Η λέξη “χαρτογράφηση” περιέχει το “χαρτί”. Δηλαδή γράφω πάνω σε κάποιο κομμάτι χαρτί πράγματα σημαντικά που θα χρειαστούν για το ατομικό μου ταξίδι. Η σημασία και αξία αυτών των πραγμάτων που σημειώνονται στο χαρτί δεν αφορούν τους άλλους, αλλά το άτομο που ενδιαφέρεται να ταξιδέψει σε κάποιο άγνωστο – συνήθως – μέρος, και θέλει να ξέρει τι τον περιμένει μέχρι να φτάσει στον στόχο του.
Και μπορεί πολλοί να πηγαίνουν στον ίδιο στόχο, αλλά καθένας έχει άλλο σκοπό και άλλο σχέδιο για το ατομικό του ταξίδι, το οποίο μπορεί να διαρκεί λίγα λεπτά ή σε απεριόριστο μήκος χρόνου, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι αυτό το οποίο το ένα άτομο αποφασίζει να υλοποιήσει. Σε αυτό το ταξίδι δεν υπάρχουν περιθώρια λαθών, γιατί τα λάθη πληρώνονται επί τόπου από αυτόν που κάνει το λάθος.
Και εδώ είναι το πρόβλημα. Διότι, όλοι νομίζουμε ότι φταίνε για όλα οι άλλοι – πράγμα το οποίο μπορεί και να είναι αλήθεια, αλλά το κόστος το πληρώνει όποιος κάνει το λάθος. Για τον λόγο αυτό δεν αφήνουμε ποτέ το όχημα, είτε το πραγματικό είτε το όχημα της ατομικής μας ζωής, να κινείται ανεξέλεγκτα χωρίς την δική μας παρέμβαση όταν χρειάζεται. Αλλά το πρόβλημα είναι πότε χρειάζεται; Άρα, αυτός που έχει την ευθύνη της κίνησης – μιλάμε για όχημα που κινείται και όχι το σταθμευμένο – είναι υποχρεωμένος να μεριμνά και να ενημερώνεται κάθε στιγμή για την πραγματική κατάσταση που επικρατεί στην δική του πορεία.
Αυτό κάνει κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του και διαθέτει την κοινή λογική. Δεν αφήνει το ταξίδι του χωρίς χαρτογράφηση, δηλαδή να ξέρει τί τον περιμένει στην διαδρομή μέχρι τον δικό του στόχο, και δεν αφήνει την ευθύνη σε κάποιον τρίτο, ιδιαίτερα εάν αυτός/ή δεν ταξιδεύει μαζί του. Διότι το μοιραίο δεν θα είναι μοιραίο, αλλά θα είναι αποτέλεσμα της ατομικής του αδιαφορίας και αμέλειας.
Και ο Χριστός επεσήμανε σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους της ατομικής μας καθημερινότητας, ότι αυτή η ευθύνη της οδήγησης του ατομικού μας οχήματος ζωής είναι αποκλειστικά του ατόμου που μετακινείται και όχι κάποιου άλλου. Και εκεί βρίσκεται η παγίδα στην οποία πέφτουμε όλοι συνήθως. Θεωρούμε ότι για όλα φταίνε οι άλλοι, ενώ στην πραγματικότητα η κύρια ευθύνη της ενημέρωσης, της εκτίμησης, των επιλογών και των πράξεων ανήκει στο άτομο που επιλέγει την πορεία της ζωής του και χαρτογραφεί ο ίδιος όσα συμβαίνουν στην ατομική του καθημερινότητα. Η επίρριψη ευθυνών σε τρίτους για τα δικά μας λάθη, δεν μάς απαλλάσσει από τις δυσάρεστες συνέπειες που προκύπτουν και μάς πληγώνουν.