Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Οι προσωπικές μας κατακτήσεις αποτελούν τον ατομικό μας πλούτο. Όχι μόνο γιατί πλουτίζουμε σε σχέση με το χθες ή τους γύρω μας, αλλά γιατί αυτός ο πλούτος αποτελεί την βάση της ισορροπίας του εσωτερικού μας κόσμου και των επιθυμιών μας. Δηλαδή, μπορεί οι κατακτήσεις μας να μην αφορούν αξίες που οι άλλοι εκτιμούν ως σπουδαίες, αλλά να αφορούν προσωπικές κατακτήσεις γνώσεων και εμπειριών, δηλαδή γεγονότα που συντελούνται μέσα μας, στον εσωτερικό μας κόσμο, και αυτά είναι τα πιο πολύτιμα, διότι κανείς δεν μπορεί να τα αφαιρέσει από το ατομικό μας “χαρτοφυλάκιο” χωρίς την δική μας συγκατάθεση ή τα δικά μας λάθη.

Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Όχι για την κατάκτηση, αλλά για την διατήρηση και την αξιοποίηση των κατακτημένων, τα οποία όμως δεν αφορούν μόνο τον φαινομενικό μας πλούτο σε πρακτικά υπάρχοντα, αλλά αφορούν τον εσωτερικό μας πλούτο. Διότι αυτός είναι ο κυρίαρχος κατά την προσωπική μας διαδικασία της καθημερινότητας. Η διάκριση του ψέματος από την αλήθεια, της γνησιότητας από την απάτη και την εξαπάτηση, η γνώση της επιλογής των θετικών και η απόρριψη των αρνητικών, οι ορθοί υπολογισμοί και οι ορθές εκτιμήσεις των αξιών ζωής, οι επιλογές των καλύτερων αξιών από τις μέτριες ή τις κακές, και εκατοντάδες άλλες “κατακτήσεις” του εσωτερικού μας κόσμου, αυτές αλλάζουν το σκηνικό της προσωπικής μας καθημερινότητας και μάς οδηγούν σε νέους ορίζοντες για κατακτήσεις πέραν των υφισταμένων γύρω μας.

Και αυτός δεν είναι “απλός πλούτος”, αλλά είναι καθημερινά η αφετηρία για μια νέα ζωή ελευθερίας από το καλό ή μέτριο και κακό προσωπικό μας παρελθόν. Διότι αυτός ο πλούτος του εσωτερικού μας κόσμου, όχι μόνο είναι ο κυρίαρχος σε αξία, αλλά παράγει και αποτελέσματα, τα οποία σταδιακά επιφέρουν αλλαγές και στον εξωτερικό μας πλούτο. Διότι οι ορθές επιλογές, από την μια υποστηρίζουν την επιθυμία και αυξάνουν την δύναμη κατάκτησης, αλλά από την άλλη αποφέρουν και καρπό στην πρακτική μας καθημερινότητα. Οι καλές επιλογές σήμερα εγγυώνται και ένα καλύτερο αύριο. Και μπορεί το αύριο να μην είναι μόνο μία ημέρα, αλλά να είναι ένα μεγαλύτερης διάρκειας μέλλον, το οποίον προετοιμάζει το άτομο για περαιτέρω κατακτήσεις.

Και η διδασκαλία του Χριστού αυτό ακριβώς το περιεχόμενο έχει ως κύριο στόχο: την διάνοιξη των οριζόντων ζωής ενός εκάστου ατόμου που ενδιαφέρεται όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον. Και ο εγγυητής αυτής της αλήθειας δεν είναι κάποιος άνθρωπος με συμφέροντα επί γης, αλλά είναι ο ίδιος ο δημιουργός του κόσμου και όσων εμπεριέχονται μέσα σε αυτόν.

