Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Τα αναδυόμενα, τα εμφανιζόμενα όταν δεν τα περιμένουμε, παράθυρα, είναι οι εικόνες της δικής μας καθημερινής ζωής και οι προκλήσεις και προσκλήσεις του δικού μας ατόμου, τις οποίες και πρέπει να επεξεργαστούμε, και να απορρίψουμε ή να αποδεχθούμε, για να αρχίσει η επεξεργασία και η κατεργασία τους από το άτομό μας και όχι βέβαια από τους άλλους.

Αυτή είναι προσωπική και ατομική ευθύνη, όπως είναι η οδήγηση του δικού μας οχήματος, και η κατανάλωση τροφών στο δικό μας τραπέζι. Σε αυτές τις περιπτώσεις της δικής μας καθημερινότητας οι άλλοι παίζουν δευτερεύοντα και όχι πρωτεύοντα ρόλο. Οι άλλοι δεν μπορούν να μάς αντικαταστήσουν, ούτε να έχουν εκείνοι την ευθύνη που αναλογεί σε μάς. Καθένα άτομο είναι απόλυτα υπεύθυνο για τον τρόπο που χειρίζεται τα ατομικά του ζητήματα και δεν υπάρχει σύγχυση αρμοδιοτήτων και ευθυνών.

Και επειδή αυτή είναι μια αδήριτη αλήθεια στην προσωπική μας καθημερινότητα, όταν ερχόμαστε στα θέματα της πίστεως, θεωρούμε ότι πρόκειται για κοινωνική και όχι για προσωπική και ατομική ευθύνη. Και αυτή η παραδοχή ενοχοποιεί το άτομό μας. Διότι ξέρουμε με απόλυτη ασφάλεια ότι το όχημα που οδηγούμε και οι τροφές που καταναλώνουμε είναι στην προσωπική μας ευθύνη, και όχι στην ευθύνη των άλλων. Άρα, και στην προσωπική μας πίστη, στην καλλιέργεια και αξιοποίηση των δυνατοτήτων που μάς προσφέρει το εφόδιο της πίστης, δεν παίζει τον αποφασιστικό ρόλο η γνώμη των άλλων, αλλά μόνο η δική μας άποψη, η οποία μπορεί να διορθώνεται, εφόσον διαπιστώνουμε ότι δεν απέδωσε την ικανοποίηση της δικής μας ανάγκης.

Όπως, δηλαδή, ο τρόπος που οδηγούμε το όχημά μας και καταναλίσκουμε τις αναγκαίες τροφές βελτιώνεται προς την κατεύθυνση της δικής μας ικανοποίησης, έτσι και στα θέματα της ατομικής μας πίστης διορθώνουμε προς την ατομική μας πληρότητα και ικανοποίηση τα πάντα. Και αυτή η βελτίωση μπορεί να είναι υποβοηθούμενη, αλλά σε κάθε περίπτωση η ευθύνη της διαχείρισης δεν ανήκει σε άλλους αλλά στο υπεύθυνο άτομο.

Και η διδασκαλία του Χριστού αποβλέπει σε αυτό ακριβώς το στοιχείο. Όχι στη εγκατάλειψη της ευθύνης, αλλά στην βελτίωση των όσων δεν μάς ικανοποιούν, ώστε το αποτέλεσμα να οδηγεί προς την τελειότητα, και όχι στην άρνηση της αλήθειας ή την εγκατάλειψη της προσπάθειας για βελτίωση. Ποτέ ο Χριστός δεν έθεσε το άτομο εκτός της προσωπικής του – του ατόμου δηλαδή – ευθύνης, αλλά πάντοτε αξιοποιούσε την υφιστάμενη κατάσταση του ατόμου, προκειμένου να υποδείξει τρόπους βελτίωσης της προσωπικής καθημερινότητας.

Όταν κάποιος τον παρακάλεσε να μεσολαβήσει στην δίκαιη διανομή της οικογενειακής περιουσίας, ο Χριστός εξήγησε ότι δεν ήταν δική του δουλειά, αλλά των ατόμων που είχαν εμπλακεί στην διαμάχη της διανομής. Πρότεινε μόνο να φυλάγεται καθένας από την πλεονεξία, διότι αυτή στοιχειοθετεί την κατάσταση της ειδωλολατρίας, όπως εξήγησε ο απόστολος Παύλος αργότερα. Άρα η ευθύνη δεν μεταφέρθηκε στον Χριστό, αλλά παρέμεινε στα εμπλεκόμενα άτομα, τα οποία και έπρεπε να είναι προσεκτικά, εάν βεβαίως τους ενδιέφερε η γνώμη του Χριστού. 

