Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Προσωρινές ονομάζονται οι αξίες που έχουν ισχύ για περιορισμένο χρόνο. Δεν διαρκούν δηλαδή για πάντα, και αυτό πολλές φορές μας δημιουργεί την εντύπωση ότι δεν πρόκειται για ουσιαστικές αξίες.

Η αξία ενός μήλου για παράδειγμα, είναι προσωρινή και διαρκεί όσο το μήλο είναι κατάλληλο για κατανάλωση. Μετά την περίοδο αυτή θεωρείται σκουπίδι. Λίγο μεγαλύτερη διάρκεια έχει η αξία μιας θεατρικής παράστασης ή μιας κινηματογραφικής ταινίας.

Αυτή η εικόνα, ότι δηλαδή κάτι σε λίγο καιρό δεν θα έχει αξία, δεν σημαίνει ότι σήμερα αυτό το κάτι δεν έχει αξία. Μάλιστα θα τολμούσα να πω ότι τα πάντα όσα βρίσκονται γύρω μας και μας απασχολούν καθημερινά, σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχουν ή θα είναι σκουπίδια. Και φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι η σημερινή τους αξία είναι μηδενική ή αρνητική. Διότι το σώμα μας και η ψυχή μας με αυτά τρέφονται και συντηρούνται και χωρίς αυτά ζωή δεν υπάρχει.

Με λίγα λόγια, μπορεί οι προσωρινές αξίες να φαίνονται εφήμερες και κατώτερες άλλων, πχ της αγάπης, ωστόσο δεν ζούμε μόνο με αγάπη αλλά ζούμε κυρίως με τις προσωρινές και εφήμερες αξίες.

Είναι ωστόσο προφανές ότι με αυτές τις προσωρινές αλλά πολύτιμες αξίες δεν εξαντλείται το ρεπερτόριο των αξιών της ζωής μας, διότι όλοι κατανοούμε ότι εκτός των προσωρινών υπάρχουν και αξίες μεγαλύτερης διάρκειας και προφανώς αυτές έχουν πιο καθοριστικό ρόλο στην ζωής μας.

Ενώ δηλαδή η τροφή είναι η βασική αξία της καθημερινότητας, όλοι κατανοούμε ότι αυτό δεν είναι επαρκές για μια κανονική ανθρώπινη ζωή. Έχουμε ανάγκη από συντροφικότητα, ελπίδα, αγάπη, συμπόνια, κατανόηση, και χιλιάδες άλλες αξίες που δεν περιγράφονται με λόγια πολλές φορές. Και αυτήν ακριβώς την διάσταση της ζωής ήθελε να μας διδάξει ο Χριστός.

Η ζωή του ανθρώπου δεν είναι μόνον η ικανοποίηση των φυσικών αναγκών μας, αλλά υπάρχουν και βαθύτερες αξίες που έχει ανάγκη ο ανθρώπινος οργανισμός.

Μάλιστα προχωρώντας, κατέληξε να μας διδάξει ότι οι βαθύτερες ανάγκες της προσωπικότητάς μας δεν τις γνωρίζει κανείς άλλος εκτός από τον ίδιο τον δημιουργό μας.

Συνεπώς, η βασική – αλλά όχι μοναδική – λειτουργία της ζωής μας πρέπει να είναι η αναζήτηση του δημιουργού, ο οποίος μόνος αυτός γνωρίζει πλήρως τις βαθύτερες και πιο μακροχρόνιες αξίες της ζωής μας, καταλήγοντας στις αξίες που διαρκούν αιώνια, δηλαδή την ίδια την ζωή.

Αξίες αιώνιες που όμως δεν παραγκωνίζουν τις προσωρινές αξίες της καθημερινότητας, αλλά συνυπάρχουν και συνεργάζονται προς την κατεύθυνση της αιωνιότητας, εφόσον προϋπάρχει η πίστη στην ύπαρξη του δημιουργού, στον ρόλο του και στην λειτουργία της δικής του παρέμβασης.

Ενός δημιουργού ο οποίος μας εφοδιάζει τόσο με τις προσωρινές όσο και τις αιώνιες αξίες, τις οποίες καλούμαστε σε καθημερινή βάση να ανακαλύπτουμε, να κατανοούμε και να θέτουμε σε λειτουργία και αξιοποίηση, έχοντας ως βάση τον Λόγο και την δική του λογική, αλλά και με πρακτικό γνώμονα την καλή και αποδοτική καθημερινότητα του συνόλου αυτών των αξιών.

Το φυσικό κέντρο της ζωής μας είναι το σπίτι.

Η προσωπική ζωή σχεδόν απόλυτα, αλλά και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής μας δραστηριότητας εκεί συντελούνται. Και αυτό καθιστά τον χώρο του σπιτιού μας ένα χώρο ιδιαίτερης αξίας για την ατομική μας ζωή.