Και η διδασκαλία του Χριστού αποβλέπει στην προσωπική εμπειρία του ατόμου μέσα στην ατομική του καθημερινότητα. Να δοκιμάζει την παρουσία και συνέργεια του θεού, κατανοώντας και γνωρίζοντας κάθε μέρα και καλύτερα όσα καλά ή καλύτερα μπορεί να κατακτήσει ένα άτομο με ενδιαφέροντα για την ζωή και το μέλλον, και όχι μόνο για την γνώση του ιστορικού παρελθόντος, το οποίο προσφέρει παραδείγματα θετικά ή αρνητικά, αλλά το άτομο σήμερα – και κάθε μέρα – αποφασίζει για το δικό του παρόν, το οποίο όμως αποτελεί και ένα τμήμα της δικής του συνολικής πορείας ζωής. 

Δομικό στοιχείο στην καθημερινή μας ζωή αποτελεί η προσπάθεια που κάνουμε, προκειμένου να κατακτήσουμε οτιδήποτε επιθυμούμε, και το έχουμε βάλει ως προσωπικό μας στόχο για κατάκτηση. Και μπορεί αυτό να είναι κάτι μικρό και ασήμαντο για τους άλλους, ή μπορεί να είναι κάτι σπουδαίο και σημαντικό, σε κάθε περίπτωση όμως θα πρόκειται για κάτι που λείπει από την δική μας εμπειρία και δεν αποτελεί δική μας “περιουσία”.

Και αυτό το κενό μέσα μας αναζητά την ικανοποίηση, και την πλήρωση του με μια κατάκτηση, η οποία θα αποκαταστήσει την ισορροπία μεταξύ της επιθυμίας και των ατομικών μας υπαρχόντων. Αυτή, δηλαδή, η ανισότητα μεταξύ των ήδη υπαρχόντων και των επιθυμιών μας για συμπλήρωση, αυτή η ανισορροπία, δημιουργεί το κίνητρο για μια νέα κατάκτηση που θα επιφέρει την ικανοποίηση. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Διότι όταν κάποιο άτομο μάθει να κατακτά κάτι που επιθυμεί, αυτή η επιθυμία και αυτή η εμπειρία από την άλλη, ανοίγουν τον δρόμο για νέες επιθυμίες, βαθύτερες και πιο ουσιαστικές για την προσωπική μας ζωή μέσα στην καθημερινότητα.

Και τότε αλλάζουν όλα σταδιακά. Διότι η μια επιτυχία θα φέρει την άλλη, η επιφάνεια και τα κέρδη της πρώτης γνώσης θα προχωρήσουν στο περιεχόμενο και στην ουσία, και γενικά αλλάζει όλος ο προσανατολισμός της σκέψης και των επιθυμιών μας, προχωρώντας σε μια νέα περιοχή άγνωστη μέχρι τώρα, αλλά η εσωτερική μας επιθυμία είναι ισχυρή, και μάς μεταφέρει από την μια κατάκτηση, στην επιθυμία για την επόμενη, και έτσι χτίζεται ο πλούτος σε εμπειρίες και σε υπάρχοντα. Και αυτή η επιθυμία είναι πλούτος, διότι προσελκύει και νεότερους, πιο ουσιαστικούς στόχους, και αυτό αλλάζει για πάντα την καθημερινή μας ζωή, διότι δίνει άλλες προοπτικές μέλλοντος.

Και για όσους ενδιαφέρονται να βάλουν την διδασκαλία του Χριστού στην πρακτική τους καθημερινότητα, η επίγνωση αυτής της αληθινής και όχι της πλασματικής ή φιλοσοφικής αλήθειας για το κίνητρο των προσωπικών μας κατακτήσεων, έχει κυρίαρχο χαρακτήρα. Διότι ο θεός δεν θέλει οι άνθρωποι να μένουν στα παλιά, αλλά θέλει να οικοδομούν νέα, τα οποία και θα καλύπτουν τις προσωπικές τους ανάγκες, ώστε να μην στερούνται τίποτα, και να μην υπάρχουν ανικανοποίητες επιθυμίες, αλλά σπουδαιότερες κάθε μέρα κατακτήσεις, και αυτό χτίζει τις προοπτικές του επέκεινα μέλλοντος.

