Κάθε τι που αφαιρεί έστω και λίγο, είναι επιζήμιο. Και αυτή είναι η αλήθεια της ζωής μας μέσα στην προσωπική μας καθημερινότητα.

Όλοι θέλουμε πρόσθεση σε όσα ήδη κατέχουμε, και αρνούμαστε να δεχθούμε κάθε αφαίρεση από όσα ήδη κατέχουμε. Και στην διδασκαλία του Χριστού όλα αυτά αποκαλύπτονται μέσα από τα λόγια τα δικά του και των πρώτων μαθητών του, οι οποίοι και μάς μετέφεραν το περιεχόμενο της δικής του διδασκαλίας, όπως βέβαια οι ίδιοι την είχαν κατανοήσει και εφαρμόσει την περίοδο εκείνη της ανθρωπότητας.

Διότι, οι αλλαγές τον τελευταίο αιώνα έχουν ξεπεράσει κάθε προσδοκία και πρόβλεψη, με αποτέλεσμα η κατανόηση της διδασκαλίας να απαιτεί περισσότερη έρευνα/εξερεύνηση από κάθε ενδιαφερόμενο άτομο, που ζει και κινείται πάνω στον πλανήτη. Όταν ο άνθρωπος χάνει αυτή την αίσθηση της συνέργειας του θεού με τον άνθρωπο – ο θεός αποκαλύπτει και ο άνθρωπος ανακαλύπτει – τότε ο άνθρωπος γίνεται αλαζόνας και χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα, γίνεται “υβριστής” λόγω της ύβρεως, δηλαδή της αλαζονείας του έναντι των μεγεθών της άγνοιάς του. Τότε το σκοτάδι της άγνοιας γίνεται αδιαπέραστο, και απαιτούνται χρόνος και δυνάμεις για να κατασταλούν τα αποτελέσματα της προηγούμενης ύβρεως, δηλαδή της αλαζονικής στάσης και συμπεριφοράς του ανθρώπου έναντι του δημιουργού και του μεγέθους των ανακαλύψεων, που έχει ανάγκη ο άνθρωπος, για να ζει με πληρότητα την ατομική του καθημερινότητα.

Και ο Χριστός αυτό ακριβώς το στοιχείο της ύβρεως έθεσε πρώτο στον κατάλογο των απαραίτητων εφοδίων, που έχει ανάγκη όποιο άτομο αναζητά τον δημιουργό του και την δική του περιοχή δυνάμεων: την ταπεινοφροσύνη. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Όχι οι πτωχοί στα χρήματα και τις περιουσίες, αλλά αυτοί που δεν έχουν τα μυαλά πάνω από το κεφάλι και νομίζουν ότι είναι κάτι, ενώ δεν είναι. Η ύβρις, δηλαδή η αλαζονεία, είναι το μεγάλο εμπόδιο στην επαφή του ατόμου με τον δημιουργό και την δική του αιώνια εξουσία. 

Ο όρος “Αποκάλυψη” δεν σημαίνει μόνο την Αποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννη της Καινής Διαθήκης. Είναι ένας γενικός όρος που σημαίνει ότι, κάτι που ήταν μέχρι τώρα σκεπασμένο, καλυμμένο, σκεπασμένο με το πέπλο της άγνοιας και μη ορατό – αόρατο δηλαδή – έρχεται στο φως και γίνεται γνωστό ή μπορεί να γίνει γνωστό. Διότι, όταν κάτι γίνεται γνωστό, αυτή είναι μια γενική εικόνα, η οποία ωστόσο δεν είναι πάντα ακριβής. Διότι δίνεται η εντύπωση ότι η γνώση του μέχρι τώρα μη ορατού, σκεπασμένου και καλυμμένου με το πέπλο της άγνοιας, ότι τώρα έγινε γνωστό σε όλους, αλλά αυτό είναι μια πλάνη.

Διότι κάποιοι το ανακάλυψαν, το “ξεσκέπασαν” από το πέπλο της άγνοιας και το μετέφεραν στον χώρο της γνώσης. Όμως αυτό δεν είναι πανάκια, ούτε σημαίνει ότι η γνώση για το συγκεκριμένο ζήτημα  είναι η ίδια για όλους. Κάποιοι προηγούνται, πολλοί έπονται, περισσότεροι θα καταλάβουν αργότερα, και ίσως πολλοί δεν θα καταλάβουν ποτέ τί ακριβώς έχει συμβεί με την νέα αποκάλυψη.