Στην οθόνη του υπολογιστή μας ή στο κινητό μας τηλέφωνο εμφανίζονται κατά καιρούς διάφορα “παράθυρα”, δηλαδή εικόνες περιορισμένης έκτασης, οι οποίες μας δίνουν διάφορες πληροφορίες. Ενώ, δηλαδή, η οθόνη έχει ένα περιεχόμενο, έρχεται, εμφανίζεται – αναδύεται – ένα νέο, μικρότερης έκτασης εικονίδιο, το οποίο μάς δίνει άλλες πληροφορίες.

Και μπορεί αυτή η διαδικασία της εμφάνισης – ανάδυσης – ενός νέου παραθύρου να είναι πολλές φορές ενοχλητική, ωστόσο, είναι και αυτός ένας τρόπος επικοινωνίας που προσφέρει πολλές δυνατότητες. Διότι, εμείς ασχολούμαστε – στον υπολογιστή ή το τηλέφωνό μας – με κάτι που μάς ενδιαφέρει, αλλά μπορεί να υπάρχουν και άλλα θέματα, τα οποία δεν τα έχουμε ακόμη αξιολογήσει, και αυτά εμφανίζονται – αναδύονται – ξαφνικά μέσα στην ρουτίνα της δικής μας ζωής. Και μπορεί αυτό να είναι ενοχλητικό, ωστόσο είναι ένας τρόπος διακοπής της δικής μας ρουτίνας, ώστε να μάθουμε και κάτι νέο, που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν μάς είχε απασχολήσει.

Και επειδή αυτός είναι πλέον ο κανόνας για δισεκατομμύρια ανθρώπους πάνω στον πλανήτη, είναι χρήσιμο να το θέσουμε και αυτό κάτω από τη δική μας διαχείριση. Διότι, όλα όσα εμφανίζονται, δεν σημαίνει ότι είναι χρήσιμα ή πολύτιμα. Ωστόσο, μάς δίνεται η δυνατότητα να τα επεξεργαστούμε, να τα “κατεργαστούμε”, και να ανταποκριθούμε κατά το δικό μας συμφέρον. Δηλαδή, ή να τα απομακρύνουμε ως άχρηστα, ή να τα μελετήσουμε, γιατί κρίνουμε ότι αυτό θα μάς ωφελήσει. Και αυτή η διαδικασία κάνει το άτομο πιο έμπειρο, ώστε αργότερα, όταν εμφανιστεί ξανά το ίδιο παράθυρο, να μη ξοδεύουμε χρόνο και δυνάμεις, αλλά να το απομακρύνουμε χωρίς σκέψεις και αμφιβολία.

Αυτή είναι η σύγχρονη διαδικασία της διάκρισης μεταξύ καλού και πονηρού, δηλαδή μεταξύ ωφέλιμου και επιζήμιου. Διότι πολλές φορές αυτή η κρίση εξαρτάται από την περίσταση. Και ενώ ένα θέμα τώρα δεν με ενδιαφέρει, αργότερα, κάτω από άλλες συνθήκες μπορεί να με ενδιαφέρει ή ακόμη και να είναι πολύτιμο. Με λίγα λόγια, το σύγχρονο άτομο καλείται καθημερινά να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις – τα αναδυόμενα παράθυρα – όχι μόνο με μόνιμες επιλογές, αλλά ανάλογα με τις πραγματικές συνθήκες ζημίας ή κέρδους, χωρίς προσκόλληση στα παλαιότερα κέρδη ή ζημίες.

Και στην διδασκαλία του Χριστού αυτό είναι μια πολύτιμη υπόδειξη. “ Άπαντα κατεργασάμενοι στήναι ”. Μην αποκλείεται τις παρεμβολές όταν αυτές φτάνουν σε σάς χωρίς εσείς να το έχετε ζητήσει, αλλά να εξετάζεται κάθε περίπτωση ξεχωριστά, διότι τώρα μπορεί να είναι επιζήμιο κάτι, αλλά αύριο να είναι πολύτιμο. Η εμπειρία που αποκτά ένα άτομο είναι το ζητούμενο καταστάλαγμα αυτής της διεργασίας. Γίνεται ώριμο, μέσα από την επεξεργασία κάθε πληροφορίας που φτάνει στην δική του “οθόνη” ενημέρωσης.

Και η προσωπική μας ζωή δεν είναι τίποτα άλλο κάθε μέρα, από χιλιάδες “αναδυόμενα παράθυρα “ πληροφοριών, τα οποία καλούμαστε να τα επεξεργαστούμε προς το συμφέρον μας. Κάθε απόκρυψη ενός παραθύρου, μπορεί να μην είναι ωφέλιμη. Η επεξεργασία, η κατεργασία των πληροφοριών είναι αυτή που θα φέρει σταδιακά το άτομο σε ωριμότητα σκέψης και διάκρισης μεταξύ καλού και πονηρού. 