Διότι, κατά την πίστη στην διδασκαλία του Χριστού, κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα να επιθυμεί, όχι μόνο τα φθειρόμενα, αλλά και τα μη φθειρόμενα. Διότι τα φθειρόμενα είναι όλα όσα χρειαζόμαστε στην πρακτική μας καθημερινότητα, αλλά τα μη φθειρόμενα είναι εκείνα που διατηρούν την ελπίδα του μέλλοντος ζωντανή. Και η ελπίδα ποτέ δεν είναι ντροπή.

Αντίθετα, δίνει περιθώρια αλλαγών στην συμπεριφορά και τις σκέψεις, έχοντας υιοθετήσει ένα αιώνιο και όχι μόνο ένα περιορισμένου χρόνου πλαίσιο ατομικής ζωής. Και τα πρακτικά καθημερινά, όταν γίνονται με αυτή την υιοθεσία της αιώνιας προοπτικής, γίνονται πολύτιμες εμπειρίες που αποθηκεύονται στον εσωτερικό μας κόσμο και εξαγοράζουν κάθε μέρα νέα περιθώρια πίστης και ελπίδας, αλλάζοντας τις ατομικές μας εκτιμήσεις για τα φθαρτά της καθημερινής μας συμπεριφοράς. 

Κάθε ατομική μας κατάκτηση συντελείται μέσα σε χώρο και χρόνο. Ο χώρος είναι η περιοχή του πλανήτη πάνω στον οποίο όλοι ζούμε και δραστηριοποιούμαστε, και ο χρόνος είναι η απόσταση από την αφετηρία μέχρι το τέλος και την επιτυχία, είτε αυτός είναι λίγα δευτερόλεπτα, είτε είναι χρόνια και αιώνες, ή ακόμη και αιωνιότητα για όσους πιστεύουν στην Ανάσταση.

Και αυτοί οι δύο παράγοντες, δηλαδή ο χώρος και ο χρόνος, είναι κρίσιμα στοιχεία για όσους ενδιαφέρονται να κατακτήσουν κάτι που οι ίδιοι επιθυμούν ως σπουδαίο για την προσωπική τους ζωή. Και το θέμα του χρόνου σε σχέση με μια προσωπική μας υπόθεση κατάκτησης είναι όχι μόνο κρίσιμο, αλλά και απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή. Διότι, κάθε κίνηση σε λάθος χρόνο, αποβαίνει μοιραία και επιζήμια για τον καθένα που θέλει να κατακτήσει κάτι. Αντίθετα, κινήσεις που γίνονται σε σωστό χρόνο, αυτό που λέμε right time, έχουν περισσότερες πιθανότητες να μην αποτύχουν, αλλά οπωσδήποτε δεν θα αποφέρουν ζημία.

Και επειδή το θέμα του χρόνου για κάθε προσωπική μας κίνηση προς ένα στόχο απασχολεί όλους τους ανθρώπους πάνω στην γη, το θέμα αυτό απασχόλησε και τον ίδιο τον Χριστό, άρα είναι σημαντικό για όσους επιθυμούν να ενσωματώσουν την πρακτική πλευρά της διδασκαλίας του Χριστού στην δική τους καθημερινότητα. Διότι, ο ίδιος ο Χριστός παρατηρούσε τον τόπο και τον χρόνο, και ό,τι έκανε ή έλεγε, ήταν στην σωστή θέση και στον κατάλληλο χρόνο, ώστε να έχει και το θετικό αποτέλεσμα, και όχι μόνο να κάνει ή να πει κάτι για το θεαθήναι.

Η επιλογή, δηλαδή του χώρου που θα έκανε κάτι και του χρόνου που αυτό θα συντελούνταν, δεν ήταν ασήμαντο τμήμα του έργου του, και δεν το άφηνε στην τύχη, αλλά παρακολουθούσε, και αναζητούσε τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε το έργο και ο λόγος του να έχουν τα αντίστοιχα θετικά αποτελέσματα. Και αυτό είναι μεγάλο μάθημα για όλους που οδηγούμε καθημερινά το όχημά μας μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Διότι το όχημα δεν το οδηγεί κάποιος ξένος, αλλά εσύ που είσαι ο επιβάτης, άρα εσύ ρυθμίζεις τους χρόνους και τους χώρους για κάθε σου κίνηση και όχι κάποιος τρίτος, ο οποίος δεν έχει την ευθύνη της οδήγησης.