Διότι η δύναμη της αδράνειας και του βολέματος με όσα ξέραμε μέχρι σήμερα είναι συνήθως πιο δυνατή από την διάθεσή μας να κατανοήσουμε την νέα αποκάλυψη, τα νέα δεδομένα που μπορεί να αλλάξουν το κόσμο, αλλά και την ίδια την προσωπική μας ζωή. Και αυτή η αδράνεια, η νωθρότητα, επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της προσωπικής μας ζωής, με αποτέλεσμα πολλές φορές να αλλάζουν οι καιροί και οι συνθήκες και εμείς να μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν και στις παλιές μας συνήθειες.

Και αυτό αποβαίνει σταδιακά καταστροφικό για την προσωπική μας πρόοδο. Διότι τα δεδομένα της ζωής ανανεώνονται – βλέπετε τις ενημερώσεις που έρχονται στο κινητό μας τηλέφωνο κάθε τόσο -, οι ανάγκες μας αυξάνονται και μεταβάλλονται, τα παλιά δεν εξυπηρετούν πλέον τις νέες απαιτήσεις, και με τον τρόπο αυτό μένουμε πίσω, και δεν μπορούμε να συγχρονιστούμε με την πραγματικότητα της ζωής, καταντώντας πολλές φορές περίγελος στους γύρω μας.

Και ο Χριστός αυτό ακριβώς ήρθε να διώξει: το βόλεμα στην παρούσα κατάσταση. Ήρθε να ενημερώσει ότι ο καιρός ο παλιός έχει περάσει, τα πράγματα δεν μιλάνε πλέον, αλλά η λογική μιλάει, και με αυτήν θα έχουμε επιτυχίες, εάν βεβαίως είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε την δική του διδασκαλία και να φέρουμε τους εαυτούς μας και την προσωπική μας ζωή στην συχνότητα της δικής του διδασκαλίας.

Όσοι αγαπούν το παλιό, καλά κάνουν. Όσοι ενδιαφέρονται να γνωρίζουν το νέο, πράττουν καλύτερα. Και όσοι συνδυάζουν την εμπειρία του παλιού με τις νέες αποκαλύψεις της σύγχρονης ζωής, έχουν καλύτερες προοπτικές του μέλλοντος. Διότι τα παλιά και τα αρχαία πέρασαν. Τα νέα, οι νέες αποκαλύψεις και ανακαλύψεις είναι εδώ. Και μακάριος και πλήρης είναι εκείνο το πρόσωπο που προσπαθεί να κατανοήσει το παρελθόν – τα μαθήματα του παρελθόντος – και να τα βάλει μέσα στην δική του καθημερινή ζωή.

Το παλιό δεν είναι για τα σκουπίδια, αλλά αποτελεί παρακαταθήκη για το μέλλον. Τα λάθη του παρελθόντος δεν είναι για την κατάκριση των ανθρώπων που τα έπραξαν, αλλά είναι μαθήματα προς αποφυγή. Και η σύγχρονη ζωή έχει περιθώρια να ενσωματώνει όλο το παρελθόν. Τα θετικά για μίμηση, και τα αρνητικά για αποφυγή. Το μάθημα στην καθημερινότητα δεν είναι η άρνηση, αλλά η ορθή εκτίμηση, ώστε το άτομο να βγαίνει κερδισμένο, και όχι ανόητος επαίτης του παρελθόντος, αφού ο δημιουργός δεν είναι νεκρός αλλά ζωντανός και επίκαιρος κάθε στιγμή στην προσωπική μας αναζήτηση. 

Ο καθρέφτης είναι το πιο απλό μέσον, με το οποίο μπορούμε με ασφάλεια να δούμε τον εαυτό μας, όπως δηλαδή κάνουμε πολλές φορές την ημέρα, καθένας από μας για λογαριασμό του και όχι για κάποιον άλλον. Και μπορεί αυτή η κίνηση της εμφάνισής μας μπροστά στον καθρέφτη να γίνεται για χιλιάδες λόγους, ωστόσο, η πράξη παραμένει η ίδια και το αποτέλεσμα επίσης. Δηλαδή εμφανίζεται το δικό μας το πρόσωπο για την ικανοποίηση της προσωπική μας ανάγκης.