Η κάθε εποχή έχει τους δικούς της τρόπους έκφρασης των πραγμάτων που μπορεί να απασχολούν ένα άτομο. Έχει τους κοινούς τόπους, την κοινή αντίληψη, αλλά έχει και διαφοροποιήσεις σε σχέση με το παρελθόν, και, προφανώς, θα έχει και σε σχέση με το μέλλον.

Αυτή είναι μια αδήριτη πραγματικότητα της κοινωνικής ζωής της ανθρωπότητας, αρκεί κανείς να επισκεφτεί ένα αρχαιολογικό μουσείο μιας περιοχής, για να κατανοήσει την διαφορά μεταξύ του παλαιού και του σύγχρονου κόσμου, σε σχέση με τις εικόνες και την πρακτική της καθημερινότητας. Αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν σταδιακά τα πάντα. Από τον τρόπο της ενδυμασίας, των υλικών της τροφής, τις καθημερινές ασχολίες που είχαν και έχουμε και εμείς σήμερα, μέχρι τα πιο σπουδαία θέματα της ζωής, πχ ο θάνατος και τα ταφικά έθιμα, όλα έχουν αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν. Και φυσικά εμείς δεν θα κρίνουμε το παρελθόν, γιατί και αυτό για εκείνους τους ανθρώπους ήταν ό,τι καλύτερο είχαν μέχρι εκείνη την στιγμή.

Τώρα, τον 21ο αιώνα, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας βιώνουμε ένα νέο τρόπο ζωής, καλύτερο ή χειρότερο δεν έχει σημασία. Διότι εμείς πλέον δεν μετακινούμαστε μόνο με τα πόδια, αλλά διαθέτουμε και εξελιγμένα – που εξελίσσονται ακόμη περισσότερο καθημερινά – συστήματα μετακίνησης, με αποτέλεσμα οι ατομικοί μας χρόνοι και οι δυνάμεις να διατάσσονται με άλλη πλέον σειρά προτεραιότητας.

Διαθέτουμε περισσότερο ελεύθερο – από την εργασία μας – σπουδαίο χρόνο, δαπανούμε λιγότερη δύναμη στις καθημερινές μας απασχολήσεις, και γενικά απολαμβάνουμε – προς το παρόν ! – ένα καλύτερο κοινωνικό και προσωπικό περιβάλλον, το οποίο μάς επιτρέπει να θέτουμε διαφορετικές προτεραιότητες, από εκείνες που απασχολούσαν τους ανθρώπους των παλαιότερων εποχών.

Και αυτή ακριβώς η αλήθεια της σύγχρονης πραγματικότητας είναι ένα κρίσιμο στοιχείο για την κατανόηση της δικής μας εποχής, και το δικού μας συμφέροντος, ατομικού και κοινωνικού. Αυτή η σπουδαία διαφοροποίηση μέσων και δυνατοτήτων σε σχέση με το παρελθόν, εναπόκειται στην προσωπική μας ευθύνη να την κατανοήσουμε, και να θέσουμε νέες προτεραιότητες στην προσωπική καθημερινή μας ζωή. Η σύγκριση με τους παλαιούς δεν έχει κανένα νόημα, διότι αυξάνει τον εγωισμό μας, και αποκλείει τις βελτιώσεις στην δική μας καθημερινότητα.

Οι παλαιότεροι άνθρωποι έζησαν τότε, κάτω από τις δικές τους συνθήκες, και κρίθηκαν με βάση τα μέσα και τις συνθήκες εκείνης της εποχής. Σήμερα εμείς έχουμε άλλον τρόπο ζωής, περισσότερες ευκαιρίες έρευνας και κατανόησης του κόσμου και του εαυτού μας, γεγονός που – συνήθως – μπορεί να βελτιώσει και τις προοπτικές της προσωπικής μας ζωής. Και η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι αναφορά και εκτίμηση του καλού ή κακού παρελθόντος, αλλά είναι η πρόκληση για ένα καλύτερο μέλλον, σύμφωνα με όσα ο ίδιος και οι μαθητές του μάς εξήγησαν. Το σήμερα είναι πολύτιμο. Το παρελθόν μάς διδάσκει. Το μέλλον είναι το ζητούμενο.