Και ο Χριστός ποτέ δεν είπε ότι δεν είστε υπεύθυνοι για τις πράξεις σας, αλλά αντίθετα, τόσο ο ίδιος όσο και στην διδασκαλία του πάντα τοποθετούσε το θέμα σε προσωπική θέση και βάση, και όχι γενικόλογα κοινωνική. Διότι το άτομο γεννιέται, το άτομο βιώνει την προσωπική του καθημερινότητα, και τελικά το άτομο πεθαίνει μέσα στις κατακτήσεις ή τις αποτυχίες του. Και ο Χριστός δεν ήθελε οι άνθρωποι να ζούν ανέμελα, αλλά αναζητούσε άτομα που είχαν αίσθηση της ατομικής τους ευθύνης, και ήταν έτοιμοι να πληρώσουν το κόστος της εφαρμογής της δικής του διδασκαλίας.

Σε αυτούς και όχι σε περίεργους και περαστικούς εξηγούσε τα μυστικά της δικής του διδασκαλίας, που αφορούσαν τον παρόντα κόσμο με την ατομική καθημερινότητα, αλλά είχαν και προοπτικές αιωνιότητας μέσω της Ανάστασης που ο ίδιος δοκίμασε μετά την Σταύρωση και τον ενταφιασμό του. Για τον Χριστό το άτομο είναι το πιο σημαντικό θέμα πάνω στην γη και η ακεραιότητα του ατόμου και όχι η κοινωνική ακεραιότητα, την οποία όποιος την επαγγέλεται πλανά και πλανάται, διότι ο κόσμος ζει διαχρονικά μέσα στην πονηριά, και ποτέ δεν έλειψε αυτή η παθογένεια, όσο και αν δεν θέλουμε ποτέ να το παραδεχτούμε. 

Κάθε κατάκτηση προϋποθέτει να υπάρξουν στόχος, μέθοδος, και δύναμη εκ μέρους του ενδιαφερομένου ατόμου. Χωρίς αυτές τις τρεις παραμέτρους δεν μπορεί να υπάρξει καμία κατάκτηση. Ο στόχος προσανατολίζει το άτομο προς τον δικό του σκοπό. Η μέθοδος είναι το αποφασιστικό στοιχείο για την επιτυχία, στοιχείο που καλλιεργείται με τις προσπάθειες. Και η δύναμη είναι η κινητήρια πλευρά που δίνει την ώθηση στο άτομο να επιχειρεί, μέχρις ότου κατακτήσει τον στόχο που έχει θέσει στην ατομική και προσωπική του ζωή κατά την καθημερινότητα.

Οι προς κατάκτηση στόχοι τίθενται από το άτομο ήδη από την νηπιακή ηλικία, όταν προσπαθεί να πετύχει τις δικές του αναζητήσεις. Και προφανώς, όσο μεγαλώνει το άτομο, τόσο και οι στόχοι εξειδικεύονται και μετατρέπονται σε προσωπικούς προσδιορισμούς ακριβείας, ώστε να είναι ασφαλής και η εξελικτική πορεία προς τον προσωπικό αυτό στόχο.

Η μέθοδος είναι εξαρτημένη από τις δυνατότητες του κάθε ατόμου, δηλαδή ανάλογα με τα εφόδια και τις ικανότητες που διαθέτει για τον σκοπό αυτό. Το ενδιαφερόμενο άτομο μαθαίνει, δοκιμάζει, και καταλήγει στις προσωπικές του μεθοδολογίες, ώστε να έχει τα καλύτερα αποτελέσματα στις δικές του προσπάθειες.