Αν και αυτά συνιστούν την καθημερινή μας πρακτική, δεν γίνεται συνείδηση – κατά κανόνα – ο ρόλος του καθρέφτη στον “έλεγχο” του προσώπου, αλλά και της προσωπικότητάς μας γενικότερα. Διότι δεν εμφανιζόμαστε μόνο για να βελτιώσουμε τυχόν ατέλειες της δικής μας εμφάνισης, αλλά και για χιλιάδες άλλους λόγους που μπορεί καθένα άτομο να θεωρεί αναγκαίο να κοιταχτεί στον καθρέφτη, και αυτό είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση που κανένας δεν μπορεί να την κρίνει.

Και αυτή ακριβώς η αλήθεια, δηλαδή της προσωπικής μας υπόθεσης, θεμελιώνει και τον κανόνα της ελευθερίας, όσον αφορά την εμφάνισή μας προς τους έξω, αλλά και την προσωπική μας ικανοποίηση για το πώς είμαστε, δηλαδή, είμαστε ικανοποιημένοι ή όχι εμείς, και όχι μόνον οι άλλοι. Και μπορεί να πηγαίνουμε στον καθρέφτη για μικροπράγματα, αλλά μπορεί να πηγαίνουμε και για χιλιάδες άλλα πράγματα, τα οποία μπορεί και να φτάνουν μέχρι το όριο του ελέγχου της υγείας μας. Και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια.

Κάθε άτομο πηγαίνει στον καθρέφτη για τους δικούς του λόγους, και στους έξω δεν πέφτει κανένας λόγος για την συχνότητα του ελέγχου του εαυτού του. Πρόκειται για απόλυτα προσωπικές υποθέσεις, και κάθε εξωτερικός κριτής κάνει – κατά κανόνα – λάθος στις εκτιμήσεις του. Αυτός ο παράγοντας, δηλαδή ότι πρόκειται για απόλυτα προσωπική υπόθεση και οι εξωτερικοί “εκτιμητές” προφανώς κάνουν λάθος εκτιμήσεις και δίνουν λάθος απαντήσεις, είναι η βάση της ελευθερίας. Όποιος άνθρωπος κρίνει τον άλλο, έχει πολλές – αν όχι πάντοτε – πιθανότητες να πέφτει έξω στις εκτιμήσεις του.

Για τον λόγο αυτό και στην διδασκαλία του Χριστού η κριτική για την εμφάνιση – δεν ξέρουμς το περιεχόμενο – των πράξεων των άλλων, παίζει κυρίαρχο ρόλο. Η άγνοια για το περιεχόμενο και τις αιτίες ή τους στόχους μιας πράξης ενός άλλου ατόμου, επιφέρει τον κίνδυνο της αυτοκατάκρισης. Διότι σε ό,τι κρίνουμε τους άλλους εαυτούς κατακρίνουμε. Και με όποιο μέτρο μετράμε, το ίδιο μέτρο εφαρμόζεται και για την δική μας περίπτωση. Και αυτή είναι η βάση της κοινωνικής Δικαιοσύνης, όταν πρόκειται για ατομικές υποθέσεις και όχι για υποθέσεις τις κοινωνίας, οι οποίες έχουν ανεξερεύνητες αιτίες και αδήλωτους στόχους.

Και εάν εμείς θέλουμε να είμαστε κριτές των κοινών υποθέσεων της κοινωνίας, τότε έχουμε υποχρέωση να ζητάμε ενημέρωση για να ξέρουμε τί συμβαίνει γύρω μας. Όταν όμως πρόκειται για προσωπικές υποθέσεις, τότε το πράγμα ξεφεύγει από την σφαίρα της κοινωνίας και υπεισέρχεται στον χώρο της προσωπικότητας, άρα τα πράγματα διαφοροποιούνται και εφαρμόζεται άλλη κλίμακα κριτηρίων. Όποιος κρίνει τον άλλο, εαυτόν κατακρίνει, άρα κάνει λάθος. Αντίθετα, η  άγνοια του κοινωνικού περιβάλλοντος ενέχει κινδύνους στην ατομική μας καθημερινότητα και έχουμε υποχρέωση να ζητάμε ενημέρωση για την πληρότητα γνώσης της αλήθειας του κοινωνικού μας περιβάλλοντος.