Είναι ο χώρος της ευθύνης μας. Είναι ο χώρος των επιλογών μας. Και επειδή αυτά είναι αυτονόητα και τα βιώνουμε όλοι στην καθημερινότητα, είναι προφανές ότι αντίστοιχη σημασία έχει και το εσωτερικό σπίτι μας, το σπίτι της καρδιάς μας.

Εκεί όπου βιώνεται ο παράδεισος ή η κόλαση. Εκεί όπου κάθε στιγμή δεχόμαστε ερεθίσματα και κάθε στιγμή σκεφτόμαστε την επόμενη κίνηση, την επόμενη δραστηριότητά μας.

Αυτό ακριβώς ήθελε να πει και ο Χριστός όταν εξηγούσε ότι η βασιλεία του θεού δεν είναι τα εξωτερικά φαινόμενα, αλλά η εσωτερική λειτουργία του νου, της καρδιάς και κυρίως της συνείδησής μας. Διότι την τελική απόφαση την παίρνουμε – κατά κανόνα – μέσα από ένα σύνολο εμπειριών και ερεθισμάτων, τα οποία λειτουργούν μέσα στον αόρατο χώρο της συνείδησής μας.

Και αυτό είναι συγκλονιστικό. Διότι εν κρυπτώ λειτουργούμε την περίοδο της περίσκεψης και των αποφάσεων. Κανείς άλλος δεν γνωρίζει τον εσωτερικό μας κόσμο και κανείς άλλος δεν γνωρίζει τις σκέψεις και τις προθέσεις μας. Και αυτό αποδεικνύει τον ιδιαίτερο ρόλο της εσωτερικής μας κατοικίας.

Όπως το φυσικό μας σπίτι, έτσι και ο εσωτερικός μας άνθρωπος πρέπει να είναι ασφαλής, πρέπει να είναι απόλυτα ελεγχόμενος και προστατευμένος από έξωθεν επιθέσεις που δεν είναι δικές μας επιλογές.

Η σοφία, η σύνεση, η διάκριση, η πίστη, η αγάπη, η ελπίδα και δεκάδες άλλες κρίσιμες λειτουργίες της συνείδησής μας δεν λειτουργούν στα κλαδιά των δένδρων ή στα άνθη του κήπου, αλλά λειτουργούν μέσα, στο εσωτερικό μας σπίτι και κανείς άλλος δεν έχει την ευθύνη εκτός από το άτομό μας. Κανείς δεν μπορεί να επέμβει χωρίς την δική μας θέληση. Εκτός και αν δεν είμαστε ώριμοι άνθρωποι και άλλοι κατευθύνουν εξ αποστάσεως τις δικές μας προθέσεις και διαθέσεις.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός και αργότερα οι μαθητές του συνιστούν την εξέλιξη της καλλιέργειας του εσωτερικού ανθρώπου και όχι μόνον την αξιοποίηση των φυσικών ικανοτήτων μας για να αυξάνουμε τα πλούτη και τις προσωπικές μας φιλοδοξίες.

Το σπίτι μας, η κατοικία μας, ο τόπος όπου περνάμε τις περισσότερες ώρες της ζωής μας, είναι ένας πολυσύνθετος αλλά και πολυσήμαντος παράγοντας της καθημερινότητάς μας.

Όχι μόνον η κατασκευή του αποτελεί ένα αριστούργημα της ανθρώπινης διάνοιας, αλλά και ο καθημερινός του ρόλος έχει διαστάσεις απρόβλεπτες και αναρίθμητες που δύσκολα μπορεί να περιγραφούν.

Διότι μέσα σε αυτόν τον χώρο διαδραματίζονται όλα τα σημαντικά και ασήμαντα γεγονότα της καθημερινότητάς μας, συνεπώς όλα εξαρτώνται από την πληρότητα των ευκολιών που μας προσφέρει για κάθε εκδήλωση.

Από την άλλη, είναι προφανές ότι το σπίτι μας, όταν οικοδομείται, αντανακλά τις προσωπικές μας εκτιμήσεις, επιδιώξεις, τον χαρακτήρα της προσωπικότητάς μας, αλλά και τους στόχους της ζωής μας.

Αυτόματα δηλαδή, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι το σπίτι μας αποπνέει τους προσωπικούς μας σχεδιασμούς για το μέλλον, τις ικανότητές μας να φέρουμε σε ολοκλήρωση ένα έργο, τους στόχους της ζωής μας και τελικά το σπίτι μας είναι το κέλυφος της ζωής μας. Ένα κέλυφος προστασίας, αλλά και χώρος δραστηριοτήτων που σηματοδοτούν την καθημερινότητά μας.

Ο σχεδιασμός του σπιτιού μας, η τελική του εικόνα μετά την ανοικοδόμηση, η λειτουργικότητά του στην καθημερινότητά μας, η αντοχή του μέσα στον χρόνο και χιλιάδες άλλες παράμετροι, αποδεικνύουν αν είμαστε ισχυρές προσωπικότητες ή έρμαια των κυμάτων της ζωής, χωρίς προσωπική άποψη για την ζωή και το μέλλον.