Τέλος, η δύναμη είναι το μεγάλο ζητούμενο. Διότι, τόσο η απόφαση για τον στόχο, όσο και η μέθοδος που θα εφαρμοστεί για την κατάκτησή του, είναι εξαρτημένα από τις δυνάμεις που διαθέτει το άτομο. Και αυτές οι δυνάμεις μπορεί να είναι σωματικές, δηλαδή ικανότητα του σώματος, μπορεί να είναι οικονομικές, δηλαδή να διαθέτει τα αναγκαία για τις οικονομικές δαπάνες που θα προκύπτουν, μπορεί να είναι κοινωνικές, δηλαδή συνεργασία με άλλα άτομο ή θεσμούς, αλλά, εφόσον όλα αυτά έχουν εξαντληθεί, το άτομο αναζητά περισσότερη δύναμη, όχι πλέον στο σώμα του και στην κοινωνία και τα οικονομικά, αλλά στην ψυχή του.

Εκεί, στον εσωτερικό του αόρατο κόσμο των σκέψεων, των συναισθημάτων, των συλλογισμών, των υπολογισμών, και των αποφάσεων, εκεί καλλιεργείται ένα ολόκληρο “εργαστήριο” παραγωγής δύναμης εσωτερικής, η οποία ωστόσο είναι κρίσιμος παράγοντας για την επιτυχία του στόχου, ιδιαίτερα όταν ο στόχος δεν κινείται μόνον στα εφήμερα και τα απλά καθημερινά, αλλά κινείται και στην πέραν του φυσικού κόσμου διάσταση του μέλλοντος και της ερμηνείας του παρελθόντος.

Εκεί, στην περιοχή αυτή του άγνωστου μέλλοντος και της κατανόησης των ιστορικών μας προσωπικών δεδομένων, εκεί γίνεται η μόχλευση, η διεργασία και επεξεργασία των υλικών που έχουμε αποθηκεύσει στον εσωτερικό μας κόσμο, δηλαδή στις σκέψεις και τα αισθήματά μας, προκειμένου να ενεργοποιηθούν τα στοιχεία εκείνα, που δεν είναι ορατά και υπολογίσιμα σε μέγεθος, αλλά είναι απαραίτητα για την ορθή αναλογία και λειτουργία των σκέψεων και των συλλογισμών, δηλαδή των εσωτερικών διαδρομών που ακολουθεί με επιτυχία το άτομο, προκειμένου να μην χάνει, αλλά να κερδίζει χρόνο και δυνάμεις.

Και αυτό το τελευταίο, δηλαδή η παραγωγή και αξιοποίηση των δυνάμεων που διαθέτει κάθε άτομο που κινείται σε κάποιο στόχο κατά την προσωπική του καθημερινότητα, είναι ένα κυρίαρχο στοιχείο στην διδασκαλία του Χριστού. Ο Χριστός όχι μόνο υπέδειξε την αποφυγή λαθών και άσκοπων επαναλήψεων, αλλά υπέδειξε και τρόπους καλλιέργειας της πίστης, του στοιχείου δηλαδή που μετατρέπει τα οράματα και τους μακρινούς στόχους, σε πρακτική καθημερινή παρουσία στην προσωπική ζωή κάθε ενδιαφερόμενου ατόμου να κατακτήσει κάτι πέραν του φυσικού κόσμου, δηλαδή του μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου ή και αιώνιου για τους ενδιαφερόμενους. 

Οι ατομικές μας κατακτήσεις έχουν ένα και μοναδικό στόχο. Να ικανοποιήσουν μια ανάγκη μας. Και μπορεί αυτή η ανάγκη να είναι κάτι πρακτικό και μικρό, αλλά μπορεί να είναι και ένα μεγαλύτερο βήμα, που μόνο το εμπλεκόμενο άτομο ξέρει αυτή την αποστολή του και κανείς άλλος.

Δεν θα πρόκειται, δηλαδή, για ικανοποίηση μιας πρακτικής ανάγκης, αλλά θα πρόκειται για κάτι σπουδαιότερο, για το οποίο το άτομο αισθάνεται την ανάγκη να περάσει από τους σκοπέλους και τους μόχθους της κατάκτησης αυτής, η οποία προφανώς θα έχει μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα αποτελέσματα για τον ίδιο πρώτα, αλλά και για την κοινωνία αργότερα. Και αυτό ονομάζεται εμπιστευμένη οικονομία.