Και ο Χριστός ασχολήθηκε με όλο το τρίπτυχο: προσοχή στο σήμερα, γιατί αυτό βιώνουμε. Προσοχή στο παρελθόν, γιατί από αυτό θα μάθουμε. Και – προπάντων – προσοχή στο μέλλον. Διότι η ζωή δεν ανήκει στο παρελθόν, αλλά σήμερα χτίζει το αύριο. Και η σύγχρονη νόηση επιβάλλει την αποδοχή της επικαιρότητας μέσα από την προσωπική μας κρίση για την κατάκτηση των στόχων μας. 

Οι παιδικές καρικατούρες δεν μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο στην ώριμη ηλικία μας, διότι προξενούν θυμηδία, και όχι εμπιστοσύνη στο πρόσωπο που θέλει να παίξει κάποιο ρόλο στην σύγχρονη ζωή. Διότι οι καρικατούρες είναι για την ηλικία των παιδιών, και όχι των ενηλίκων, οι οποίοι εμπλέκονται μέσα στην καθημερινή ζωή της σύγχρονης κάθε φορά κοινωνίας. Οι ενήλικες παίρνουν αποφάσεις με συνέπειες, ενώ τα παιδιά παίρνουν αποφάσεις για παιχνίδι. Οι ενήλικες διαχειρίζονται θέματα ζωής, τα παιδιά απλά περνάνε καλά.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός είπε “των τοιούτων είναι η βασιλεία του θεού” και όχι τούτων. Δηλαδή, δεν απευθύνθηκε στα παιδιά, αλλά στους ενήλικες που τον ακολουθούσαν από προσωπικό ενδιαφέρον, για να ακούσουν την δυνατή σε λόγο – αλλά και πράξεις – διδασκαλία του. Τα παιδιά τον πλησίαζαν από παιδικό ενδιαφέρον για όσα έβλεπαν ή άκουγαν από τους άλλους. Οι ενήλικες είχαν ερωτήματα και αδιέξοδα στην ατομική και οικογενειακή – αλλά και κοινωνική τους – ζωή, και τον ακολουθούσαν, γιατί ήθελαν να πάρουν σοφία και δύναμη προς το δικό τους κέρδος, και όχι βέβαια για να διασκεδάσουν με παιδική αφέλεια.

Οι ενήλικες έχουμε ευθύνη. Τα παιδιά όχι. Και αυτό είναι το λάθος που διαπράττουμε – κατά κανόνα – όλοι. Θεωρούμε ότι ο Χριστός απευθύνθηκε στα παιδιά, ενώ το μήνυμα ήταν για τους ενήλικες και για την δική τους ευθύνη. Δεν ήθελε από τους ενήλικες καρικατούρες στην δική τους καθημερινή ζωή, αλλά ήθελε ωριμότητα σκέψης και επιλογών, ώστε η ζωή τους να έχει μια σταθερή πορεία προς τον σκοπό που όλοι οι ενήλικες κατανοούσαν. Επρεπε να ανακαλύψουν τα μυστικά της ζωής που πίστευαν ότι θα ήταν προς το δικό τους πρακτικό συμφέρον, και όχι να ακούν χωρίς να πράττουν.

“Των τοιούτων” εννοούσε την παιδική απλότητα της πίστης και εμπιστοσύνης των παιδιών προς τους γονείς τους, αλλά όχι την παιδική και ανώριμη ηλικία, δηλαδή ότι η διδασκαλία του απευθυνόταν μόνο σε παιδιά με την παιδική αφέλεια και άγνοια. Διότι ο ενήλικας έχει ευθύνη απέναντι στον εαυτό του, στην οικογένεια και στο κοινωνικό του σύνολο και όχι τα παιδιά. Και μάλιστα αυτή η ευθύνη δεν μεταβιβάζεται, ούτε υπολογίζεται εις βάρος άλλων.

Ο Χριστός ήταν ακριβής στον λόγο που εκφωνούσε. Οι άνθρωποι δεν κατανοούμε το περιεχόμενο, αλλά το διαστρεβλώνουμε από άγνοια ή το κακώς εννοούμενο συμφέρον, και αυτό είναι άκρως επικίνδυνο, όσο επικίνδυνο είναι να αγνοούμε την σημασία των χιλιάδων σημάτων της σύγχρονης καθημερινότητας: από τα σήματα της τροχαίας, μέχρι τα σήματα επί της συσκευασίας των τροφίμων. Η άγνοια δεν δικαιολογείται, όταν η σήμανση δηλώνει κάτι που μάς αφορά, και επισημαίνει το περιεχόμενο, αλλά εμείς δεν ενδιαφερόμαστε για την αλήθεια του περιεχομένου. Και τα λάθη τα πληρώνουμε κάθε μέρα χωρίς κανένα οίκτο.