Και φυσικά όλοι κατανοούμε ότι όταν έλθουμε στα ζητήματα της πίστης και του οικοδομήματος της εσωτερικής μας ζωής, αυτή η εικόνα έχει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, διότι εκεί η προστασία και οι δράσεις που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό της καρδιάς και της συνείδησής μας, έχουν δραστικές συνέπειες στην καθημερινότητα.

Δραστικές, διότι όχι μόνον παράγουν δράση στον χαρακτήρα και τις σκέψεις μας, αλλά και διότι όσα κυοφορούνται μέσα σε αυτόν τον οίκο, εκείνα είναι που θα εκτελέσουμε αργότερα.

Και όπως το φυσικό μας σπίτι είναι επιπλωμένο και εξοπλισμένο με όλα όσα κατά την γνώμη μας συμβάλλουν στην προσωπική μας καθημερινότητα αλλά και στον τύπο της προσωπικότητάς μας, με τον ίδιο τρόπο και το οικοδόμημα της πίστης μας συνίσταται και λειτουργεί με όσα καθένας από μας θεωρεί απαραίτητα εφόδια και δεξιότητες για να έχει μια πλήρη και λειτουργική καθημερινότητα, αλλά και ανοιχτή την πόρτα της αιωνιότητας.

Κάθε οικοδόμημα είναι αποτέλεσμα σοφίας και κόπου.

Αντίστοιχα, και το οικοδόμημα της καρδιάς μας αποδεικνύει τον κόπο και την σοφία της προσωπικότητάς μας, όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από την καθημερινή άσκηση και εξάσκηση των στοιχείων της πίστης και της αρετής που καθένας διαθέτει, εξασκεί και εμπλουτίζει κατά την διάρκεια του επίγειου βίου του.

Η προσπάθεια του Χριστού να εξηγήσει την συμπεριφορά του δημιουργού προς τα δημιουργήματά του έχει ειδικό ενδιαφέρον για μας, διότι μας ανοίγει τον δρόμο της κατανόησης των στοιχείων της αιωνιότητας, αφού ο δημιουργός είναι ο μόνος χορηγός των στοιχείων που συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Ενώ δηλαδή όλοι θεωρούμε ότι ο δημιουργός μπορεί να κάνει τα πάντα, στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι είναι αυτό που λέμε.

Διότι θεωρητικά αυτός που έφτιαξε τα πάντα, μπορεί να κάνει και τα πάντα, φυσικά όπως εμείς νομίζουμε ότι θα πρέπει να τα κάνει. Και αυτό ακριβώς είναι η παγίδα. Διότι ο Χριστός εξήγησε ότι οι άνθρωποι που αναζητούν τον δημιουργό τους δεν δίνουν διαταγές τι να κάνει ο θεός, αλλά ο άνθρωπος είναι εκείνος που πρέπει να κατανοήσει το θέλημα του δημιουργού και να το εκτελέσει και όχι το αντίθετο.

Ενώ δηλαδή στην Κυριακή Προσευχή ομολογούμε το “γενηθήτω το θέλημά σου“, στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε το θέλημα του δημιουργού και εμείς επιχειρούμε να ζητήσουμε να γίνει το δικό μας θέλημα. Και φυσικά τα αποτελέσματα ποτέ δεν είναι αυτά που εμείς θα θέλαμε, διότι κρίνουμε με βάση τα δικά μας κριτήρια και όχι του δημιουργού.

Μάλιστα ο ίδιος ο Χριστός έδωσε την εντολή και κατέστησε προσεκτικούς όλους τους μαθητές του: αν βρεθείς σε διαμάχη με κάποιον άλλον, μην προσπαθήσεις να βγάλεις τον καυγά πέρα, αλλά προσπάθησε όσο υπάρχει καιρός να συμβιβαστείς μαζί του, διότι η έκβαση μιας δίκης δεν είναι βέβαιο ότι θα είναι υπέρ των δικών σου συμφερόντων. Και υπάρχει πιθανότητα να βρεθείς στην φυλακή, απ΄όπου δεν πρόκειται να βγεις αν δεν πληρώσεις ακόμη και το τελευταίο λεπτό της ποινής που θα σου έχει επιβληθεί.

Η προσευχή “γενηθήτω το θέλημά σου” δεν είναι προσευχή της Κυριακής, αλλά είναι η προσευχή του Κυρίου, και οι οδηγίες του Κυρίου δεν εμπεριέχουν στοιχεία αφροσύνης και βολέματος, αλλά περιέχουν στοιχεία ορθής λογικής, γνώσης, σωφροσύνης και εφαρμογής των φυσικών και πνευματικών νόμων, άσχετα αν εμείς τους αγνοούμε ή τους υποτιμούμε.