Δηλαδή, κάποιος αναθέτει σε κάποιον κάτι σπουδαίο να διαχειριστεί, και θα λάβει την ανταμοιβή του στον δέοντα χρόνο. Διότι όλες οι αμοιβές και ανταμοιβές δεν είναι την ίδια στιγμή, αλλά κάθε έργο έχει την αμοιβή του, ενώ κάθε καλή διαχείριση μιας οικονομίας, ενός σπουδαίου δηλαδή εγχειρήματος που περιλαμβάνει εξουσία επί αξιών ζωής, η ανταμοιβή έρχεται στο τέλος της περιόδου, ενώ στην καθημερινότητα απολαμβάνει το άτομο την πρακτική πληρότητα της ζωής του.

Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο για τους ανθρώπους που αναζητούν τον ατομικό τους ρόλο μέσα στην σύγχρονη κάθε φορά κοινωνία. Διότι όλοι αναμένουμε αναγνώριση των καλών μας έργων από τους ανθρώπους, και αυτό είναι μέσα στην αναγκαιότητα της ψυχής μας, δηλαδή να απολαμβάνουμε την αναγνώριση των καλών μας υπηρεσιών και καλών έργων. Ωστόσο αυτό είναι ελλειπές. Διότι υπάρχουν και καλά έργα και υπηρεσίες προς τους άλλους που δεν γίνονται αμέσως κατανοητά και αντιληπτά, αλλά απαιτείται χρόνος, προκειμένου από τα αποτελέσματα να κρίνει ο κόσμος την αξία των υπηρεσιών και των καλών έργων, και όχι την στιγμή που γίνεται ένα καλό έργο.

Με λίγα λόγια, η ανταμοιβή και η αναγνώριση δεν συμβαίνουν πάντα την ώρα της προσφοράς, αλλά απαιτείται υπομονή, ώστε η κοινωνία και το περιβάλλον να αναγνωρίσει την προσφορά και να ανταποδώσει την ανταμοιβή της στον δικαιοπράξαντα. Και αυτό είναι δύσκολο εγχείρημα, διότι όλοι θέλουμε εδώ και τώρα την αμοιβή μας για το καλό μας έργο. Ωστόσο αυτό κρίνεται επικίνδυνο, διότι μπορεί να θεωρηθεί ότι το καλό έργο και η καλή υπηρεσία δεν προσφέρθηκαν με ειλικρίνεια, αλλά με στοιχεία δόλου για απόκτηση μεγαλύτερης ανταμοιβής από τους ανθρώπους, και αυτό είναι το βάραθρο της κοινωνικής μας κατάστασης.

Κάνουμε το καλό, γιατί περιμένουμε την ανταμοιβή μας, χωρίς όμως να λαμβάνουμε υπόψη και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες προσφέρεται ένα καλό έργο και μια καλή υπηρεσία. Και τα σπουδαία πράγματα έχουν πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Διότι το αποτέλεσμα δεν πρέπει να είναι μόνο θεαματικό, αλλά να περιέχει και υψηλό ποσοστό αλήθειας και ειλικρίνειας, στοιχεία που δεν είναι εύκολα διακριτά πίσω από μια καλή πράξη ή μια καλή υπηρεσία.

Και επειδή αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο, δηλαδή το ποσοστό της αλήθειας και της ειλικρίνειας που οδήγησε το άτομο σε μια σπουδαία φαινομενικά πράξη, ο Χριστός μετέθεσε την κρίση μας για το άτομο, όχι στον ορατό και προσωρινό χαρακτήρα της πράξης ενός ατόμου, αλλά στον καρπό και στο μακροχρόνιο αποτέλεσμα που θα έχει αυτή η πράξη. Ο λεγόμενος φαρισαϊσμός- όλα γίνονται μόνο για το θεαθήναι – είναι ένα στοιχείο νοσηρότητας κάθε κοινωνίας. Και οι σπουδαίες κατακτήσεις για να έχουν μόνιμο χαρακτήρα και υψηλό κέρδος, πρέπει – κατά την διδασκαλία του Χριστού – να θέτουν την ουσία της αλήθειας πριν από το θεαθήναι και τον ανθρώπινο έπαινο.